Tandarts en een "koele" rondleiding

Al om zeven uur hoor ik Rick onder de douche.  Hij moet vandaag in Washington zijn voor een internationaal Microsoft evenement.  Ik sta niet veel later op, want heb een vroege tandartsafspraak.  Saskia sms-t dat ze aan boord van hun vliegtuig naar Dallas zitten.

Beneden in het restaurant eet ik een bakje cereal met melk en een kop koffie.  Iedere dag ei gaat ook vervelen, namelijk.  Daarna rijd ik naar de tandarts waar ik meteen aan de beurt ben.

Mijn hoop is dat de kroon waar een stukje af is gemaakt kan worden.  Zo niet, dan hoop ik de nieuwe kroon uit te kunnen stellen tot volgende maand.  Kronen blijken niet gemaakt te kunnen worden, maar gelukkig kan ik wel tot eind augustus wachten om een nieuwe te krijgen.  Voor nu maakt de tandarts de randjes niet meer scherp, waardoor het nu weer als een gewone kies aanvoelt.

Twintig minuten na aankomst sta ik dus alweer buiten met nog de hele ochtend voor me voor ik naar Washington moet.  Eerst ga ik terug naar de hotelkamer en pleeg de nodige telefoontjes. 

O.a. om de Old Ebbitt Grill voor de komende twee weken te reserveren.  Ik krijg alleen niet de gewenste tijd voor een van de data en wordt doorverbonden naar Tony.  Met veel "yes, Honeybunny"'s boekt hij de gewenste tijd.  Ik voel me echt op handen gedragen bij dat restaurant!

Daarna neem Cosmo eens mee voor een langere wandeling door deze buurt.  Daar is nog van alles in aanbouw, maar ik zie ook een nieuwe kleurrijke rijtjeshuizen buurt.  Er zullen ook binnenkort nog meer restaurants bij komen.  Het doet hier allemaal heel erg Europees aan.  Buurten waar je woont en naar winkels en restaurants kunnen lopen worden hier steeds meer gebouwd.

Terug in het hotel maak ik me klaar om naar de stad te gaan.  Kai brengt me naar het Dunn Loring metrostation, het dichtst bij het hotel.  Ik moet even op de trein wachten en stap daarna bij het Smithsonian station uit.

Omdat ik nog meer dan twee uur heb voor ik mijn gezelschap van vandaag zal ontmoeten loop ik eerst door de tuinen aan de Mall.  Die zijn allemaal in volle bloei en ware kleine oases.  De meeste toeristen komen hier niet en ik zie dan ook voornamelijk mensen, die in deze omgeving werken (te herkennen aan de nette kleding).

Het weer kan werkelijk niet mooier.   Hoogst ongewoon voor hier midden juli, geen luchtvochtigheid en een "koele" 26 graden met bries.  Ik heb het werkelijk af en toe bijna koud!

Mijn maag rommelt en ik heb opeens vreselijke zin in de boerenkool met kip salade bij de Old Ebbitt Grill.  Ik hoor Mark daar zeggen dat er een wachttijd van twintig minuten is dus verwacht maar aan de bar te gaan eten.  Zodra hij mij ziet vraagt hij met hoeveel ik ben, welgeteld dus een, en ik krijg meteen een leuk tafeltje.

Natuurlijk hoef ik het menu niet eens te bekijken en bestel meteen de boerenkoolsalade.  Terwijl ik op mijn eten wacht kijk ik eens naar de mensen in het restaurant.  Opeens zie ik niemand anders dan de meest controversiele burgemeester van Washington ooit plaatsnemen aan de tafel tegenover de mijne.

Marion Barry was burgemeester van Washington toen wij hierheen verhuisden.  Hij bestuurde een stad in verval, deed zelf ook drugs en werd betrapt op cocaine snuiven.  Toendertijd was het een heel andere stad dan vandaag!  Marion Barry is nu tegen de tachtig, maar nog steeds actief ergens in het stadsbestuur.  Gelukkig niet meer met invloed op het reilen en zeilen ervan.  Toch is het grappig hem nu in persoon te zien.

Na het eten ben ik nog te vroeg voor de rondleiding en ga bij het ontmoetingspunt zitten lezen.  Ik ben zo in mijn boek dat ik mijn groepje niet aan zie komen.  Ik hoor mijn naam en maak dan kennis met de familie D.   Gelukkig kon ik ze inpassen, want ik had eerst al een rondleiding te boek staan voor vandaag, maar die werd geannuleerd.

Als eerste gaan we het kerkje van de presidenten in.  Daar fotografeert men uitgebreid.  Voor het Witte Huis vertel ik over de geschiedenis daarvan.  Twee van de aanwezigen vandaag zijn al eerder in Washington geweest en herinneren zich het protest dat hier al 32 jaar dag in dag uit staat. 

We lopen verder naar het Washington Monument en dan naar het Tweede Wereld Oorlog monument.  Het is zulk lekker weer, heerlijk om buiten te zijn.  Van mij zou het heel juli zo mogen zijn!

Bij het Vietnam Veterans Memorial is het heel rustig.  Ik heb nu wel eindelijk een plaats op de muur gevonden waar alle drie de symbolen (gesneuveld, vermist, vermist en later gevonden) bij elkaar te zien zijn.  Ik moet alleen even de eerste achternaam "DINEEN" onthouden op paneel E37.

Het Lincoln Memorial is, zoals altijd, enorm druk.  Toch maakt dat enorme beeld in het echt zien ook altijd indruk, want dit is toch wel het beroemdste monument in de stad.  Ook omdat Martin Luther King Jr. hier zijn "I have a dream" speech hield.

We lopen door het Koreaanse oorlogsmonument, mijn persoonlijke favoriet al hebben alle monumenten zoveel speciale kanten.  Die zien we ook weer bij het Martin Luther King Jr. Memorial, al vind ik hem er altijd erg ongenaakbaar bijstaan met zijn armen over elkaar.

Het Franklin Delano Roosevelt Memorial is weer heel anders met zijn vier kamers.  Als laatste lopen we naar het Jefferson Memorial waar niemand naar boven wil.  Het is dan ook zelfs voor de halve dag een flinke wandeling.  Vooral van J., die een paar weken geleden een meniscus operatie heeft gehad, en G., die al meerdere hernia operaties onderging, vind ik het knap dat ze het volhielden.

Langs het Bureau of Engraving and Printing,  waar de dollar wordt gedrukt, en het Holocaust museum gaan we terug naar het bewoonde gedeelte van de stad.  Daar wijs ik ze waar ze een terrasje kunnen pikken en dan nemen we afscheid.  Het was weer een erg gezellige middag!

Bij het metrostation sms ik Rick dat ik klaar ben en vraag waar hij is.  Hij blijkt een drankje te drinken met onze vriend Keith, die bij Detroit woont, bij DC City Tap House.  Ik neem de metro naar Metro Center en loop naar die bar.

Mijn gezelschap van vandaag had een grappige anecdote.  Zij logeren in Arlington en wilden de metro naar de stad nemen.  Ze vroegen iemand waar de "subway" was en kregen een uitgebreide uitleg, heuvel op, heuvel af.

Ze volgden de aanwijzingen en ja, hoor, daar was een Subway, het restaurant dan wel te verstaan.  Wij Washingtonians zeggen geen "subway", maar "metro".  Ik vond het erg grappig, want ik zou wel weten wat toeristen bedoelen, maar kennelijk was deze persoon echt lokaal.

Na een drankje gedronken te hebben besluiten Keith, Rick en ik bij Oya te gaan eten.  Keith en ik hebben allebei zin in sushi, die we dan ook bestellen.  Rick neemt de lamskoteletten, die hij ook erg lekker vindt.  De sushi is ook erg goed.

Saskia is intussen goed aangekomen en hun hotel is prima.  Dat is een opluchting want de recensies waren niet je van het.  Keith is intussen bezorgd om zijn dochter, die op de terugweg vanuit Jerusalem is. Hun reis is ingekort vanwege de omstandigheden in Israel.  Gelukkig komt ook dat allemaal goed.

We nemen afscheid van Keith en Rick zet mij bij het hotel af.  Daar wacht een verrassing.  Er is een pakket van Harry and David van Susanne en Rob. Zo ontzettend lief!!!  We hebben elkaar nooit ontmoet, maar corresponderen al jaren via een emaillijst en nu via Facebook.  Ik ben echt ontroerd door alle steun, die we mogen ontvangen!

Rick komt dan ook nog terug met een doos vol zelfgemaakte lekkernijen uit Georgia van Judirh.  Heerlijke koekjes!  Zo lief allemaal, echt fijn dat mensen zo meevoelen.  Want, tja, ik ga niet iedere dag schrijven dat ik baal van deze situatie, maar dat is toch wel het geval en ook voor de anderen.

Nu ga ik me maar gauw ontspannen, want morgen is er weer een rondleiding.  Tot en met zondag is door de stad lopen mijn "sporten".  Ik heb vandaag ook weer meer dan 20000 stappen gelopen, ik ben benieuwd of ik mijn eigen record van 108000 stappen in een week ga overtreffen.

Foto's van vandaag staan hier.