Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, augustus 01, 2014

Een beetje miezerige rondleiding

Midden in de nacht is Rick thuisgekomen en ik heb daar gelukkig helemaal niets van gehoord.  Ik ben wel heel blij hem weer naast me te zien liggen als ik wakker word.  Zo stil mogelijk kleed ik me aan en ga dan ontbijt eten.

De goede omeletbakker staat  er vandaag en ik kan het niet laten weer een eiwit omelet met groentes te bestellen.  Een sterke kop koffie erbij, het smaakt me goed.

Boven is Rick toch al op en biedt aan me naar de metro te brengen.  Daar zeg ik geen nee tegen, want Kai en Saskia doen dat duidelijk met tegenzin.  Bij Vienna zet Rick me af en gaat dan naar ons huis.  Hij is tevreden met het werk dat daar tot nu toe is gedaan.

Mijn trein staat al klaar en een half uur later stap ik op de Mall weer uit.  Het is bewolkt en er wordt regen voorspeld, dus ik heb mijn regenjas en paraplu mee.  Voorlopig is het gelukkig nog droog.

Na wat rondgekeken te hebben denk ik mijn gezin van vandaag tussen de mensen te herkennen.  En inderdaad, ik maak kennis met H., M. en de 12-jarige A.  Grappig hoe ik deze zomer heel wat 11, 12 en 13-jarigen heb rondgeleid.  A. is duidelijk gewend veel te lopen, ik hoor de hele dag geen piep uit hem.  Pas op het laatst zoekt hij bankjes op om te zitten.

Na de korte geschiedenis van het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Meteen merk ik dat het een leuke dag gaat worden.  Er komen veel vragen en dat vind ik altijd het interessants.  De meesten kan ik wel beantwoorden, maar soms komt mijn telefoon eraan te pas.

We lopen langs het Tweede Wereldoorlog Monument en Vietnam Veteranen Monument naar het Lincoln Memorial.  Dat bekijken we van binnen, gelukkig doet mijn knie geen pijn meer.  Als we weer beneden komen zien we een grote groep WO2, Korea en Vietnam veteranen zich verzamelen voor foto's.

M.  krijgt het fototoestel van een van de veteranen in handen geduwd, dus we blijven kijken.  Uiteindelijk staan er volgens onze telling ruim meer dan honderd mannen en klikken heel wat camera's.  Deze mensen zijn hier allemaal dankzij de Honor Flight.

Als de foto's genomen zijn lopen we door.  Zoals altijd maakt het Koreaanse Oorlogsmonument veel indruk.  Dan lopen we naar de overkant naar het Martin Luther King Jr. Memorial. 


Nu begint het wel te druppen, maar echt regenen doet het niet.  Ik open mijn paraplu, maar de anderen vinden het niet nodig hun regenjassen aan te doen.  Tja, ik loop natuurlijk met echte Nederlanders, die wel een spatje gewend zijn.

Langs het Tidal Basin lopen we onder de kersenbomen en blijven dus droog.  We lopen door het Franklin Delano Roosevelt Memorial en gaan naar boven in het Jeffferson Memorial.  Dan is het tijd om richting de Old Ebbitt Grill te gaan.

A. wil ook graag een petje van Washington, maar zoekt er ook een met een hashtag.  Bij de standjes langs de weg vindt hij niets, dus we wachten tot na de lunch om naar de grote souvenirwinkel te gaan.

In het restaurant krijgen we "mijn" tafel en Tony heeft zoals zo vaak de menu's al neergelegd.  We bestellen allemaal sandwiches en ze smaken prima.  Voor mij weer de zalmburger, die is een van mijn favorieten op het moment.

Na het eten is het weer droog en gaan we eerst naar de White House Gifts winkel.  Daar vindt A. weliswaar ook geen hashtag pet, maar wel een met Washington DC, die hij meteen opzet.

We bekijken de voor- en achterkant van het Witte Huis en lopen dan via Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  Na een tijdje begint het weer te spetten, maar hier staan veel bomen dus we blijven overwegend droog.
Ook overal bloemen in de stad

Pas bij het Capitool regent het wat gestager, maar dan gaan we al bijna de Library of Congress binnen.  Daar kijken we uitgebreid rond en H. fotografeert naar hartelust.  Dan geef ik hen de optie om de Capitool rondleiding te gaan doen, maar daar hebben ze geen zin in.

We lopen dus samen terug naar het Capitol South metrostation.  Daar laat ik ze zien hoe ze meer geld op hun kaart kunnen zetten.  We moeten tegengestelde richtingen uit en mijn trein komt er net aan, us ik neem gauw afscheid.  Weer een dag, die voorbij vloog, met een erg leuk gezin. 

In de trein "bevriest" mijn telefoon en wat ik ook probeer, ik krijg hem niet weer aan de praat.  Heel vervelend, want niet alleen wilde ik lezen, maar ik wilde ook een van de kinderen vragen me op te halen. 

Dat gaat dus niet lukken, maar na de hele dag op mijn voeten wil ik ook niet terug naar het hotel moeten lopen.  Het is tenslotte toch nog zeker anderhalve kilometer, dus een minuut of vijftien, twintig.

Wie schetst mijn verbazing dan ook als ik in een taxi stap en de Arabische chauffeur vertel naar het Hyatt House te gaan en een zeer brutale reactie krijg.  "Oh", zegt hij. "Dat is vlakbij, iedereen loopt daarheen."  Hij vindt het duidelijk zijn moeite niet waard voor minder dan $10.

Jammer dan voor hem, ik bijt hem toe dat ik dat niet ga doen, want ik heb de hele dag al gelopen.  In stilte brengt hij me naar het hotel waar ik hem vijftig cent fooi geef, veel minder dan gewoonlijk. Eigenlijk had ik helemaal geen fooi moeten geven, maar ja.

Kai en Saskia zijn in hun hotelkamer aan het ontspannen als ik boven kom.  Ik heb bij Cosmo gistermiddag een vreemde bobbel in zijn linkerzijde gevonden en wil dat voor we op vakantie gaan laten checken.

Bij Town and Country Animal Hospital zijn we meteen aan de beurt.  We krijgen een heel aardige dokter, die me meteen geruststelt.  Het is een cyste en zij knijpt er al wat van uit.  Ze zegt dat we enkel in de gaten moeten houden dat het niet gaat ontsteken.   De volgende keer dat Cosmo's tanden schoongemaakt worden kunnen ze hem verwijderen.  Opluchting hier, want je denkt toch altijd meteen aan een tumor.

Rick komt thuis en we hebben nu vakantie, hoera!  Ik heb dit keer ook wel het gevoel dat ik er na alles van de afgelopen tijd en de vele rondleidingen ook erg aan toe ben. 

Voor ons avondeten gaan we Thais eten bij Busara.  Dit is een van de beste Thaise restaurants in deze omgeving en we smullen dan ook.  Ik heb de "wild pork",  varkensvlees met verse peperkorrels, verse groentes en heel pittig.  Zo pittig dat ik op een gegeven moment echt "huil" na een hete peper.  Erg lekker, echter!
De zonsondergang was weer zeer kleurrijk vanavond

Terug in de hotelkamer gaat de tv aan en de voeten op.  Mijn arme voeten doen aan alle kanten pijn.  Het zal goed zijn ze elf dagen relatieve rust te gunnen. 

Foto's van vandaag staan hier

5 reacties:

Ineke zei

Wat een geluk dat Cosmo niets ernstigs had.
Goede reis en een ontzettend fijne, welverdiende, vakantie op Aruba!

Anoniem zei

Gelukkig is het alleen maar een cyste, daar hoef je je tijdens de vakantie niet druk over te maken.
Ik wens jullie allemaal een hele fijne en ontspannen vakantie toe!
Groetjes Anja L.

Sandrah zei

Die vakantie hebben jullie wel verdiend. Weer even verandering van omgeving.

Wat ik mijzelf zat af te vragen. Weet je hoe je gevonden wordt door al die mensen die jou benaderen voor rondleidingen? Komen ze via het Alles Amerikaforum of vinden ze je via internet?

Fijn dat het niets ernstigs is met Cosmo. Daar hoef je je inderdaad niet druk om te maken.

Goede reis en geniet van een welverdiende vakantie!

Sandra

Anoniem zei

Gelukkig niets ernstig met Cosmo en kan je met een gerust hart weg.
Ik wens jullie een hele fijne vakantie en geniet weer op Aruba.
En lekker uitrusten.
Groetjes Wil

Petra zei

@Ineke - Dank je wel!

@Anja - Inderdaad, ik wilde het gewoon voor vertrek weten

@Sandra - De meesten vinden het formulier op AllesAmerika.com, maar ik krijg nu ook via via en mensen van Facebook.

@Wil - Gaan we zeker doen!