Een gezellige rondleiding en even met zijn vijven

Voor zevenen gaat Ricks wekker al!  Ik mag gelukkig nog even blijven liggen, maar op het moment word ik vroeg wakker en lig dan maar te malen over het huis.  Ik stress erover dat we voor onze reis naar Europa terug naar huis kunnen.  Ik ben dus bijna dankbaar als mijn wekker om kwart voor acht gaat.

Kai heeft beloofd me naar de metro te brengen en samen eten we ontbijt.  Het wordt voor mij weer eens roerei en ham met ananas.  Om ons heen zitten mensen te hoesten, bah!  Ik kan niet wachten niet meer met een tiental vreemdelingen te hoeven eten.

Kai brengt me naar het Vienna metrostation waar de trein al klaarstaat.  Margreet, die ik in juni al in Colorado in persoon ontmoette na jaren online contact, sms-t dat zij al op de National Mall staan.   Niet veel later kom ik daar ook weer boven de grond.

Meteen zie ik de dames staan en ik maak kennis met Margreets zus Linda, die ik ook alweer een tijdje via Facebook "ken".  Het voelt meteen vertrouwd al kennen we elkaar voornamelijk online.  Ik vertel  kort over de geschiedenis van de stad en dan lopen we naar het Washington Monument.

Zij hebben voor maandag kaartjes om naar boven te gaan dus dat doen we vandaag niet.  Na de interessante geschiedenis van dit monument verteld te hebben, want het had nogal wat voeten in de aarde voor het er kwam, lopen we door naar het Tweede Wereldoorlog monument.

Daar zien we een grote groep WO2 veteranen poseren in hun monument.  Dit is wel de grootste groep met alleen tweede wereldoorlog veteranen, die ik gezien heb.  Meestal zijn er ook veteranen van de Korea en Vietnam oorlogen bij. 

We rekenen eens en bedenken dat de jongsten van deze mannen (en ook een paar vrouwen) 87 moeten zijn, de oudsten 92 of ouder. Heel bijzonder dat er nog zo'n grote groep van is! 

Wij lopen verder naar het Vietnam Veterans Memorial waar de sfeer heel anders is.  Hier zien we vlaggetjes met de namen van gevallen soldaten en een aandoenlijke brief van een zoon, die mensen zoekt, die zijn vader kenden.

Het Lincoln Memorial is altijd veel groter dan mensen zich voor hadden gesteld.  Het Koreaanse oorlogsmonument maakt zoals altijd ook weer veel indruk.  Het is trouwens heel druk met toeristengroepen in de stad, het lijkt wel midden zomer!

Het weer is heerlijk, zo'n graad of  24, dus perfect wandelweer.  We steken over naar het Tidal Basin en bekijken de drie monumenten daarlangs.  Dan lopen we naar de Old Ebbitt Grill en komen daar precies op de gereserveerde tijd van kwart over twaalf aan.

Er staat een lange rij voor de host stand en ik zie Tony.  Hij zei een paar weken geleden dat ik gewoon naar "mijn" tafel kon gaan, want de menu's zouden daar al liggen.  Ik ben inmiddels al Amerikaans genoeg dat dat vreemd aanvoelt.  Tony bevestigt echter dat we gewoon naar die tafel kunnen gaan.  Wat een service, we lopen zo de lange rij voorbij.

Onze serveerder is degene hier, die een Nederlandse grootmoeder heeft.  Hij heeft zijn grootmoeder kennelijk het een en ander gevraagd want hij wil weten of wij "Velps" kennen. "Velp?", vraag ik en ja dat is het.  Daar woont mijn tante dus dat ken ik wel. 

Hij wil nu ook weleens weten hoe ik hier telkens met verschillende Nederlanders kom.  Ben ik een ambassadrice of zo?  Nee, ik ben gewoon een gids. Het eten is weer erg lekker.  Linda en Margreet nemen de linzenburger en ik zalmburger.

Tijdens het eten bespreken we ook onze Pandora armbanden en Margreet wil ook wel een Washington bedel vinden.  Toevallig heb ik die van mij vorig jaar bij een juwelier hier vlakbij gekocht, maar waar die juwelier nu ook weer was?

We lopen een paar blokken, maar zien die juwelier niet.  Wel is er een juwelier in het sjieke Willard hotel, die zeker weten geen Pandora verkoopt, maar ik hoop dat die ons wel de weg naar de juiste plek kan wijzen.  En jawel, het is de Afram juwelier op New York Avenue, die de bedel heeft.

Margreet koopt de bedel met het Witte Huis erop, die ik ook heb.   Dan lopen we daadwerkelijk naar dat Witte Huis en bekijken eerst de voorkant met alle vreemde protesten, die er altijd zijn, waaronder een dat er al 33 jaar zit met hetzelfde vrouwtje.

Ook zien we dat er behalve de Amerikaanse vlag ook de zwart witte POW-MIA vlag waait boven het Witte Huis.  Dat heb ik nog nooit eerder gezien, maar we vinden uit dat 19 september de herdenkingsdag voor de krijgsgevangenen en gemisten is.

Achter het Witte Huis mogen we niet tot vlak aan het hek komen.  Niet getreurd, de moestuin van Michelle is nog te zien en het Huis ook heel goed. 

Dan lopen we langs Pennsylvania Avenue richting Capitool.  Hun hotel ligt al min of meer in Chinatown dus dat slaan we maar over.  Margreet wil graag de Onafhankelijkheidsverklaring en Constitutie zien, dus we besluiten de National Archives binnen te gaan.

Ook daar is het drukker dan ik in dit seizoen zou verwachten, maar we zijn al vrij gauw binnen.  Het blijft bijzonder deze documenten, die toch de eerste moderne democratie begonnen, te kunnen bekijken.  Vooral de onafhankelijkheidsverklaring is zo vervaagd dat hij bijna onleesbaar is.  Bijzonder vind ik altijd ook dat die documenten gewoon met een heel ouderwetse pen van veer zijn geschreven.

We lopen Capitol Hill op langs het Capitool naar de Library of Congress.  Daar kijken we uitgebreid rond en dan is mijn rondleiding afgelopen.  Helaas is het te laat voor een rondleiding in het Capitool, maar ik raad ze aan naar de National Gallery of Art te gaan.

Buiten nemen we afscheid en al lopend naar de metro sms ik mijn familieleden wie mij van Vienna op wil halen.  Dat wordt Kai.  Katja en Rick zijn ook in ons huis en Rick laat me zien wat er vandaag allemaal gedaan is. 

We hopen dat we volgende vrijdag of zaterdag terugkunnen, maar dat hangt van de beschikbaarheid van de verhuizers af.  Ik maak mezelf dus nog maar niet te blij.

Voor het avondeten gaan we naar Natta Thai.  Daar wachten we tot Saskia ook terug is uit Richmond en eten dan gezellig met zijn vijven.  Dit is een onverwacht etentje.  Katja had vandaag een sollicitatiegesprek wat goed ging en Saskia is gelukkig weer beter en hier voor het weekend.  Het is zo fijn om iedereen weer even samen te hebben!

Na het eten neemt Katja afscheid en rijdt terug naar Roanoke.  Saskia gaat de katten bezoeken en sms-t dat Flapjack niets van haar wil weten.  Ik probeer Saskia ervan te overtuigen dat het allemaal goed gaat komen als we eenmaal weer thuis wonen.  Zoals Amerikanen zeggen: "It's so close I can smell it", wat dat betreft.

Hopelijk, hopelijk, hopelijk gaan we het laatste weekend in dit hotel in!

Hij wil ook zo graag terug1

Foto's van vandaag staan hier.