Een heerlijk weer rondleiding

Als ik wakker word zie ik op mijn telefoon dat het buiten 16 graden is.  Brrr!  Rick en ik gaan beneden ontbijten en ik neem vandaag een Belgische wafel ter ere van mijn gezelschap van vandaag, die ook uit Belgie komen.  Om het helemaal over Belgie te laten gaan heeft de Wall Street Journal vanochtend een artikel over autowijdingen in Scherpenheuvel.

Rick brengt me naar de Vienna metro en ik vergeet telkens dat het langer duurt daarheen dan van ons huis.  Ik heb een vest mee, maar vind het wel meevallen met de kou en laat het in Ricks auto.  Gelukkig haal ik de trein nog net.

Eenmaal weer boven de grond zie ik E. en I. al op me afkomen.  E. "ken" ik al geruime tijd via Facebook en we begroeten elkaar daardoor als oude bekenden.  I. wil wel graag wat koffie en we lopen langs een van de National Park Service cafeetjes.  Alleen is de koffie nog niet gebrouwen en neemt I. dan maar een Gatorade.

Ook E. en I. hebben kaartjes voor het Washington Monument en zo ga ik na meer dan drie jaar niet boven te zijn geweest voor de tweede keer deze week van het mooie uitzicht genieten.  Het weer is vandaag prachtig zonnig en de ranger vertelt dat we heel ver kunnen zien.

 

Vandaag is het een stuk minder druk dan dinsdag en we kunnen zelfs al voor tienen naar binnen.  De rangers, die, zo vertelde er een, dagelijks van monument verwisselen, vertellen dit keer ook meer van de geschiedenis van het monument.  Ik ben blij om de verhalen, die ik erover weet, door hen herhaald te horen.  Het is een interessante geschiedenis van deze hoogste obelisk ter wereld.

Boven is het uitzicht inderdaad nog mooier dan het dinsdag al was.  Met de zon zijn de kleuren dieper.  We nemen dan ook goed de tijd om foto's te maken en later een verdieping lager onder anderen een replica van de aluminium pyramide, die het topje van het monument is, te bekijken.  Ook wijst een ranger ons een reparatie, die na de aardbeving is gedaan.

In de lift naar beneden zien we weer een aantal sierstenen en de ranger laat zien hoe het onderste gedeelte van de obelisk van binnen minder net afgesneden stenen heeft dan het bovenste.  Na een half uurtje staan we weer buiten en lopen langs de andere monumenten.

Bij de oorlogsmonumenten zien we een Honor Flight groep uit Kansas.  Je kunt echt aan de veteranen zien dat dit een bijzondere reis voor ze is.  Het is vandaag druk met toeristen.  September is kennelijk nog een populaire maand om de stad te bezoeken.

Na de monumenten langs het Tidal Basin, waar het pad niet meer overstroomd is en we dus gewoon langs kunnen lopen, bekeken te hebben lopen we naar de Old Ebbitt Grill.  Daar heeft Tony al voor menu's en glazen water gezorgd op "mijn" tafel 7.  Ik voel me hier altijd echt een VIP!

Het eten wordt weer lekker.  E.  neemt de zalmburger, die ik ook al vaak heb gehad, en I. hetzelfde pastagerecht wat ik gisteren had.  Ik kies vandaag de linzenburger, die heb ik al een tijdje niet gegeten.

E. en I. hebben gisteren de achterkant van het Witte Huis al bekeken dus na de lunch lopen we als eerste naar de voorkant van het Witte Huis en dan door naar Pennsylvania Avenue.  Zij kiezen ervoor door Chinatown te gaan en dat is een veel levendigere buurt dan het kantoorgedeelte waar we verder doorheen lopen.

Weer op Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool en dan de Library of Congress binnen.  Na die bekeken te hebben geef ik hen nog de optie om de rondleiding in het Capitool te gaan doen.  Ze hebben echter al zoveel indrukken binnengekregen en ook nog jet lag en besluiten met mij mee naar de metro te lopen.

Daar leg ik uit hoe de Smartrip werkt en kopen ze er beiden een.  Als hun trein aankomt neem ik afscheid en ik stap in de trein erna, denkend dat dat een oranje trein is.  Zoals wel vaker is de chauffeuse niet te verstaan en ik heb mijn vergissing dus pas door als ik "McLean" voor het volgende station zie staan.

Balen, maar gelukkig komt de trein terug naar East Falls Church al snel en ook daar hoef ik maar zeven minuten op de volgende trein naar Vienna te wachten.  Gelukkig is het spitsuur en komen de treinen vaak! 

Bij Dunn Loring stap ik uit en loop terug naar het hotel.  Daar word ik weer vriendelijk begroet door zowel de receptionisten als Cosmo.  Na die laatste eten te hebben gegeven neem ik mijn laptop mee naar beneden en neem plaats op het terrasje van Le Pain Quotidien.  Onder het genot van een glas rose begin ik alvast aan dit blog.

Intussen sms-t Rick dat de houten vloeren klaar zijn. Nu is het nog wachten op het tapijt voor het kantoortje, de trap en de family room wat besteld is, maar nog niet aangekomen.   Volgende week moet er ook nog geverfd worden en de week daarna het alarm- en intercomsysteem vervangen.  We zijn zo dicht bij terugverhuizen!  Het zijn nu echt de laatste loodjes (en die wegen wel wat zwaar, inderdaad).

Eindelijk hout in de woon- en eetkamer!

Boven op de kamer staat een verlaat verjaardagsboeket van Rick.  Het eerste was onderweg stuk gegaaan (hij bestelt altijd van 800-FLOWERS.com).  Dit boeket is prachtig, drie kleuren rozen.

 

 

Iedere september hebben de Clyde's restaurants (waaronder de Old Ebbitt Grill overigens) een spccial van kreeft voor $19,95.  Aangezien ik daar dol op ben gaan we daar vanavond heen.  Rick bestelt een aantal voorafjes en begrijpt nu waarom ik dat vaak doe.  Mijn kreeft is, zoals altijd, heerlijk!

 

En zo is het weer vrijdagavond.  Gisteren was het twaalf weken sinds de brand, onvoorstelbaar.  We hebben een leuk weekend voor de boeg gelukkig, niet teveel hotelkamertijd.  Ik zie er zo naar uit niet dingen te hoeven bedenken om maar niet in een hotelkamer te zitten!

Foto's van vandaag staan hier.