Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, november 11, 2014

Veteranendag

Het is Veteranendag vandaag, maar Katja en Rick moeten werken.  Ik blijf nog even liggen, maar de zon lokt me toch al snel uit bed.  Het zal vandaag maar liefst 24 graden worden, terwijl een groot deel van de rest van het land al in de diepvries zit.  Die kou komt ook hierheen, hoewel niet zo drastisch als in het middenwesten.

Het is dus zaak nog even heel erg te genieten van dit weer en de kleur, die nog aan de bomen zit, want ook die zal met de voorspelde harde wind wel gauw verleden tijd zijn.  Helaas is het te koud om buiten ontbijt te eten, maar ik laat de hondjes wel even uit daarna.

Sharon wacht me al op bij de sportschool.  Hun hondje maakt het wel wat beter, maar zijn achterpootjes zijn nog steeds verlamd. Zijn ruggemerg is gekneusd.  Hij plast ook niet zelf, maar Sharon gaat leren hoe zij dat eruit kan knijpen.  Jeetje, wat lijkt me dat een moeilijk en tijdrovend iets.  Maar ja, veel hondjes met deze aandoening schijnen toch weer helemaal op te krabbelen.

Het uur personal training gaat snel.  Helaas heb ik toch best veel pijn en sommige oefeningen kan ik daardoor niet doen.  Ik vertel Sharon dat ik, als ik niet wist dat sporten me beter doet voelen, het liefst gewoon in bed was gebleven vanochtend.  Ik kan me goed voorstellen dat voor veel fibromyalgiepatienten de pijn waarmee ze wakker worden teveel is om zelfs zich aan te kleden.

Na de sportschool maak ik me thuis gauw klaar en doe korte mouwen en sandalen aan.  Dan ga ik Vienna in.  Eigenlijk had ik vandaag een lunchafspraak met een vroegere collega, maar haar dochter was ziek dus dat ging niet door. 

In plaats daarvan ga ik terug naar Noodles & Company, want ik wil buiten op het terras eten.  Ze hebben meer dan genoeg keuzes op het menu en dit keer neem ik de volkoren pasta met groentes en Parmezaanse kaas.   Het is druk in het restaurant, duidelijk hebben veel mensen vrij.

Terwijl ik aan mijn tafeltje op het terras zit te wachten, zie ik een tafeltje van de American Legion met een paar vrijwilligsters.  Ze vragen om bijdragen voor de veteranen en geven crepe papier klaprozen weg.  Ik geef een bijdrage en vertel ze dat ik de klaprozen heb zien planten bij de Tower of London.  Zij hebben daar ook foto's van en vandaag is daar ook de laatste klaproos gepland.


In het zonnetje geniet ik van mijn maal en ga dan naar Whole Foods.  Daar koop ik ingredienten voor het avondeten en een paar andere dingen.  Ze hebben ook lekkere dingen te proeven waar ik nooit nee tegen kan zeggen.

Kai staat thuis al klaar met de hondjes om naar Great Falls te gaan.  Het is er de perfekte dag voor en dat vindt kennelijk ook iedereen, die vandaag vrij heeft.  Het lijkt wel een zomers weekend, zo druk is het! 

Dat betekent ook veel honden, dus ik ben heel blij dat Kai mee is om Django in toom te houden.  Cosmo blaft naar de eerste paar, maar laat het dan gaan.  Django daarentegen blaft agressief naar alle honden.  Gelukkig is hij niet zo zwaar als Cosmo, dus makkelijker in toom te houden.

We gaan eerst bij het eerste uitkijkpunt kijken en zien een aantal kayakers over de rotsen lopen met hun kayaks op de rug.  Dat betekent meestal dat ze van een van de watervallen gaan varen.  Een spectaculair gezicht en we lopen gauw naar het tweede uitkijkpunt, want denken dat ze van de middelste watervallen zullen gaan..

Dat blijkt niet het geval, het wordt de grootste waterval en het zicht daarop hebben we het best van het eerste uitkijkpunt.  Daar lopen we dus snel naar terug en zijn niet de enigen, maar ik kan nog een plekje met zicht op de waterval bemachtigen. 

Na een tijdje oefenen in minder diep water gaan de kayakers inderdaad een voor een van de grootste waterval af.  Hoe ze het durven, maar alle drie komen heelhuids beneden. Ik was deze kayakers helemaal dankbaar, want mijn themafoto voor vandaag moest een "K" woord zijn en daar is ie dan.  De Engelse taal heeft niet veel woorden, die met K beginnen.
Een beetje zoeken naar de kayaker op deze foto van mijn telefoon, maar onderaan staat een link met allerlei foto's

Kai en ik maken nog een mooie natuurwandeling langs de rivier en doen dan twee moeie hondjes weer terug in de van.  Thuis gaan we nog even op het deck zitten lezen, zo lekker is het buiten en dat op 11 november! Ik voel me zelfs een beetje verbrand, helemaal mogelijk, want we zitten hier op de hoogte van Rome.
Cosmo gaat in een lege boomstronk

Als het te koel wordt buiten schil ik de wortels voor vanavond en lees bij online.  Katja komt thuis en kondigt aan dat ze de baan in New Jersey inderdaad heeft aangenomen.  Hopelijk hoeft ze pas na de feestdagen te beginnen, maar zo niet, dan kunnen zij en Kevin een paar weken bij zijn ouders inwonen alvorens een appartement te betrekken.

Dit is een heel grote stap voor Katja, natuurlijk, en heel egoistisch vind ik het jammer haar niet langer hier te hebben, maar het is een natuurlijke gang van zaken.  Ze is nu echt volwassen en tijd om haar vleugels uit te slaan.  Hopelijk hebben we haar nog wel hier voor de feestdagen is de enige hoop.

Met dit lekkere weer wordt de barbecue weer eens aangedaan.  Rick maakt heerlijke kip- en biefstukspiesjes en wortels met allerlei kruiden.  Daarbij hebben we supervers (het was nog warm toen ik het kocht) olijvenbrood.  Met zijn vieren aan tafel, ik geniet maar zoveel mogelijk van de tijd, die ik nog met de twee oudsten thuis heb.

Voor het eten genieten we van een Amstel Bright zoals in Aruba

Katja wilde eerst naar het Concert for Valor gaan, een gigantisch concert om de veteranen te eren op de Mall in Washington.  Maar daar verwachten ze meer dan een half miljoen mensen en dat vonden ze toch teveel, gezien het feit dat ze morgen weer aan het werk moeten. 

Al met al was het vandaag een dag met een grote ster.  Ik zou willen dat ik dit weer kon houden, maar helaas.  Ik zou willen dat ik alle kinderen thuis zou kunnen houden, maar helaas.  De dagen dat ik ze wel beiden heb (en vele andere dagen, hoor) zijn extra speciaal.

Kayaker foto's staan hier.

10 reacties:

Pascale zei

Inderdaad een hele stap voor Katja! Ik kan me jouw gemengde gevoelens goed indenken. Ik wens haar succes met haar nieuwe baan en heel veel geluk in deze nieuwe fase in haar leven.

Anja zei

Een dag met een gouden randje zo noem ik deze prachtige dag. Ik zou het ook wel zo willen houden.

Tineke zei

Mooie foto serie; zou de kayakers niet nadoen.
Herkenbaar dat je je kids in de buurt wilt houden. Met de liefde in Katja's leven ook wel begrijpbaar.
Het brengt weer nieuwe belevenissen voor jullie allen.
Geniet nog even van de lekkere temperaturen. Hier ook mooi weer, gisteren de winterviolen met hulp van kleindochter gepoot en in de zon koffie gedronken en gewandeld .

Anoniem zei

Ach, bij ons waren ze allebei met 17 jaar al uit huis.

Dochter Jamie (nu 36) ging studeren en heeft na haar studie gelijk een huis gekocht en zoon Nick (nu 34) heeft een jaar Highschool gedaan en is daarna in Nederland verder gaan studeren en ook hij heeft daarna een huis gekocht.

Count your blessings, zullen we maar zeggen (en dat doen we dan ook ;) )

Anoniem zei

Het is niet leuk als je kind echt gaat samenwonen. Maar je zou ze ook niet hun hele leven thuis willen hebben. En als je ziet dat ze het samen fijn hebben leg je je er vanzelf bij neer.Probeer te genieten van deze nieuwe fase. Gaat zeker lukken! Gr. Greet

Ditty zei

Ik snap je reaktie helemaal
en vind dat je het goed doet!
Geniet er nog maar lekker van!

Anoniem zei

Wel leuk voor Katja dat ze die baan heeft en gaat samenwonen. Jammer voor jullie dat ze weer verder weggaat.
Ik vind die onverwacht warme dagen in oktober/november altijd een kadootje. Onverwacht lekker op een terras in zon genieten.
Groetjes Anja L.

Corry zei

Oef, inderdaad een hele verandering. Je verstand kan het allemaal wel beredeneren maar je hart roept af en toe toch wat anders. Allemaal heel normaal maar als je ziet dat ze gelukkig zijn is dat al een groot goed!

Anoniem zei

Fijn voor Katja dat ze deze baan kon aannemen. Heel veel succes en geluk voor de toekomst.
Voor jullie is dat inderdaad een stap verder in het leven en dat is best moeilijk. Heel begrijpelijk als je verwacht dat ze nog een paar jaar thuis zou wonen.Ik heb deze fase in mijn leven al jaren geleden aan me voorbij zien gaan en dat ging toch allemaal zo plotseling.
Wij waren zaterdag in Red Rock en de korte discovery trail gedaan. Maar druk dat het er was, praktisch geen parkeerplek te vinden.Het leek wel of iedereen van dit zeldzame mooie weer wilde profiteren. Nog een week en dan zit ik weer in het vliegtuig .Deze maanden zijn toch wel heel snel voorbij gegaan.
Groetjes Wil

Petra zei

@Pascale - Dank je, ja, het voelt zo permanent, samenwonen, maar ik ben natuurlijk heel blij voor hun.

@Anja - Ja, ik vrees de koude :(

@Tineke - Zeker brengt het nieuwe belevenissen en gelukkig nog wel binnen rijafstand. Ik houd me maar voor dat ze niet naar Californie verhuist

@Ruud - Ja, maar uit huis is niet wat ik moeilijk vind, de afstand wel. We zijn er hier natuurlijk wel aan gewend en ik zal ook aan deze situatie weer wennen, maar ik had het natuurlijk wel fijner gevonden als ze zich in deze omgeving waren gaan vestigen.

@Greet - Nee, het is een heel natuurlijk iets, ik wou alleen dat het dichterbij was.

@Ditty - Dank je wel!

@Anja - Ik vrees dat het na vandaag voorlopig met de dagen boven de tien graden gedaan is.

@Corry - Inderdaad, mijn hart zegt wat anders dan mijn verstand maar ook dat went straks wel weer aan de nieuwe situatie

@Wil - Straks gaat Kai waarschijnlijk ook een vlucht bij ons vandaan wonen. Ik geniet er maar zoveel mogelijk van zolang ze nog hier zijn. Succes met afscheid nemen straks, zal wel weer helemaal niet makkelijk zijn!