Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, februari 28, 2014

De winter duurt maar voort

"Mammie, ik voel niet lekker", komt Saskia me om half negen vertellen (nee, ik ben de "me" niet vergeten, dit is een anglicisme in haar Nederlands).  Ze heeft hoofdpijn en buikpijn en gaat terug naar bed.  Voor de zoveelste keer meld ik haar maar weer eens ziek.

Het is ook wel de eindeloze winter dit jaar, Katja is ook al meer dan een week verkouden en een heel aantal van Saskia's vrienden in vriendinnen ook ziek.  Ook bij Rick op zijn werk vallen ze met bosjes.  Gelukkig (even afkloppen) zijn Rick en ik nog helemaal gezond.

Met opzet vermijd ik de sportschool nu zoveel mogelijk.  De hygiene daar is niet bepaald goed en mensen maken hun apparaten ook niet altijd schoon na gebruik.  Vooral nu ik volgende week op reis hoop te gaan heb ik geen zin in een virus.

Het vriest weer 12 graden als ik opsta, dus zin om naar buiten te gaan heb ik absoluut niet.  Gelukkig heeft Rick voor zijn werk Cosmo al even uitgelaten, ik ben hem er erg dankbaar voor!  Ook staat de koffie klaar en met een paar warme wafels heb ik een lekker ontbijt.

Boven op de elliptical doe ik, al Downton Abbey kijkend, een uur interval.  Grappig hoe je het zo koud kunt hebben en na vijf minuten flink sporten is die kou verdreven.  Jammer, dat mijn energie na een intensief uur wel echt zo'n beetje op is, anders zou ik gewoon de hele winter door sporten om warm te blijven.  Helaas is de mens noch in staat tot winterslaap noch tot 24 uur per dag in beweging blijven.

Op mijn lijstje vandaag staan een aantal dingen ter voorbereiding voor ons reisje naar Portugal.  Om te beginnen bel ik AT&T om een internationaal data en sms pakket voor mijn telefoon te nemen voor deze env volgende maand.

Daarna laat ik onze bank Suntrust weten dat ik mijn debit card in het buitenland ga gebruiken.  Als ik dat niet zou doen, zou die kaart meteen geblokkeerd worden.  Zelfs nu is het nog niet gegarandeerd dat dat niet gaat gebeuren, dus ik krijg maar liefst drie telefoonnummers om in geval van nood te bellen.  Dat is ook wel een van mijn angsten om opeens zonder geld in het buitenland te zitten.

Dan zit er niets anders meer op, ik moet wel naar buiten, brrr!!  Dik aangekleed ga ik eerst een dunne bagel met zalm en cream cheese bij Manhattan Bagel halen en eet die voor de verandering eens daar op.  Dan rijd ik naar de mall.

Bij Barnes and Noble ga ik op zoek naar reisgidsen voor Lissabon en omgeving.  Ze hebben een ruime keuze, dus ik lees er een aantal door en kies twee en een plattegrond.   Ik neem meteen ook maar een gids voor Cancun en Cozumel mee.   Die plaatjes in die boeken maken me al heel vrolijk.

Bij ons Suntrust filiaal bestel ik bij Jeanne, de manager, euro's en wat ponden, want op de terugweg hebben we een overstap in Londen.  Het duurt even want Suntrust heeft zijn interne systeem weer veranderd.  Dat lijkt iedere keer wel het geval, dus of Jeanne is niet helemaal bij of dit bedrijf maakt het moeilijk voor de medewerkers.  In ieder geval zijn de euro's en ponden na een half uur eindelijk onderweg naar ons.

Het kwik komt vandaag niet boven het vriespunt uit en ik heb behoefte aan kleur.  Bij de Safeway koop ik een bos tulpen en rijd dan naar Michaels, al ligt deze winkel in hetzelfde winkelcentrum.  Het is toch een flinke wandeling en te koud voor mij om die te maken.  Bij Michaels maak ik mijn laatste "Olympische Spelen" thema foto (blij dat dat thema klaar is!), maar ik koop er niets.


Thuis is Saskia gelukkig ook weer een stuk beter. Ik herken dat ook van vroeger, er zijn veel dingen, die ik in haar herken en ik hoop nog maar altijd dat zij geen fibromyalgie zal krijgen.  Ze voelt zich in ieder geval goed genoeg om de olie in haar auto te laten verversen.  Morgen wil ze weer naar Richmond daarmee.

Mijn cardinaaltje is weer terug en zingt zijn vrolijke lied.  De cardinaal is de staatsvogel van Virginia en hier het hele jaar aanwezig.  Het mannetje is fel rood en het vrouwtje bruin, oranje en rood.  Gewoonlijk maakt het mannetje een soort klikkend geluid, maar in de lente, die voor hem al half februari begint, zingt hij een mooi en herkenbaar lied.

Na een paar uur Portugees leren komt Rick thuis en stelt voor bij Pazzo Pomodoro te gaan eten.  Daar zeg ik nooit nee tegen en veel van onze stadsgenoten ook niet, want het is er erg druk.  Na zo'n twintig minuten komen er twee stoelen aan de bar vrij en daar bestellen we dan maar ons eten, ook wel erg gezellig altijd.

We delen de verschillende prosciutto's als voorafje, maar kunnen dat bij lange niet op, dus ik neem de rest mee naar huis.  Voor mijn hoofdgerecht neem ik weer eens twee voorafjes, de linzensoep en de gegrile calamari.  De soep is heerlijk en de calamari ook.  Ricks zeebaars ziet er ook zeer smakelijk uit.

Saskia heeft een paar meisjes met wie ze naar VCU zal gaan hier.  Erg leuke meisjes lijken het en ik ben blij dat ze haar sociale cirkel daar al aan het opbouwen is.  Van de drie kinderen is Saskia absoluut de meest sociale en dat blijkt nu alweer.  Helaas heeft Katja daar in Roanoke nog steeds moeite mee.

De rest van de avond kijken we, zoals iedere winteravond, tv.   Undercover Boss, Shark Tank en meer, realiteitstelevisie, die zelfs Rick wel interesseert.
Cosmo en Meike zijn ook klaar voor het weekend

donderdag, februari 27, 2014

Orchideeen symphonie

Tjonge, het lukt me vanochtend echt niet mijn warme bed uit te komen, zo zie ik op tegen de kou in onze kamer.  Toen Saskia opstond, rond zes uur, was ik al wakker en toen Rick zijn bed uitging om half acht helemaal.  Toch doezel ik nog verder tot na negenen en steek dan eindelijk met grote tegenzin mijn benen onder het warme dekbed vandaan.  Brrrrr, het vriest weer tien graden!!!

Cosmo vindt het allemaal prima, die kou.  Eigenlijk is hij heel ergerlijk, want na zijn (korte, want ik vind het veel te koud) eerste wandeling wil hij telkens de achtertuin in.  Terwijl ik van mijn lekker warme bosbessenwafels en koffie probeer te genieten wil Cosmo dan weer naar buiten en dan weer naar binnen.  Hij weet ook precies zijn nagels over de horrendeur te laten gaan wat hetzelfde effect op mij heeft als nagels op een schoolbord.  Net een obstinate peuter soms, die hond!

Op mijn sportprogramma vandaag staat een dubbele Max Capacity training.  Intussen kijk ik naar een show op tv en gooi eindeloos Cosmo's vogel, die hij hele tijd naar me terugbrengt.  Ik moet inwendig wel lachen om zijn aandacht vragen.  Het is toch wel schattig en ik snap het wel. Het wordt weer hoog tijd dat het weer zo wordt dat we een flinke wandeling in de natuur kunnen maken, zodat Cosmo lekker uitgeput wordt.

Als ik bijna klaar ben sms-t Saskia of ik haar lunch kan brengen om half een.  Ik heb met Anja afgesproken naar Washington te gaan dus schrijf terug dat ik het wel eerder kan brengen.  Dat is ook goed.

Gauw doe ik de laatste oefeningen en maak dan een sandwich met pindakaas en banaan en een zakje met fruit klaar voor Saskia.  Zo ben ik toch weer meer tijd kwijt dan ik had gedacht, dus ga gauw naar boven voor mijn douche.

In mijn klerenkast verlies ik nog meer tijd met uitzoeken wat ik nu weer eens zal aantrekken.  Ik heb het ook helemaal gehad met mijn winterkleding.  Het is weer zo koud met een scherpe wind dat ik me goed warm moet aankleden, maar ook weer niet te, zodat het binnen uit te houden is.

Gelukkig ben ik helemaal klaar als Anja aanbelt.  We rijden nog even naar Saskia's school om de lunch weg te brengen en lopen dan naar de metro.  De trein komt net aanrijden.  Iets meer dan een half uur later stappen we bij Federal Center weer uit.

We gaan eerst lunchen bij het Mitsitam Cafe in het American Indian Museum.  Ik dwing mezelf niet nog eens mijn favoriete ceviche te nemen.  In plaats daarvan kies ik het bord met vier verschillende bijgerechten.  Het wordt een flink bord met spruiten en gecaramelliseerde uitjes, wortels gekookt in jalapeno boter, wilde paddestoelen in een maispuree en een quinoa salade.


Het smaakt allemaal heerlijk, maar ik kan nog niet de helft ervan op!  Anja was slimmer en nam gewoon twee van de bijgerechten apart.  Volgende keer ga ik dat ook doen, al hebben ze hier zoveel lekkers dat ik allemaal wil proeven.

We lopen naar de Botanic Garden  aan de overkant.  Het valt me op dat de koepel van het Capitool nog "naakt" is.  Binnenkort zien we die niet meer zo, in maart wordt hij in de steigers gezet.  De koepel lekt en de schilderwerken aan de binnenkant worden daardoor beschadigd.  Ieder jaar dat ik rondleidingen heb gegeven werd er wel iets gerenoveerd aan de Mall, dit jaar dus het Capitool.

Wij gaan de Orchideeen Symphonie bezoeken in de botanische tuin.  En wat een heerlijkheid is dat!  We komen binnen als "Con Te Partiro" speelt en de fonteinen dansen op de muziek.  Tientallen soorten orchideeen staan om die fonteinen heen en het ene na het andere prachtige klassieke stuk volgt.

Al foto's makend genieten we van alle kleuren en de warmte.  Ook maak ik een paar filmpjes, want het is werkelijk zo mooi.  We willen er gewoon niet weg, maar na een paar uur is het toch tijd om weer terug naar de metro te gaan.


Con Te Partiro



Ode to Joy van Beethoven

Net als we de trein in stappen gaat mijn telefoon.  Het is Laura, mijn masseuse.  Vorige week kon ze niet, omdat er familie van ver op bezoek was en vandaag doet haar auto het niet.  Ik had goed een massage kunnen gebruiken, maar ben ook altijd vreemd opgelucht als die drie kwartier pijnigen niet doorgaan.

Eenmaal weer in Vienna lopen Anja en ik door de snijdende koude wind naar ons huis terug.  De zon is al heel sterk en dat kun je ook voelen, maar de winter heeft ons nog sterk in zijn greep.  We nemen voor een paar weken afscheid, want Anja gaat dit weekend voor een paar weken naar Florida en ik ga (als het weer het toelaat, want ik zie verontrustende berichten voor eind volgende week) over een week naar Portugal.

Voor het avondeten bestellen we kabobs van Friends en dan is het een avond met allerlei nieuwe grappige sitcoms, waaronder Big Bang Theory.  Vandaag was er zeker een met een grote ster!  Die zal morgen nog moeten doorschijnen en verwarmen, want dat gaat de temperatuur niet boven het vriespunt komen, zucht!

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, februari 26, 2014

En alweer een witte wereld...

Een witte wereld grijnst mij weer toe als ik de lamellen open.  "Grijnst", want zo langzamerhand ben ik de winter werkelijk spuugzat!  Ik probeer te zien hoe mooi en stil de natuur is met al dat wit en de dwarrelende sneeuwvlokjes, maar ik kan de narcissen voor ons huis wel uit de grond staren!


Saskia heeft een late dag vandaag en we eten samen ontbijt.  Mijn bosbessenwafels zijn veganistisch dus dat komt mooi uit.  Als Saskia naar school is vertrokken en ik mijn laatste kop koffie opheb, begeef ik me naar boven.

Wat ben ik blij met mijn Kindle Fire en Downton Abbey.  Ik kijk de laatste aflevering van het eerste seizoen en moet me zoals iedere keer bedwingen niet meerdere afleveringen te kijken.  In plaats daarvan lees ik tot ik mijn 10000 stappen bij elkaar heb.

Na Cosmo gauw uitgelaten te hebben besluit ik wat leuks te gaan doen om de winter blues waar ik vandaag veel last van heb een beetje te verjagen.  Op de website van het Angelika Film Center kijk ik of daar films spelen waar ik in geinteresseerd ben.  Dat zijn er maar liefst twee, Philomena en Winter's Tale.  Winter's Tale heeft een betere aanvangstijd, dus die wordt het.

Eerst trakteer ik mezelf op lunch bij Le Pain Quotidien.  Deze Belgische restaurantketen is enorm populair in dit gebied.  Er worden constant nieuwe filialen van geopend.  En terecht, want hun eten is gezond en eerlijk.  Vandaag kies ik de quinoa cake met verschillende groentes, tomatensaus, pesto en hummus.  Echt om klein stukje voor klein stukje op te peuzelen, zo lekker.

Keurig op tijd voor de film ben ik klaar en loop naar de bioscoop.  Dit keer ben ik niet de enige in de zaal, maar het scheelt niet veel.  Er zijn twee stellen, een andere vrouw alleen en twee oudere dames.  Die laatste twee vind ik heel ergerlijk, ze kletsen net te luid gedurende de hele film.  Ik kijk een paar keer naar achteren en dan is het even stil, maar niet veel later begint het harde gefluister weer, grrr!

Met wat moeite lukt het me het buiten te sluiten en me op de film te concentreren.  Het is een romantisch fantasieverhaal dat mij helemaal aanspreekt.  Er zijn mooie magische elementen, letterlijk en figuurlijk.  Russel l Crowe is de perfecte slechterik en Colin Farrell erg fijn om naar te kijken.  Jessica Findlay Brown is ook perfect met Farrell als stel.  Een aanrader dus, deze film, wat mij betreft.

Het is ook een lange film en het loopt al tegen vieren als hij afgelopen is.  Op de terugweg haal ik nog wat benodigdheden bij Safeway.   Achteraf bedenk ik me dat ik die spullen ook bij de Target  tegenover de bioscoop had kunnen halen.  Ik vergeet altijd dat die ook een grote supermarkt heeft.
Thuis laat ik Cosmo nog even gauw uit.  Er staat een koude wind, die door merg en been gaat.  Binnen gaat het haardvuur aan en is het wachten op Ricks thuiskomst.  

Die brengt ook gelijk eten van Natta Thai mee, heerlijk "comfort food".  En zo zijn de twee reizigers deze week weer "op honk".  Katja heeft het heerlijk gehad in Colorado en sms-te dat ze erg moe weer aan het werk was vandaag.  Rick heeft kou geleden in Chicago, want hij had er even niet op gerekend met pakken dat het daar overdag -20 zou zijn!
Slapen met zijn "vogel", gelukkig doet het piepertje het niet meer

dinsdag, februari 25, 2014

De "flurries" werden vijf centimeter sneeuw

Saskia hoor ik al vroeg bezig.  Gelukkig voelt ze zich goed genoeg om naar school te gaan en ze vertrekt net voor zevenen.  Ik draai me nog heel wat keren om voor ik uit mijn warme bedje kom!

Als dat eenmaal het geval is wacht me een verrassing.  Het zou vannacht een beetje "flurryen" (af en toe een sneeuwvlok), maar tot mijn verbazing zie ik dat het vrij hard sneeuwt.  Dat niet alleen, maar er ligt al een laagje.  Die "flurries" blijken dus wel ietsje meer te zijn geworden.

Het ziet er mooi uit en blijft op bomen, daken en gras liggen, maar bijna niet op de stoepen en wegen.  Dat is mijn idee van sneeuw, wel het mooie, maar niet de last.  Cosmo vindt het ook prachtig, tijdens mijn ontbijt is hij in de tuin te vinden.  Iedere keer als hij, sneeuwhond dat hij is, bij de achterdeur komt, wil hij toch maar niet naar binnen.

Saai is dit weer in ieder geval niet

Boven doe ik, al kijkend naar Downton Abbey, een uur interval op de elliptical.  Intussen sneeuwt het gestaag verder en er wordt een "winter weather advisory" afgeroepen.  Als ik weer beneden kom meet ik vijf centimeter op onze tuintafel.
De koning en de koningin besneeuwd

Gauw lijn ik Cosmo aan, neem mijn fototoestel mee en ga een sneeuwwandeling door de buurt maken.  Gisteren zag ik dat de krokussen en narcissen op uitkomen staan in sommige tuinen.  Ik ga ernaar op zoek, want met sneeuw erop zorgt voor mooie foto's.

Als lunch haal ik even een dunne bagel met tonijnsalade van Manhattan Bagel.  Daarna loop ik Lofty Salon binnen in de hoop dat Carmen mijn haar bij kan kleuren.  Het hoeft niet geknipt, maar heeft wel nieuwe kleur nodig.  Een uurtje later vertrek ik weer met een net kapsel zonder uitgroei.

Saskia moet voor haar college inschrijving een doktersonderzoek laten doen.  Ik dacht dat ze mij mee zou willen hebben, zoals Katja altijd, maar Saskia gaat liever zelf.  Toch grappig hoe de meisjes verschillen.  Alles is gelukkig goed en Saskia heeft een paar prikken gekregen (meningitis en tetanus).

Doordat ik niet meehoefde naar de dokter heb ik opeens wat tijd om aan mijn Portugees te werken.  Het loopt lekker, in ieder geval kan ik nu volgens Duolingo 95% van de artikelen vertalen.  Dat gaat snel.

Voor het avondeten neem ik de gelegenheid van Ricks afwezigheid waar door sushi van Yama te bestellen.  Saskia bestelt ook een paar vegan sushi rols en we halen het eten samen op.  Rick verklaart me altijd voor gek om sushi te eten op koude winteravonden, maar ik zou het iedere avond wel opkunnen.

Het vuur en de tv gaan aan en Saskia aan haar huiswerk.  Zij heeft ook al contact met een paar meisjes, die haar graag als kamergenote willen bij VCU.  Dat is tegenwoordig met Facebook en Twitter een stuk makkelijker te regelen.  Ze gaat die meisjes dit weekend in Richmond ontmoeten, hopelijk klikt het.  Ik denk dat Saskia een heel andere ervaring bij VCU gaat krijgen, dan Kai.

Foto's van vandaag staan hier. 


maandag, februari 24, 2014

"Blustery" Maandag

Als ik beneden kom zie ik Saskia nog in haar pijama zitten.  Ze heeft wel een late dag vandaag, maar had toch al aangekleed moeten zijn.  Ze heeft echter weer hoofdpijn en buikpijn en ziet er ook heel pips uit.  Maar goed dat ze morgen een doktersafspraak heeft.  Weliswaar voor een routine controle, maar ik ga haar toch op het hart drukken te melden hoe ze zich telkens voelt.

Na Saskia ziek gemeld te hebben en mijn wafels en koffie verorberd te hebben, rijd ik naar de sportschool.  Daar doe ik voor het uur personal training alvast een half uur cardio.  Onze overbuurvrouw Linda is er ook we kletsen wat bij.  Net als wij gaan zij met hun grote familie niet gauw verhuizen.  We zijn allemaal benieuwd wie het huis dat te koop staat gaan kopen.

Het uur met Sharon gaat snel.  Zoals altijd hebben we van alles te kletsen, maar denk maar niet dat het daarom een zwak kletsuurtje wordt.  Sharon is heel goed in het mij net iets verder te pushen dan ik in mijn eentje zou doen.

Sharon vertelt dat ze nog nooit in haar leven (zij is in dit gebied opgegroeid) de kersenbloesems in Washington heeft gezien.  We spreken af daar dit jaar verandering in te brengen.  Zij wil graag door mij rondgeleid worden, leuk!

Na nog even cardio om 5000 stappen te halen ga ik huiswaarts.  Ik heb voor de lunch afgesproken Rick bij zijn kantoor te ontmoeten en in het Reston Town Center te eten.  Rick vertrekt vanavond voor een paar dagen naar Chicago en vond het gezellig (ik natuurlijk ook) om dan vanmiddag nog even samen te eten.

We lopen van Ricks kantoor naar Clyde's en mijn hemel wat is het weer koud!  Zeker tien graden kouder dan gisteren met een felle noordenwind, die overal doorheen blaast, brrr!!  De ijsbaan hier is er wel populair door.  Veel basisscholieren hebben maandagmiddag vrij hier en dat is te zien.


In het restaurant is het behaaglijk warm.  Het is even moeilijk kiezen van het menu.  Er staan een aantal van mijn favorieten op.  Uiteindelijk neem ik de gegrilde zalm met spruitjes, cranberries en walnoten, erg lekker.  Rick neem de biefstuk salade, die er ook erg lekker uitziet.

Rick en ik nemen voor een paar dagen afscheid van elkaar en ik rijd terug naar huis.  Onderweg stop ik bij Rite Aid om wat recepten op te halen en gooi ook de van maar weer eens vol.  Met onze Giant kaart krijg ik   20 cent per gallon korting bij Shell ($3,14 per gallon (bijna 4 liter) voor degenen, die onze prijzen met de Nederlandse willen vergelijken), altijd meegenomen.

Thuis heeft Saskia AP Environment bijles.  De lerares blijft twee uur zodat ze Saskia goed helpt met haar project.  Hopelijk gaat dat weer een goed cijfer opleveren.

Met Cosmo loop ik naar Chris' huis om haar en PJ op te halen voor onze wekelijkse wandeling.  Het is schitterend zonnig, maar koud weer en het valt me op dat veel bomen tijdens de afgelopen warme dagen uit zijn gaan lopen.  De krokusjes zijn ook opeens boven de grond.  De maples hebben dan zo'n mooi rode gloed, eindelijk weer wat kleur in de natuur!

Ondanks de kou is het lekker buiten te zijn en de honden genieten er duidelijk ook van.  Ik vind deze wekelijkse wandeling erg leuk en ik leer Chris zo ook nog beter kennen.

Rick is geen fan van veganistisch of vegetarisch eten, maar ik vind het vaak wel lekker.  Saskia weet dat en stelde vanmiddag voor voor ons tweeen avondeten te koken.  Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!  Saskia maakt een heel smakelijk roerbakgerecht met verschillende groentes, cashew noten en quinoa.  Ik smul er echt van.
Na het eten vertrekt Saskia naar Caffe Amouri om te studeren dus ik heb alleen de viervoeters als gezelschap.  The Voice begint vanavond weer, leuk!

zondag, februari 23, 2014

Even ruiken aan de lente


Zaterdag

Oh, wat een schitterende dag daagt!  Maar voor ik daarvan ga genieten kijk ik natuurlijk naar de ploegachtervolging wedstrijden.  Ik kijk online, want ik vind Stuart Storey veel leuker om naar te luisteren, dan Dan Jansen, hoewel er natuurlijk niets mis is met die laatste.  Het zijn gewoon die typisch Engelse uitdrukkingen, die Stuart zoveel leuker maken.

Saskia is intussen op weg naar Richmond waar ze ook zal lunchen met Kai.  Halverwege krijgen we enthousiaste sms-jes dat Sas helemaal weg is van Richmond en er heel erg naar uitkijkt daar te gaan studeren.

Het is dus vrijwel zeker dat Saskia naar VCU zal gaan.  Ik kan er niet over uit wat een opluchting dat is, je weet hier maar nooit of en waar je aangenomen wordt en ik ben blij dat we daar nu alleen nog met Katja's medical school doorheen zullen moeten, maar die heeft al een goede baan en dat maakt het toch minder nijpend.

Over Katja gesproken, ook zij heeft een avontuurlijk weekend.  Behalve dat ze gaat skien in Breckenridge heeft ze ook voor de lunch afgesproken met mijn schoonzusje Lisa om te lunchen.  Lisa en familie wonen een stuk buiten Denver en drie uur rijden van Breckenridge dus dat is heel wat om te rijden voor een lunch.  Lisa draait haar hand daar niet voor om.

Terug naar Vienna waar Rick en ik gezellig samen zijn.  Na de medaille ceremonies en de Nederlanders nog twee laatste gouden plakken uitgereikt te zien krijgen is het tijd voor mijn eigen sporten.  Rick is hard aan het werk, want hij moet volgende week naar Chicago voor een grote presentatie.

Voor mijn dagelijkse "Olympische Spelen" thema, het wordt steeds moeilijker iets te bedenken

Als ik klaar ben met mijn uur op de elliptical komt Rick vragen of ik zin heb te gaan lunchen bij Plaka Grill.  Daar is het zoals altijd flink druk  Het is dan ook een heel goed Grieks restaurant.  Ik bestel de avgolemono soep, een van mijn favoriete soepen.  Rick smult van zijn souvlaki.
Een makkelijk recept hiervoor hier

Inmiddels is het zo'n zestien graden en ik ga met Cosmo voor het huis zitten.  Rick gaat verder met werken, wel balen dat hij een deel van zijn weekend achter de computer moet, maar hij is tenminste thuis.  Ik lees buiten in de zon en heb het in mijn korte mouwen zelfs warm!  Heerlijk, deze warme temperaturen, vooral wetend dat het volgende week weer flink kouder gaat worden.

Halverwege de middag gaat Rick naar de sportschool.  Ik blijf tot half vijf buiten zitten, dan verdwijnt de zon achter de huizen en ga ik met tegenzin naar binnen.  Zulke dagen doen toch zeker hopen dat lenteweer niet lang meer zal duren.

Vanavond heb ik Rick overgehaald weer eens Koreaanse barbecue te gaan eten.  We hebben daarvoor bij Woo Lae Oak gereserveerd, een wat sjieker Koreaans restaurant dan anderen in de buurt.  Het zit vol met Koreanen wat altijd een goed teken is.

Wij kiezen Gu Jeol Mari, een voorafje van gevulde mini crepes, heel erg lekker.  Als hoofdgerecht delen we de combinatie Koreaanse barbecue met varkensvlees, kip, biefstuk, garnalen, scallops en groentes.  Hier komen ook een aantal bijgerechten bij, waaronder kimchi en gedroogde inktvis (die laatste vind ik heerlijk).

Het eten wordt op een grill midden in de tafel voor ons gekookt.  We dachten om te beginnen dat het wat weinig was voor twee personen, maar niets is minder waar!  Het is licht met veel smaak en erg gezond, maar ook ruim voldoende voor ons tweeen.

Dit is een van mijn favoriete Aziatische cuisines.  In tegenstelling tot Thais eten zwemt niet alles in saus.  Het is ook gezellig eten met alles aan tafel bereid.  Wij hebben in ieder geval gesmuld!

Dan is het tijd voor de laatste Olympische avond.  Het zal weer vreemd zijn "gewone" shows te kijken volgende week.  Het is toch ook altijd weer een paar weken van internationale sporten, die we hier gewoonlijk niet zien, kijken.  

Zondag

We hebben vannacht weer eens met de ramen open geslapen, heerlijk!  Rick is al ontbijt bij Starbucks aan het halen als ik beneden kom.  We genieten van onze koffies en sandwiches en dan gaat Rick weer aan het werk.

Voor het eerst in vrij lange tijd heb ik weer eens met Mary Ellen afgesproken met de honden te gaan wandelen.  Het is weer zeer lenteachtig weer en we hebben enkel een zomerjas nodig.  Vreemd is het dan om toch nog tussen de hopen sneeuw door te lopen.  We hebben heel wat bij te kletsen dus het wordt een leuke wandeling.

Na afloop heb ik echter nog maar de helft van mijn Fitbit stappen en ik kan niet wachten de volgende aflevering van Downton Abbey te kijken.  Ik ga dus nog boven op de elliptical mijn tienduizend stappen afmaken.

Intussen is de zon er ook weer en is het zo lekker buiten met 16 graden dat Rick en ik onze lunch voor op de stoep opeten. Het huis tegenover het onze (dat van Leah's ouders voor de al langer meelezenden) staat te koop en de makelaar houdt open dag.  

Er komen vrij gestaag mensen kijken en wij zijn benieuwd hoe lang het gaat duren voor het verkocht is.  Dit is pas het tweede huis in onze straat in de vijftien jaar sinds ze gebouwd zijn dat van eigenaar gaat veranderen.

Eigenlijk vind ik het zonde van het lekkere weer, maar ik heb Rick beloofd vanmiddag naar de film Pompeii te gaan.  De recensies zijn niet zo goed dus ik verwacht er niet veel van.  Het is ongewoon rustig in de mall, waarschijnlijk geniet iedereen van het lekkere weer. 

Als we kaartjes hebben gekocht is er nog een kwartier voor de voorstukjes beginnen.  Sinds kort krijg je in deze bioscoop je stoelnummer toegewezen dus we hoeven ons niet te haasten om stoelen te bezetten.  Ik ga nog even buiten in het zonnetje wachten, want de komende week komt Koning Winter ons weer een bezoek brengen
In mall zie ik ook mijn Olympische kleuren foto

Pompeii valt me alles mee, het is een spannend verhaal en de speciale effekten spectaculair.  Ook loopt het gelukkig realistisch af, ik was nog bang dat dat niet zo zou zijn.  Het is echt een Titanic, maar dan aan wal.  De film doet me in veel opzichten aan die film denken, al zal hij nooit zoveel eerbetuigingen krijgen. 

Als we de bioscoop uitkomen is het nog schitterend weer.  Thuis ga ik dus met Cosmo nog voor het huis zitten tot de zon achter de huizen verdwijnt.  Morgen zal het maar liefst tien graden kouder worden en halverwege de week voorspellen sommigen zelfs weer dat vervelende "S" woord!

Vanavond gaan de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen kijken.  Dit waren toch wel historische Spelen voor de Nederlandse schaatsers!  Erg leuk al dat oranje telkens op tv.  Ik ben ook trots op "onze" Meryl en Charlie, die na zeventien jaar trainen de eerste gouden medaille ijsdansen voor de VS in de wacht sleepten.  Het waren weer twee weken leuk wintersporten kijken!

vrijdag, februari 21, 2014

Wild weer

Rick vertelt me dat Saskia weer hoofdpijn heeft en hij haar daarom laat gemeld heeft op school.  Hij verzucht dat hij ook wel wat later naar zijn werk zou willen gaan.  Kan ik me helemaal voorstellen, hoewel Rick meestal een stuk later vertrekt dan veel anderen, die ik ken (en ook een stuk later thuiskomt daardoor).


 Onder het genot van een kop koffie en warme wafels kijk ik naar de heren en dan de dames ploegenachtervolgingen schaatsen.  Heel knap dat de dames een Olympisch record schaatsten!  Het zou verrassend zijn als Nederland ook in dit evenement niet weer met de gouden medailles vertrekt.

Saskia komt naar beneden en voelt zich nog steeds niet lekker.  Ze vertelt ook dat er een buikvirus rondgaat op school.  Daar heeft zij geen zin in en ik ook zeker niet.  Aangezien ze vandaag geen belangrijke vakken heeft, meld ik haar maar ziek.  De senioritis is volgens mij wel in volle gang, maar goed, ik geniet ook nog maar even van haar thuis zijn.

Er is wild weer voorspeld, onweersbuien en we hebben een "tornado watch" wat betekent dat tornado's mogelijk zijn.  Ik vrees het ergste voor Cosmo en de radar ziet er zwaar uit.  Echter, zoals wel vaker met zulke lijnen van onweersbuien, bij ons blijft het heel zware weer uit en trekt ten noorden en zuiden van ons.  Wij krijgen slechts een heftige bui over ons heen.  Het blijft raar weer deze winter!
Spectaculaire luchten, dat wel

Na mijn uur interval op de elliptical boven wat dankzij nog een episode van Downton Abbey en wat lezen snel voorbij gaat, vraagt Saskia of we ergens kunnen gaan lunchen.  Zij stelt Noodles & Company voor en dat vind ik wel gezellig.  

Hier hebben ze een heel aantal veganistische gerechten.  Saskia bestelt de Japanese pan noodles en ik de Indonesian peanut saute.  Het is leuk zo met mijn tiener te lunchen.  Ze gaat morgen met Kaylee naar Richmond om de VCU campus te bezoeken.  Hopelijk kan Kai dan ook om ze wat rond te leiden.
Is het echt Indonesisch?  Nee, maar wel heel lekker en pittig

Vanmiddag heb ik een hele lijst administratieve dingen af te werken.  Emails over rondleidingen, Kai's graduation voorbereidingen, het hotel in Portugal emailen en natuurlijk ook weer wat aan mijn cursus Portugees op Duolingo doen.  Volgens die site kan ik nu meer dan 70% van de Portugese artikelen vertalen.  
Nadat ik een snack van Goudse kaas met de katten en Cosmo deelde zoeken Meike en Snickers naar meer

Ook probeer ik mijn nieuwe tablet uit te vogelen, maar dat valt nog niet mee.  Daar hoop ik Ricks hulp dit weekend nog mee te krijgen.  Ik ben benieuwd hoeveel ik deze tablet ga gebruiken.  Voor degenen, die er een hebben en ook een laptop, waar gebruiken jullie de tablet vooral voor?

Rick heeft onze naam op de lijst gezet bij Matchbox.  Daar is het enorm druk en we moeten nog ongeveer twintig minuten wachten op een tafeltje.  Niet getreurd, David, de barkeeper, herkent ons en we drinken gezellig een roseetje voor mij en een biertje voor Rick.

Die zijn nog lang niet op als onze pager al flitst dat ons tafeltje klaar is.  We delen de mini hamburgertjes, crabcakes en scallops als voorafje, erg lekker.  Rick neemt de lams"biefstuk" en die ziet er erg lekker uit, maar ik ben niet zo'n lamsvlees fan. 

Mijn favoriete gerecht hier gewoonlijk zijn de scallops (St. Jacobsschelpen) met een lichte salade van kikkererwten en komkommer met yoghurtsaus.  Ik ben dan ook een beetje teleurgesteld dat niet meer zo op het menu te zien.  Nu worden de scallops met knapperige spruitjes en bloemkoolpuree geserveerd.  Dat klinkt nog steeds als iets wat ik lekker vind en ik bestel dat.  Het is inderdaad zeer smakelijk, maar ik hoop dat de andere combinatie terugkomt.
Spruitjes blijven een van mijn favoriete groentes, zeker zo bereid

Katja sms-t dat ze veilig in Denver is aangekomen.  Zij heeft zeker de reiskoorts van Rick en mij geerfd en gaat dit weekend met een vriend in Breckenridge skien (de vriend betaalde haar reis, leuke vriend!).  Leuk is ook dat ze daar Lisa, haar tante, gaat zien.  Wij waren voor het laatst daar in 2007 en Rick heeft meteen zin om weer te gaan. Misschien komende winter, al ben ik geen grote ski fan.

Saskia komt thuis en arme Rick moet nog even snel haar ruitenwisservloeistof bijvullen.  Saskia heeft daar al een paar weken niets meer van in haar auto en morgenvroeg vertrekken ze naar Richmond en zal ze met de smeltende sneeuw en natte wegen door de regen haar voorruit regelmatig moeten kunnen schoonmaken.  

Eindelijk is het dan ontspannen voor Rick vooral.  We gaan een warm weekend tegemoet voor de volgende diepvries.  Ik ben van plan daar volop van te gaan genieten!

donderdag, februari 20, 2014

Wandeling langs de monumenten met een park ranger

Lekker zonnig weer lacht ons tegemoet bij het opstaan.  Dat maakt het toch altijd weer een stuk makkelijker om ons bed uit te komen.  Rick vertrekt vrolijk naar zijn werk en Saskia, die vandaag een late start heeft, en ik eten samen ontbijt.  Dat ga ik volgend jaar toch wel missen.

Vandaag geen schaatswedstrijden, maar de televisie gaat wel aan, zodat ik tijdens mijn gewichtentraining het kunstschaatsen kan kijken.  Ik doe weer een dubbele max capacity.  Na de 32 minuten ga ik nog een half uur naar boven voor mijn cardio.  Mijn boek is weer heel spannend en ik wil het graag uitlezen, maar dat lukt net niet.

Dan gaat het maar mee naar de metro, want ik heb plannen in Washington vanmiddag.  In de trein zit ik zo in dat boek dat ik schrik als we bij McPherson Square aankomen.  Ik was het station bijna voorbij gereden!

Eenmaal boven de grond is het ook wel lekker om eens in een niet witte wereld te lopen.  In onze buurt zijn nog vrijwel alle tuinen bedekt met een sneeuwlaag, maar hier in de stad ligt nog enkel af en toe een bergje.  Het gazon voor het Witte Huis is vrijwel helemaal sneeuwvrij, zelfs.


Door dat lezen in dat spannende boek (Guardian Angelinos serie van Roxanne St. Claire voor de nieuwsgierigen) ben ik wat later dan ik wilde in de stad.  Het is al ruim lunchtijd, dus ik loop snel naar Potbelly.

Hier is het om kwart over een vrij rustig.  De meeste mensen hier eten tussen twaalf en een lunch.  Ik bestel een mushroom melt, met kaas en champignons en doe er tomaat, hete pepers en augurk op.  Het is heel erg lekker!

Alleen eet ik te langzaam en opeens is het tien over half twee en ik wil om twee uur bij het Lincoln Memorial zijn.  De afstanden in DC zijn altijd veel groter dan verwacht en ik loop zo snel mogelijk, maar kom een paar minuten na tweeen bij het monument aan.

Gelukkig zie ik de park ranger nog staan, hij is net begonnen met zijn rondleiding.  Iedere dag wordt er ieder uur een korte rondleiding gegeven bij elk monument, maar deze is een keer per dag om twee uur en we gaan de vier monumenten aan de Mall bezoeken.  Ik heb deze rondleiding al een tijdje willen doen om nog meer te weten te komen over de verschillende monumenten.

Twee oudere heren, ook locale bewoners en geen toeristen, lopen ook mee en Adam is onze gids.  Het is meteen duidelijk dat Adam heel veel weet en ik pik zeker een aantal nieuwe dingen op.  Ook is het fijn om de feiten, die ik aan "mijn" groepjes vertel, bevestigd te horen.

Natuurlijk vraagt Adam ook waar wij vandaan komen en ik antwoord dat ik in Vienna woon, maar oorspronkelijk uit Nederland kom.  Kijk je ook Olympische Spelen is zijn vraag meteen, want "the Netherlands is rocking those".  Natuurlijk!  De vele medailles met schaatsen zijn hier ook groot nieuws.

We beginnen dus met het Lincoln Memorial.  Het blijft zo'n indrukwekkend monument met een rijke geschiedenis, waar Adam interessant over vertelt.  Dit monument werd gebouwd tussen 1914 en 1922, toch wel een tijd na het presidentschap van Lincoln.  Dat kwam omdat Lincoln pas in het begin van de twintigste eeuw werd gewaardeerd als een heel belangrijke president.

Het volgende monument is het Koreaanse oorlogsmonument.  Ook hier vertelt Adam interessant over.  Zo wist ik bijvoorbeeld wel dat deze beelden iets groter dan levensgroot zijn en roestvrij staal, maar de reden daarvoor niet.

Standbeelden  moeten indruk maken en zijn dus meestal net iets groter dan levensgroot.  Deze zijn ook van roestvrij staal, wat een heel moeilijk materiaal is om mee te werken.  De beeldhouwer wilde dit echter, omdat brons groen wordt.  De beelden zien er nu, na bijna twintig jaar, nog precies hetzelfde uit als toen het monument opende.

We lopen door naar het Vietnam Veterans Memorial.  Hier krijgen we een paar andere mensen, die mee komen luisteren.  Bij dit monument krijg ik alles wat ik erover weet bevestigd.  Een interessant weetje vind ik dat er een reden is dat de namen er in volgorde van sneuvelen of vermist raken op staan.  Zo kunnen veteranen hun medesoldaten terugvinden in de groep.  Het blijft een sober en verdrietig monument.

Als laatste gaan we naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Adam praat ook nog even over het Washington Monument, maar dat zijn maar de al bekende feitjes.  Over het Tweede Wereldoorlog Monument waar ik altijd maar weinig over kon vinden leer ik echter des te meer nieuw.  Er is zoveel symboliek in deze monumenten!

Na bijna twee uur is de rondleiding afgelopen.  Ik ben heel blij dat ik gegaan ben en ben van plan nog een aantal van dit soort dingen te gaan doen voor het weer druk wordt met mijn rondleidingen.  Iedere gids heeft toch weer wat anders te vertellen en hoe meer ik weet, hoe beter ikzelf kan gidsen.

Met een hoofd vol feitjes loop ik naar het Smithsonian metrostation.  De trein komt meteen aan en ik lees eindelijk mijn boek uit.  Saskia komt me in Vienna van de metro halen, nog iets wat ik volgend jaar zal missen.  Ik probeer er maar niet te sentimenteel over te denken en nog van deze dagen met haar thuis te genieten.

Rick neemt sushi mee voor het avondeten en dan kan mijn dag echt niet meer stuk.  Maar...wacht... er is nog een verrassing.  Rick overhandigt me een cadeautje wat hij maandag al had willen geven.  Het is een Dell Venue 8 Pro tablet!!  Rick heeft die cadeau gekregen in Seattle en hij heeft er al een, dus ik mag deze hebben. Super!

Natuurlijk zijn de Olympische Spelen vanavond weer ons vertier.  Rick zou wel ski cross willen doen, ben ik even blij dat er niet zo'n parcours hier in de buurt is!  Ik heb expres niet gekeken, wie bij de dames het kunstschaatsen heeft gewonnen dus dat wordt leuk om te zien.

Foto's van vandaag staan hier.


woensdag, februari 19, 2014

Een lenteachtige dag opeens

Saskia is al heel vroeg naar school vertrokken en Rick heeft ook al afscheid genomen als het opeens heel erg donker wordt.  Cosmo komt trillend naast me staan en een seconde later weet ik waarom.  Ik heb de bliksem niet gezien, maar de donder klinkt buitenaards!  (Later lees ik op deze Facebook pagina de reden daarvan, even naar beneden scrollen).

Gelukkig voor Cosmo duurt het niet lang en de regen ook niet.  Dat vind ik wel erg fijn van dit klimaat, het blijft nooit lang grijs.  Met een kop koffie en bakje yoghurt ga ik het schaatsen online op NBC kijken (helaas loopt de Nederlandse stream de hele tijd vast).  Ik vind Stuart Storey een heel leuke verslaggever, moet ik zeggen, zo lekker Brits in zijn uitdrukkingen.

Natuurlijk is het weer erg leuk om twee Nederlandse dames op het podium te zien na afloop.  Het mocht dan geen goud worden, maar de blijdschap van Martina is aanstekelijk.  Hier in de VS kan men ook niet ophouden over het Nederlandse medaille succes.  Het Amerikaanse schaatsteam bakte er dit jaar niets van.

Met moeite sleep ik me naar boven voor mijn dagelijkse sporten.  Gelukkig heb ik nu behalve mijn Kindle ook de Kindle Fire en geniet van Downton Abbey daarop.  Daarna weer een spannend boek en ik haal zo de 10000 stappen.

Al Olympische Spelen kijkend douche ik.  Ik kijk eigenlijk nooit naar de tv in onze badkamer, Rick daarentegen iedere dag.  Maar nu vind ik het wel leuk om er een te hebben, want zo zie ik Gracie Gold schaatsen.

Als ik naar Whole Foods rijd voor boodschappen en lunch krijg ik opeens een sms over een Amber alert. Een vijfjarig meisje is uit een plaats ten zuiden van ons ontvoerd.  Dat is nieuw, ik kan me niet herinneren dat ik me daarvoor heb opgegeven.  Rick vertelt dat hij en zijn collega's er ook een kregen op hun telefoon en Saskia later ook.  Kennelijk is dat iets wat in de hele staat is ingevoerd, erg goed, vind ik.

In de supermarkt haal ik mijn boodschappen en avondeten.   Ook heb ik nog geen lunch gegeten en het loopt al tegen tweeen.  Ik zie dat ze weer een heel bijzondere nieuwe sushi rijst hebben met quinoa en rode rijst.  Ik bestel een tonijn en zalm rol met komkommer en avocado daarmee.  Het is werkelijk heerlijk, ik ga weer vaker sushi van Whole Foods halen!


Na de lunch ga ik met mijn Kindle buiten voor het huis lezen.  Cosmo komt ook mee naar buiten.  Het is onvoorstelbaar dat we nog geen week geleden 30 centimeter sneeuw kregen en nu is het zo warm in de zon dat ik zonder jas kan lezen.  Er ligt nog wel heel veel sneeuw, die smelt me veel te langzaam!

Intussen komen de schoonmaaksters ons huis weer doen.  Woensdag is mijn favoriete dag van de week, want de enige dag dat Saskia's kamer er netjes uitziet.  Hoe die dames het doen weet ik niet.

Helaas gaat het aan het einde van de middag toch weer regenen en worden we naar binnen gejaagd.  Mijn boek is heel erg spannend en ik wil blijven lezen.  Cosmo heeft een nieuw favoriet speeltje, een vogeltje met geluid.  Hij is er grappig genoeg heel voorzichtig mee, in tegenstelling tot andere pluche speeltjes.   Ik word er alleen wel lichtelijk gek van.

Als Rick thuiskomt maken we de zoete aardappelfrietjes uit de oven, spinazie en voor mij zalm en voor hem kipfilet van Whole Foods.  Dit is altijd een erg lekker maal.  Natuurlijk gaan nu de Olympische Spelen weer aan, ik ga het weer missen volgende week!

PS: Vandaag had ik 287 unieke bezoekers. Wie zijn jullie?  Ik vind het leuk mijn lezer(essen)s te leren kennen!

dinsdag, februari 18, 2014

Feestelijk etentje

Maandag

Het is weer een koude dag en een witte wereld, maar tijdens mijn ontbijt hoor ik opeens heel duidelijk het lied van "mijn" cardinaaltje.  En jawel, hoor, hij is terug in de boom waar hij me altijd toezingt.  Het maakt me helemaal vrolijk op deze winterse dag.



Saskia heeft ook maar moeite op gang te komen en vertrekt te laat naar school.  Het gaat moeilijk worden haar de rest van het schooljaar nog te motiveren nu ze weet waar ze naar college zal gaan.  De bijlessen helpen in ieder geval heel goed want ze sms-t trots dat ze 100% heeft gehaald voor de eerste overhoringen van dit kwartaal.

Bij de sportschool doe ik eerst een kwartier cardio voor het uur personal training met Sharon.  Eigenlijk wil ik wel iets leuks voor Saskia kopen om te vieren dat ze naar VCU zal gaan.  Sharon geeft me een goede tip, armbanden met een thema, die ik vanmiddag wil gaan kijken.

Na het uur personal training doe ik nog een kwartier cardio en ga dan gauw huiswaarts.  Bij Manhattan Bagel haal ik een dunne bagel met ei, kaas, champignons en asperges voor mijn lunch en rijd dan door naar het Mosaic District.

Dit nieuwe Europees aandoende openluchtwinkelcentrum is heel populair.  Er zijn allerlei leuke restaurantjes en unieke winkels.  Een daarvan is Alex and Ani wat Sharon aanraadde.  Helaas hebben ze geen armband met een VCU bedel, wel andere scholen, maar daar heb ik natuurlijk niets aan.

De verkoopster raadt me aan een "Path of Life" armband te nemen, die betekent sterkte, motivatie en kennis.  Dat vind ik inderdaad een mooie gedachte.  Daar dan nog een gele en een zwarte armband, de VCU kleuren, omheen en ik heb een leuk cadeautje voor onze toekomstige collegestudent.

Thuis staat er een berichtje op het antwoordapparaat dat er een boeket bloemen voor Saskia is afgeleverd bij de buren.  Ik haal het op en het is een heel vrolijk boeket met gele en witte bloemen in een mok met een smiley erop.  Ik lees het kaartje en het blijkt van Katja te zijn om haar zus te feliciteren.  Zo lief! Als Saskia thuiskomt is ze dan ook heel blij met al die verwennerijen.

Vanavond hebben Rick en ik een romantisch dinertje gepland en ik wil mijn rode cocktailjurk dragen.  Mijn nagels zijn echter nog blauw geverfd en aan het afbladderen.  Ik heb precies nog even tijd voor mijn wandeling met Chris om ze even bij Pro Nails 3 door Harlley (duidelijk niet haar Vietnamese naam) weer keurig en glitterend rood te laten maken.

Chris en PJ komen Cosmo en mij ophalen voor onze wekelijkse wandeling.  Het is mooi zonnig weer met temperaturen maar net boven het vriespunt.  Er is dan ook nog veel sneeuw en ijs en we zijn geschokt hoe weinig mensen hun stoepen hebben schoongemaakt!  Ik moet me aan het hek van onze achterburen vasthouden om niet door Cosmo op het ijs omver getrokken te worden!

De rest van de wandeling lopen we dus maar op de weg.  Dat is zo midden op de dag prima, maar voor de schoolkinderen, die hier voor zonsopgang moeten lopen, is het flink gevaarlijk.  Van mij mag er een boete worden ingesteld voor mensen, die niet binnen de 48 uur hun stoep schoon hebben.

Thuis ga ik me netjes aankleden en Rick, die vroeg thuiskomt, ook.  We hebben vanavond bij een van onze favoriete restaurants gereserveerd om verlaat te vieren dat we elkaar vorige week 27 jaar kenden en Valentijnsdag.

Restaurant Eve is gevestigd in een oud pand in Old Town Alexandria, een deel ervan stamt zelfs uit halverwege de 18e eeuw, vertelt de hostess.  Zij brengt ons naar onze tafel en overhandigt mij mijn menu.  En dan lijkt het wel slow motion wat er gebeurt!

Rick valt opeens naar achteren tegen de tafel naast ons aan.  Daar zit een echtpaar met drankjes voor zich.  Ik zie de brandende kaarsen ook vallen, maar gelukkig gaan die meteen uit.  Rick staat vrijwel meteen weer op, maar is zich duidelijk rotgeschrokken en maakt zijn uitgebreide verontschulidigingen aan het andere echtpaar.

Rick zegt zich niet te hebben verwond, maar de vrouw aan de andere tafel heeft haar vinger gesneden aan een glasscherf van haar gebroken wijnglas.  Het vreemde is dat het restaurantpersoneel het allemaal zonder iets te zeggen gadeslaat.  Het blijkt dat een van de poten van Ricks stoel afbrak.  Een heel slecht iets om mee te maken in zo'n sjiek en duur restaurant, dus je zou denken dat het personeel uitermate berouwvol zou reageren.

Het andere echtpaar krijgt een nieuwe tafel en iemand gaat op zoek naar een pleister voor de gewonde vinger.  Rick krijgt natuurlijk een nieuwe stoel en de hostess gaat verder alsof er niets aan de hand was.  Nog steeds is er geen manager of wie ook te bekennen, die verontschuldigingen komt aanbieden.  Wij vinden het maar heel vreemd.

Eindelijk na zeker tien minuten komt er dan iemand, die zegt dat hij het heel vervelend vindt wat er is voorgevallen en Rick bedankt voor zijn begrip.   Hij brengt ons twee glaasjes rose champagne en daarmee lijkt de kous af.
Rick kan weer lachen na zijn val

Wij besluiten het verder ons dineetje niet te laten verpesten.  We bestellen het surprise menu met zeven gangen, allemaal verrassingen van de chef.  Het ene na het andere heerlijke liflafje komt voorbij.  Mijn favoriet is de mini vol au vent met kleine uitjes, oester en caviaar, maar alles is voortreffelijk bereid en de bediening verder heel attent.

Over het vallen van Rick wordt echter met geen woord meer gerept en heel on-Amerikaans wordt er, behalve het glas champagne, niets extra's voor ons gedaan.  Rick is meestal heel meegaand en niet een, die klaagt, maar dit keer schrijft hij toch wel op het commentaarkaartje dat bij de rekening zit dat hij wel wat meer spijtbetuigingen had verwacht.  Ik ben benieuwd of we er nog wat over zullen horen.

Ondanks het voorval hebben we wel van al het lekkers genoten en naar dit restaurant zullen we zeker met bijzondere gelegenheden nog wel terugkeren.

Het was vandaag ook Presidents Day, gewoonlijk een vrije dag voor de scholen, maar door de vele sneeuwdagen werd het vandaag een gewone schooldag.  Hier een leuke kwis over de Amerikaanse presidenten.

Dinsdag

Het heeft vannacht weer gesneeuwd en er liggen een paar nieuwe centimeters.  Kennelijk is er verder naar het westen meer gevallen en de scholen beginnen weer eens twee uur verlaat.  Gelukkig worden er de rest van de week beduidend warmere temperaturen voorspeld, want hoe mooi ook, ik ben het witte spul alweer zat.

Saskia voelt zich niet zo lekker en door de korte dag is er toch weinig gaande op school.  Zij blijft vandaag dus thuis, ook wel gezellig vind ik stiekem.

Tijdens het ontbijt kijk ik de tien kilometer schaatsen en zie zo alweer de Nederlanders alle drie de medailles in de wacht slepen.  Echt bijzonder!  Ik vind Emery Lehman van de VS trouwens ook heel knap met een tiende plaats.  Hij is jonger dan Saskia en een erg leuke jongen.
Nu heb ik geen excuus meer en neem mezelf mee naar boven voor een uur interval op de elliptical.  Al lezend en kijkend naar Downton Abbey gaat het gelukkig vrij snel.

Saskia en ik gaan een Indonesian peanut saute eten bij Noodles & Company als lunch.  Daarna rijd ik door naar Calumet Photography om te proberen de verkeerde UV filter, die ik daar een aantal weken geleden kocht, in te wisselen voor de juiste.  Helaas hebben ze die niet in voorraad, dus ik krijg mijn geld terug en ze zullen bellen als de juiste filter er is.

De Olympische Spelen gaan weer aan en ik leer intussen wat Portugees.  Ook neem ik Cosmo mee voor een wandeling door de buurt, want het is opeens maar liefst 12 graden!  Alleen is het vervelend lopen met de bergen sneeuw en de niet schoongemaakte stoepen, maar het zou zonde zijn om binnen te blijven.
Nummer 1 Oranje fan

Gelukkig smelt de sneeuw nu snel, al heeft dat ook zijn nadelen, want de afvoeren zijn nog geblokkeerd en het water kan nergens heen, wat grote plassen tot gevolg heeft.  Kortom, een makkelijk pad voor een wandeling is er niet echt en het is me ook wel duidelijk hoeveel sneeuw 30 centimeter echt wel is.
Het lijken wel besneeuwde bergen, die weerspiegelen in een meer

Nog geen grasspriet te bekennen

In onze voortuin, die in de volle zon ligt, is op sommige plekken de sneeuw wel weggesmolten, en ik zie dat de narcissen een paar centimeter uit de grond zijn.  Dat samen met de vrolijk zingende cardinaaltjes doet toch hopen dat de lente toch wel in aankomst is.

Vanavond gaan we lekker voor de tv bankhangen.  Rick brengt eten van Sunflower mee voor Saskia en mij.    Het is een experiment voor Saskia, die al een paar weken geen soya meer heeft gegeten.  Als ze zich na dit maal weer niet lekker voelt is ze echt gevoelig daarvoor.

Voor de Olympische Spelen beginnen (of althans, de dagelijkse samenvatting daarvan) kijk ik wat episodes van "90 Day Fiance", wel een interessante show, vind ik.    



zondag, februari 16, 2014

Gezellig bezoek van vrienden uit Michigan

Zaterdag

Er vallen weer eens witte vlokken uit de lucht als we opstaan.  Gelukkig blijft het niet liggen en dan is het toch mooier en gezelliger om naar te kijken dan regen.  Rick voelt zich nog steeds niet optimaal en we plannen een rustige dag thuis.

Bij het ontbijt kijk ik via de NOS schaatsen.  Wat een wedstrijd was dat ook weer, een verschil van duizendsten seconden, hoe bestaat het.  De verandering van pak van de Amerikanen wat hier een heel controversieel iets was haalde niets uit.

Als het schaatsen klaar is neem ik mijn nieuwe Kindle Fire naar boven om tijdens het sporten te gebruiken.  Ik heb ook een Amazon Prime account wat nu goed van pas komt.  Ik kan zo gratis of veel goedkoper films en tv series kijken en begin eindelijk eens met seizoen een van Downton Abbey.  Zo vliegt het uur sporten lekker voorbij.

Het is weer een koude winterse dag en wat lekkerder dan soep als lunch dan.  Ik had Goudse kaas voor mijn neefje en nichtjes gekocht, omdat die daar dol op zijn, maar dat is ook voor mij gevaarlijk om in huis te hebben, want ik kan er moeilijk afblijven.  Ik doe een aantal plakjes ervan in mijn soep, want dat smelt zo lekker.

Soms moet je je verschillen opzij zetten om warm te blijven

Op NBC Online ga ik mijn favoriete wintersport kijken: skispringen.  Ik blijf het fantastisch vinden hoe die mensen letterlijk vliegen en dan weer op hun benen terechtkomen.  Ik heb er al van kinds afaan, toen we naar het Nieuwjaars skispringen in Garmisch keken, een fascinatie mee.

De rest van de middag besteed ik weer aan Portugees.  Volgens Duolingo kan ik nu 50% van de Portugese artikelen lezen.  Dat schiet dus al op.  Ik betwijfel dat ik de hele cursus af ga krijgen voor 8 maart, maar dit zal vast al veel helpen.

Rick haalt de post uit de bus en komt zwaaiend met een grote enveloppe voor Saskia binnen.  Hij komt van VCU en met trillende handen maakt Saskia hem open.  En jawel, hoor, grote opluchting:
Dear Ms. E.,
Perhaps the greatest pleasure of my job is to invite students to become a part of what I believe to be Virginia's most dynamic university!  I am delighted to inform you of your acceptance to Virginia Commonwealth University.

Saskia mag dus in de herfst in Richmond beginnen.  Waarschijnlijk gaat zij niet wachten op de andere scholen, want diep in haar hart wil ze daar het liefst heen.  Super nieuws dus en een grote opluchting eindelijk te weten dat ze is aangenomen.

Vrienden van ons uit Michigan zijn dit weekend in Washington en we gaan vanavond met hen eten.  Gelukkig voelt Rick zich goed genoeg, want we zien hen maar heel weinig.  We hebben bij Brasserie Beck in de stad afgesproken en de rit naar Washington verloopt gelukkig vlot.
Mooie zonsondergang na deze winterse dag

We geven de auto af aan de valet en wachten in de bar op de anderen.  Behalve Linda en Brian uit Michigan zijn er ook Susan en Zack, vrienden van Linda, die Rick en ik ook al een keer hebben ontmoet.  Het wordt een heel gezellige en lekkere maaltijd.

Zoals wel vaker bestel ik twee voorafjes, de steak tartare en de gegrilde inktvis en als bijgerecht spruitjes.  Alles is even lekker, de inktvis zo mals dat ik Linda, die denkt dat het taai is, een stukje aanbied.  Zij waagt zich er echter niet aan.  Iedereen is zeer tevreden met hun eten, dit restaurant stelt nooit teleur.
Steak tartare
Inktvis
Na afloop bestellen we per stel een dessert.  Rick en ik nemen de red velvet wafels met cream cheese ijs en dat is een heel goede keuze.  Na nog een uurtje te hebben gekletst loopt het tegen tienen en nemen we afscheid.  Rick en ik brengen Linda en Brian terug naar hun hotel en rijden dan naar huis waar we al gauw onze bedden opzoeken.

Zondag

Het is voor ons doen redelijk vroeg opstaan op een zondag, want we hebben weer met Linda en Brian afgesproken.  Op weg naar Washington stoppen we bij onze "stam" Starbucks voor ontbijtsandwiches en grande koffies, voor mij natuurlijk Americano, die we onderweg verorberen.

Tot onze verbazing en geluk vinden we meteen een parkeerplaats langs de weg in Dupont Circle.  Parkeren langs de straat is hier de hele dag gratis op zondag, dus dat komt mooi uit.  Langs allemaal prachtige residenties van ambassadeuren, o.a. Costa Rica, Pakistan, Noorwegen en Nederland, lopen we naar het Woodrow Wilson House waar we hebben afgesproken.
Zou de Nederlandse ambassadeursfamilie schaatsen aan het kijken zijn?

Het huis zou om tien uur open moeten gaan, maar om kwart over tien is er nog niemand.  We besluiten dan maar eerst naar de Phillips Collection te gaan, maar op mijn telefoon zie ik dat dat pas om elf uur opengaat.  Ik bel het Woodrow Wilson House nog eens en dit keer wordt er opgenomen.  De gids verontschuldigt zich dat ze wat verlaat was.

We lopen dus terug en worden begroet door Betty van Iersel.  Het valt me meteen op dat haar achternaam Nederlands is.  Ze is duidelijk tweede of meerdere generatie, maar kent wel een paar woordjes Nederlands en was ook goed bekend met de vorige Nederlandse ambassadrice Renee Jones en haar Britse man.  Die man heb ik een aantal jaren geleden ook tijdens een rondleiding ontmoet.

Vorig jaar ben ik voor het eerst in dit huis waar Woodrow Wilson na zijn presidentschap woonde geweest en was toen onder de indruk van alweer een verborgen schat.  We beginnen met een film over Wilsons leven.  Intussen komen er nog een aantal mensen binnen.  Het verbaast me hoe groot de groep is als Betty aan haar rondleiding begint.

Het huis is nog helemaal zoals het in de tijd van Wilson was, al leefde zijn vrouw na zijn dood nog 37 jaar.  Betty vertelt enthousiast en we mogen voor de verandering ook binnen fotograferen.  Meestal mag dat in de historische huizen niet, omdat niet alles erin van dat museum is.  Hier dus wel.
De woonkamer
Wilson's bed

Na een uurtje weten we bijna alles wat er maar te weten valt over deze president, die zeer geliefd was zowel bij zijn volk als bij de Europeanen.  Gisteren waren Brian en Linda toevallig nog in de Washington Cathedral waar Wilson begraven ligt.  Hij is de enige president, die in de stad Washington is begraven.

Inmiddels is de Phillips Collection ook open en we lopen er door de mooie buurt heen.  Dit museum, gevestigd in een historisch pand, huist de kunstcollectie van Duncan Phillips.  Daar zitten heel veel impressionisten bij, waaronder de Lunch of the Boating Party van Auguste Renoir.

We bewonderen de schilderijen en er zijn een aantal docenten aanwezig, die met vrij luide stem over de schilderijgen praten.  Ik ben dan ook verbaasd als ik op gewone toonhoogte iets tegen Linda zeg en er een man geergerd op me afkomt met zijn vinger op zijn lippen en "shhhh" zeggend.  We moeten er gewoon als tieners om giechelen!

Als we de hele collectie hebben bekeken, die anders was dan toen ik hier vorige maand was, omdat toen de speciale Van Gogh tentoonstelling er hing, rammelen de magen.  We lopen naar Connecticut Avenue waarlangs een heel aantal restaurantjes te vinden zijn.
Nederlands aandoende gevels

De keuze valt op het echt Griekse restaurant Zorba's Cafe.  Zelfs de buitenkant van dit restaurant is in de blauw-witte Griekse kleuren geverfd.  Het eten is ook voortreffelijk.  Ik neem de avgolemono soep en Rick en ik delen een witte bonendip.  Linda en Brian hebben die dip ook en mousaka.

Tijdens het eten bespreken we de plannen voor vanmiddag.  Brian is moe en wil liever terug naar het hotel.  Hun hotel ligt vlakbij de National Zoo en ik haal Rick over daarheen te gaan om de baby panda hopelijk te zien.  We brengen Linda en Brian naar hun hotel en nemen daar afscheid.  Het was erg leuk ze weer te zien!

Mijn Friends of the National Zoo kaart is nog geldig en daar zit het parkeren bij de dierentuin bij inbegrepen.  Toegang is gratis dus ik zou veel vaker moeten gaan.  We lopen eerst naar de panda's in de hoop Bao Bao, die zes maanden geleden geboren werd, te zien.  Dit diertje slaapt op het moment twintig uur per dag dus de kans is niet heel groot, maar niet geschoten is altijd mis.

Natuurlijk zijn wij niet de enigen, die de baby panda willen zien, en het is aardig druk binnen.  De ouders, Mei Xiang en Tian Tian, zijn lekker actief en doen zich tegoed aan struiken bamboe.  Bao Bao heeft er net een trainingsessie opzitten en ligt in een bak te slapen.  Heel even zie ik een stukje van haar snuitje, maar dan draait ze zich om en slaapt door.


Tian Tian doet zich tegoed aan bamboe

Rick en ik blijven nog even de twee volwassen panda's fotograferen en filmen en dan lopen we door naar het olifantenhuis.  Daar loopt de twaalfjarige Kandula, die in deze dierentuin geboren is, de tiener uit te hangen.  De oudere olifanten zijn ergens achter.  Foto's maken lukt niet echt dus we kijken even wat een olifant allemaal met zijn slurf kan doen en gaan dan verder.

De dierentuin heeft behalve een baby panda ook baby tijgertjes.  In de hoop dat die buiten zijn lopen we de (flinke) heuvel af naar het grote katten verblijf.  Helaas is er niets te bekennen van de tijgers of de leeuwen (waarschijnlijk te koud, want er ligt nog flink wat sneeuw).  Ook worden de verblijven verbouwd.  Jammer, maar dan heb ik een goede reden om binnenkort terug te gaan.

Toen mijn zus tiener was deed zij vrijwilligerswerk in het apenhuis.  Sindsdien kan ik de dierentuin niet bezoeken zonder een bezoek aan de gorilla's.  Mandara, het oudste vrouwtje, was er al toen mijn zus daar was en ik zou willen zweren dat zij zich mijn zus' stem herinnert.  De mijne lijkt daar wel op en iedere keer als ik Mandara roep, kijkt ze op.  Het blijven enorm leuke dieren om naar te kijken.

Wij lopen terug naar de auto en rijden naar huis.  Daar gaat het vuur aan en kijk ik gauw het schaatsen wat ik vanochtend heb gemist.  Natuurlijk weet ik door Facebook allang dat Nederland de eerste vier plaatsen bezette, maar ik wil het toch ook nog met eigen ogen zien.  De Amerikaanse pers bericht ook uitgebreid over de overheersing van de Nederlandse schaats(t)ers deze Spelen.

Voor het avondeten bestellen we makkelijk kabobs van Friends, voor mij de zalm, zo lekker.  En nu lekker ijsdansen kijken, ik hoop zo dat Meryl en Charlie gaan winnen!  Zij schaatsen zo ontzettend mooi.

Foto's van vandaag staan hier.