Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, augustus 31, 2014

Huisdingen en een rondleiding

Zaterdag

Tot mijn schrik is het alweer bijna negen uur als ik wakker word.  Het is zo donker in de kamer dat het daglicht me niet wekt.  Morgenochtend moet ik een uur eerder op dus zal dan voor de zekerheid mijn wekker maar zetten.  Rick is ook nog maar net wakker.

We kleden ons aan en gaan dan naar beneden voor het ontbijt.  Daar is het echter heel erg druk en wij zijn niet zo onder de indruk van het ontbijt in het weekend.  We besluiten naar Panera en Starbucks te gaan.

Terwijl ik mijn favoriete "power" sandwich met eiwit, spinazie en tomaat (ik ben niet zo dol op avocado, dus laat die eraf) bij Panera haal, haalt Rick de koffies van Starbucks.  Het is erg gezellig in Vienna, want de farmers market is gaande.  We ontbijten op een bankje buiten, al mensen kijkend.

Terug in het hotel doe ik een half uur cardio op de elliptical.  Niet langer, want we willen vanochtend nog naar de enige meubelzaak in deze omgeving, die waarschijnlijk ons nieuwe bed heeft, en die is ongeveer drie kwartier rijden weg in zuid Maryland. 

Door een voor ons onbekend gebied rijden we erheen.  Het is wel een erg mooie, groene en ook vrij onbewoonde weg zo dicht bij de stad.  Pas in Waldorf, waar de meubelzaak is, komen we weer helemaal in de bewoonde wereld met alle winkelketens, die we maar kunnen bedenken. 

We verwachten een grote winkel, maar Country Furniture blijkt in een gewoon huis gevestigd te zijn.  Het staat er dan ook propvol, maar wij zien meteen het bedmeubel waar wij in geinteresseerd zijn.  De reden dat we een nieuw bed willen is dat we al jaren een king willen en nu de kans is om die te kopen en ons vorige bed elders in huis te laten installeren.


Rick wilde echter per se een soortgelijke ombouw als ons vorige bed met boekenkasten en lades.  Na het hele internet afgezocht te hebben, want helaas wordt het onze niet meer gemaakt, vonden we dat van Furniture Traditions.  Het is wat ouderwetser dan we gewild zouden hebben, maar verder vrijwel hetzelfde als ons vorige bed.

De beslissing is dan ook snel genomen en we kopen het in een king.  Het moet uit Californie komen wat twee a drie weken zal duren, maar dat is natuurlijk geen probleem, aangezien we waarschijnlijk langer moeten wachten om terug te verhuizen.  Dat is ook geen probleem, ze kunnen het bed bewaren tot wij klaar zijn het te ontvangen.

Blij met onze aankoop gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen.  We zien niet veel soeps tot we "GG" zien en dat ziet er wel leuk uit.  Genghis Grill is een wok restaurant en we kiezen onze eigen ingredienten, die voor onze neus gewokt worden. 


Rick neemt alles wat maar pittig is en ik kip en kleurrijke groentes en een heel lekkere saus.  Het smaakt allemaal heel goed.  Zelfs Rick smult en dat zegt wat voor hem met Aziatisch eten. Jammer dat wij er niet een dichtbij hebben. 

We rijden terug naar Virginia en kijken even bij Marlo of ze een bed voor Kai hebben.  Dat moeten we echter echt van het internet halen, want hier hebben ze niets bijzonders.  Wij rijden verder naar Blinds to Go

Onze lamellen boven moeten allemaal vervangen worden en we weten niet of die beneden schoongemaakt kunnen worden.  Na het zien van wat ze nu hebben kopen we van harte dat het laatste wel kan! We vinden niets zo uniek als wat we nu hebben.

Voor de ramen boven kiezen we verschillende lamellen uit.  We krijgen een offerte mee en nu moet de verzekeringsmaatschappij dat goedkeuren.  Stiekem ben ik dankbaar dat de schilders onze lamellen verbogen hebben, want nu kunnen we nieuwe verduisterende krijgen.  Iets duurder, maar het verschil leggen we graag bij.

Omdat we niets bijzonders voor de woonverdieping bij Blinds to Go zagen, rijden we nog even naar Next Day Blinds.  Daar zijn meer opties, die we wel mooi vinden, maar het haalt nog steeds niet bij wat we al hebben.  Gelukkig zie ik online dat Service Master, het bedrijf dat alles verder schoon moet maken, ook stoffen lamellen reinigt.

De volgende stop is ons huis.  Daar meten we op hoeveel plaats ons nieuwe bed gaat innemen en ook Katja's kamer.  Katja wil ons vorige bed graag en dat zal een groot deel van haar kamer beslaan, maar ook veel bergruimte bieden.  Langzaamaan willen we grotere bedden in de "kinder"kamers, zodat we op een gegeven moment ook partners en uiteindelijk (hopen we dat die er komen) kleinkinderen kunnen herbergen.

Zin om in de hotelkamer te zitten hebben we geen van beiden.  We nemen leesmateriaal mee naar buiten en zoeken gemakkelijke stoelen op in het Mosaic District.  Daarvan zijn er gelukkig meer dan genoeg. 

We zitten er een uurtje en maken ons dan klaar voor het avondeten.  Het wordt steeds moeilijker om restaurants te bedenken.  Kai wil zelfs al niet meer mee en gaat een sandwich halen bij Taylor Gourmet.  Ik wil wel naar Coastal Flats en Rick naar Artie's (nota bene dezelfde keten, maar met een verschillend menu). 

We gooien kop of munt en Rick wint met kop.  Al deze Great American restaurants zijn altijd superdruk en Artie's is geen uitzondering.  Gelukkig is de bar wel heel rustig en wij vinden het net zo leuk om daaraan te eten.  Socialer ook, want vrijwel altijd is er wel een praatje met mede-barbezoekers en het personeel achter de bar.

Marissa neemt onze bestelling op en Scott is de andere barkeeper.  Terwijl we op onze zalmgerechten, heel ongewoon bestelden Rick en ik precies hetzelfde, wachten, kijken we naar de eerste college football wedstrijd tussen Virginia Tech, Katja's vroegere school, en William & Mary.  Wij blijven Hokies (Virginia Tech) fans en zij winnen maar liefst 34-9.

De zalm smaakt heel erg goed.  Als we afrekenen vragen we een gedetailleerde rekening, zodat we die in kunnen sturen naar de verzekering.  Scott vraagt wat er is gebeurd en als hij hoort dat Kai al zijn spullen kwijt is geeft hij ons een gratis stuk appeltaart mee voor Kai.  Zo aardig!

Zondag

Voor de zekerheid hebben we de wekker voor acht uur gezet, maar vanochtend heb ik hem niet nodig.  Ik ben al ruim eerder wakker en lees wat voor Rick ook opstaat.

We maken ons klaar en gaan dan beneden ontbijt eten.  We bestellen beiden een (in mijn geval) eiwit omelet en het smaakt goed.  Dan haal ik mijn waterfles en paraplu van de kamer, want er is kans op onweer en dan brengt Rick me naar de stad.

Onderweg krijg ik een sms van mijn gezelschap van vandaag dat zij ook onderweg zijn.  Ruim op tijd sta ik bij de uitgang van het Smithsonian metrostation.  Het belooft een warme en vochtige dag te worden, dat is zo vroeg al te voelen.

Het duurt langer dan ik gedacht zou hebben voor de drie Belgische stellen om te arriveren.  Ik sms voor de zekerheid nog bij welke uitgang ik sta, maar dan zie ik ze naar boven komen.  Ze waren eerst per ongeluk in de verkeerde richting Metro trein gestapt.  Dat is heel makkelijk te doen, want het is lang niet overal duidelijk in de stations.

Na kennis gemaakt te hebben vertel ik zoals altijd met behulp van de kaart, die bij het metrostation staat, over de geschiedenis van het ontstaan van de stad.  Dan lopen we naar het Washington Monument.  Het is duidelijk een lang weekend en druk met toeristen.

We hebben bij het Monument mooi uitzicht over de Mall en genieten daar in de schaduw van de obelisk van.  Voor mij voelt het al warm, laat staan voor mensen, die vers uit Belgie komen.  Het helpt dan niet dat er in dit gedeelte van de Mall weinig schaduw is.

Gelukkig wordt dat na het ook erg warme Tweede Wereldoorlog Monument beter.  We lopen dan langs het lommerrijke pad langs de Reflection Pool.  Pas bij het Vietnam Veteranen monument lopen we weer in de volle zon.  Dit monument maakt altijd veel indruk.

Bij het Lincoln Memorial gaan we naar boven en vandaag is er weinig wind, dus ook het Washington Monument reflecteert mooi in de Reflecting Pool.  Als dit monument goed bekeken is lopen we verder naar het Koreaanse oorlogsmonument.

De uitdrukkingen op de gezichten van de soldaten daar blijven me fascineren.  We lopen verder naar het Tidal Basin en bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial.  Dan geef ik de keuze of we helemaal rond het Tidal Basin gaan lopen of dat ik vanaf de overkant over Thomas Jefferson Memorial vertel.  De laatste optie wordt gekozen.

We zoeken weer wat schaduw op en ik vertel over de bijzondere man, die Thomas Jefferson was.  Het is jammer dat zijn monument zo ver weg ligt, want voor mij is hij een van de meest interessante figuren in de Amerikaanse geschiedenis.

Als laatste monument bezoeken wij dus de vier kamers van het Franklin Delano Roosevelt Memorial.  Dan lopen we via de achterkant van het Witte Huis langzaamaan naar de Old Ebbitt Grill. 

Bij het Witte Huis is alles afgezet en moeten we omlopen.  We zien ook allerlei Secret Service op het dak dus er moet iets gaande zijn.  Bij de Old Ebbitt Grill staat onze tafel al klaar in een van de gezellige zijbars.

We genieten van onze lunch.  Een aantal kiezen de Caesar salad en ik heb een paar kunnen overhalen de lokale crab cakes te bestellen.  Ikzelf neem weer de zalmburger, een van mijn favorieten op dit menu.

Na de lunch lopen we naar de voorkant van het Witte Huis waar een demonstratie van Oekrainiers tegen de Russische invasie en Poetin gaande is.  Ik voel echt mee met die mensen!

Wij lopen verder via Pennsylvania Avenue richting Capitool.  Eenmaal daar aangekomen wordt er besloten om morgen de Library of Congress en het Capitool te bezoeken, zodat ze de aan het einde van zo'n lange wandeling toch wel steile Capitol Hill niet ophoeven.  Ik vind het prima, want zelfs ik vond het vandaag wel erg warm en vochtig.

Er wordt besproken wat er de rest van de middag gedaan gaat worden en de keuze valt op Arlington National Cemetery.  We lopen gezamenlijk terug naar het metrostation en nemen daar afscheid.  Hun blauwe trein naar de begraafplaats komt eerst, ik moet nog een tijdje wachten op mijn oranje trein.

In Dunn Loring staat Rick al op mij te wachten met een koud flesje water, want ik heb enorme dorst.  Ik heb het zo warm gehad vandaag dat ik enorme zin heb het hotelzwembad eens uit te proberen.  Rick wil wel mee om daar ook te computeren.

Het water voelt heerlijk, al is het zwembad zo groot als een postzegel.  Daarna lezen en computeren we in de gemakkelijke stoelen tot we een enorme donderklap horen.  Tijd om maar weer naar binnen te gaan dan.

Vanaf onze kamer op de zevende verdieping zien we een indrukwekkend onweer net ten noorden van ons trekken.  Grappig genoeg blijft het bij ons nog droog. 

Wij gaan naar de bar van het hotel en bestellen een portie nachos met kaas, tomaat, jalapenos en kip.  We wachten op Saskia, die onderweg terug is uit Richmond.  We hadden haar eerder verwacht, maar ze had nog onverwacht huiswerk. 

Als Saskia er is gaan we naar Passion Fin.  Daar hebben we een lekkere maaltijd, Kai en Rick nemen niet sushi gerechten en Saskia en ik genieten van verse sashimi en sushi.  We krijgen ook te horen hoe de eerste paar weken college zijn geweest en zo te horen gaat het prima.

Het regent flink als we klaar zijn en Rick gaat de auto halen.  Dat is nog een nadeel van niet thuis wonen, we moeten ook van de parkeergarage naar het hotel door de regen en worden in die korte tijd kleddernat. 

We kletsen op de hotelkamer nog gezellig verder bij tot Saskia en Kai hun kamer ingaan.  Morgen iis het Labor Day dus een lekker lang weekend dit keer.

Foto's van vandaag staan hier

vrijdag, augustus 29, 2014

Toch weer wat vertraging met het huis

Om de een of andere reden heb ik heel diep geslapen vannacht en ik merk het maar nauwelijks als Rick afscheid neemt om naar zijn werk te gaan.  Ik weet niet eens hoe laat dat is, want ik val prompt weer in slaap.

Als ik eindelijk wakker word is het tot mijn schrik al vijf voor negen.  Thuis zou dat helemaal geen probleem zijn, maar het ontbijt in het hotel is door de weeks maar tot half tien.  Nog half slaperig kleed ik me gauw aan en ga naar beneden. 

Daar is het druk met zeker nog dertig andere ontbijtende vreemden.  De meeste mensen zijn zakenmensen en keurig gekleed.  Ik ben dan wel aangekleed, maar zelfs in mijn gymplunje zie ik er maar onverzorgd bij uit.

Met mijn tegenwoordig dagelijkse Wall Street Journal als vertier eet ik mijn ontbijt.  Iedere keer neem ik me voor eens iets anders te nemen, maar mijn bord ziet er uiteindelijk toch weer hetzelfde uit met ham, ananas, roerei en wat tomatensap.

Na twee koppen koffie haal ik mijn Kindle van de kamer en begeef me naar de sportruimte.  Daar doe ik 65 minuten op de elliptical.  Intussen lees ik in mijn boek, maar check ook email.  Daar zit een mail bij van degene, die onze tapijten en parketvloeren zal doen.

Goed nieuws, schrijft hij, ze zullen met het tapijtleggen volgende week beginnen.  Dat klinkt inderdaad heel goed.  Maar tussen neus en lippen door schrijft hij onderaan de email dat het hout voor het parket op het moment niet voorradig is en we daar dus op zullen moeten wachten. 

Slik!  Ik had mezelf met alle voortgang toegestaan te hopen dat we voor 29 september terug zouden kunnen, maar weet van Christine en Chuck dat houten vloeren leggen alleen al meer dan een week duurt. 

Op de vraag hoe lang het gaat duren voor het hout voorradig is hebben we nog geen antwoord.   Zonder houten vloer kunnen we niet terugverhuizen, want die loopt vrijwel over de hele begane grond. Maar goed, het is wat het is, maar ik zie ons nu dus echt niet voor de 29e terugverhuizen.

Niets beter om frustraties uit te leven dan sporten dus ik ga goed tekeer op die elliptical.  Dan maak ik me gauw klaar om het boodschappenlijstje voor vandaag af te werken.

Om te beginnen breng ik een paar dingen, die we van Amazon hebben besteld, maar terug willen sturen, naar de UPS Store.  Daaronder ook twee van de drie kledingstukken, die ik had besteld.  Het is toch beter kleding in de winkel aan te passen, kennelijk.

Daarna rijd ik Vienna in en haal nieuwe botjes voor Cosmo.  De routine in het hotel is dat hij er iedere avond een krijgt.  Bij Petco haal ik er een hele zak van.

Aan de overkant bij Whole Foods voelt het weer als thuiskomen.  Gewoonlijk ben ik hier meerdere keren per week en nu maar af en toe.  Ik werk de korte boodschappenlijst met o.a. water en wijn erop af en rijd dan weer terug naar het hotel.

Kai heeft het druk met zijn werk dus ik lijn Cosmo aan voor zijn vroege middag wandeling.  Hij moet ook zijn maandelijkse hartworm en vlooien behandeling krijgen, maar tot mijn verbazing zie ik dat de doos daarvan leeg is.  Mijn brein werkt duidelijk niet optimaal dat ik die na de laatste behandeling terug heb gelegd.  Gauw bestel ik bij de dierenarts meer.

Na Cosmo's wandeling, tijdens welke hij weer om de haverklap geaaid werd, hij gaat dat straks nog missen, is het lunchtijd.  Ik probeer een ander restaurant dan Sweet Green te bedenken waar ik zin in heb, maar dat lukt me niet.

Het wordt dus weer een salade van Sweet Green.  De spicy sabzi met wat veranderingen weer, het smaakt ontzettend lekker, maar is heel pittig.  Mijn neus gaat ervan lopen, dus ik ben blij met mijn servet!


Terug in de kamer maak ik me klaar voor het zwembad.  Eerst rijd ik naar de dierenarts om Cosmo's medicijn op te halen.  Dan parkeer ik bij het zwembad en vind een lege ligstoel.  Ik vind het zo jammer dat ik hier pas deze laatste week echt van kan genieten, maar het is niet anders en het lukt tenminste deze week bijna iedere dag.
Town and Country Animal Hospital

Eerst ga ik in de schaduw liggen, maar, ja, je gelooft het niet met 28 graden, dat wordt me na een tijdje te koel.  Ik verplaats me de zon in, hopend dat ik het warm genoeg krijg om het water in te gaan.  Dat gebeurt al vrij snel, al is het goed uit te houden in de zon.
 
Serena komt ook en bij de eerstkomende pauze voor kinderen vijftien en onder (ieder uur om kwart voor) gaan we het water in.  Lekker koel weer, we kletsen wat en zien dan Lorraine aan komen lopen.  Ik vind het zo leuk met mijn vriendinnen!

Er is werkelijk geen moment zonder gesprekstof.  Na een tijdje in het water gaan we opdrogen voor de zon achter de bomen verdwijnt.  Ik zie mijn vriendin Chris ook binnenkomen, maar zij ziet mij niet.  Ik loop naar haar toe en wij kletsen bij.   We willen binnenkort ook weer beginnen met onze wandelingen met PJ en Cosmo.

Voor ik het weet is het half zes en heb ik op de camera van mijn blog gezien dat Rick al bij ons huis is.  Ik zoek de kleedkamer op en doe droge kleding aan.  Ik wil ook oorbellen aandoen, maar een ervan mist.  Die vind ik later ook niet terug dus hopelijk heeft Lou Lou nog een paar.

Rick en ik lopen door het huis, maar vandaag is enkel Kai's kamer geverfd.  Als ik de basement zie zinkt de moed me wel even in de schoenen.  Hoe gaan we dit huis ooit weer leefbaar krijgen?  Ik weet het, het gaat lukken, maar alles is nog zo'n troep waar men niet aan het werk is!
Zo mooi groen in onze tuin!

We hebben een $5 kortingsbon voor Neisha Thai.  Kai heeft liever dat we wat voor hem mee terugnemen, dus Rick en ik gaan samen.  Dit is het begin van Labor Day weekend, helaas ook het onofficiele einde van de zomer, maar ik besluit het te vieren met een zomerse cocktail, de "Blue Topaz".

Rick en ik delen de zalm rolletjes en als hoofdgerecht bestel ik een heerlijk visgerecht.  Alleen houd ik gewoonlijk erg van inktvis, maar niet de Aziatische.  Ik weet niet wat het is, maar ik vind die niet lekker!  Verder is het een heerlijke maaltijd.

En dan zijn we weer in het hotel.  Cosmo geniet van een van zijn nieuwe botjes en komt dan naast me op het bed liggen.  Daarna gaat hij op de bank liggen en Rick zegt niets.  Thuis zou dat allemaal een grote "no-no" zijn.  Hopelijk herinnert Cosmo zich dat als we terug zijn.

donderdag, augustus 28, 2014

Tien weken na de brand

Rick moet de hele week vroeg naar zijn werk.  Aangezien ik niets op mijn agenda heb staan blijf ik tot bijna negen uur liggen.  Schandalig lui, maar het voelt heerlijk.

Beneden in het restaurant bestel ik een eiwit omelet met groentes en ham.  Intussen lees ik de Wall Street Journal.  Ik neem me voor als we terug in ons huis zijn de Washington Post, die we vrijdag en in het weekend krijgen, te gaan lezen.  Het heeft wel wat zo'n krant bij het ontbijt.

Toen ik de kamer uitging lag Kai nog in diepe rust en Cosmo ook op zijn bed.  Ik zie hem dan ook vandaag niet bij het ontbijt verschijnen.  Ook als ik weer boven kom blijft het stil.  Pas als ik na tienen naar de sportzaal wil zie ik licht in Kai's kamer.  Hij was gisteravond nog heel laat aan het werk en gaat "brunchen" bij Taylor Gourmet, want het hotel ontbijt heeft hij gemist.

In de sportzaal doe ik eerst mijn dubbele Max Capacity training met tien pond gewichten.  Daarna nog iets meer dan een half uur op de elliptical en ik ben weer klaar voor vandaag.

Kai heeft het te druk met vertalen om Cosmo een goede wandeling te geven.  Ik lijn Cosmo aan en ga door het Mosaic District wandelen.  Cosmo krijgt altijd al veel aandacht, maar hier helemaal.  Om de haverklap wil iemand hem aaien of wordt mij gevraagd welk ras hij is.   Cosmo laat het zich allemaal welgevallen.


Voor de lunch kan ik het niet laten terug naar Sweet Green te gaan.  Dit restaurant is verslavend met zijn heerlijke salades, geen wonder dat het er altijd zo druk is dat de rij tot buiten de deur staat.  Ik bestel dit keer weer de salade met watermeloen en feta, zo lekker en gezond!

Op de kamer doe ik wat correspondentie voor het huis en mijn rondleidingen. Intussen sms-t Saskia me dat ze van haar graduation geld een derde tattoo wil laten zetten.  Of ik dat goed vind.  Lief dat ze het vraagt, maar ik heb niets meer te vinden.  Gelukkig is het wel weer een smaakvolle tattoo.

Daarna maak ik me klaar om naar het zwembad te gaan.  Het is prachtig zomerweer en het water precies de goede temperatuur.  Het geeft me echt een vakantiegevoel hier te zijn.


Terwijl ik lig te lezen zie ik Lorraine aan komen lopen.  Zij komt bij mij zitten en we kletsen gezellig.  We zijn altijd al goede buren geweest, maar na de brand heb ik echt het gevoel dat zij een goede vriendin is geworden.

Na een uurtje zien we Serena ook aan komen lopen.  Zij is vroeg uit haar werk gekomen toen ze mijn Facebook foto van het zwembad zag.  Het is zo gezellig met zijn drieen!  We nemen af en toe een duik om af te koelen en hebben zeer veel conversatiemateriaal. 

Voor we het weten is het half zes en tijd om huiswaarts te gaan.  Ik rijd nog even langs het huis waar Rick ook blijkt te zijn.  Vandaag lijkt er, behalve wat werk aan Kai's kamer, niet heel veel gedaan te zijn.  De brand is nu precies tien weken geleden, onvoorstelbaar, de hele zomer hebben we niet thuis gewoond!

Rick wil eigenlijk in Vienna gaan eten, maar ik heb mijn natte bikini nog aan en dat lijkt mij niet prettig.  We besluiten vanavond bij Matchbox te gaan eten en dan morgenavond in Vienna.

Kai gaat mee eten en we worden als oude bekenden aan de bar bij Matchbox begroet.  Ashley, een van de barkeepers, vertelt ons dat de mensen aan het einde van de bar net hebben afgerekend dus we wachten tot zij opstaan.  Dit restaurant is zo populair, wachten op een tafeltje zou eeuwig duren.  Het helpt om vrienden achter de bar te hebben, zodat we vrijwel meteen daaraan plaats kunnen nemen.

Al de hele middag heb ik me verheugd op mijn maaltijd hier.  De zalm met erwten, champignons en gnocchi is zo ontzettend lekker!  Dit is zo'n restaurant waar ik echt een favoriete maaltijd heb, al zijn sommige voorafjes, salades en pizza's hier ook erg lekker.

Rick gaat terug naar het huis om onder anderen de ijskast uit te mesten, die volgende week het huis uit moet om de vloer te laten leggen.  Ook gaat hij de zolderspullen, die niet op de vloer stonden, terugzetten.  Daar, zag ik vanmiddag, zit ook mijn trouwjurk bij.  Ik had geen idee waar die was, dus mijn oma's gezegde "wie weet waar het goed voor is" gaat weer eens op.

Kai en ik gaan terug naar de kamer waar ik tv kijk en Kai verder aan zijn werk.  Hij stuurt vanavond ook zijn aanmelding in voor EU vertalerstraining.  Als hij wordt aangenomen begint die cursus in maart in Brussel.

woensdag, augustus 27, 2014

Een lekker relaxdagje

Rick moet vandaag weer vroeg aan de bak.  Hij heeft deze week allerlei vergaderingen.  Ik heb echter, volgens mij voor het eerst deze zomer, helemaal niets op mijn agenda staan!

Nadat Rick vertrokken is doezel ik nog even en ga dan met Kai beneden ontbijten.  Vandaag maar weer eens ham, ananas en roerei.  Daarbij een half glas tomatensap en een paar koppen van hun heerlijke koffie en ik lees er de Wall Street Journal, die iedere dag voor onze hoteldeur ligt, bij. 

Daar staan best een heel aantal interessante artikelen in.  Kai is klaar en gaat terug naar boven.  Ik vraag hem Cosmo uit te laten, zodat ik langer kan blijven lezen.  Het is een goede manier om mijn sporten uit te stellen.

Van uitstel komt echter geen afstel en als ik de meest interessante stukken heb gelezen ga ik dan toch maar naar de sportzaal.  Daar lees ik mijn boek uit op de elliptical en haal daarmee mijn 10000 stappen.  Nu begin ik alweer aan het laatste (voorlopig) boek van de "Out of Time" serie van Monique Martin.  Ik hoop dat er nog veel delen zullen volgen, ze zijn stuk voor stuk spannend.

Kai heeft intussen een telefoon interview met iemand van de Alliance Francaise gehad om zijn niveau Frans te bepalen.  Dat blijkt B1 te zijn, dus het derde niveau, niet slecht voor iemand, die slechts high school Frans heeft.  Kai wil zowel de conversatie als de vertaalcursus gaan volgen.

We gaan samen met Cosmo weer bij Sweet Green lunchen.  Dit keer neem ik de "spicy Sabzi" salade zonder bieten maar met paprika.  Het is alweer echt smullen en zoveel vitamines.  Dit restaurant wordt snel een favoriet van mij!


Bij Target haal ik wat meer drankjes, water, ICE en Coke Zero.  Terug in de hotelkamer werk ik wat telefoontjes omtrent het huis en Kai's verloren spullen af.  Een grote zorg van Rick en mij is dat we precies dezelfde airconditioning terugkrijgen als we in mei hebben laten installeren.  Ken, de manager van ons hele project, overtuigt me daarvan.

Helaas is het volgende telefoontje minder succesvol.  In de brand is  ook de "bundel" van Kai's ooievaar vlak na zijn geboorte verbrand.  Kai vond dat duidelijk erg en gelukkig bestaat dat bedrijf nog. 

Alleen vertelt de heel vriendelijke vrouw, die me terugbelt, dat Vienna niet hun gebied is.  De lokatie, die de website me gaf, lijkt echter niet meer te bestaan.  Ze belooft mij terug te bellen.  Het is een kleinigheid, maar het laat Kai zien dat we er echt om geven wat hij is verloren terug te verkrijgen.

En dan heb ik opeens een hele middag vrij!  Dat is nog vrijwel niet voorgekomen deze zomer, behalve in Aruba.  Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om van de laatste week dat ons zwembad open is gebruik te gaan maken.

Het is heerlijk weer, 31 graden en weinig vochtigheid.  Ik vind een ligstoel onder een parasol en ga lezen.  Bij de eerste pauze van de kinderen om kwart voor het hele uur waag ik me zowaar in het water.  Dat is koel, maar niet te koud.  Na minder dan een baantje ben ik "door", dat valt me alles mee.

Behalve een buurvrouw zie ik er niemand bekend dus besteed mijn tijd met lezen en in het water dippen.  Echt zwemmen doe ik niet, maar afkoelen af en toe wel.  Om een uur of vijf sms-t buurvrouw Lorraine dat er een pakketje voor mij is bezorgd bij hen.

Dat ga ik ophalen en Rick komt ook net aanrijden.  Hij gaat in het huis kijken wat er gedaan is, terwijl Lorraine en ik bespreken hoe het met de katten gaat.  Ook buurvrouw Jeanne komt even buurten.  Het voelt goed te weten dat we gemist worden.  Ik probeer niet te enthousiast te worden over alles wat op het moment aan het huis gebeurt en te hopen dat we toch eerder terug kunnen.

Rick en ik rijden samen terug naar het hotel.  Ik heb weer zin in $1 sushi en oesters dus we lopen naar Sea Pearl.  Behalve die sushi en oesters bestel ik ook een summer roll en mijn absolute favoriet de crispy rice cake met tonijn erop. 

Teruglopend zien we een mooie zonsondergang en valt het op hoe druk het overal is.  Voor de zoveelste keer zien we dat dit winkelcentrum enorm populair is.  Nu zitten we weer op de hotelkamer en kijken tv.  De enige reden waarom ik niet enorm baal dat ik nu niet lekker buiten op ons deck kan zitten zijn de muggenbeten van gisteravond, die nu nog steeds enorm jeuken.
Mag ik toch even schrijven hoezeer ik het gehad heb met het hotelleven?  Iedere keer dat ik ons huis zie denk ik: niet meer zeven verdiepingen op en neer voor het ontbijt of om Cosmo even uit te laten.  Lekker buiten zitten, even iets te eten of drinken pakken, en nog zoveel meer.  Dat huis kan niet snel genoeg klaar zijn!

dinsdag, augustus 26, 2014

Tandarts dagje

Rick en ik staan vrijwel tegelijkertijd op vanochtend.  Hij moet vroeg naar zijn werk en ik heb een vroege tandartsafspraak.  De kroon, die aan het begin van de zomer afbrokkelde bleef dat doen en nu heb ik daar erge gevoeligheid voor warm en koud eten en drinken.  Hij moet dus echt wel vervangen worden, helaas.

Gauw laat ik Cosmo zijn eerste plasje doen.  Daar moet ik ook tijd voor rekenen in het hotel, eerst zeven verdiepingen naar beneden met lift of trap, afhankelijk van hoeveel tijd ik heb, dan plasje en weer zeven verdiepingen naar boven.  Wat zal ik blij zijn als ik weer gewoon de voortuin in kan lopen!

Bij het ontbijt bestel ik maar weer eens het eiwitomelet met groentes en ham.  Grappig hoe de verschillende omelet"chefs" er telkens wat anders van bakken.  Deze mevrouw maakt een heel luchtig omelet, erg lekker.

Dan rijd ik met angst in mijn hart naar de tandarts.  Ik heb daar al sinds mijn kindertijd een fobie voor, ook al zijn er tegenwoordig zoveel dingen om het minder traumatisch te maken.  Eerst komt Ella, de mondhygieniste, me halen.

We kletsen wat over onze brand en haar familie in Oekraine, die er niet goed aan toe is, en het neergehaalde vliegtuig met zoveel Nederalanders erin.  Ik had nog wel uren door willen kletsen, maar moet er toch echt aan geloven.  Ik heb een enorme hekel aan het gekras en gepierk, maar gelukkig gaat het snel, want ik heb niet zoveel aanslag.

De tandarts wacht al op me om met de kroon te beginnen.  Om te beginnen krijg ik wat gigantische hoeveelheden verdovingsprikken lijken te zijn.  Als ze echter wil beginnen spring ik al bijna door het plafond.  Het werkt duidelijk nog niet.

Na een minuut of tien is het dan eindelijk genoeg verdoofd en wordt er begonnen.  Het gaat goed tot er opeens nog een zenuw wordt geraakt.  Wat is dat toch enorm pijnlijk!  Nog een paar spuiten volgen en eindelijk is de kies dan klaar om de kroon erop te zetten.

Maar die moet natuurlijk nog gemaakt worden.  Dat gaat een paar uur duren dus ik krijg nog meer verdovingsmiddel ingespoten en wordt gevraagd over tweeeneenhalf uur terug te komen.

Met een half verlamd gezicht ga ik de van dus maar ophalen.  Gelukkig hoef ik maar weinig te praten daar want dat gaat niet zo duidelijk meer.   Met een helemaal weer opgekalefaterde van rijd ik terug naar Vienna.  Onderweg gooi ik hem bij een goedkope Sunoco ook even vol.

Intussen is het lunchtijd en mijn maag knort.  Maar ja, de helft van mijn gezicht functioneert niet.  Ik bedenk met dat soep misschien het makkelijkst is.  Bij Panera bestel ik een kaas en broccoli bord soep en een ijsthee, die met een rietje makkelijk te drinken is. 


De soep gaat best goed, al houd ik wel een servet de hele tijd voor mijn mond om kwijlen tegen te gaan.  Niemand kijkt raar naar me dus kennelijk gaat het goed.

Op het moment weet ik niet of ik me wel goed genoeg ga voelen voor het eerste maandelijkse Nederlandse etentje na de zomer, maar ik haal toch maar een kersenvlaai van Pie Gourmet.  Dat is mijn favoriet, al hebben ze ook een aantal andere heerlijke vruchtentaarten waar ik over twijfel.

Omdat het vandaag National Dog Day is besluit ik Cosmo een goede wandeling door het Mosaic District te geven.  Hij snuffelt en geniet en het is heerlijk weer, dus ook fijn lopen.  Ik had gehoopt hem vanmiddag naar Great Falls te nemen, maar de kroon gooide roet in het eten.
Vandaag mag hij (even) op bed naast mij voor National Dog Day

Als ik door het drukste gedeelte loop, hoor ik opeens een hond blaffen, maar zie hem niet.  Na even turen blijkt het een Duitse herder in een geparkeerde auto te zijn.  Die auto staat in de felle zon en de ramen zijn maar op een kiertje open.  Het is tegen de dertig graden dus in de auto moet het vele malen warmer zijn.
Het is zo warm dat kinderen in de fonteinen spelen

Denkend dat de eigenaren vast snel weer terug zullen keren blijf ik een tijdje kijken en wachten.  Ik neem het nummerbord op en zeg tegen een langslopende vrouw dat die hond het veel te warm heeft.  Ja, zeker, beaamt ze, en loopt dan door.

Mij zit het niet lekker.  Ik wacht nog even en besluit dan toch de politie te bellen.  In het ergste gevalk komt de agent en is de auto al weg, in het beste doet hij wat aan de hond in die hete auto.  Ik moet het adres, de beschrijving van de auto en mijn telefoonnummer doorgeven en dan beloven ze iemand te sturen.

Wachten daarop kan ik niet, want ik moet terug naar de tandarts.  Ik breng Cosmo terug naar de kamer en ga dan op weg.  Ik kan het niet laten even om te rijden om te kijken of die auto er nog staat, maar hij is weg.  Ik denk dat het een moeder met kleintjes was, die in de fonteinen speelden en zij zag de politie bij haar auto.  Maar dat is natuurlijk maar een theorie.

Bij de tandarts voel ik dat mijn verdoving aan het uitwerken is, maar ik wil eigenlijk niet meer.  Ik vraag of het nog erg gevoelig wordt en de tandarts denkt van niet.  Nou, haar idee van gevoelig en dat van mij komen niet overeen!  Af en toe kan ik wel door het plafond gaan!  Maar ik houd vol want ik vond die zware verdoving nog erger.

Met een nieuwe kroon en een veel lichtere portemonnaie (de kroon kostte $1500 en daarvan moeten wij tenminste $800 betalen) verlaat ik een uurtje later eindelijk de tandartspraktijk.  Voor iemand met een fobie heb ik hier vandaag veel te veel tijd doorgebracht.  Alleen het geluid van de boren maakt me al nerveus. 

Mijn kaak en kies doen nog flinke pijn en ik besluit mezelf te trakteren op een drankje op het terrasje van Le Pain Quotidien.  Ze hebben een heerlijk frambozen mimosa.  Het is weer heerlijk weer en ik lees mijn boek op mijn telefoon.  Ik bestel ook een portie prosciutto om te snacken en het is zo heerlijk vertoeven.

Vanavond is dus weer het eerste etentje van ons Nederlandse clubje na de zomer.  Rick brengt me naar Karin en samen met haar rijd ik naar Martine's huis.  Het is een tapas avond en iedereen heeft heerlijke hapjes mee! 

We zitten lekker buiten en genieten van de hapjes.  Gevulde tomaatjes, fritata, quesadilla, vijgen met geitenkaas en prosciutto (mijn favoriet!) en meer.  Martine heeft ook een lekker uitziende sangria gemaakt, maar die is mij te zoet.  Het is zo gezellig, de tijd vliegt weer!

Iedereen vindt de kersenvlaai van Pie Gourmet ook erg lekker.  Dat is mijn favoriet, helemaal niet zoet en gewoon echt kersen.  Het is maar goed dat ik niet zo'n zoetekauw ben, anders at ik hun "pies" (die dus het meest op een vlaai lijken) veel vaker!

Mijn kaak en kies doen nog erge pijn en Martine geeft me wat ibuprofen wat wonder boven helpt.  Rick komt me ophalen, we bepalen de datum voor het volgende etentje en dan neem ik afscheid.  In het hotel kijken we nog even tv en dan is deze pijnlijke dag ook weer voorbij.

maandag, augustus 25, 2014

En weer een gezellig etentje bij vrienden

Om half acht hoor ik Rick opstaan.  Dat vind ik nog te vroeg, maar ik ben toch wakker en meteen werkt mijn brein weer op volle toeren.  Vanochtend is dat een goed iets, want ik bedenk een plan voor onze "bedsituatie". 

De korte versie van dat verhaal is dat Rick en ik al jaren een king bed willen en nu onze kamer leeg is is het natuurlijk de perfekte tijd om daar werk van te maken.  Alleen moet er dan geschoven worden met de andere bedden, want ons vorige bed is ook nog heel mooi.  Nu heb ik daar dus een idee voor.

Om acht uur ben ik klaarwakker en blij te zien dat de zon uitbundig schijnt.  Samen met Kai ga ik beneden ontbijten.  Het wordt maar weer eens ham, ananas, roerei en tomatensap.  De koffie hier is werkelijk heerlijk, dus daarvan neem ik vandaag twee flinke mokken.

Dan maak ik me klaar om naar de sportschool te gaan.  Eerst doe ik een half uur cardio en dan mijn wekelijkse uur personal training met Sharon.  Het gaat vandaag allemaal heel goed en mijn spieren trillen na afloop van de inspanning.

Terug in het hotel merk ik dat mijn sleutel niet meer werkt.  Dayna, de receptioniste, programmeert hem weer, maar dat helpt niet.  Zelfs een helemaal nieuwe sleutel doet het niet, dus er moet een technicien naar kijken. Gelukkig heb ik ook een sleutel van Kai's kamer mee, want Kai heeft zijn geen geluid doorlatende koptelefoon op en zou mijn geklop niet horen.

Na mijn douche nemen Kai en ik Cosmo mee het Mosaic District in.  We besluiten dit keer eens Sweet Green uit te proberen.  Daar staat de rij tot buiten de deur, maar we vinden nog twee krukjes aan hun bar buiten.  Kai geeft mij zijn bestelling en ik sluit aan in de lange rij, die gelukkig wel vrij snel gaat.


We snappen als we ons eten krijgen waarom dit restaurant zo populair is.  Kai heeft een wrap met guacamole en kip en ik een salade met boerenkool, watermeloen, zonnebloemzaden, feta, tomaat, mint en een champagne vinaigrette.  Het smaakt werkelijk heerlijk en is niet zoals bij sommige andere salade restaurants alleen maar groenvoer met een beetje van de andere ingredienten.

Na de lunch brengt Kai Cosmo terug naar de kamer, terwijl ik even een paar boodschapjes doe.  Bij Swirl & Sip koop ik een fles wijn om vanavond mee te brengen.  En daarna ga ik een verrassinkje voor Kai kopen dat ik bij Dawn Price Baby heb gezien.

In de brand is een houten treintje met de letters van Kai's naam verwoest.  Bij deze winkel heb ik weer zoiets gezien en neem het locomotiefje, de letters en een wagonnetje erachteraan mee voor Kai.  Boven geef ik ze gelijk aan hem en hij is er duidelijk door geroerd.  Het is natuurlijk niet wat hij had, maar alvast een leuk iets om straks op zijn nieuwe kamer te zetten.

Dan haast ik me naar Koons Tysons Toyota waar de van alweer zijn 70000 mijl beurt moet krijgen.  Over de telefoon zeiden ze dat dat anderhalf uur zou duren, dus ik heb me voorgenomen erop te blijven wachten.

Alleen blijkt er een recall te zijn en moet er iets aan de versnellingsbak gemaakt worden.  Daardoor zal het allemaal drie tot drieeneenhalf uur duren.  Dat vind ik wel heel erg lang en vraag om een leenauto.  Gelukkig kan dat en niet veel later rijd ik in een splinternieuwe zwarte Toyota Corolla weg.

Nu heb ik ook tijd om mijn fototoestel op te gaan halen bij Dominion Camera.  Ze zeggen dat het SD sleufje gemaakt is en hij niet opgestuurd hoeft te worden naar Canon dus dat is wel heel fijn.  $25 versus $239 is nogal een verschil.  Ik neem Ricks fototoestel dan ook gelijk mee om schoongemaakt te worden.

Er is nog zo'n anderhalf uur voor ik naar de metro moet en ik ga met Cosmo buiten op een bankje in de schaduw zitten.  Het is ontzettend lekker weer!  Cosmo ligt heel rustig naast me en we krijgen heel wat aanspraak van langslopende mensen, die hem willen aaien.
 

Tegen vijven ga ik weer naar boven en vraag Kai om me naar de metro te brengen.  Die neem ik naar Reston waar Rick me op komt halen.  Anja en Marcel hebben ons vanavond uitgenodigd te komen eten.  Rick werkt in Reston dus dit is een goede manier om hem niet een extra uur te laten rijden om mij op te halen.

Althans, dat dachten we.  Ik heb mezelf een uur gegeven om naar Reston te komen, iets wat ons gisteren minder dan een half uur kostte.  Het perron staat echter bomvol en ja, hoor, er is ernstige vertraging vanwege een eerder mankement met een trein ergens in Maryland.

Gauw zend ik Anja een berichtje dat we waarschijnlijk verlaat zullen zijn.  Eindelijk, na meer dan een half uur (!) komt er een trein.  Dan gaat het gelukkig wel redelijk snel.  Rick haalt me in Reston op en we rijden de korte afstand naar Anja en Marcels huis.

Daar worden we heel hartelijk ontvangen en ontmoeten Anja's zus en zwager.  Het wordt een gezellig avondje.  We eten lekker buiten op het deck.  Er is van alles, biefstuk, kip, worst en zalm.  Ik kies het laatste en smul ervan met heerlijke krieltjes met rozemarijn uit de oven (wat mis ik die!) en een heerlijke salade. 
Anja's foto, ik vergat te fotograferen

Voor het dessert is er perzik met ijs en slagroom.  Het gesprek vloeit met gemak en voor we het weten is het na negenen.  We nemen afscheid, want het is morgen weer bijtijds opstaan. Het was ook heel leuk nu ook Anja's zus en zwager te hebben ontmoet. 

Op weg terug naar het hotel gaan we langs het huis.  Rick brengt er een lamp voor Kai's kamer en we halen de post op.  De schilders lijken klaar te zijn, maar er zijn een heel aantal slordigheden waar wij niet tevreden mee zijn.  Rick gaat die morgen aankaarten.

We kijken in het hotel nog even naar de Emmy's en zullen daarna gauw gaan slapen.  Morgenvroeg moet ik naar de tandarts voor een nieuwe kroon, brrr!

zondag, augustus 24, 2014

Een "van alles en nog wat" weekend

Zaterdag

Aan hoe donker de kamer nog is als ik om acht uur voor het eerst mijn ogen open kan ik zien dat het niet bepaald mooi weer is.  Ik draai me nog maar eens om, want voel me enorm lui vanochtend!  Rick daarentegen staat om kwart over acht op en verlaat de kamer.

Een half uurtje later stuurt hij een sms met de vraag wat ik van Panera wil als ontbijt.  Heerlijk, een keertje niet in het hotelrestaurant eten, ik ben helemaal voor.  Met de lekkere sandwich van Panera en een bak ijskoffie komt Rick niet veel later terug.

Na het ontbijt in bed is het toch echt tijd om op te staan.  Ik ga beneden in de sportzaal een uur cardio doen.  Ik had gehoopt vandaag ook wat van het zwembad hier gebruik te kunnen maken, maar daar is het het weer absoluut niet naar.


Eenmaal weer boven werk ik eerst wat rondleidingscorrespondentie af en dan rijden Rick en ik samen naar het huis.  Voor het eerst sinds we terug zijn uit Moab ga ik er weer binnen.  Alle rooklucht is weg, alles is behandeld met Kilz.  De afgelopen week zijn de schilders hard bezig geweest in huis.

Ze zijn nog niet klaar, maar het ziet er al een heel stuk beter uit.  Katja's en Saskia's kamers en een van de badkamers hebben mooie nieuwe kleuren, voor de rest hebben we de kleuren ongeveer hetzelfde gehouden.  Kai's kamer moet nog helemaal herbouwd worden voor die kan worden geverfd.
Katja's kleuren

Rick meet de ruimte waar onze ijskast staat nog even op en dan vertrekken we naar Fair Oaks Mall.  Daar willen we eerst bij de Cheesecake Factory lunchen, maar daar is het beredruk.  We hebben echter weer eens enorm geluk, want de mensen aan het tafeltje in de bar waar we bij staan rekenen net af en zo kunnen we vrijwel meteen plaatsnemen.

We bestellen beiden van het "Skinnylicious" menu, een lekkere en lichte lunch.  Ik neem de zalm rolletjes en Rick de witte bonen chili.  Beiden gaan er goed in.

Als we klaar zijn  lopen we door de drukke mall naar Sears.  We zijn al lang niet meer in deze mall geweest en merken op dat er heel wat veranderingen en verbouwingen zijn.  Deze mall zal de concurrentie van Tysons Corner wel goed voelen, vooral nu er een metroverbinding naar die laatste is.

Bij Sears willen we een nieuwe koelkast uitzoeken.  Onze oude is vijftien jaar oud en heeft een aantal gebreken.  We hadden ook zonder de brand het plan dit jaar een nieuwe te kopen en met alle renovaties in het huis is dit een goede tijd. 

We worden goed geholpen door Rita en de keuze valt op een dubbeldeurse LG.  Het betreft een heel nieuw model met aan een kant een soort dubbele deur waar melk en andere dranken inkunnen.  Zo hoeft je niet de hele koelkast te openen om die te pakken.  Natuurlijk weten we nog niet wanneer hij bezorgd kan worden, maar dat is geen probleem.

Intussen zien we het buiten werkelijk plenzen!  We besluiten dan maar in de lange rij voor Starbucks te gaan staan voor een drankje.  Daar zijn ze heel efficient en voor we het weten hebben we onze koffie en chai thee.  Gelukkig regent het inmiddels minder (overigens merkte mijn gezelschap gisteren op dat het hier ondanks de regen toch nog zomers aanvoelt qua temperatuur en dat is ook vandaag het geval).

In de hotelkamer doe ik een aantal Duolingo Spaanse lessen en Rick kijkt tv. Dan gaan we op weg naar Ashburn. We zijn vanavond uitgenodigd om te komen eten bij Ricks collega Nancy en haar man Lars.  Nancy is Kenyaans en Lars Deens en we krijgen een heerlijke Kenyaanse maaltijd voorgeschoteld.

Ook maken we kennis met een heel aantal van Nancy's familieleden.  Zij zijn Masai en Nancy vertelt interessant over hun leven in Kenya vroeger.  Het eten smaakt ontzettend goed en Rick, Kai en ik eten voor het eerst in ons leven (tenzij ik het als kind ooit heb gegeten en dat vergeten ben) geitenvlees.

Het wordt zo gezellig dat het opeens al na elven is!  We rijden snel naar huis en rollen na middernacht moe maar voldaan onze bedden in.

Zondag

Heerlijk uitslapen doen we weer vanochtend.  We halen nog net het ontbijt beneden dat om tien uur sluit! 

Dan nemen we Cosmo mee in de van en rijden naar ons huis.  Ik heb afgesproken met Mary Ellen om samen de honden uit te gaan laten en Rick doet intussen de was.

Mary Ellen en ik hebben elkaar de hele zomer niet gezien, dus heel wat bij te kletsen.  Cosmo vindt het ook duidelijk heerlijk weer lekker veel te snuffelen te hebben in onze buurt.  Marty en hij kunnen het goed vinden, maar na een korte snuffel aan elkaar negeren ze elkaar voornamelijk.

Na afloop drinken we nog even water op Mary Ellens deck, terwijl de honden ook buiten liggen.  Als de was klaar is komt Rick me weer ophalen.  Mary Ellen nodigt ons uit om over een paar weken te komen eten.  Nu de collegekinderen terug naar school zijn krijgen we opeens uitnodigingen, gezellig!

Rick en ik brengen Cosmo terug naar het hotel en rijden dan naar het Dunn Loring metrostation.  Er wordt in deze omgeving ontzettend veel gebouwd en verbouwd en bij dit station ook. Het is dus even zoeken waar de ingang voor de parkeergarage is.

We willen vanmiddag de nieuwe Silver lijn uit gaan proberen.  Eerst moeten we daarvoor de oranje trein naar East Falls Church nemen en dan daar overstappen op de zilveren lijn.  Die trein komt net aanrijden, dus we kunnen zo het perron oversteken en mee.

Bij  Tysons Corner stappen we uit en lopen de mall in.  Daar gaan we bij Gordon Biersch een lichte lunch eten.  Voor mij tonijn carpaccio met een lekkere wortel en komkommersalade.  Precies genoeg om het vol te houden tot het avondeten.

Voor we terug lopen naar de metro bekijken we ook nog het nieuwe gedeelte van de mall.  Helaas zijn de winkels daar nog niet open.   Er komt o.a. een Zara en daar zie ik wel naar uit.

Rick wil graag de rest van de lijn meemaken dus we stappen weer in de trein.  Dit keer brengt die ons naar het voorlopige eindstation van de zilveren lijn in Reston.   Het zijn mooie stations en we maken een aantal foto's alvorens weer in de trein terug te stappen.

We zitten in de voorste wagon en kunnen uit het voorraam kijken.  Rick is daar helemaal door gefascineerd, maar na een tijdje heb ik de rails wel gezien.  Ik heb gelukkig mijn boek op mijn telefoon staan en lees daar in verder.
Grappig bord in de trein

Het gaat allemaal zeer gesmeerd, want in East Falls Church komt onze trein naar Dunn Loring ook weer meteen aanrijden.  Zo duurt het ook met de metro helemaal niet lang om naar Tysons Corner te gaan.  Een goed alternatief, dus.

Op de terugweg stoppen we even bij Home Depot voor een licht voor Kai's kamer.  In het Mosaic District lopen we ook even Sip & Swirl binnen om een fles bier om vanavond mee te nemen te kopen. 

Vanavond zijn we ook uitgenodigd om te komen eten, dit keer bij Niall en Serena.  Het wordt alweer een gezellige en heel erg lekkere maaltijd.  Serena heeft een kaas-groentesoep gemaakt met een heel verse salade van groentes direct van de boerderij.  Daarbij vers brood en als toetje een nectarine crisp, heerlijk!

Katja belt dat zij ook in de omgeving is op doorreis terug naar Roanoke.  Meteen wordt zij ook uitgenodigd om mee te eten.  We praten over van alles en nog wat en dan moet Katja weer verder naar huis.

Wij blijven nog wat langer, maar het is zondagavond en Serena en Rick moeten morgenvroeg weer aan het werk dus we gaan bijtijds terug naar het hotel.  Wat een heerlijkheid om een paar avondmaaltijden niet in een restaurant te hoeven eten!