Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, januari 29, 2015

Reis naar Seattle

Zoals wel vaker als ik weet dat ik vroeger dan gewoonlijk op moet staan ben ik ruim voor de wekker gaat klaarwakker.  Gisteravond heb ik al afscheid genomen van Kai en Cosmo dus die laat ik rustig liggen.

Door het vroegere opstaan heb ik ruim de tijd om een kop koffie en een paar wafels te nuttigen.  Net als ik mijn laatste spullen inpak zie ik de Washington Flyer taxi de oprit oprijden.  Het is een aardige chauffeur in een Toyota Prius en zo'n twintig minuten later zet hij me af bijj Dulles Airport.

Daar wordt mijn tas door een heel vriendelijke United agent ingecheckt.  Ik heb nog niet meegemaakt dat iemand er zo voor zorgde dat ik alles zou weten te vinden.  Ik heb, dankzij de vader van Saskia's vriendin Kaylee, een eerste klas zitplaats.  Weliswaar is die op de eerste rij, zodat ik mijn tas niet bij mijn voeten kan hebben, maar dat neem ik wel op de koop toe.

Bij de TSA Pre zijn ze ook al zo vriendelijk en vrolijk.  Dat ondanks het feit dat ik twee keer "piep".  Eerst moeten mijn Dansko klompen toch uit en dan mijn Pandora armbanden.  Daarna piept het poortje niet meer en ben ik in vijf minuten ingecheckt en door de veiligheidscontrole!


Mijn gate is in de D terminal en dat betekent het ouderwetse "people mover" karretje in plaats van de trein erheen.  Ik koop wat water en nieuwe "oortjes" en ga dan bij de gate zitten.  Daar zie ik dat er nog plaats is in eerste klas en wel in rij 4.  Die heb ik veel liever.

Alweer tref ik een zeer vriendelijke United medewerker, die dat wel even voor me regelt.  We halen ook nog even nostalgische herinneringen op, want hij blijkt tijdens mijn reisagente tijd al bij United gewerkt te hebben.  De kans is heel groot dat ik hem in die jaren bij American Express ben tegengekomen als vertegenwoordiger van het nu niet meer door United gebruikte Apollo computersysteem.

We vertrekken zelfs een paar minuten te vroeg en er is satelliet tv aan boord.  We krijgen een drankje en een chocolate chip scone als versnaperingen.  Als vertier kijk ik een paar afleveringen van de Antiques Road Show, de Britse Tussen Kunst en Kitsch.  Voor ik het weet is alweer tijd om in Chicago te landen.
Een lekkere bloody Mary om eerste klas te vieren

Daar zie ik dat mijn gate naar Seattle vlak naast onze aankomstgate ligt.  Mijn stappen krijg ik zo vandaag niet bij elkaar, maar het is wel zo gemakkelijk.  Voor deze vlucht heb ik economy plus geboekt, dus meer beenruimte, maar tot mijn verrassing staat mijn naam weer bovenaan standby voor eerste klas. 

Er is op het scherm nog een eerste klas zitplaats open dus ik hoop vurig dat ik die voor de 4,5 uur durende vlucht ga krijgen!  Het duurt tot het boarden al is begonnen als mijn naam inderdaad wordt omgeroepen.  Hoera, stoel 2B!  Superaardig van Jim, Kaylee's vader, om zijn upgrade aan mij te geven!

We moeten even op wat verlate reizigers wachten (waarom wachten ze nou nooit eens als wij verlaat zijn??) en vertrekken dan.  We krijgen een drankje en warm doekje voor onze handen en onze lunchbestelling wordt opgenomen.

De keuze is tussen een rosbief met kaas broodje en een salade met fruit en kip.  Ik kies de laatste en ook de kop champignonsoep.  Daarbij een lekker glaasje prosecco en het is een feestmaaltijd.  Het smaakt dan ook allemaal zeer goed.

Deze vlucht heeft wifi waar ik dankbaar gebruik van maak.  De flight attendant komt telkens mijn waterglas bijvullen.  Op een gegeven moment zegt ze dat ze trots op me is.  "Waarom dan?", vraag ik.  "Omdat je zo goed veel water drinkt, veel mensen doen dat veel te weinig tijdens een vlucht" is haar antwoord.  Ja, ik drink inderdaad water als een vis, Rick vraagt zich altijd af waarom ik niet constant naar het toilet moet, hi hi.

Omdat ik wifi heb klets ik op FB ook met Katja, die naar de DMV (Department of Motor Vehicles) is gegaan voor haar New Jersey rijbewijs.  Zij is, na mij want ik had een Nederlands rijbewijs, de eerste van ons gezin die een rijbewijs van een andere staat of land heeft.  Ze is nu een echte "Jersey girl".

De vlucht verloopt rustig en snel.  Tijdens de landing hebben we prachtig zicht op Mount Rainier, die helemaal uit de wolken is. Tien minuten voor op schema landen we op Seattle-Tacoma Airport.  Gauw loop ik naar de baggage claim en wat komt daar vrijwel meteen als eerste aanrollen?  Jawel, mijn tas!  Zelden heb ik zo'n voorspoedige reis gehad, vooral niet met een overstap!
Mount Rainier
Het is hier zo prachtig!

Het is even zoeken naar de taxi, maar die heb ik ook gauw gevonden.  Ik krijg een vriendelijke taxichauffeur uit India, die mij er veel te jong uit vindt zien om al volwassen kinderen te hebben.  Nou, meneer, u bent verzekerd van een goede tip!

Onderweg wijst hij ook de "12" vlaggen aan.  Seattle is helemaal in de ban van de "12th Man" voor de Super Bowl op zondag.  Voor we het weten rijden we voor bij het Sheraton Hotel waar Rick al de hele week logeert.

Bij de balie krijg ik mijn sleutel, ze weten al van mijn bestaan af dankzij Rick.  Ik neem de lift naar de 26ste verdieping en dan valt mijn mond open.  Ik wist wel dat Rick een suite had, die krijgen medewerkers, die langer dan 20 jaar bij Microsoft werken tijdens deze jaarlijkse week.  Dat het er een met grote zitkamer en twee badkamers is, dat wist ik niet!  Het uitzicht over de stad is ook prachtig.
Als ik even op adem ben gekomen ga ik wat rondlopen in het centrum.  Overal hangen inderdaad vlaggen met "12".  Eigenlijk wil ik ook wel een Super Bowl Seahawks shirt, maar het enige dat ik tegenkom is $115.   Dat is een beetje teveel van het goede.  Ik heb mijn Seahawks t-shirt mee dus kan dat eventueel ook aandoen zondag.

Onderaan de straat is de beroemde Pike Place Market en ik loop er wat doorheen.  Morgen zal ik het wat uitgebreider bezoeken, denk ik.  Ik ben altijd zo gaar van een vlucht en voor mij voelt het ook drie uur later.

Langzaam loop ik terug naar het hotel waar ik mijn schoenen uittrek en op de comfortabele bank op Rick wacht.  Ik zie een prachtige zonsondergang en kijk eens waar we zullen gaan eten en wat ik morgen en de komende dagen wil gaan doen. 
We zijn echt in Seahawks gebied, de hele stad is groen en blauw met het logo!

Het is zo fijn om Rick weer te zien!  Hij verkleedt zich snel en we lopen naar Shuckers, het restaurant van mijn keuze.  Het blijkt een goede te zijn.  Rick neemt een garnalencocktail en zalm.  Ik heb de lekkerste gerookte oesters ooit en worstel daarna met een overheerlijke Dungeness crab, die in dit gebied wordt gevangen.  Ze zijn wel heel groot en het neemt even voor ik hem ontleed heb.  Helemaal de moeite waard, echter!

Intussen is het voor mijn gevoel elf uur en ik probeer nog wat wakker te blijven om een beetje in deze tijdzone te komen.  Rick moet morgenochtend heel vroeg op, dus ik mag vast al snel aan mijn moeheid toegeven.

4 reacties:

Anoniem zei

Wat een prachtig gezicht op de stad met zijn bergen.. Ik was er vorig jaar .Had een tussenstop op weg naar Las Vegas.Helaas miste ik net mijn aansluiting want de deuren waren net gesloten. Ze bleven onverbiddelijk zodat ik een vlucht later moest nemen.
Maar niet getreurd de foodcourt zag er reuze gezellig uit en ik heb me in die ruim 2 uur best vermaakt onder het genot van een grote beker koffie en lekkere muffin.
Geniet van je weekend met Rick.
Groetjes Wil

Ron zei

Hi Petra, leuke trip hoor lekker soepel :-)
Wat ik me eigenlijk afvraag... jij woont natuurlijk al heel lang in the states... Hebben jullie kids dan 2 nationaliteiten of zijn ze alleen US Citizen?

Gr Ron

Anoniem zei

Heerlijk zo'n relaxde reis.
En dan dat uitzicht en de luxe. Wat een verwennerij, lekker genieten.
Groet, Bea

Petra zei

@Wil - Vervelend al ze je niet meer mee laten gaan, maar gelukkig hoefde je niet lang te wachten

@Ron - De kinderen en ik hebben 2 nationaliteiten :)

@Bea - Ja, het is weer erg leuk hier