Dag 1 New Orleans: New Orleans weg van het toeristische gedeelte

Deze hond vind ik altijd zo leuk!

 

Na een heerlijke nacht in een lekker koele kamer dwing ik mezelf om half negen op te staan.  Voor mijn gevoel is dat half zeven in Seattle tijd, maar ik moet door die jet lag heen.  In het zwembad waar ik uitzicht op heb zie ik dat het flink regent.

Regenachtige versierde balkonnetjes

Gisteravond heb ik op Yelp gekeken waar ik wil gaan ontbijten en vond The Old Coffee Pot.  Dit is het enige restaurant wat nog Creoolse calas cakes serveert.  Dit zijn gefrituurde rijstbollen, die met of zonder pecannoten besteld kunnen worden. 

Zonder noten lijkt me nogal saai dus ik bestel ze met noten en ze worden met heel veel poedersuiker en grits geserveerd.  Grits is een soort griesmeelpap, die vaak bij een ontbijt in het zuiden van Amerika horen.  Het is niet mijn favoriet dus ik neem er maar een paar hapjes van.

Verder smaken de calas cakes me met een paar koppen koffie prima en ik vermaak me met luisteren naar de joviale serveerster, die een paar andere toeristen ervan overtuigt dat ze in plaats van (volgens haar) saaie eieren het echte "soul food" moeten proberen.

Na het eten haal ik mijn Kindle Fire en water op in de hotelkamer en ga naar de sportruimte.  Dit keer is een saaie muur mijn uitzicht dus ik ben extra blij met de aflevering van Downtown Abbey, die ik kan kijken.  Zo gaan de vijftig minuten snel voorbij.

Als ik weer naar boven naar mijn kamer wil gaan werkt mijn sleutel niet meer in de lift.  Ik heb er een hekel aan, maar heb geen keuze, ik moet weer helemaal bezweet naar de receptie om hem opnieuw te laten programmeren.

Na mijn douche loop ik even naar het supermarktje op de hoek voor wat water voor vanavond en ga dan in de lobby op Bente wachten.  Net na twaalven komt haar rode Jeep voorrijden en gaat zij mij wat van New Orleans buiten het French Quarter laten zien. 

Bente woont sinds 2008 in New Orleans en Katja en ik hebben haar in 2009 voor het eerst ontmoet.  Inmiddels is zij getrouwd met een geboren en getogen New Orleanian.  Morgen ga ik haar man en kinderen ook ontmoeten.

Als eerste gaan we naar het Backstreet Cultural Museum.  Bente is hier een oude bekende en Robert, een van de broers, die het museum runnen, geeft een ontzettend interessante rondleiding door de twee grote kamers met spullen.

De eerste kamer gaat over de "Second Line".  Er zijn veertig Social Aid and Pleasure groepen in New Orleans, die ieder op de zondag van hun "verjaardag" een parade houden.  De groepen hebben dertig leden en delen zich op in drie groepen.  Tien leden worden gevolgd door een muziekband en daarachter dansen degenen, die mee willen lopen.  Iedereen is welkom dat te doen.

Iedere parade duurt vier uur wat ik onvoorstelbaar vind.  Vier uur lang dansen en muziek maken met maar een enkele korte pauze tussendoor.  Het lijkt me doodvermoeiend, maar oh zo leuk.  Hoewel Bente vertelt dat het niet altijd helemaal veilig is.  Helaas is er veel armoede hier en ook veel misdaad.

De tweede grote kamer gaat over de "Indian Chiefs".  In de slaventijd hielp de inheemse bevolking, de "Indianen", de ontsnapte slaven.  Er werd dus veel gemengd en tegenwoordig zijn er grote feestdagen, zoals Mardi Gras, waarop de "chiefs" en hun vrouwen zich in de meest schitterende costuums kleden.

 

Veel ervan hebben Afrikaanse motieven, maar ook Indiaanse invloeden.  Er is ook verschil tussen "Uptown" en "Downtown" Indian Chiefs costuums.  De meesten in dit museum zijn downtown, meer drie dimensionaal.  De uptown kostuums zijn ook prachtig, maar meer taferelen in kraaltjes.  Beide costuums kunnen een jaar duren om te maken met alle minikraaltjes. 

Na alles in dit kleine museumpje uitgebreid bekeken te hebben en er nog wat heel interessante geschiedenis bij gehoord te hebben gaan we naar ons lunchrestaurant.  Dat ligt in de buurt Bywater. 

Elizabeth's is een gezellig restaurantje in een meer dan honderd jaar oud gebouwtje.  Op het menu staan boudin balls en die moet ik natuurlijk proberen.  Ze doen me wel wat aan bitterballen denken.  Verder nemen Bente en ik beiden de veggie sandwich met allerlei groentes op meergranen brood.  Allemaal smaakt het zeer goed.

Boudin balls

Dan is het tijd voor een wat serieuzer gedeelte van Bentes rondleiding, de lower ninth ward buurt.  Deze buurt werd hard getroffen door de overstromingen van de orkaan Katrina in augustus tien jaar geleden.  Onvoorstelbaar is er nog maar ongeveer een vijfde van de wijk herbouwd en zijn er nog steeds hele velden met overgebleven stenen waar ooit huizen stonden.

We kijken rond in het kleine Lower Ninth Ward Living Museum.  Het is schrijnend hoe er op lokaal, staats en federaal niveau is omgegaan met deze ramp.  Hier rondrijdend krijg ik een brok in mijn keel bij de gedachte dat het gros van de mensen wat ze hadden niet hebben kunnen heropbouwen.

We rijden langs het huis van Fats Domino en zien de zogenaamde "Brad Pitt" huizen.  Brad Pitt heeft de Make It Right foundation opgericht, die hier inmiddels een paar straten huizen heeft gebouwd.

Na nog wat rondrijden wordt het zelfs even droog en we besluiten de historische Treme buurt waar Bente zelf ook woont wat te gaan bekijken.  Helaas regent het als we daar aankomen weer en we hebben ook wel zin in wat koffie of thee.  Bij het gezellige Cafe Treme genieten we van een americano voor mij en thee voor Bente.  Zij ziet er ook een bekende, volgens mij kent iedereen elkaar hier, echt een buurtgevoel is er.

Intussen is het weer droog en lopen we door de mooie historische buurt.  We komen op het pleintje waar slaven vrij mochten dansen.  Hieruit ontstonden de Second Lines e.d. waar ik vanochtend over leerde.  Ik ben compleet gefascineerd door de cultuur en geschiedenis hier.  Zo heel anders dan bij ons in de omgeving.

Het begint al donker te worden als we terug bij de auto zijn.  Ook voor het avondeten neemt Bente me mee naar een restaurant dat niet door veel toeristen wordt bezocht.  Bij Seither's Seafood nemen we plaats aan een van hun tafeltjes en bestellen beiden een dozijn oesters en twee pond crawfish.  Die laatsten zijn mijn favoriet hier in New Orleans.

 

De oesters zijn de grootste, die ik ooit heb gezien, en de crawfish is zo lekker als ik me herinner.  Wat een superdag heeft Bente mij bezorgd!  Zij brengt me terug naar het hotel en we spreken af voor morgenavond.  Ik loop nog even een blokje om om het French Quarter verlicht te zien en een praline te kopen om in de kamer op te snoepen.

Daar bel ik met Rick en schrijf dit blog.  Ik ga proberen op tijd te gaan slapen, zodat ik alles uit morgen kan slepen wat erin zit.  Wat is dit toch een bijzondere stad!

Foto's van vandaag staan hier