Rick spoort me aan vandaag lekker van het mooie weer te gaan genieten. Nou, dat ben ik zeker van plan! Het is bij het opstaan al 11 graden met felle zonneschijn, warmer dan het de afgelopen maanden vaak als maximum temperatuur werd.
Na mijn ontbijt van wafels en vers fruit ga ik gauw naar boven voor een uur cardio. Intussen kijk ik weer naar House of Cards. Het blijft een spannende serie!
Het grote nieuws hier is intussen een uit het ziekenhuis hier vlakbij ontsnapte gewapende gevangene. Het is het ziekenhuis waar onze kinderen geboren zijn, zo'n tien minuten rijden hiervandaan. Best wel eng, want hij heeft auto's gecarjacked en het is onbekend waar hij is. Ik zorg er maar voor dat onze deuren en garage dicht zijn. Ik heb al eens een misdadiger aan de deur gehad in ons vorige huis.
Na het sporten maak ik me gauw klaar en kleed me eindelijk eens in lentekleding. Anja komt om elf uur en we beginnen aan de rit naar Fredericksburg. Dit stadje, ongeveer een uur rijden bij ons vandaan, heeft heel wat 18e en 19e eeuwse geschiedenis, maar om de een of andere reden is het er voor mij in 31 jaar nooit van gekomen het te bezichtigen.
Daar gaat vandaag dus verandering in komen. Het verkeer op de I-95 kan vreselijk zijn, we hebben er wel drie uur over gedaan om in Fredericksburg te komen. Waarschijnlijk ook een van de redenen dat ik er nog geen excursie heen heb gemaakt.
Intussen krijgen we telkens updates over de ontsnapte man en gelukkig wordt die na een ouderwetse "man hunt" om een uur of half twaalf eindelijk gevonden en gearresteerd. Dit deed me weer een beetje aan de snipers van zo'n dertien jaar geleden denken. Het was ook nationaal nieuws, gelukkig zonder verder menselijk leed opgelost.
Behalve dat vond er precies waar wij een paar uur later langsrijden het volgende plaats, klik hier. Anja en ik zijn precies op tijd vertrokken, want alle opwinding is intussen afgelopen.
Vanochtend gaat de rit gesmeerd en na een uurtje gaan we op zoek naar een parkeerplaats in het centrum. Dat valt nog niet mee, maar we hebben geluk. Na een tijdje vertrekt er net iemand en kan ik die plek inpikken. Het is hier gratis parkeren, dus heel fijn.
Het is lunchtijd en van een kennis had ik Sammy T's als aanrader gekregen. Daar hebben ze lekkere salades en sandwiches. We krijgen een tafeltje binnen, al hadden we achteraf ook graag buiten in het zonnetje gegeten. We smullen beiden van een salade, die van mij met falafel en tabouleh. Alleen had ik wel de halve salade kunnen nemen, want de hele is veel te veel!
We rekenen snel af, want we willen optimaal van het weer genieten. We lopen langs de gezellige Caroline Street met allerlei leuke boetiekjes en restaurantjes. Aan de overkant zien we het bezoekerscentrum en gaan daar even een kaartje halen en vragen waar Kenmore Plantation is.
Die blijkt op makkelijke loopafstand te liggen. Na een wandeling van ongeveer een kwartiertje door de pittoreske historische buurt komen we bij het landgoed aan. Dit was waar de iets jongere zus van George Washington en haar man woonden, Betty en Fielding Lewis.
We zijn net op tijd om met een rondleiding mee te gaan. Ellen weet veel en interessant te vertellen over het toch ruige leven dat deze mensen vlak na het begin van de revolutie leidden, ondanks dat ze daarvoor flink rijk waren. George Washington kwam hier natuurlijk ook regelmatig, zijn moeder woonde een paar blokken verderop.
Helaas mogen we binnen niet fotograferen, want dit huis heeft de mooiste gipsplafonds, die ik ooit heb gezien! Ze zijn vrijwel helemaal origineel uit 1775, onvoorstelbaar gezien dit huis in de Burgeroorlog als ziekenhuis van het Noordelijke leger is gebruikt.
Foto van de eetkamer van het internet
Na zo'n drie kwartier hebben we alles gezien en veel informatie gehoord. Ik heb er ook weer een paar dingen bijgeleerd. De vroege geschiedenis van dit land blijft me fascineren. Onvoorstelbare ontberingen voor die mensen, al overleefden een ongewoon aantal kinderen van Betty en Fielding hun kindertijd. Er wordt gedacht dat dat komt omdat Betty ze allemaal zelf borstvoeding gaf. Op de terugweg komen Anja en ik nog allerlei bloeiende bomen tegen. De natuur is hier duidelijk net iets verder dan bij ons. We fotograferen ook nog een aantal van de kleurrijke huizen.
De gids, Ellen, had een heel leuke ketting met een Faberge-achtig eitje eraan. Ik vroeg haar waar ze die vandaan had en dat was van de Crown juwelier aan de hoofdstraat. Anja en ik lopen erheen, want ik zou graag zo'n eitje hebben.
Daar hebben ze inderdaad een heel leuke selectie van eitjes, perfekt voor Pasen. Het is moeilijk kiezen, maar het wordt een filigrain eitjes met groen en roze bloesem (ik denk aan kersenbloesem), heel fijntjes. Ik ben er heel blij mee, vind het een origineel bedeltje.
We kijken nog even in de winkel met Virginiaanse produkten, maar zien daar niet veel interessants. Dan is het tijd om terug naar de van te gaan en de terugtocht aan te vangen. Het was een heel leuke middag in dit typisch Virginiaanse stadje! Ik wil er zeker terug om meer te zien.
Naarmate we dichter bij ons gebied komen wordt het verkeer ook drukker. Over het algemeen kunnen we goed opschieten, maar eenmaal in Fairfax staan we af en toe in de file. Anja komt iets later terug dan ze wilde, maar veel is het niet.
We nemen afscheid tot na Anja's vakantie en ik rijd meteen door naar Whole Foods. Daar koop ik gruyere en asperge ravioli met pittige groentepastasaus als avondeten. Daarbij geroosterde regenboogworteltjes en een stokbrood.
Het regent intussen wat, gelukkig hebben we dat niet in Fredericksburg gehad. Het was maar liefst 23 graden en prachtig weer daar. Rick zegt dat het hier ook mooi en warm was, maar nu dus wat regen en wind. Nou ja, ook niet erg na een heerlijke dag.
We eten met zijn drieen en dan ben ik blij in mijn luie stoel met de voeten omhoog te kunnen gaan zitten. Lekker voor de tv hangen en Gordon Ramsay tegen de onschuldige would be chefs zien schreeuwen in Hells Kitchen.
Rick heeft helemaal niets van de dokter gehoord vandaag, wat ik maar heel vreemd vind. Gelukkig heeft Katja zijn resultaten aan haar cardioloog laten zien en die zei dat de lage hartslag niet zo laag was dat het zorgwekkend zou zijn. Dat is toch wel weer een opluchting en zo gaan we vrolijk verder met ademhalen.
Foto's van Fredericksburg staan hier
3 reacties:
Werkelijk een lieflijk stadje en ik geniet mee dank zij jouw fotoreportage.
Inderdaad een geruststellend bericht van Katja in verband met Rick zijn hartslag.
Groeten van Hilde uit B.
Een lage hartslag kan het gevolg zijn van een niet voldoende hoeveelheid bloed plasma. Je hart moet dan harder werken om het bloed op die plaatsen te krijgen waar nodig en conserveert energie door langzamer te pompen. Althans dat is wat ik geleerd heb. Nu ben ik ziek natuurlijk maar mijn hartslag is regelmatig Ron de 30-35. En niemand schiet in paniek daarover, alleen ik.:-)
Het is heel vervelend omdat je er doodmoe van word. Ik krik mijn plasma op door goed gedyhydrate te zijn, en voor dit gevallen is alleen water niet genoeg, wat er ook nodig is zijn de belangrijke mineralen zoals potassium. Veel mensen drinken dan sport drinks maar daar zitten weer veel kleur en smaak stoffen en zoetmiddelen in. Ik koop bij Trader Joe flessen water die verrijkt zijn met mineralen en potassium. Helemaal goed! Het is hier in Oregon ook gebruikelijk dat je je test uitslagen krijgt voor je dokter. Ze heen er zelfps een speciale app voor gemaakt waar je over verloop van tijd je op if neergaande lijn in staatjes. Erg handig. Maar als je er niet op voorbereid bent dan is dat inderdaad wel raar.
@Hilde - Ja, heel handig zo'n voor een cardioloog werkende dochter.
@Tink - Zijn hartslag was niet lager dan 50 bpm. Ik vind het vreemd dat ze onder de 60bpm al te laag vinden, dat gaat die van mij ook regelmatig als ik gewoon rustig zit.
Een reactie posten