Over paarse aardappelen en kleurrijke tuinen

Vanochtend krijg ik mezelf mijn bed gewoon niet uit!  Rick moest al op tijd weg om nuchter bloed af te laten nemen voor zijn routine jaarlijkse doktersbezoek (of in Ricks geval meer driejaarlijkse).  Cosmo komt me dus laten weten dat hij toch echt wel even een plas wil doen.

Gauw kleed ik me aan en laat hem uit tussen de bergen sneeuw, die nu wel aan het smelten zijn.  Het miezert ook wat en belooft een saaie grijze dag te worden.  Gelukkig heb ik met Anja afgesproken gezellig de stad in te gaan.

Na een paar koppen koffie en wafels ga ik drie kwartier cardio boven op de elliptical doen.  Ik kijk intussen de film Tim's Vermeer, fascinerend!  Ook klets ik met Saskia, die probeert uit te vinden of ze morgen met de sneeuw wel naar haar doktersafspraak hier kan gaan.  Natuurlijk heb ik daar geen antwoord op.

Als Anja komt nemen we de van naar Washington.  Met dit weer hebben we geen zin om naar de metro te lopen en ik rijd naar de parkeergarage vlakbij het Air and Space Museum.  De rit erheen verloopt vlot en bij de ingang denk ik een kaartje uit de machine te halen.

Alleen staat daar een zeer modern apparaat wat ik nog nooit eerder heb gezien.  Ik lees eens wat er staat, maar vind het abracadabra.  Ik lees "telefoonnummer" en besluit dat dan maar in te geven.  Hallelujah, het poortje gaat open!

We lopen naar het American Indian Museum en kiezen daar lunch in het Mitsitam Cafe. Anja kiest een salade met wilde rijst en iets wat eruit ziet als gehaktballen maar het niet zijn.  Ik neem een soort "cake" met paarse aardappel en een vulling met vis en een salade met radijs, venkel en selderij.  Het is een kleurrijke lunch en ontzettend lekker!  Van die "cake" zou ik nog wel een paar stukken opkunnen!

Praktisch schuin aan de overkant van het museum ligt de U.S. Botanic Garden, altijd een favoriet van mij in de winter.  We lopen de hoofdkas binnen en daar speelt mooie klassieke muziek en zien we allerlei exotische planten.  Behalve orchideeen ook een bloeiende bananenplant, ananas, limoenen en tangelo's. 

We fotograferen erop los en lopen ook door de jungle, de medicinale planten, cactussen en meer.  Het is heerlijk warm en ruikt ook heerlijk.  Wat een genot! 

Er is ook een tentoonstelling over wortels, onvoorstelbaar hoe lang die voor sommige grassen zijn!

Op een gegeven moment gaat mijn telefoon en ik zie het nummer van Laura, mijn masseuse, op het schermpje.  Even ben ik bang dat ze weer af gaat zeggen door het slechte weer morgen.  Gelukkig belt ze juist om te vragen of ze vanmiddag kan komen.  Helemaal opgelucht, want ik heb het hard nodig, spreken we om half vijf af.

Als Anja en ik uitgefotografeerd zijn lopen we terug naar de parkeergarage.  Het zal me nu benieuwen hoe dat systeem verder gaat.  Ik rijd naar de uitgang en typ daar mijn telefoonnummer weer in.  Ja, hoor, daar komt de rekening tevoorschijn en ook mijn nummerbord op de een of andere manier.  Ik betaal met mijn debit card en we mogen naar buiten.  Wat een fantastisch systeem is dit!

Op de terugweg komen we af en toe in langzaamrijdend verkeer terecht.  Het blijkt al gauw door "rubbernecking" te komen voor politie en een auto in de berm.  Rubbernecking vind ik een prachtige uitdrukking voor chauffeurs, die langzamer gaan rijden om te zien wat er aan de hand is.

Thuis neem ik afscheid van Anja en laat Cosmo gauw weer even uit.  Gelukkig is hij ook getraind zijn behoefte snel te doen met slecht weer, want het regent.  Om Cosmo bezig te houden doe ik pindakaas in zijn Kong bal.  Het neemt hem een tijdje om die eruit te likken.

Laura komt en geeft me een goede massage.  Al weet ik door de pijn dat het zo is, het is ook altijd goed om bevestiging te krijgen dat de spieren in mijn hele lichaam inderdaad als gitaarsnaren zo strak gespannen staan.  Geen wonder dat mijn spieren aanvoelen alsof ik zware griep heb.

Ricks doktersafspraak was aan het einde van de middag.  Dat betekent meestal dat de dokter is uitgelopen en er gewacht moet worden.  Ook bij Rick is dat het geval.  Hij sms-t dat ik maar een Uber moet nemen en hij mij bij Matchbox zal ontmoeten.  Ik vind het prima.

Niet veel later komt mijn Uber voorgereden en Patrick brengt me keurig tot voor het restaurant.  Daar vind ik met gemak twee stoelen aan de bar.  Dat is weleens anders!  Ik ken beide barkeepers dankzij ons verblijf in het hotel en wordt enthousiast begroet.

Sean weet ook precies wat mijn favoriete cocktail is en maakt die weer perfekt voor me.  Het is een wodka martini met wat bloody Mary sap en Old Bay Seasoning om de rand van het glas.  Ik geniet ervan terwijl ik op Rick wacht.

Als hij eenmaal komt delen we een voorafje van mini burgers, crabcakes en scallops.  Rick vertelt over zijn doktersbezoek.  Gelukkig is alles voornamelijk goed met hem.  Als hoofdgerecht neem ik de zalm met erwtjes, gnocchi en champignons, zoals altijd zeer smakelijk.  Rick heeft een pizza, die ook helemaal opgaat.

Op de radio horen we dat er nog steeds een lading sneeuw wordt voorspeld morgen.  De een zegt tien tot twintig, de ander tot dertig centimeter!  Saskia wil per se nog morgenochtend naar huis komen dus ik hoop maar dat het allemaal mee gaat vallen! Altijd als de kinderen zo'n eind moeten rijden ben ik ietwat nerveus, maar met gladde wegen helemaal.

Foto's van vandaag staan hier.