Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, mei 28, 2015

Een dagje natuur in de Outer Banks en omgeving

Alweer heb ik heerlijk geslapen en om kwart voor negen word ik weer gewekt door mijn telefoon.  Ik doe even wat squats, lunges, push ups en een minuut plank om mijn spieren in werkende toestand te krijgen.  Dan ga ik Kai wekken, die zijn telefoon al ligt te lezen.

We hebben een vol programma vandaag dus we vertrekken zo snel mogelijk.  Eerst stoppen we bij Duck Donuts om ontbijt te eten.  Dit keer bestellen we vier donuts, een ervan zullen we delen.  Ze zijn zo ontzettend lekker!  Ik heb weer de maple icing met bacon en deel met Kai pinda icing met pinda stukjes.  Ook die smaakt super! 


Ons eerste doel van vandaag is zo'n 26 mijl verderop wat hier in de Outer Banks zeker een uur rijden betekent. Ik stel mijn GPS in op het bezoekerscentrum van het Alligator River Wildlife Refuge.  Om de een of andere reden kan Waze geen route vinden dus ik probeer de Nokia app dan maar.  Die lijkt ons wel erheen te kunnen leiden.

Alleen zie ik als we dichterbij dat "doel" komen dat het wel in de goede richting is, maar zeker niet waar wij willen zijn.  Ik probeer Waze nog eens en dit keer heb ik wel succes.  We rijden over een brug over de Roanoke Sound Roanoke Island op.

Dit eiland intrigeert mij altijd, want hier werd het eerste officiele Engelse colonistje, Virginia Dare, geboren in 1587.  Alleen is Virginia samen met de rest van haar "colonie" compleet verdwenen en weet men niet wat er met ze gebeurd is.  Zij maakte deel uit van de Lost Colony of Roanoke.  Veel plaatsen hier heten "Dare", naar haar vernoemd.

Bij het bezoekerscentrum helpt een vriendelijke park ranger ons en wijst waar we moeten zijn in het wildlife refuge.  Het park staat er bekend om dat er veel beren te zien zijn, maar wij zijn daar volgens de ranger te laat voor.  Hij raadt een van de natuurpaden aan om te lopen en zegt er nog bij dat we ons daar geen zorgen om beren hoeven te maken.

Met een kaart van het enorme gebied gaan we erop uit.  We rijden de brede Croatan Sound over en zien dan al gauw borden voor het Wildlife Refuge.  We besluiten met het verste weggetje wat de ranger aanraadde te beginnen.  Daar zien we echter helemaal niets en moeten na een paar kilometer omdraaien,want de rest is afgesloten.

Dan maar de "officiele" route, die via onverharde weggetjes langs aan de ene kant boerenland en aan de andere kant moerasland.  Het is prachtig en er is geen mens behalve wij.  Beren hebben we nog helemaal niet gezien en verwachten we na het verhaal van de ranger ook niet.

Opeens zie ik echter iets langs de weg.  Het blijkt een hertenmoeder met haar kleintje te zijn.  Het is een echte Bambi met stipjes, zo schattig!  Ze zijn niet erg bang en ik kan een aantal goede foto's maken.

We gaan verder en stoppen af en toe om te genieten van de rust en natuur.  Niet veel later zegt Kai weer "stop!".  Dit keer is het een nog kleiner bambi hertje aan de rand van het water.  De moeder is niet te zien, maar het diertje is duidelijk bang en ik hoor de moeder wegrennen.  Het kleintje maakt zich zo klein mogelijk en Kai en ik gaan maar gauw verder om ze niet verder bang te maken.

In de verte zien we weer wat en dat blijken twee wilde kalkoenen te zijn.  Eentje is duidelijk bezig indruk te maken op de ander, want hij doet zijn staartveren mooi omhoog.

Dan bereiken we het begin van het wandelpad dat de ranger aanraadde.  Daar staan een aantal andere auto's geparkeerd, later blijken die van een groepje kayakers te zijn.  We zien ze net terugkomen.  Dat lijkt mij ook wel erg leuk om eens te doen!

Het pad is prachtig, maar helaas zijn er ook horzels en muggen.  Al om ons heen zwaaiend lopen we het af.  Ik loop vooraan en opeens zie ik een groot zwart iets verderop.  Ik kijk nog eens en ja, het is echt een beer!  Hij of zij blokkeert het hele pad en eet wat.

Zodra ik hem zie, ziet hij ons ook.  Kai ziet hem nog net voor hij het op een rennen zet en wij zijn zwarte berenbillen zien vertrekken.  Gelukkig heb ik net twee foto's kunnen nemen, al focuste mijn camera op het struikgewas dichterbij.  Het is bewijs dat het een echte heuse zwarte beer was, de derde keer dat we die tijdens een wandeling op ons pad treffen.

Onze dag kan nu echt niet meer stuk.  Eigenlijk zou ik terug willen om die ranger te vertellen dat er wel degelijke beren op ons pad kwamen.  Dat Nederlandse gezegde speelt telkens door mijn hoofd.  Er is volgens mij geen Engels equivalent.

We rijden terug over de onverharde weg, maar dit keer zien we enkel een paar schildpadden, die gauw wegschieten als we foto's willen nemen.  Het is inmiddels al half twee en we besluiten dat het tijd is ergens te gaan lunchen.

Rick en ik hebben twee jaar geleden een leuk restaurant op een pier aan het strand ontdekt.  Kai vindt dat ook leuk en ik rijd naar Fish Heads.  Daar kunnen we ons eigen tafeltje kiezen. Kai neemt een hot dog met zoete aardappelfrietjes en ik vind dat ik gezond moet doen en neem vers fruit en hummus met verse groentes.  Die laatste zijn zo droog als het maar kan, maar ach, zicht op strand en zee maakt alles goed.

Onze volgende stop is de Bodie Island vuurtoren.  Dit is een van mijn favorieten met zijn zwarte en witte ringen.  Tot mijn vreugde zie ik dat we naar boven kunnen.  De vorige keren dat ik hier was was het gesloten.   We kopen de $8 kaartjes, helaas werkt mijn parkenpas hier niet, en mogen om half vier naar boven.

Dat geeft ons nog wat tijd om het houten pad tot boven het moeras te lopen.  Daar zien we een paar blauwe crabben eten en hebben we gewoon mooi uitzicht.

De Bodie Island vuurtoren is ontworpen en gebouwd door dezelfde persoon, die het Currituck Beach Lighthouse van gisteren bouwde.  Het is dan ook ongeveer even hoog en heeft 219 traptreden, een minder dan gisteren.  Wel fijn is dat de National Park Service op iedere "verdieping" een fan heeft staan waardoor het minder benauwd is binnen dan gisteren.

Het uitzicht vinden Kai en ik allebei ook mooier.  Ik ben blij hier nu ook eens omhoog te hebben kunnen gaan.  Het uitzicht is natuurlijk minder dan als je over een stad uitkijkt, maar nog zeer de moeite waard.

We rijden langzaam terug richting Duck, maar onderweg hopen we nog een paar dingen te bekijken.  Eerst Kitty Hawk Kites, een enorme winkel met van alles en nog wat.  Natuurlijk vliegers, maar ze hebben ook leuke vlaggen en tuinversieringen.  Rick en ik hebben er leuke dingen gevonden, maar dit keer spreekt niets ons aan.

Niet veel verderop is de ingang van Jockey's Ridge State Park.  Hier zijn de hoogste duinen aan de oostkust van de VS te vinden.  De hoogste is meer dan 30 meter hoog en helemaal van zacht zand.  Hier worden ook hang gliding lessen gegeven, maar daar zijn we te laat voor. 

We maken een wandeling op blote voeten door de enorme duinen.  We hebben mooi uitzicht bovenop en het zand voelt heerlijk aan.  Daarom is het goed wat later te gaan, want midden op de dag is het brandend heet, natuurlijk.

Onze laatste bezienswaardigheid gaat helaas niet lukken.  Ik wilde Kai nog het Wright Brothers Memorial laten zien.  Hier werd namelijk de eerste vlucht ooit in 1903 door de gebroeders Wright volbracht.  Maar het sluit om vijf uur en dan kunnen we er ook helemaal niet meer bij komen, helaas.  Gelukkig was dit het laagst op Kai's lijstje.

Terug in ons appartement neem ik een nodige douche en maken we ons klaar om te gaan eten.  We hebben net als gisteren een reservering bij The Blue Point aan de bar.  Daar verwelkomt John ons als oude vrienden.
Mooie luchten over de Currituck sound

Dit keer neem ik de crab soep en de calamari salade starter.  Beiden zijn zo ontzettend lekker!  Kai smult van de catfish.  De vrouw naast mij vraagt of ik mijn tienduizend stappen heb gehaald vandaag (ja, ruimschoots) en we hebben een leuk gesprek tussen de gerechten door. 

Kai en ik kunnen het niet laten, we delen de overheerlijke pecan pie met bourbon ijs nog een keer.  Intussen komt er een man praten met de dame naast mij en mij.  Hij aait over onze ruggen, brr!!  Ik betaal snel en Sherry naast mij ook.  Kennelijk is zij ook niet gediend van zijn avances als "hedge fund manager uit saai Minnesota". 

Eenmaal terug bij ons complex zien we weer vossen en herten.  Een van de vossen ligt lekker te rollen en te genieten.  Ik heb geprobeerd er een filmpje van te nemen.  En zo gaat de laatste nacht hier alweer in.

Foto's van vandaag staan hier

3 reacties:

Marion2 zei

Dat was een stevig programma voor één dag. Er is nog veel te doen
en te zien in de Outerbanks. Het lijkt me dat Kai en jij qua genieten
van de natuur wel op een lijn zitten.

Petra zei

@Marion - Ik zou alleen graag niet zo noordelijk willen zitten, alles is toch wel een flinke rit weg en ik ben ook benieuwd naar de zuidelijke Outer Banks. En ja, Kai is mijn compagnon qua natuur enthousiast

Unknown zei

Wat een mooie foto's van weer een ander stukje Amerika! Vooral die van de hertjes, prachtig! Voor de beer zou ik hard weggelopen zijn.....