Een leuke rondleiding

Langzaamaan probeer ik wat vroeger op te staan, want volgende week moet ik iedere ochtend vroeg op.  Saskia is zelfs nu alweer op weg terug naar Richmond.  Het kind rijdt wat af dezer dagen!

Rick vertrekt naar zijn werk en ik laat Cosmo uit.  Het heeft vannacht flink geregend, maar gelukkig is het alweer droog en volgens de radar is de regen voorbij.  Gelukkig, want vanmiddag heb ik een rondleiding en dan heb ik het toch graag droog.

Terwijl ik mijn gepocheerde eieren met spinazie en Parmezaanse kaas maak, zie ik een van onze eekhoorntjes lekker ontbijten op het deck.  Flapjack zit weer vlak voor het raam, maar het beestje lijkt wel een lange neus naar hem te trekken.  Zo eet ik samen met onze eekhoorn ontbijt.

Ondanks de rondleiding wil ik toch mijn spieren wat loskrijgen op de elliptical.  Laura's massage heeft wel geholpen, maar niet afdoende.  Een half uurtje later maak ik me klaar om op pad te gaan.  Mijn rondleiding is pas om twee uur, maar ik wil in Washington lunchen.

Een kwartiertje lopen en ik ben bij de metro.  Daar staat de trein al klaar en een half uur later stap ik bij McPherson Square uit.  Nu ben ik wel heel erg vroeg, want het is pas half een.  Ik loop wat rond op zoek naar een restaurant en strijk bij Le Pain Quotidien neer.

De bediening hier is heel aardig en voor ik het weet staan er een kop gazpacho en een zalm tartine voor mijn neus.  Ik smul er, al mensen kijkend, van.  Als ik klaar ben is het kwart voor twee dus ik denk mooi op tijd te zijn.

Dan krijg ik een sms-je van K. dat ze een half uur verlaat zijn.  Het is gek weer, als de zon even tevoorschijn komt is het lekker, maar zonder kil.  Ik ga even op een bankje voor het Witte Huis zitten lezen en kijk naar een Secret Service agent, die zijn hond uitlaat.  Het is lief zo'n streng geklede agent de hond over zijn bol te zien aaien.  Ik zou er bijna een foto van maken, maar durf dat toch niet.

Op een gegeven moment krijg ik het koud en begin meer pijn te voelen.  Niet goed!  Ik loop naar White House Gifts en ga die winkel binnen.  Ik overweeg even een sjaal te kopen om het iets warmer te krijgen, maar ze hebben alleen de Amerikaanse vlag en daar wil ik niet mee rondlopen.  Begrijp me goed, ik vind de vlag heel mooi, maar niet als kledingstuk.

Als ik weer buitenkom schijnt er een waterig zonnetje wat de temperatuur ook een stuk aangenamer maakt.  Ik ben dus blij die sjaal te hebben laten hangen.  Ik wacht op de afgesproken plek voor de winkel, maar kennelijk is er toch iets misgegaan in de correspondentie.

Mijn uitzicht terwijl ik wacht, de taxi's zijn steeds meer rood met grijs

Niet veel later krijg ik een sms dat ze op mij wachten voor het Witte Huis.  Oeps!  Gauw loop ik erheen en probeer mijn groepje tussen de vele toeristen en protesterenden te vinden.  Gelukkig vinden zij mij en ik maak kennis met vriendinnen K. en M. en hun kinderen, de twaalfjarige A. en N. en de negenjarige Z.

We staan voor het Witte Huis dus ik vertel over de geschiedenis van dit huis van inmiddels 43 presidentsfamilies.  Alleen George en Martha Washington hebben nooit in het Witte Huis gewoond.  Achter ons protesteren mensen uit Burundi voor vrijheid en veiligheid in dat land en natuurlijk zit Consuelo, die er al 34 jaar zit, ook vandaag weer in haar tentje.

We lopen verder naar de achterkant van het Witte Huis, maar worden dan tegengehouden door Secret Service agenten.  Niet veel later komen er een paar zwarte auto's met politie begeleiding binnenrijden.  Het is kwart voor drie en ik denk dat het de dochters van Obama zijn, die terug uit school komen.  Hier is er geen meivakantie, tenslotte.

Als we proberen de achterkant van het Witte Huis te gaan zien wordt daar ook iedereen weggejaagd naar een stuk verderop.  Later hoor ik ook dat de Japanse premier op bezoek is, dus van alles gaande bij het Witte Huis.

A. neemt het fototoestel over van zijn moeder en fotografeert er op los, een jongen naar mijn hart!  We lopen naar het Washington Monument waar ik ook de interessante geschiedenis van vertel.  Het Tweede Wereldoorlog Monument is ook altijd weer imposant.

De kinderen voelen intussen hun jet lag wel, maar houden het heel goed vol.  Natuurlijk is er ook wel telkens wat te zien en ik probeer het ook voor hen interessant te maken. Gelukkig zijn er eekhoorntjes om ze tussen de monumenten bezig te houden. De oudere kinderen vooral zijn ook wel gefascineerd door de Vietnam Oorlog "muur".  Ze lijken goed te begrijpen dat elk van die namen een persoon vertegenwoordigt. 

Natuurlijk is het Lincoln Memorial bij iedereen bekend.  Lincoln zit weer trots op zijn troon.  Negenjarige Z. vindt hem er eng uitzien.  Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, vooral aan de "strenge" kant van het beeld.

 

Als laatste bezoeken we het Koreaanse oorlogsmonument.  De roestvrijstalen beelden blijven indrukwekkend.  Een ranger komt vragen of we nog wat willen weten.  Hij vertelt toch ook weer een paar dingen, die ik niet wist over dit monument.  Ze hebben allemaal zoveel symboliek en gedachten erachter!

De kinderen zijn nu helemaal op en ze besluiten afscheid te nemen en een taxi terug naar hun parkeergarage.  Ik loop terug naar de Smithsonian metro en hoef maar een paar minuten op mijn trein te wachten.  In Vienna staat Rick al klaar om me op te halen.

We zijn zonder kinderen vanavond dus besluiten meteen maar door te gaan naar Matchbox voor ons avondeten.  We vragen wel een tafeltje, maar de wachttijd is veertig minuten.  David, die we sinds onze hoteldagen daar kennen, begroet ons vriendelijk aan de bar.

Niet veel later komen daar ook twee stoelen vrij en we besluiten aan de bar te eten.  Ik neem de ceviche op kroepoek en de salade met tonijn, allerlei groentes en meer.  Beiden smaken ontzettend lekker, nieuwe toevoegingen op hun menu en ik zal ze vaker bestellen.

Thuis gaan de voeten omhoog.  Rondleiding een van zes in de komende week is succesvol afgerond.  Ik maak me zorgen om mijn rechtervoet.  Die enkel heb ik ernstig gebroken net voor ik hierheen verhuisde en begint me nu weer parten te spelen.  Hopelijk gaat die geen roet in het eten gooien!

Saskia heeft vandaag haar haar blauw laten verven.  Het staat haar bijzonder goed!  Zij komt vanavond weer thuis en we moeten nog gaan bedenken hoe we de rest van haar spullen weer thuis krijgen voor ze er volgend weekend permanent uit moet.  Het lijkt echt wel gisteren dat we alles daarheen brachten!