Rondleiding nummer een van vijf

Het is al twintig graden als we om kwart voor acht opstaan en de zon schijnt vrolijk onder de lamellen door.  Ik doe dan ook zeer luchtige kleding aan, want volgens het weerbericht zou het weleens warmer dan dertig graden kunnen worden vandaag.

Als ontbijt warm ik een Smart Ones ontbijtquesadilla op en drink er een kop koffie uit mijn Tinkerbell mok bij.  Dit alles heerlijk buiten op het deck.  De maiskolf van de eekhoorn heb ik maar even opzij gezet, zodat we weer van onze tuintafel gebruik kunnen maken.  Dat beestje maakt er zo'n rotzooi van!

Na het eten brengt Rick mij op weg naar zijn werk naar de metro.  Daar staan al heel wat mensen te wachten op de trein, maar het lukt me nog een zitplaats te veroveren.  Gelukkig zal het nog jaren duren voor deze lijn verder naar het westen zal worden doorgetrokken, want dan voorzie ik enorme druktes.  Bij het volgende station al moeten mensen staan en tegen de tijd dat we Washington binnenrijden is het bomvol.

Bij het Smithsonian station stap ik uit.  Bovenaan de trap zie ik niemand, die bij mijn gezelschap voor vandaag zou kunnen horen.  Ik wacht nog tien minuten en zend dan een sms-je.  Net als ik dat verzonden heb zie ik ze zwaaiend aan komen lopen.

Na kennis te hebben gemaakt met Belgische (uit Antwerpen, voor Hilde) K. en haar ouders M. en G.
beginnen we aan onze wandeling.  K. had me gisteren gemaild dat G. last van een verrekte spier had dus ik vraag telkens of het nog gaat, maar gelukkig helpt de Icy Hot, die ik had aangeraden, goed.

We lopen langs het Washington Monument naar het Tweede Wereldoorlog monument.  Daar is weer een groep Honor Flight veteranen aanwezig.  M. wil graag met twee van hen op de foto.  Ik vraag of ze dat goed vinden en het grappige antwoord was: "Natuurlijk, zij is een stuk aantrekkelijker dan wij tweeen". Na de foto praat ik nog even met ze en beiden hebben in Europa dienst gedaan. 

Bij de Vietnam muur zien we schoolkinderen namen van gevallen soldaten overtrekken op een stuk papier.  Ze hebben duidelijk opdrachten te volbrengen bij elk monument.  Een goed idee, zo houden ze hun aandacht erbij.

Zo bescheiden is "de Muur"

 

Via het Lincoln Memorial lopen we naar de altijd indrukwekkende roestvrijstalen beelden van het Koreaanse oorlogsmonument.  Dan steken we over naar het Martin Luther King Jr. Memorial en met het oog op de verrekte spier en andere pijnen na heel veel lopen in New York vertel ik hier ook over het Jefferson Memorial met zicht daarop.

We lopen nog even door het Franklin Roosevelt Memorial en dan terug naar het bewoonde gedeelte voor de lunch.  Dat is altijd nog een hele tippel en die wordt steeds moeilijker, vooral ook omdat we heel geleidelijk heuvel op lopen.

Vol opluchting bereiken we dus Potbelly.  K. en ik gaan het eten en drinken bestellen terwijl haar ouders een tafeltje op het terras bezet houden.  Ik neem mijn favoriete sandwich, de mushroom melt (kaas en champignons) weer eens.  Buiten rusten we ook even lekker uit.

K.'s vader bekijkt even hoe ver we nog moeten lopen, want ik heb ook aangeboden de metro tussen het Witte Huis en Capitool te nemen.  Hij denkt het echter wel lopend te kunnen volbrengen.

We bekijken de voor- en achterkant van het Witte Huis.  De president is vanochtend naar New York vertrokken dus we mogen weer bij het hek achter het huis komen.  Van daaruit lopen we Pennsylvania Avenue op.

Aan weerszijden liggen interessante en mooie gebouwen dus voor we het weten zijn we bij Capitol Hill.  Na over het regeringsstelsel en gebouw te hebben verteld "beklimmen" we die.  Na zo'n 16000 stappen in de warmte voelt dat ook echt zo!  Heel jammer dat de koepel helemaal in de steigers staat.

Gelukkig staat de airconditioning lekker aan in de Library of Congress.  We nemen de lift naar boven om de knieen en spieren wat rust te geven.  Zoals altijd maakt dit gebouw veel indruk en ik ben ook blij er na een heel aantal maanden weer eens binnen te zijn.

Hun hotel ligt in dezelfde richting als mijn metrostation dus we lopen er samen heen.  Zij willen graag nog even wat gaan drinken en ik wijs ze Bullfeathers schuin aan de overkant.  Ze vragen of ik ook mee wil en daar heb ik wel oren naar.

Op het gezellige terrasje drinken we een paar biertjes, Hoegaarden om precies te zijn.  Dan nemen we afscheid en ik wens ze nog een fijne rest van de vakantie in Florida waar ze morgen heenvliegen.

Als ik op het perron aankom staat er een trein van de zilver lijn.  Er roept een man naar een metromedewerker, die aan komt rennen en dan gauw naar voren rent.  Een minuut later moet iedereen uitstappen.  Ik, nieuwsgierig als ik ben, ga kijken wat er is en het blijkt een gehandicapte man te zijn, die uit zijn rolstoel is gevallen. 

Volgens de man, die oorspronkelijk riep, deed hij dat expres, want ze hadden hem al teruggeholpen toen hij er weer uitviel.  Wat er precies aan de hand was met die man zullen we nooit weten.  Hij lijkt helemaal bij zijn positieven van wat we ervan kunnen zien, maar de trein blijft buiten werking erdoor.

Iedereen staat te balen. Dit lijkt een langdurig iets te gaan worden.  Maar gelukkig zijn ze toch wat beter georganiseerd bij Metro dan we allemaal dachten, want een paar minuten later kom er een zilver lijn trein aan op het tegenliggende spoor.  En, helemaal fijn voor mij, nog geen minuut daarna ook een oranje trein naar Vienna!

Rick komt me van het Vienna station ophalen en dan zijg ik dankbaar neer in mijn stoel op het deck.  Rick grilt de kipspiesjes, die ik gisteren eigenlijk had willen eten, en daarbij hebben we heel lekkere groene Mexicaanse rijst en een Mexicaanse salade.  Het is pas morgen Cinco de Mayo, maar wij eten vandaag alvast het eten ervoor.

Kai komt vanavond terug van zijn Duitse reisje.  Ik was van plan mee te gaan om hem op te halen van het vliegveld, maar hij komt uit Frankfurt en moet dus door de douane.  Er is geen pijl op te trekken hoe lang dat duurt en ik ben te moe om lang te gaan zitten wachten op de zeer oncomfortabele stoelen daar. 

Rick gaat dus alleen en ik zal Kai weer zien als hij straks thuiskomt.  Ik ben zeer benieuwd naar zijn verhalen!  Hij schreef dat hij een fantastische week heeft gehad.  Morgen wordt het voor mij vast ook weer een fijne dag, want dan ga ik iemand waarmee ik al heel lang in een groep correspondeer en haar dochter rondleiden.

Foto's van vandaag staan hier