VE (Victory Europe) Day en WW2 vliegtuigen vliegen over

En zo breekt de laatste van vijf rondleidingsdagen achtereen aan.  Ik moet zeggen dat het me alles mee is gevallen na alle pijnen, die ik vorige week had.  Mijn benen en voeten doen goed hun best.

Het belooft alweer een zomerse dag te worden.  Als we ontbijt eten merkt Kai op dat hij een kolibri zag.  Zo leuk dat ze hun voerbakjes hier ontdekt hebben!

Deze azalea's zijn zo mooi iedere ochtend!

Rick brengt me naar de metro en daar staat de trein al klaar.  Meestal weet ik niet wie ik ga ontmoeten qua leeftijd e.d., maar deze week een paar keer wel en vandaag is daar een van.  Ik verwacht een oma met haar vijftienjarige kleinzoon en weet dat ze met een taxi zullen komen.

Vrijwel meteen zie ik een taxi komen waar zij uitstappen.  Ik maak kennis met mevrouw B. en haar kleinzoon J.  Beiden zijn wel erg warm gekleed voor een dag in ongeveer dertig graden hitte.  "Oma", zoals ik mevrouw B. in dit blog voor het gemak zal noemen, kan haar lange mouwen uittrekken, maar J. niet.

Gelukkig is er een leuke souvenirwinkel in het Smithsonian kasteel en daar vindt J. al vrijwel meteen een lekker luchtig t-shirt.  "Oma" heeft ook een zonnebril nodig en vindt die.  Ik zie nog een leuk moederdag cadeautje voor mijn moeder.

Dan beginnen we aan de wandeling.  Het is vandaag VE (Victory Europe) dag en er zijn allerlei herdenkingen bij het Tweede Wereldoorlog monument.  "Oma" heeft als kind de oorlog bewust meegemaakt en vertelt interessante anecdotes.

We lopen via het Washington Monument naar het World War II Memorial waar de festiviteiten in volle gang zijn.  Wij zien er net de Scots Guards spelen.  We kijken even, maar het is in de volle zon en te warm. 

Door de plechtigheden kunnen we niet door het monument lopen, dus we gaan er omheen.  We bewonderen het Vietnam Veterans Memorial en nemen de lift naar boven om het beeld van Lincoln in zijn memorial te zien.

Na het Koreaanse oorlogsmonument heeft J. trek en nemen we even pauze.  J. geniet van een hot dog en wij van even koelte in de schaduw.  Het is niet enorm warm of vochtig, maar als je erin rondloopt vermoeit het toch snel.  Ik bewonder "Oma", want ik denk niet dat er veel mensen van haar leeftijd zo'n lange rondleiding vol zouden houden.

We lopen verder naar het Martin Luther King Memorial en bedenken dan van waar we de Tweede Wereldoorlog vliegtuigen, die hier ter ere van VE Dag over zullen komen vliegen, willen zien.  Mij dunkt dat het Tidal Basin daar goed voor zal zijn en een park ranger, die ik ernaar vraag, beaamt dat.

We hebben nog even tijd om het Franklin Roosevelt Memorial te bekijken en ik vertel over het Jefferson Memorial met zicht daarop.  Dan vinden we een goede locatie waar ook al heel wat andere geinteresseerden staan, sommigen met flinke fotolenzen.

Niet veel later komen de eerste meer dan zeventig jaar oude vliegtuigen overvliegen.  We hebben enorm geluk, want ze komen recht over ons vliegen.  Later hoor ik dat sommige mensen moeite hadden ze te zien, wij gelukkig helemaal niet.

Veel meer foto's in het album onderaan dit blog

J. was vooral geinteresseerd in deze B-17s

J. en ik fotograferen en een van de aanwezige mannen heeft een artikel uit de Washington Post mee dat laat zien welke vliegtuigen het zijn.  Ik herinner me alleen de B-17 en P-38.  Het is heel bijzonder om mee te maken, want dit is nooit eerder gebeurd en zal waarschijnlijk ook niet weer gebeuren.  Voor een uur is al het vliegverkeer op Reagan National Airport stilgelegd (als je nagaat dat daar iedere 3 minuten een vliegtuig opstijgt of landt heeft dat zeker voor vertragingen gezorgd).

Als alle vliegtuigen langs zijn gevlogen klappen we met zijn allen, al horen de piloten dat niet.  Dan hopen we een taxi te vinden en hebben meteen geluk.  De chauffeur heeft ook naar de vliegtuigen gekeken en reed er net van weg. 

Bij de Old Ebbitt Grill is het drukker dan ik het in lange tijd heb gezien.  Gelukkig heb ik Tony laten weten dat we later zouden komen en Mark doet zijn best ons zo snel mogelijk een tafeltje te geven.  Tony leidt ons erheen en we zijn weer blij te kunnen zitten.

Net als gisteren bestel ik een flatbread met grana padana en champignons.  "Oma" en J. bestellen beiden de crabcakes en vinden die ook erg smakelijk.  We bespreken intussen onze plannen voor vanmiddag en ik geef tips aan hen voor de komende dagen.

Volgens plan lopen we na het eten eerst langs de achterkant van het Witte Huis.  We moeten helemaal omlopen, want we mogen niet dichtbij komen ondanks dat de president naar verluid in Oregon is. 

Na de voorkant ook bewonderd te hebben lopen we naar het McPherson Square metrostation.  Daar nemen we de metro naar Capitol South en lopen naar de Library of Congress.  Voor we daar binnengaan vertel ik over het Capitool dat aan de overkant van de straat ligt.

Eenmaal door de veiligheidscontrole in de Library of Congress nemen we de lift naar de grote leeszaal.  Daarna de twee andere verdiepingen en ik laat ook weer de "Jefferson bibliotheek" met veel originele boeken van de bibliotheek van Thomas Jefferson zien.  "Oma" heeft jaren geleden ook zijn landgoed Monticello bezocht en herinnert zich daar ook heel wat van.

In de cadeauwinkel, waar J. ook wat langer wil rondkijken, nemen we afscheid.  Dit was voor mij ook een heel interessante rondleiding.  Al die oude vliegtuigen zien overvliegen was natuurlijk prachtig, maar met iemand, die die oorlog zo persoonlijk mee heeft gemaakt, nog meer!  En mag ik een groot gebed naar de hemels zenden dat ik op mijn 81ste nog deze rondleiding kan maken of geven?  Of gewoon al alleen een kleinkind mee op zo'n reis zal kunnen nemen!

Onderweg naar het metrostation bel ik Rick en hij zegt me in Vienna op te kunnen komen halen. Ik moet toegeven dat ik nu wel flink moe ben, maar ik vond elke rondleiding weer ontzettend leuk en uniek.

De trein naar huis na vijf mooie dagen in de stad

Rick staat inderdaad in Vienna al te wachten.  Thuis verkleed ik me snel en dan rijden we weer naar het Mosaic District waar we mijn ouders in de lobby van het hotel ontmoeten.  We lopen dit keer naar Sea Pearl om te gaan eten.  Ik mis niets van onze maanden in het hotel, maar het is wel heel fijn omnaar restaurants te kunnen lopen.

We hebben een reservering en onze tafel staat al klaar.  Het eten is, zoals altijd, voortreffelijk en de bediening ook.  Rick en ik nemen beiden de watermeloensalade en die zou ik wel iedere dag kunnen eten.  Verder heb ik tobiko viseitjes sashimi en de crispy rice cake sushi, zo lekker!!

 

Dit zou ik wel dagelijks kunnen eten!

 

Het wordt een gezellige maaltijd met Kai en Saskia ook mee.  Na afloop lopen we terug naar het hotel en nemen afscheid van mijn ouders tot morgen.  Ik ben echt moe dus de benen gaan omhoog en vrijdagavond tv aan. 

Terugkijkend op vandaag vind ik het zo'n bijzondere dag.  Once in a lifetime!  Niet alleen zagen we de vliegtuigen, een eens maar nooit weer gebeurtenis, maar ik was ook nog eens met iemand, die zich de oorlog herinnerde vanuit een bezet land.  Ik zal deze dag niet gauw vergeten.

Foto's van vandaag staan hier