Dag 5 Chili: De grootste wijngaarden

Niet alleen waren we gisteren heel laat terug, ik kon ook nog eens de slaap niet vatten.  Ik ben dan ook blij dat we vanochtend geen haast hebben.  We worden langzaam wakker en lopen dan twee verdiepingen naar beneden voor het ontbijt.  Ze kennen me hier al en vragen of ik mijn gekookte eieren weer wil, maar vandaag sla ik die maar over.

Het verse fruit, de lekkere broodjes en zalm en kaas vullen de magen prima.  Ik bestel ook eens extra koffie, want die heb ik vanochtend wel nodig!  Ik weet niet hoe de Zuid-Europeanen en kennelijk ook de Zuid-Amerikanen het volhouden om zo laat te eten iedere avond!  En Mark staat dan om half zeven weer op!

Na het eten zoeken we de adressen van de twee wijngaarden waar we rondleidingen hebben gereserveerd op en stoppen de eerste in de GPS.  Dat valt niet mee, want het adres bestaat niet.  De weg wel, dus daarheen navigeert Rick dan maar.  Hoe we het ooit zonder GPS deden is me een raadsel, zeker in een land waar de wegen zo onduidelijk zijn aangegeven als in Chili.

We besluiten voor de zekerheid ruim de tijd te nemen om er te komen.  Gelukkig, want het is toch even zoeken, maar we weten dat we goed zitten als we eindeloze wijnranken langs de weg zien.  De Santa Rita wijngaard, die we als eerste bezoeken, is een van de grootste in deze omgeving.

We komen er een half uurtje voor onze rondleiding aan en krijgen een sticker om op te doen.  De concierge van het hotel heeft alle reserveringen gemaakt, want hier kun je, in tegenstelling tot wijngaarden in de VS, niet zomaar binnenlopen voor een rondleiding en proeverij.

We lopen wat rond en maken foto's.  De wijnranken zijn dor, maar een paar hebben nog prachtige herfstkleuren.  Zover we kunnen zien strekt de wijngaard zich uit.  Dat vinden wij al groot, maar we vinden later uit dat er meerdere locaties zijn, zelfs ook in Argentinie.

Als het tijd voor onze rondleiding is komt Matias ons verwelkomen.  We zijn de enige Engelstaligen, een Spaans sprekende dame komt er later bij, maar voornamelijk hebben we dus een prive rondleiding. 

Matias vertelt heel interessant over de geschiedenis van de wijngaard.  Hij laat ons de fermentatietanks zien en de houten vaten waar de wijn in rijpt.  Als laatste zien we hoe de wijn in flessen wordt gedaan.  Zelfs Rick, die gewoonlijk niet zo geinteresseerd is in wijn, vindt het interessant.

Zo'n wijnkelder zou ik ook wel willen!

Als laatste krijgen we een filmpje te zien over hun "120" merk (deze grote wijngaarden hebben verscheidene merken).  In 1814 tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Spanjaarden werd het Chileense leger in de pan gehakt.  Slechts 120 patriotten overleefden en Dona Paula, eigenaresse van de Santa Rita wijngaard, verleende hen onderdak en eten en drinken.  Daarna vochten de 120 dapper door en in 1818 werd Chili onafhankelijk.

Dit soort kleine geschiedenislesjes zijn dus helemaal mijn ding.  In dit land zul niet veel ouder dan halverwege de 19e eeuw vinden vanwege de zware aardbevingen.  Gisteravond vertelden Alejandra en Mark nog over de aardbeving van 2010, 8,8 op de schaal van Richter.  Het is onvoorstelbaar dat er niet meer is verwoest!

Na afloop van de rondleiding mogen we drie wijnen proeven, een sauvignon blanc en twee cabernet sauvignons, die hier de grote wijnen zijn.  Ik vind ze alle drie lekker en Rick ook.  Het past ook zo mooi in de omgeving.

Matias brengt ons daarna naar het restaurant Dona Paula, genoemd naar de eerste eigenaresse.  Dat is sjiek, maar dat had ik al in onze gids gelezen.  Het is wel een heel goede keuze!  We smullen van onze keuzes, voor mij een warme vichysoisse (die ken ik eigenlijk alleen koud) en een mix van verschillende zeevruchten.  Rick heeft lam en daarna een fruitsalade.  Hier probeer ik ook voor het eerst de Chileense carmenere wijn, heerlijk!

Achteraf gezien ben ik blij dat we vandaag gegaan zijn, want de rondleiding bij de volgende wijngaard is vandaag om 15:40 en gisteren zou dat 14:40 geweest zijn.  Dat hadden we absoluut niet gehaald!  Zo zie je maar weer, zoals mijn oma altijd zei "wie weet waar het goed voor is" (in dit geval niet mogen rijden gisteren).

Gelukkig ligt de Concha Y Toro wijngaard (of althans, de originele locatie), de wereldberoemde wijngaard en volgens hen op een na grootste ter wereld, maar een half uurtje verderop.  Ook hier hebben we dus een rondleiding en hier is het een stuk drukker en toeristischer.

Toch krijgen wij van Andrea weer een prive rondleiding.  De rest van de toeristen komt voornamelijk uit Brazilie (Portugees) of andere Spaans sprekende landen.  Op het moment is de voetbal Copa America hier gaande in Chili en dat geeft veel Zuid-Amerikaanse toeristen.

Andrea geeft ons een heel leuke rondleiding, maar Concha Y Toro is zo groot dat we lang niet het hele wijnproces hier zien.  Veel wordt op andere locaties gedaan.  Hier worden de wijnen in vaten gerijpt en gebotteld.  We zien heel wat vaten, maar niet het proces van fermentatie of in de fles doen wat we bij Santa Rita wel zagen.

Ook bij deze wijngaard hoort een verhaal.  We worden de Casillero del Diablo ingenomen, het oudste gedeelte van de wijngaard.  Hier bewaarde de originele eigenaar zijn meest geprijsde wijnflessen.  Andrea verlaat de ruimte en wij krijgen een show van hoe de duivel voorkwam dat er verder ooit wijn uit deze kelder gestolen zou worden.  Het Casillero del Diablo merk is wereldwijd beroemd en dus erg leuk om nu zelf in die wijnkelder te hebben gestaan!

Als laatste mogen we ook hier drie wijnen proeven.  We krijgen weer een sauvignon blanc en een cabernet sauvignon en een speciale wijn, waarvan ik de naam nooit gehoord had en weer vergeten ben, ter ere van de Copa America.  Die laatste is zeer lekker en later zien we dat die ook inderdaad heel wat duurder is.

In de winkel kopen we een fles carmenere, want daar heb ik nooit eerder van gehoord en een handig ding dat wijnflessen koud moet houden.  Dan gaan we terug naar de auto en rijden terug naar Santiago.

Daar hangt de smog heel duidelijk over de stad, erger nog dan de vorige dagen.  We kunnen de bergen bijna niet meer zien.  En toch mocht vandaag iedereen rijden, geen restricties.  We weten ook waarom, vandaag speelt Chili tegen Uruguay hier in hun eigen land, als gastland voor de Copa America. 

Iedere keer als we bij een rood licht staan komen er mannetjes langs met allerlei nationale waar.  Vlaggen, toeters, hoeden, ik probeer er een foto van te nemen, maar iedere keer gaat dan net het licht op rood.

Terug in het hotel zijn we beiden moe.  We besluiten in de lounge wat te gaan ontspannen en computeren.  Eigenlijk zou ik hier wel kunnen blijven, maar ja, er moet nog avondeten gegeten worden.

Mooie architectuur in ons hotel

We lopen naar het restaurant waar we onze eerste maaltijd hier aten, La Perla.  Daar krijgen we een tafeltje naast een verwarminkje, al kan de serveerster het duidelijk niet begrijpen dat wij met 17 graden buiten willen eten.  Toegegeven, aan het einde van de maaltijd wordt het wat koel.

Alweer spreekt onze ober perfect Engels, net als die eerste maaltijd.  Deze jongen blijkt een Engelse vader te hebben.  Het eten is heerlijk, ik neem de gegratineerde coquilles (met lekker koraal aanhangsel, ik weet nu dat dat betekent dat ze extra vers zijn) en daarbij een lekkere verse salade.  Rick bestelt eindelijk ook vis en geniet daarvan.

Terwijl we eten is de wedstrijd Chili - Uruguay begonnen.  We zien de medewerkers van dit restaurant allemaal kijken naar de tv in het P.F. Chang's restaurant.  Duidelijk zouden ze liever aan de buis zitten.  Toch krijgen wij fantastische bediening.  Als ik thuis ben moet ik echt wat Trip Advisor recensies schrijven!

Rick heeft nog zin in dessert, een mooi torentje van pure chocolade gevuld met bessen.  Ik neem een paar hapjes, maar heb vandaag weer genoeg gegeten.  Aan lekker eten hier zeker geen gebrek! 

Terug in het hotel zettten we de tv op de voetbalwedstrijd en zien Chili met 1-0 winnen.  Er is nog meer drama met gele en rode kaarten dan ik ooit in Europese wedstrijden heb gezien, maar dan is het toch Chili dat wint.  Blijdschap overal hier, natuurlijk!

PS: Wendy, dank je voor je reactie op het blog van gisteren!  Ik schreef dat midden in de nacht af en dacht dat er iets mis was gegaan, want geen reacties.  Soms weet je het maar niet met de internetverbindingen.

Foto's van vandaag staan hier.