Day 3 Chile: Cajon del Maipo

De smog restricties hebben onze plannen veranderd.  Natuurlijk zouden wij als domme toeristen kunnen doen of we van niets weten.  De concierge suggereert dat zelfs, maar wij vinden dat we gasten in een ander land zijn en de regels moeten respecteren. 

Ricks wekker gaat om acht uur af, maar het is nog helemaal donker en vaste plannen voor vandaag hebben we nog niet, dus we luieren wat tot half negen.  Ik heb intussen bedacht dat de wijngaarden voor vandaag geen goed idee zijn, want de Santa Rita wijngaard is gesloten op maandag.

We hebben nu een aantal mogelijkheden en besluiten die tijdens het ontbijt te bespreken.  Het is prachtig zonnig weer, al zien we de smog inderdaad over de stad hangen.  Ons hotel ligt in Santiago, maar een stuk buiten het centrum van deze stad met meer dan zes miljoen inwoners.

Al had ik liever natuur afgewisseld met stad besluiten we toch de gelegenheid waar te nemen en de andere natuur excursie van de vakantie vandaag te doen.  Alleen weten we niet goed hoe of wat en besluiten de concierge weer te raadplegen.

Eerst genieten we van een heerlijk ontbijtje.  Ik zag gisteren dat mensen verse eieren bestelden en ik heb zin in een zachtgekookt eitje.  Warempel wordt mijn vraag om"dos huevos hervidos" verstaan.  Niet alleen dat maar ik krijg twee perfekt gekookte eitjes.  Met wat gerookte zalm, vers fruit en een broodje is het een voortreffelijk ontbijt.

Van de concierge krijgen we allerlei informatie over Cajon del Maipo, onze bestemming voor vandaag.  Ook belooft hij de reserveringen bij de wijngaarden van morgen naar woensdag te veranderen.  Voor Santa Rita moet dat tot morgen wachten, want die zijn vandaag gesloten, hopelijk is het geen probleem.

Boven in de kamer probeert Rick nogmaals United Airlines te bellen om uit te vinden of zijn Surface tablet is gevonden.  Het lukt hem niet hen te bereiken en hij gaat naar beneden voor hulp.  Ik doe intussen mijn "sporten", 5000 stappen op de plaats "rennen".  Dat duurt een half uurtje en dan ga ik douchen.

Rick komt zeer teleurgesteld boven.  Eindelijk is er contact gelegd met de gevonden voorwerpen van United, maar zijn Surface tablet lag daar niet.  Heel vervelend voor Rick, maar gelukkig zijn oudere Surface en geen werk computer.  Het ergste vindt Rick nog dat hij nu niet zijn films kan kijken op de terugweg.

Met de aanwijzingen van de concierge rijden we al gauw de Cajon del Maipo in.  Hier zijn we in het echte Chili.  Als we eenmaal de stad uit zijn rijden we door kleine dorpjes met klei huisjes in allerlei kleurtjes.  Duidelijk is het winter en veel restaurants zijn gesloten.

In het pittoreske San Jose de Maipo stappen we op het dorpsplein uit.  Daar is een soort VVV-tje waar we binnenstappen, want we hebben natuurlijk geen idee hoe verder.  De dame daar is erg vriendelijk, maar spreekt geen woord Engels. 

Gelukkig snap ik helemaal wat ze ons vertelt en we krijgen een kaart mee.  Alleen het laatste wat ze zegt registreert zich niet in mijn brein.  Iets met "solina" hoor ik.  Grappig genoeg verstaat Rick dat nou net wel.  Ze zei "gasolina", dus benzine, het laatste station voor we de wildernis ingaan staat hier.  Grappig hoe onze breinen werken, want Rick verstaat vaak woorden niet waarvan ik echt zou denken dat die makkelijk te vertalen zijn.

We kijken nog even of het plaatselijke restaurant wat is voor de lunch, maar dat ziet er niet erg uitnodigend uit en het is er koud.  De dame bij het toeristenbureau zei ook dat er verderop in San Alfonso meer keuze is.

Inderdaad lijkt dat het geval, maar heel veel is gesloten.  We hebben zin in empanada's en die staan op een bordje bij een heel klein restaurantje.  We nemen plaats aan een van de twee tafeltjes buiten.  Het andere tafeltje is ook bezet, een gezellig terras dus.

We bestellen ieder twee empanada's, want de vorige keer dat we dat deden waren die heel klein.  Ik hoor de eigenaar wel "son grande" zeggen, maar het is al te laat.  We krijgen dus ieder twee flinke empanada's voorgezet.  Ze zijn ook werkelijk heerlijk!  Ik "pel" ze een beetje en eet voornamelijk de inhoud, zoals ik ook pizza's eet.

Met volle magen gaan we dan de wildernis is.  Het is nog zo'n dertig kilometer voor we de onverharde weg opgaan.  Die volgen we voor 25 kilometer en komen onderweg heel wat vrachtwagens en andere werkvoertuigen tegen.  Ook zien we boerderijen met wat dieren en vogels.

Veel wilde dieren zijn er echter niet.  Niet verrassend, want het is overal zo dor, hoewel wel groener dan gisteren.  We zien op een groot bord dat er hagedissen, slangen en spinnen zijn en natuurlijk de Andes condor.  Die majestueuze roofvogel zien we wel een aantal keren boven ons vliegen, prachtig!

Eindelijk bereiken we het door een dam gecreeerde meer.  Het heet Embalse (volgens mij dam) el Yeso.  De rivier is de Yeso.  Het is hier prachtig en compleet stil.  Opeens zien we echter een dier op ons af komen lopen.

Het blijkt een (volgens ons) jonge vos te zijn.  Zij is net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar haar.  Ze poseert dan ook mooi en we krijgen een heel aantal prachtige foto's.  Tot ze de compleet kale rotswand opklimt en uit het zicht verdwijnt.

Wij maken nog heel wat foto's van het prachtige meer met diepblauwe of blauwgroene kleur, afhankelijk welke kant we op kijken.  Zo mooi hier en de lange stoffige rit meer dan waard.  We genieten er volop van en dan help ik Rick om te draaien op de nauwe weg.

 

De terugrit gaat een stuk sneller.  Onderweg zien we ook geen 1 t/m 4 eindigende nummerborden dus de Chilenen luisteren echt naar de restricties.  De smog is nog net zo erg dus het zou ons niet verbaen als er morgen ook weer een restrictie is en dan voor ons nummerbord.

Terug in het hotel frissen we ons wat op en lopen dan naar het grote winkelcentrum naast ons hotel (nog wel een kwartiertje lopen, hoor).  We eten vanavond bij het Peruviaanse restaurant Tanta daar.  Dat valt niet tegen! 

Gisteravond probeerde ik al een pisco sour en hier hebben ze de Peruviaanse versie, die ik iedereen aan kan raden!  Rick neemt een biefstuk hoofdgerecht en ik twee "voor"gerechten, de ceviche en de pastel del choclo, een Inca gerecht.

Pastel del choclo

Beiden zijn ontzettend smakelijk, maar het is wel veel eten!  Ik kan het niet op, want het zijn bijna twee hoofdgerechten.  Rick heeft nog plaats voor een dessert en ik neem een hapje, maar het is me te zoet en ik heb meer dan genoeg naar binnen.

Terug in het hotel vinden we uit dat morgen inderdaad de nummerborden, die eindigen in 5 of 6, de weg niet op mogen.  Dat is die van ons, dus. Maar goed dat we de wijngaarden dus tot woensdag hebben uitgesteld.  Morgen blijft onze auto keurig staan want we gaan Santiago verkennen.

Foto's van vandaag staan hier.