Een beetje een andere rondleiding en een afscheidsetentje

Het is warm, zelfs onze airconditioning boven kan er niet echt tegenop.  Daardoor zijn Rick en ik een stuk eerder uit de veren.  Ik zelfs nog voor mijn wekker, die ik voor kwart voor acht had gezet.  Ik heb vandaag een rondleiding en nu lekker veel tijd om me klaar te maken.

Zo vroeg is het al 25 graden.  Dat belooft wat!  Ik kleed me dus zo koel mogelijk in een van mijn nieuwe skorts en een topje van heel dunne stof.  Mijn haar gaat in een paardestaart, want anders zie ik er helemaal als een verzopen rat uit met al het transpireren.

Rick en ik eten samen ontbijt en dan brengt hij me op weg naar zijn werk naar de metro.  Online had ik gekeken naar vertrektijden van de treinen en ik dacht dat ik de vorige trein net had gemist.  Maar er staat nog een trein op het perron en in plaats van 8:35 vertrekt die om 8:40.  Er klopt dus niets van het schema online, want dit is nu al de zoveelste keer.  Ik klaag niet, want zo kom ik op tijd voor mijn afspraak van half tien.

Vandaag beginnen we voor de verandering bij Capitol South in plaats van Smithsonian, twee stations verder dus.  Ik kom er om kwart over negen aan en het valt me op dat de mensen, die uit het station komen over het algemeen heel anders gekleed zijn dan bij Smithsonian.  Daar komen namelijk voornamelijk toeristen naar buiten, hier overwegend politici en medewerkers in het Capitool en de ministeries hier.

Niet veel later zie ik een man wat zoekend rondkijken en het blijkt J. te zijn met wie ik vandaag op stap ga.  J. is rechter in Nederland en is dus erg geinteresseerd in het Supreme Court (Hooggerechtshof).  Daar zijn om de zoveel tijd lezingen en we lopen erheen.

We gaan door de veiligheidscontrole en piepen beiden.  Ik moet mijn horloge afdoen wat bij de Library of Congress nooit hoeft en dan piep ik niet meer.  Eenmaal binnen horen we dat we de rondleiding net gemist hebben en de volgende pas over iets minder dan een uur is.

Er is een film, die we zouden kunnen kijken, maar ik stel voor om de Library of Congress dan eerst van binnen te bekijken.  Daar is het rustig en we zien de grote leeszaal en dan de bibliotheek van Thomas Jefferson.  Het is en blijft zo'n prachtig gebouw, iedereen is ervan onder de indruk, terwijl J. zegt dat hij hier zonder mij niet binnen zou zijn gegaan.

We lopen weer terug naar het Supreme Court en gaan wachten op de lezing. Om half elf worden we de rechtszaal ingeleid.  We krijgen een leuke docente, die interessant vertelt over hoe het allemaal werkt hier.  Dat is nogal gecompliceerd en er komen dan ook heel wat vragen na haar praatje.

Een clandestiene foto van de rechtszaal, want er mag eigenlijk niet gefotografeerd worden

Het rechtssysteem hier is heel anders dan in Nederland en J. vindt het erg interessant.  Voor mij is het goed om het weer eens te horen, want het is alweer een paar jaar geleden.  Het is zo ingewikkeld dat de details moeilijk te herinneren zijn.  Er zijn negen rechters (justices) en die horen gemiddeld 80 zaken per jaar, maar lezen er 8000 (!). 

Na het interessante halve uur hier gaan we even koffie drinken in het cafetaria.  De koffie is lekker sterk, ik gooi er een paar ijsblokjes in, want ik heb het nu al te warm overal.  We bespreken wat we verder willen doen, want er is natuurlijk ook nog die film hier.

J. heeft echter maar anderhalve dag in de stad en geeft de voorkeur aan de rondleiding door het Capitool.  Wetend dat we dan niet om kwart over twaalf zoals gereserveerd bij de Old Ebbitt Grill zullen zijn bel ik Mark om te zeggen dat we tegen kwart voor een zullen komen.

We gaan door de veiligheidscontrole van het Capitool en J. moet weer naar buiten want hij heeft een flesje water mee.  Geen enkel eten of drinken mag hier naar binnen (stiekem smokkel ik dus pepermuntjes naar binnen, want die zitten standaard in mijn tas).

We sluiten aan in de rij voor mensen zonder reserveringen, die vrij lang lijkt.  Wij zijn echter maar met zijn tweeen en kunnen vrijwel meteen mee met de volgende film/rondleiding.  Die film vind ik altijd prachtig, het doet me realiseren dat ik burger ben van dit enorme land.  Ik denk daar niet vaak over na, maar vind het wel bijzonder en houd ook van dit land met al zijn tegenstrijdigheden.

Onze gids vandaag is heel enthousiast.  Alleen heb ik het allemaal wel gehoord en ben meer geinteresseerd om in het Capitool en vlakbij het Huis van Afgevaardigden te zijn terwijl er daar gestemd wordt over de handelsovereenkomst waar de president nog geen uur voor wij hier waren een zeldzaam bezoek aan het Capitool voor bracht.

We zien allerlei pers, maar helaas verder niets.  Het is sowieso interessant om in het hart van de wetgevende macht van de VS te lopen.  Het kantoor van de Speaker of the House ligt op onze route.  J. vraagt of ik er niet moe van word dit telkens weer mee te maken, maar nee, het Nederlandse meisje in mij vindt dit nog altijd geweldig.

Om kwart voor een zijn we klaar en duidelijk was ik dus te optimistisch in mijn schatting voor Mark.  Ik bel hem dus nog eens en hij is blij dat ik dat doe want hij hield een tafeltje voor ons vast.  Ik beloof dat we zo snel mogelijk erheen zullen lopen.

J. denkt dat het allemaal wel meevalt met de afstanden hier in Washington.  Hij is dan ook verbaasd dat we bijna drie kwartier lopen over vijftien stadsblokken!  Natuurlijk stopte hij wel af en toe voor foto's, maar over het algemeen lopen we gewoon door.

Gelukkig heeft Mark meteen een tafel voor ons als we het restaurant binnenlopen.  Het is heerlijk weer in de airconditioning te zitten, want die wandeling zorgde ervoor dat we beiden druipen.  Het is niet elegant, niet netjes, maar ook niet te voorkomen.

We bestellen ijsthee met een smaakje, J. met perziksmaak, ik een Arnold Palmer, met lemonade.  J. neemt de pastrami sandwich, "Walter's favorite", wie Walter is of was weet niemand.  Ik houd het weer bij mijn favoriete zalmburger.  Het smaakt ons goed. 

Als we weer naar buiten stappen worden we meteen weer overvallen door het licht en de hitte.  We gaan als eerste even de White House Gifts winkel binnen.  Dit is een van de grootste souvenirwinkel in de stad en ik koop er een afscheidscadeautje voor Karin en Frank.  We hebben ons afscheidsetentje met hen vanavond. Zij verhuizen begin juli terug naar Nederland. J. koopt er ook wat souvenirs voor de mensen, die voor zijn drie katten zorgen in Nederland. 

Dan lopen we naar het Witte Huis en bekijken de voor- en achterkant.  We mogen aan de achterkant niet tot aan het hek komen, waarschijnlijk omdat de president vandaag thuis werkt.  Gewoonlijk loop ik nu langs Pennsylvania Avenue, maar vandaag zijn de monumenten voor de middag.

Dat is wel fijn, want dichter bij de rivier staat er meer een briesje.  Alleen voelen we die niet in het heel hete Tweede Wereldoorlog Monument of vooral het zwarte graniet van het Vietnam Memorial straalt hitte uit.  Het is overal dan ook bijzonder rustig, de meeste toeristen zullen zich in de koele musea bevinden.

Na het Lincoln Memorial en Koreaanse oorlogsmonument, beiden zoals altijd indrukwekkend lopen we naar het Tidal Basin. Intussen heb ik echter ook op mijn radar app gekeken en daar komt een lijn van onweersbuien aan.  Ik denk dat we het nog wel rond het Tidal Basin zullen halen. 

J. is een amateurfotograaf net als ik en we hebben meer dan genoeg gesprekstof daardoor, maar sowieso voelt het gewoon gezellig vandaag. Ik vind het altijd weer even afwachten als ik met een persoon op stap ga, maar ook vandaag is dat helemaal ok.

We bekijken de drie monumenten rond het Tidal Basin en koelen even af boven in het tochtige Jefferson Memorial.  In de winter is het daar ijzig, maar 's zomers is het zeer welkom.  Dan lopen we naar het Smithsonian metrostation waar de oranje trein al aan komt rijden.

Bij Metro Center nemen we afscheid, want J.'s hotel ligt daar dichtbij, we beloven via Facebook contact te houden.  Eenmaal weer boven de grond in Vienna ziet de lucht er wel heel dreigend uit.  Ik sms Rick, die me gelukkig van het Vienna station kan halen.

Alleen haal ik het net niet voordat de hemelsluizen zich helemaal openen en de bliksemschichten langs ons schieten met vijwel meteen een enorme donderslag erop volgend.  Met heel veel andere mensen wacht ik het ergste maar even in het station af, want ik zou doorweekt zijn als ik naar Ricks auto zou lopen.

Het duurt een minuut of tien en dan wordt het wat droger.  We haasten ons naar huis waar ik gauw de tweede douche van de dag neem.  Weer helemaal keurig en opgefrist rijden we een kwartiertje later naar Clarity.  Daar komen Karin en Frank ook net aan.

Dit is een vrij nieuw restaurant en Rick en ik hebben er maar een keer eerder gegeten.  We worden naar een speciaal kamertje met drie tafels geleid.  Hier staat ook hun wijnvoorraad en we hebben zicht op de keuken.  Erg leuk!

Het is eten is voortreffelijk en het gezelschap ook.  Mijn keuzes zijn tonijntartaar gewikkeld in wagyu biefstuk met een salade van wortel, een lekker hapje vooraf.  Als hoofdgerecht heb ik de soft shell crabs, die ik wel iedere dag zou kunnen eten, zo lekker zijn ze!

De anderen bestellen nog een dessert en ik snoep wat mee, maar een heel dessert is mij teveel.  Voor we het weten loopt het al tegen tienen.  Wij zetten Karin en Frank thuis af en dan komt het toch wel wat moeilijke moment om na tien jaar dicht bij elkaar wonen afscheid te nemen. 

Daar ben ik nooit goed in en ben blij dat ik het verder drooghoud.  Gelukkig zullen we elkaar in de herfst weer zien, want Frank blijft nog een half jaartje in DC wonen.  En als we weer naar Nederland zullen gaan willen we zeker zien hoe zij daar gaan wonen.

Niet ver na onze thuiskomst komen Katja en Kevin binnenlopen.  Zij hebben de rit vanuit New Jersey heel snel volbracht.  Het is gezellig om dit weekend weer een "full house" te hebben!

Foto's van vandaag staan hier