Een grijze, maar gezellige rondleiding en een honkbalwedstrijd

Om kwart voor acht staan Rick en ik weer naast ons bed.  Gisteravond was ik werkelijk doodmoe, maar kon toch niet goed in slaap vallen.  Ik word met een flinke hoofdpijn wakker, maar gelukkig helpt de ibuprofen al snel.

Rick gaat vandaag bij het kantoor in Washington werken dus ik kan met hem meerijden naar de stad.  Het miezert wat onderweg erheen, maar vandaag ben ik erop gekleed.  Ik heb zelfs handschoenen mee, want ik weiger weer de hele dag te rillen.

Eenmaal bij het Smithsonian station wacht ik op mijn groepje.  Ik klets wat met een van de "DC ambassadeurs", die daar zo vaak is dat we elkaar inmiddels als oude bekenden groeten.  Van mijn groepje echter geen teken en ik wil net een sms sturen als ik twee mensen op me af zie lopen.

Blijkt dat mijn ambassadeur vriend ze naar de andere uitgang van het station heeft gestuurd.  Als hij dat doorkrijgt verontschuldigt hij zich enorm, maar geen man overboord, we hebben elkaar gevonden.

Vandaag ga ik op stap met H. en zijn vrouw A. en de ouders van H, H. en L.  Het is H.'s verjaardag vandaag en dit reisje was een verjaarscadeau.  Erg leuk en bijzonder dat ze zo met zijn vieren op stap kunnen. 

Het miezert de hele tijd een beetje, maar gelukkig geen echte regen.  Ik voel me een stuk prettiger dan gisteren en de stemming zit er ook meteen in.  We lopen langs de monumenten aan de Mall en dan het Martin Luther King Jr. Memorial aan het Tidal Basin.

Omdat het weer niet meezit geef ik de keuze om helemaal om het Tidal Basin te lopen naar het Jefferson Memorial of om dat monument van verre te bespreken en het Franklin Roosevelt Memorial als laatste te bezoeken.  Unaniem wordt de laatste optie gekozen.

We bekijken het altijd indrukwekkende Roosevelt Memorial en lopen dan via 17th Street naar ons lunchrestaurant.  Bij het Daughters of the American Revolution gebouw heeft duidelijk net een high school graduation plaatsgevonden. 

We zien de meisjes in witte caps en gowns en de jongens in het rood.  Het lukt me niet te ontcijferen om welke high school het gaat.  Ik heb nog niet eerder gezien dat jongens en meisjes andere kleuren hadden, maar Saskia vertelt me later dat een high school hier dichtbij dat ook doet.  Voor mijn gezelschap is dit wel erg leuk om te zien, natuurlijk, echt Noord-Amerikaans (in Canada gaan graduations ook zo).

Vandaag is er gekozen voor een broodje bij Potbelly als lunch.  Het is lekker warm daarbinnen en we laten het ons goed smaken.  Na afloop drinken we bij de Peet's Coffee ernaast nog een kop koffie.  Het is zo gezellig dat A. ons allemaal moet aansporen verder te gaan.

We bekijken de voor- en achterkant van het Witte Huis.  Obama is thuis, maar we mogen tot het hek achter het huis komen voor de verandering.  Helaas komt hij geen wandeling maken om de toeristen te begroeten.  Dat hoop ik toch nog eens mee te maken.

Via Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool.  Daar zien we auto's met de Serbische vlag staan en H. en L. spreken met een Capitol politieagent over dat ons koningspaar hier maandag ook was.  Willem Alexander en Maxima hebben inderdaad ook met de leiders van het Congres gesproken.

Bij het Newseum hangt eindelijk weer eens een Nederlandse voorpagina

Als laatste van de rondleiding bezoeken we de Library of Congress.  Dit indrukwekkende gebouw is altijd een goed einde.  Eenmaal weer buiten neem ik afscheid en wacht op Rick, die onderweg is om mij op te halen.

Samen rijden we naar de Gordon Biersch tegenover het Nationals stadion.  Daar zit al een hele groep van Ricks collega's.  Het wordt een gezellige "happy hour" met lekkere hapjes.  Het heerlijke Hefeweisen bier gaat er na al het wandelen ook goed in.

Tegen zessen lopen we met zijn allen naar het honkbal stadion.  We hebben kaartjes voor de wedstrijd tussen de Washington Nationals en Toronto Blue Jays.  Net voor de wedstrijd begint worden beide volksliederen gespeeld.  Ik vind  "Oh, Canada" ook altijd een erg mooi lied en tijdens het Amerikaanse volkslied houd iedereen op met wat ze doen en er wordt luidkeels met de hand over het hart meegezongen, zo mooi!

Helaas is de wedstrijd helemaal niet spannend.  Binnen de kortste keren scoren de Blue Jays vier punten en de Nationals krijgen geen kansen.  De anderen gaan niet eens naar hun stoelen bovenin het stadion, maar Rick en ik gaan er wel even zitten kijken.

Na aan de bar nog wat nagepraat te hebben vertrekken er al na een uur een heel aantal mensen.  Rick wilde niet als eerste weg, maar nu zie ik mijn kans schoon, want mijn voeten klagen en er zijn geen zitplaatsen hier in de bar.  Ook wij nemen dus afscheid. 

Aan de wedstrijd missen we verder niets, want de Nationals verliezen met 8-0.  Rick en ik hebben nogal de neiging om alleen naar wedstrijden te gaan waar ons team verliest.  Zou het aan onze aanwezigheid liggen?  In ieder geval was het leuk er even te zijn en nu krijg ik zin om naar meer wedstrijden te gaan, maar dan wel echt in een stoel ernaar kijken.

Vandaag heb ik 22297 stappen gezet en iets meer dan tien mijl gelopen, dus 16 kilometer.  De gemiddelde rondleiding is ongeveer 18000 stappen en rond de 13 kilometer.  Ongemerkt, want we zien onderweg natuurlijk van alles, is het een flinke afstand.

Foto's van vandaag staan hier