Avontuurlijk weekend met het hele gezin en Kevin

Zaterdag

Bijtijds staan we allemaal op.  Rick nog vroeger dan de rest van ons, want hij gaat ontbijt halen bij Starbucks.  We eten gezellig met zijn allen op het deck en kleden ons dan in makkelijke kleren en schoenen met dichte tenen, vereist voor de activiteiten, die we vandaag gaan ondernemen.

Django is er om Cosmo te onderhouden

We gaan op weg naar Harpers Ferry in West Virginia.  Via een prachtige weg langs allerlei wijngaarden en door leuke oude plaatsjes bereiken we na even zoeken Harper's Ferry.  Daar heeft Rick bij River Riders de canopy/zipline tour geboekt.

We gaan inchecken en het is beredruk!  De meeste mensen zijn hier om te gaan tuben in de Potomac rivier en lopen in zwemkleding rond.  Dat is ook erg leuk, de kinderen en ik hebben dat een paar jaar geleden gedaan.

Wij krijgen een witte band om onze arm en na nog even wat water gekocht te hebben lopen we naar het Adventure Park. Daar krijgen we harnassen. helmen en handschoenen aangemeten en krijgen we uitleg hoe het allemaal werkt.  Ik moet zeggen dat ik best een beetje nerveus ben, want zo'n durfal ben ik nu ook weer niet.

Gelukkig is het net als bij skipistes een systeem van kleuren naar moeilijkheidsgraad.  Oranje is het makkelijkst (neem het van mij aan dat "makkelijk" niet meteen het eerste woord is dat in me opkomt als ik eraan terugdenk).  Dan groen, blauw en zwart is het allermoeilijkst, zeker niet mogelijk voor ons gewone stervelingen om te volbrengen!

Wij beginnen gelukkig met een oranje parcours, Finch's Flight, om een idee te krijgen wat het allemaal is.  Over smalle balken en wiebelige touwen en via een ziplijn komen we na ongeveer tien oefeningen bij de laatste ziplijn, die ons weer naar de begane grond brengt.  Iemand met hoogtevrees kan dit absoluut niet doen.

De anderen bepalen dat dit parcours wel makkelijk was.  Wij zijn klaar voor het volgende niveau.  Rick wil zelfs blauw gaan doen en groen overslaan, maar de monitors, zoals de medewerkers hier heten, raden heel sterk aan dat je minstens twee groene moet hebben gedaan voor je daaraan begint.

Dat maakt mij allerminst enthousiast daarvoor en ik stem voor een groen parcours.  Gelukkig volgen de anderen me daar ook in.  We kiezen het Crow's Nest parcours, duidelijk een van de oudere, dit park is deze winter verdubbeld in grootte. 

Dit is beduidend moeilijker en ik zie dat ik al blauwe plekken op mijn bovenarmen krijg, maar Rick en ik houden de jongeren goed bij.  Katja heeft ook blauwe plekken, wij aarden naar elkaar en krijgen die gauw.  Bij dit parcours sta ik regelmatig te kijken naar de anderen (ik ben laatst in ons groepje) en denk "dat gaat mij niet lukken!". 

Vooral de klimmuur lijkt enorm hoog en de grepen gemaakt voor kleine kinderen.  Maar het lukt me allemaal, al kom ik bij dezee zip lijn naar de grond op mijn billen in de houtsnippers terecht in plaats van elegant op mijn voeten.  Geen probleem, alleen ben ik nu nog wat viezer.

We hebben voor twee uur geboekt en nog een half uur over.  De anderen willen graag een blauw parcours doen, maar ik weet gewoon dat dat me niet gaat lukken met mijn fibromyalgie zwakten.  Ik wil nog een groene doen en eerst zegt Rick wel met mij mee te gaan.

Saskia weet echter dat Rick heel graag zulke uitdagingen aangaat en biedt aan met mij mee te gaan, want zij ziet dat heel moeilijke ook niet zo zitten.  Ik vind het wel leuk het met mijn jongste te doen.  We beklimmen de ladder naar het begin van het parcours en vinden dan al meteen uit dat deze "groen" heel wat moeilijker is dan de vorige!

We kijken naar de zijdelings hangende planken met gaten erin en maar een kabel om aan vast te houden.  Saskia gaat eerst en heeft duidelijk moeite, maar bereikt het volgende platform zonder kleerscheuren.  Wonder boven wonder lukt mij dat ook.

Het zal er vast ook aan liggen dat onze spieren moe worden, want we zijn al anderhalf uur bezig.  Na nog een paar moeilijke oversteken staan we voor een balans koord.  Er is een grote "driehoek" met onderaan een houten balk om ons aan vast te houden.  Ik vraag me nu nog af of we die houten balk vast hadden moeten houden, in plaats van de touwen aan de zijkanten.

Dat koord vond ik werkelijk het engst van alle oversteken!  Herhaaldelijk val ik er bijna vanaf en dan wat?  Dan hang je aan je twee ijzeren clips, maar hoe kom je dan naar het volgende platform??  Gelukkig val ik er dankzij allerlei beschermengelen niet af en bereik de andere kant.  Katja hoor ik later heeft geen beschermengelen en viel maar liefst drie keer op dat blauwe parcours.

Saskia en ik zijn halverwege en er is een ziplijn om naar beneden te gaan en halverwege op te houden.  We staan serieus in tweestrijd, maar dat is uiteindelijk toch onze eer te na.  Gelukkig zijn de volgende obstakels heel moeilijk, maar niet ondoenbaar.

Eindelijk is daar de verlossende laatste ziplijn.  Al mijn spieren trillen en Saskia voelt zich hetzelfde.  We leveren onze spullen in en gaan op de anderen wachten.  Die eindigen in een soort rond net tegenover ons.  Aan de verhalen te horen zijn Sas en ik heel blij niet dat parcours gedaan te hebben!

Dit was werkelijk een heel leuke halve dag van samen actief zijn!  Al onze spieren protesteren en mijn rechterpols voelt alsof die verstuikt is, maar het was leuk!  De magen rommelen nu wel, want het is al bij tweeen.

Terwijl we wachtten hebben Saskia en ik op Happy Cow gekeken en een restaurant in Harper's Ferry gevonden met veganistische opties.  Dat wordt het Canal House Cafe, gehuisd in een van de historische huizen hier.

We krijgen een tafeltje in de gezellige eetzaal en bestellen meteen veel dorstlessende drankjes.  De anderen bestellen sandwiches of wraps (Rick en Saskia nota bene dezelfde wraps, Saskia's zonder kaas).  Ik neem de Summer's salad, twee soorten meloen met geitenkaas, ontzettend lekker.

Na deze heerlijke lunch rijden we huiswaarts.  Onderweg stoppen we bij de Hillsborough wijngaard waarvan ik weet dat die aandoet alsof je in Frankrijk bent.  De anderen zijn er ook zeer van gecharmeerd. 

Iedereen behalve Rick en Saskia bestelt een glas wijn.  Ze hebben hier heerlijke rose!  Buiten op het terrasje genieten we ervan.  Na nog wat foto's zetten we de tocht huiswaarts voort.  We hebben onderweg nog mooi zicht op de Potomac rivier hier en veel van de mensen, die lekker dobberen met hun tubes.

 

Thuis is het vechten om de douches (we hebben er drie).  Ik mag eerst en wat voelt dat lekker na al het gezweet en alles!  De honden krijgen eten en we ontspannen even voor ons avondeten.  Helaas heeft Saskia hoofdpijn en gaat niet mee naar het restaurant.

Bij DGS Delicatessen hebben we een tafeltje gereserveerd en het wordt een heel lekkere maaltijd!  Rick en ik delen de gerookte zalm nachos, die eigenlijk geen nachos zijn, maar heel erg lekker.  Als "hoofdgerecht" bestel ik de huissalade, die prima smaakt, en de lever, gefrituurde kiphuid en zure ui, die als voorafje op het menu staat (in de VS zijn voorafjes meestal om met meerdere mensen te delen, deze ook duidelijk).

Iedereen geniet van het eten wat werkelijk heel erg goed is.  Dan lopen we naar Target.  Katja is haar bikini vergeten en morgen willen we naar het zwembad.  Het is duidelijk het einde van het badpak seizoen, maar gelukkig vindt ze nog een leuke. Ik koop ook gelijk een nieuwe zonnebril, want mijn witte valt zowat uit elkaar.

Naast de Target zit een gelato ijssalon.  Daar kiezen we allemaal een ijslolly.  De mijne is dit keer pure chocolade, heerlijk!  Thuis wordt het duidelijk dat de energie verspeeld is.  Het wordt tv kijken en dan naar bed.

We zagen ook nog een heel Nederlands nummerbord, ben benieuwd van wie het is

Zondag

Na een fijne nachtrust staan we om een uur of negen op.  Rick en ik voelen spieren waarvan we niet wisten dat ze bestonden, hoewel we beiden niet zoveel spierpijn hebben als we hadden gedacht.  Rick gaat naar Starbucks en ik naar Panera om ontbijt te halen voor de goegemeente.

Zo lijkt het wel of er luizen (lice) in mijn koffie moeten, maar het was "light ice"

De anderen zijn op als we terugkomen.  Gisteren, in de geest van het avontuurlijke, bedachten we vanochtend op de Potomac in Washington te gaan kayakken, maar als ik dat nog opper volgt er gekreun van alle kanten.  Onze armen hebben het in het bos zwaar te verduren gekregen.

In plaats daarvan gaan Rick en Saskia meer IKEA spullen in elkaar zetten,  Katja en Kevin gaan Django en Katja's auto wassen.  Ik begeef me naar boven voor een half uur interval op de elliptical.  De komende week heb ik weer vier rondleidingen achtereen dus ik bespaar mijn benen een beetje.

Katja vraagt of we Noodles & Company als lunch kunnen hebben.  Iedereen vindt daar iets van hun gading op het menu en ik bestel het online en ga het ophalen.  Met zijn allen eten we buiten op het deck.

Dan kleden Katja, Kevin en ik ons in onze badkleding en lopen naar het zwembad. We zijn vroeg dus vinden makkelijk een viertal ligstoelen.  Alleen valt de parasol vrijwel meteen op ons!  Dat gebeurde Chris vorige week ook al.  Er blijkt geen water in de houder te zitten.  Kevin en ik "stelen" de houder van een andere ongebruikte parasol, maar ik ga er toch over klagen bij de manager, die er vandaag natuurlijk niet is.

Rick komt een uurtje later ook.  We dobberen wat, spelen met een bal en lezen (in mijn geval).  Het is de ultieme ontspannen zomermiddag.  We eten zelfs een lekker waterijsje.

Katja en Kevin moeten echter wel ook weer terug naar New Jersey rijden vanavond.  We hebben dus een vroege reservering bij Sushi Yoshi, want als Katja thuis is moet er sushi gegeten worden.  Mij hoor je natuurlijk nooit klagen.

Het wordt een gezellige maaltijd met zijn zessen.  Saskia heeft besloten dat sushi toch veganistisch is en eet gezellig mee.  Wat ga ik dit straks weer missen!  Ik probeer er nog niet aan te denken dat Rick en ik deze herfst echt empty nesters gaan zijn.

Thuis pakken Katja en Kevin gauw in en met Django vertrekken ze weer naar New Jersey.  Zorro blijft hier logeren tot Labor Day begin september.  Katja kon niemand vinden om tijdens onze vakantie voor hem te zorgen.

Saskia gaat verder aan haar inpakken, want haar verhuizing naar Richmond is over minder dan een week.  Bella is deze zomer een heel goede vriendin geworden dus hopelijk gaat het met het samen een appartement delen ook goed.

Zo eindigt een heel leuk weekend, net alsof we een korte vakantie hebben gehad.  Nu bereid ik me mentaal weer voor op vier dagen gedurende de komende hittegolf door de stad te wandelen.  Wij zouden zogenaamd een koelere zomer krijgen dit jaar.  Ik merk er niets van.