Een onweer ontduikende rondleiding

Mijn laatste rondleidingsdag deze week begint weer lekker warm.  Ik kleed me in een van mijn uniformen, luchtig topje en golf bermuda, en geniet van wafels en verse bosbessen en frambozen op het deck.  Het kolibrietje komt ook langs, ik blijf het zo bijzonder vinden hoe dichtbij zij komt.  Het is nog steeds een vrouwtje, een mannetje heb ik nog altijd niet gezien.

Rick zet me weer af bij de metro en we grappen nog dat het vandaag niet zo lang kan duren voor ik in de stad aankom als gisteren.  Nou, dat was de wet van Murphy over mij afroepen!  Om te beginnen staan er twee treinen in het station en dat is al een veeg teken.

Ik neem plaats in degene waarvan men zegt dat hij als eerste zal vertrekken.  Gelukkig doet die dat ook een half uur (!) later, zonder enige uitleg over het waarom.  Online zag ik al dat er alweer een trein mechanische problemen had. Ik heb mijn gezin van vandaag al ge-sms-t dat ik verlaat zal zijn.

Tussen de stations wordt er alweer telkens gestopt of langzaam gereden.  Zo ergerlijk!  Ik merk om me heen dat mensen ook boos beginnen te worden.  De meesten hebben afspraken en moeten op hun werk zijn.  Je kunt niet zomaar iedere dag anderhalf uur te laat komen!

Als in Rosslyn, het station aan de overkant van de rivier van de stad, wordt omgeroepen dat er nog meer vertraging is vanwege nog een trein, die het niet meer doet, heb ik er genoeg van.  Ik stap uit en na een snelle pit stop bij een Cosi roep ik een Uber.

Die brengt me dan eindelijk naar het Smithsonian station waar ik weer bijna drie kwartier te laat aankom.  Gelukkig is mijn gezin van vandaag ook geduldig en hebben ze nog even Starbucks koffie gehaald.  Ik maak kennis met A. en E. en de tieners P. en T.

Intussen heb ik de Old Ebbitt Grill ook al gebeld en de reservering verzet, want kwart over twaalf gaan we niet halen.  Geen probleem zei Tony en maakte het voor een uur.  Zo hoef ik ook niet constant op mijn horloge te kijken.

Na de korte geschiedenis van het ontstaan van de stad verteld te hebben lopen we naar het Washington Monument.  Het is heel warm, maar er staat gelukkig een briesje wat helpt.  Ook ken ik inmiddels alle schaduwplekjes bij de monumenten wat het aangenamer maakt.

Het Washington Monument heeft een interessante en ook grappige geschiedenis, dus altijd een goed begin van de rondleiding.  Het is niet zomaar de hoogste obelisk ter wereld met wat vlaggen er omheen.

Bij het Tweede Wereldoorlogmonument is het vandaag vrij rustig.  Geen veteranen, althans niet zo vroeg in de ochtend.  Ook bij de Vietnam muur valt het mee met de drukte.  Maar dan komen we bij het Lincoln Memorial en daar wemelt het zoals altijd van de toeristen.

Dit uitzicht verveelt nooit

Ook is het in het monument als een stoombad zo vochtig warm.  P.  leest haar vader het Gettysburg Address voor wat links in het monument staat.  Het is de kortste speech, die een president ooit heeft gehouden.  Het gezin gaat na hun bezoek aan Washington naar o.a. Gettysburg dus het past helemaal in hun reis.

Na de soldaten in het Koreaanse oorlogsmonument bekeken te hebben lopen we naar het Tidal Basin.  Daar zien we Martin Luther King Jr. zonder voeten (om te kunnen omzeilen dat zijn "standbeeld" hoger is dan "Freedom" op het Capitool) en Franklin Roosevelt in zijn rolstoel, al kun je dat niet zien tenzij je onder zijn cape kijkt.

Als laatste bezoeken we Thomas Jefferson in zijn monument.  Daar tocht het altijd lekker en blijven we even van de koelte genieten.  Intussen kijk ik op mijn buienradar app en die stemt me niet blij.  Er komt een enorm onweer aan, maar ik denk dat we het nog wel droog naar het restaurant zullen halen.

Dat is inderdaad het geval en Mark heeft onze tafel al klaar.  Onze serveerder is vrij nieuw en dat is te merken, want het is niet de gewoonlijke geoliede machine.  Hij is wel heel aardig en zelfs in Nederland geweest dus dat maakt alles goed.

Vandaag bestel ik eens het flatbread met kaas, tomaat en rucola, heel erg lekker!!  De anderen smullen ook van hun gerechten.  Intussen zien we het buiten steeds donkerder worden en net voor we klaar zijn barst de bui los.

Zijn wij even blij binnen te zitten!  We besluiten nog koffie te bestellen en er wordt een stuk cheesecake en key lime pie gedeeld.  Intussen zien we het buiten plenzen en ik zie doorweekte mensen het restaurant binnenlopen. 

Pas om kwart voor drie durven we het erop te wagen de tour voort te zetten.  Het regent echter nog best hard en bij White House Gifts aan de overkant koopt A. een paraplu met de Amerikaanse vlag.  Dan is het tijd om het Witte Huis van voren en achteren te bekijken.

Mijn hoop dat het na de bui minder vochtig zou worden vervliegt. De temperatuur is wel flink gedaald dus het is goed vol te houden.  Langs Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool waar alleen de Senaat aan het werk is.  Dat is te zien aan de vlag, die boven die vleugel uithangt.

Zoals altijd eindigen we in de Library of Congress.  Gewoonlijk leg ik gewoon mijn tas op de band en loop door het poortje, maar vandaag vindt de agent dat ik mijn horloge, Band en armband ook af moet doen.  Daar protesteer ik wat tegen, maar doe het toch maar, duidelijk een staaltje machtsvertoon.  Mijn Pandora armband krijg ik niet open en die mag bij gratie Gods aanblijven.

We bekijken alles in de Library of Congress.  Dan lopen we naar hun hotel, het Liaison Hotel, vlakbij het Capitool.  Daar trakteren A. en E. mij op een paar biertjes, terwijl de kinderen zwemmen.  We kletsen gezellig en ook met een Surinaamse, die we Nederlands hoorden praten.

Deel van de bibliotheek van Thomas Jefferson

Intussen rijden Rick, Kai en Saskia naar de stad.  Als ze een mijl weg zijn neem ik afscheid van het gezin na een heel gezellige dag samen.  Ik wacht nog op de dag dat ik blij ben dat de rondleiding over is, omdat ik de mensen niet leuk vond!  Ik vind het meestal juist jammer dat ik ze waarschijnlijk niet weer zal zien.  Je bouwt echt een band(je) op tijdens zo'n dag samen.

Ricks auto rijdt voor en ik herken hem eerst niet.  Moet er nog aan wennen dat het geen groene BMW meer is!  We rijden naar H Street NE, een buurt die helemaal in opkomst is en waar binnenkort de eerste tram in Washington zal rijden.  Die tram zien we nu al "oefenen".

Saskia wilde voor ze weer naar Richmond vertrekt heel graag een keer met zijn allen naar Sticky Rice.  Daar hebben ze veel veganistische gerechten.  Ik moet zeggen dat ze allemaal even lekker zijn!  Ik neem wel een sushi met zalm, maar de rest van mijn maal is ook veganistisch. 

Het zag er allemaal zo lekker uit dat we veel te veel bestellen.  Gelukkig is het allemaal veganistisch en nemen Kai en Saskia "doggy bags" mee naar huis om er morgen weer van te eten.  Jammer, dat dit restaurant redelijk ver van huis is, want niet alleen is het eten lekker, de prijzen zijn ook zeer redelijk.

Rick had moeite een parkeerplek te vinden en parkeerde uiteindelijk aan een straat in de woonbuurt.  Nu stond NE (noordoosten van de stad) toen wij hier kwamen wonen bekend als een gevaarlijke buurt en het is nog steeds een voornamelijk zwarte buurt, maar veel vriendelijker dan in de jaren tachtig.

 

Toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak hier, gewoon nog gewoonte, denk ik.  Als we bij de BMW i3 aankomen staan er aan de overkant een aantal mannen te praten.  Ze zien dat wij bij die auto horen en zijn er helemaal enthousiast over.  Ze vragen zelfs of ze de binnenkant mogen zien en foto's mogen maken.  Rick staat er natuurlijk als een trotse haan bij.

Zonder oponthoud rijden we huiswaarts en merken op dat we zouden willen dat het verkeer altijd zo was.  Dan zou ik geen metro nodig hebben.  Thuis gaan de voeten omhoog en kijk ik terug op weer vier leuke rondleiding.  Nu even twee dagen vrij, al zal zaterdag een enorm drukke dag worden met de verhuizing van Saskia en Bella.