En weer een hete, maar leuke rondleiding

Alweer daagt er een hete zomerdag.  Toch valt het me als ik naar buiten stap wel mee met de vochtigheid.  Misschien raak ik er wel goed aan gewend.

Na het ontbijt brengt Rick me naar de metro en de trein komt al gauw.  Twee stations verderop krijgen we echter een boodschap van de machinist waarvan we ieder ander woord kunnen verstaan.  Er mankeert nog weleens wat aan het omroepsysteem van de treinen, helaas.

Wat we er gezamenlijk wel uit op kunnen maken is dat er ernstige vertraging is door twee kapotte treinen voor ons.  Eerst moeten we een kwartier bij East Falls Church wachten en ik sms mijn gezin van vandaag dat ik waarschijnlijk verlaat ben.

Eenmaal in de tunnel is het helemaal erg.  We staan daar maar en ik probeer niet te denken aan het feit dat we in een tunnel zitten.  Het verbroedert wel, want iedereen praat opeens met elkaar, terwijl men anders leest of op mobieltjes spelletjes speelt. 

"In ieder geval hebben we nog airconditioning en licht", zegt een man optimistisch.  Een paar weken geleden zat hij namelijk in een trein waar beiden lange tijd uitvielen in de tunnels.  Als we even vooruit rijden en dan weer stoppen zeg ik tegen de vrouw naast me dat we ons er maar in moeten berusten.  "I love your positive attitude", zegt ze, want zij is net als ik al veel en veel te laat voor een belangrijke afspraak. 

Bij het volgende station staan we weer lange tijd stil.  Ik zie de tijd wegtikken en sms met T..  Zij gaan dan wel een koffie halen intussen.  Net denk ik erover een taxi te nemen als de trein weer verder rijdt en dan halen we opeens wat tijd in en na anderhalf uur (gewoonlijk een half uur) stap ik eindelijk uit bij het Smithsonian station.

Al gauw komen T. en E. en hun kinderen T. en S. aanlopen.  We maken kennis en meteen zie ik weer dat ook dit een heel geinteresseerd gezin is wat de warmte op de koop toeneemt.  S.  heeft zelfs een ingetapete verstuikte enkel en toch loopt ze de hele route!

Omdat het al wat later is en zij hebben gekozen voor een sandwich als lunch besluit ik mijn gewoonlijke rondje monumenten om te draaien.  Zo zullen we sneller bij het restaurant zijn.  We lopen dus naar het Jefferson Memorial en bekijken dat als eerste.

Enige nadeel van met de klok meelopen is dat we het Franklin Delano Roosevelt Memorial tegen de tijd in lopen.  Dat bestaat uit vier chronologische "kamers", voor iedere van zijn termijnen als president een.  Wij beginnen vandaag met zijn dood, maar ach, dat geeft ook niet veel.

Na het Martin Luther King Jr. Memorial lopen we naar het Koreaanse oorlogsmonument.  Hier zien we de eerste groep Honor Flight veteranen.  Het is zo'n goed programma dat de veteranen vanuit het hele land hierheen haalt om "hun" monumenten te zien.

Bij het Lincoln Memorial is het beredruk en ik grap dat arme Jefferson lang niet zoveel bezoek krijgt.  Aan de voet van de Reflecting Pool zien we allerlei internationale vlaggen staan.  Het zijn die van de landen, die mee hebben gedaan aan de Koreaanse oorlog en Nederland hangt er ook bij.

 

Intussen zien we de ene dreigende wolk na de andere voorbijkomen, maar het blijft droog.  Alweer zitten de buien vlakbij, maar bereiken ons gelukkig niet.  Ik hoop dat geluk nog een dag te houden, want morgen worden er zware onweersbuien voorspeld.

Via het Vietnam Veterans Memorial lopen we naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Daar maakt men zich duidelijk klaar voor een ceremonie.  Er zit een heel aantal W.O.2 veteranen uit Chicago (blijkt later).  Ik zie ook de "color guard" staan, de vlaggendragers van het leger, staan.

We blijven natuurlijk even kijken en inderdaad worden de kleuren naar voren gedragen.  Dan zingt een soldate in net uniform het volkslied en als laatste wordt Taps gespeeld.  Het is altijd weer bijzonder zoiets mee te maken.

Intussen rommelen de magen wel weer en we lopen naar Potbelly.  Daar komt net een tafeltje
voor vijf vrij en het is lekker weer even in de airconditioning af te koelen.  Al moet ik zeggen dat het niet zo heet voelt als voorspeld was.

Iedereen kiest zijn of haar sandwich en we bestellen ze bij de balie.  Ik neem weer een mushroom melt, maar dit keer op flatbread.  Ik vraag er tomaat, augurk en hun hete pepers (die ook echt heet zijn!) op.  

Het vergt even vertalen, want zelfs ik vind het moeilijk de man achter de balie te verstaan, maar dan hebben we alle vijf broodjes.  Eenmaal aan tafel maak ik de mijne open en zie dat er mayonnaise op zit!  Bah!  Ik zou het gewoon eten als het sla of mosterd of zo geweest was, maar mayonnaise vind ik helemaal niet lekker op dit broodje.

Bij de kassa krijg ik grote excuses en wordt er meteen een nieuw broodje gemaakt.  Er wordt zelfs dubbel gevraagd of er nu wel de juiste toppings op zitten.  Het smaakt dan ook bijzonder goed.  Ook de anderen zijn het erover eens dat de broodjes hier echt lekker zijn.  Niet voor niets groeit de Potbelly keten als een paddestoel.

Er is even overleg of we verder zullen lopen of ook de metro zullen nemen.  S. zegt het wel vol te kunnen houden.  We zetten onze tocht dus voort en bekijken het Witte Huis van voren en achteren.  De president is weer thuis uit Afrika, maar daar is helaas niets van te merken.  Ik hoop toch nog een keer mee te maken dat hij weer tussen "het volk" een wandeling gaat maken.

Via Pennsylvania Avenue en langs o.a. het FBI gebouw en de National Archives lopen we naar het Capitool.  De benen en vooral S.'s enkel protesteren nu toch wel, maar elk aanbod van de metro wordt afgeslagen.  Echte "troopers" zijn het!

Onderweg komen we een standje tegen met gratis water, ijskoffie en lemonade. Het blijken studenten uit New Jersey te zijn, die hierheen zijn gekomen om gratis water te verstrekken in naam van Jesus, die het ook gratis zou hebben gegeven.  Vaak zijn deze religieuze dingen heel opdringerig, maar zij zijn dat helemaal niet.  We praten even en bedanken ze voor het lekker verfrissende dankje.

Gelukkig staat er een flinke bries, die de hitte draaglijker maakt dan vanochtend.  Capitol Hill is altijd moeilijk om te beklimmen na zoveel kilometers, maar het einddoel, de Library of Congress, maakt dat ook nu weer helemaal goed.  Dat is gewoon zo'n mooi gebouw van binnen en niemand verwacht dat.

Hooggerechtshofgebouw

 

Grote leeszaal Library of Congress 

Na de korte rondleiding, bezoek aan de gerecreeerde bibliotheek van Thomas Jefferson en de twee vijftiende eeuwse bijbels bekeken te hebben staan we weer buiten.  Hier nemen we vast afscheid, maar lopen daarna met zijn allen naar de metro. 

Daar moeten zij nog kaartjes kopen, maar weten hoe dat gaat.  Ik wens ze nog een fijne vakantie verder, want zij vliegen door naar Florida, en ga op mijn trein wachten.  Die komt na een paar minuten en gelukkig is er vanmiddag voor de verandering geen oponthoud.

Onweerswolken,maar gelukkig geen donder of regen bij ons

Saskia komt me van het station halen en haar nieuwe haarkleur valt meteen op.  Ze is van blauw naar donkerrood gegaan.  Ik vind dit haar werkelijk prachtig staan.  Het past helemaal bij haar ogen.  Helaas zijn er nog geen foto's.

Thuis kleed ik me meteen in badkleding en loop naar de overkant voor een duik in het zwembad.  Het water voelt weer heerlijk koel.  Ik zwem tien baantjes en ga dan opdrogen.  Gek genoeg krijg ik zelfs kippenvel van de wind, terwijl het meer dan dertig graden is!

Sabayna komt naast me liggen en we kletsen bij.  Zij heeft vijf kinderen waarvan de oudste Kai's leeftijd heeft.  Drie zonen, die allemaal heel goed honkbal spelen, zo goed dat een ervan hoopt professioneel te gaan spelen. 

Die zijn allemaal rond de twintig en dan heeft ze nog twee meisjes, de jongste is acht en laat ons haar kunsten van de duikplank zien.  Aan de ene kant mis ik dat en zeg dat ook tegen Sabayna, zo'n kind dat nog helemaal jouw aandacht wil van "kijk je, Mamma?".  Aan de andere kant is onze huidige vrijheid om te gaan en staan waar we willen ook wel erg fijn.

Om half zeven loop ik weer naar huis. Rick is al thuis en we maken samen avondeten.  Het worden pita's gevuld met kip, paprika en ui en fajita saus.  Saskia heeft veganistische kip erin.  Het smaakt weer zeer goed.

Mijn benen gaan omhoog en ik leg een zak ijs op mijn voet, al moet ik toegeven dat die de afgelopen paar dagen minder pijn deed. Hopelijk doet de metro het morgen goed, maar ik heb de vertraging van vanochtend in al mijn 31 jaar hier in Washington nog niet meegemaakt (ik nam toen ik voor een baas werkte dagelijks de metro).