Rondleiding met wat regen

Oei, een blik op mijn buienradar app bij het opstaan stemt me niet vrolijk!  Er is zware regen net ten westen van ons.  Ik hoop maar dat die voor mijn rondleiding begint overgetrokken is!

Na een paar wafels en een kop koffie brengt Rick me op weg naar zijn doktersafspraak naar de metro.  De dokter nam foto's van zijn enkel en nu moet hij een cat scan, want op de foto was niet duidelijk of er haarlijn fracturen zaten.  Hopelijk voor Rick niet, want dan zit hij zes weken aan een "boot" en krukken vast.

Alweer staat het perron enorm vol en ik overweeg even op de volgende trein te wachten.  Maar ik kan een zitplaats bemachtigen en later ben ik blij toch deze trein te hebben genomen, want ik kom pas om tien voor half tien bij het Smithsonian station aan.

Daar zie ik Michael, die me een hug komt geven, en aanbiedt bij de andere ingang te gaan kijken als mijn groepje niet snel komt.  Dat hoeft niet, want niet veel later komt er een meisje op me af dat me vraagt of ik Petra ben. 

Al gauw komen de andere vijf van het gezin L.  ook aanlopen.  De kinderen varieren in leeftijd van twaalf tot zeventien en zijn erg leuk geinteresseerd.  Vooral twaalfjarige B. kletst gezellig tegen me aan.

De lucht is dreigend, maar het is wonder boven wonder droog.  Pas als we bij het Vietnam Veteranen monument komen begint het wat te spetteren.  Ik ben blij, want nu kunnen we wel schuilen in het Lincoln Memorial of zo.  Tussen het Washington Monument en Vietnam Memorial is er geen enkele schuilplaats.

Op de radar zie ik dat we enorm geluk hebben, want het zware weer zit maar net ten zuiden van ons en wij krijgen het uiterste randje lichte regen.  De paraplu's gaan toch maar op en B. loopt mee onder die van mij.

Bij het Koreaanse oorlogsmonument laten we de jongens op een bankje zitten.  De meisjes gaan mee om bij het cafeetje naast het Lincoln Memorial drankjes te gaan kopen.  Tegen de tijd dat we terug zijn bij de jongens regent het toch wel hard genoeg dat we er nat van kunnen worden.

We nemen even pauze onder de bomen waar het droog is.  Het regent nog als we verder lopen, maar de drie paraplu's houden tenminste zes van ons redelijk droog.  Mijn vriendinnetje B. loopt gezellig kletsend mee onder de mijne.  Alweer zijn deze vier kinderen stuk voor stuk zeer geinteresseerd en gewoon leuk (ook met de ouders kan ik het heel goed vinden).

Gelukkig drupt het enkel nog bij het Martin Luther King Jr. Memorial en bij het Franklin Roosevelt Memorial is het helemaal droog.  Op de radar zie ik dat alles inderdaad weg is getrokken.  We prijzen onszelf gelukkig dat we die plensbuien niet over ons heen kregen!

Na Jefferson in zijn monument bezocht te hebben lopen we terug naar het bewoonde gedeelte van de stad.  Via de achterkant van het Witte Huis lopen we naar Potbelly om te gaan lunchen.

Daar bestellen vier een broodje met gehaktballen wat de anders zo efficiente broodjessmeerders ernstig vertraagt, want alle balletjes moeten apart gebakken worden. Een neemt de bbq pork sandwich en K., de moeder, de broccoli cheddar soep.  Ik houd het bij mijn favoriete mushroom melt met hun overheerlijke hete pepers.

Het is al na tweeen als we onze tocht voortzetten.  Het doel is eerst de voorkant van het Witte Huis, maar net als we daar aan komen lopen worden we naar H Street en uit Lafayette Park gebonjourd.  Ik bedenk me dat we het Witte Huis nu van ongeveer zo ver weg als 10 Downing Street in Londen kunnen zien.

De Secret Service agenten weten niet hoe lang het gaat duren en op een gegeven moment worden we ook nog naar de overkant van de straat gedirigeerd.  Misschien dat het het gezin morgen nog lukt om hier terug te komen, want vandaag gaat het hem niet worden.

We lopen verder langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool en eindigen zoals altijd in de Library of Congress.  Intussen doen mijn rechter enkel en voet scherp pijn.  Ik probeer niet mank te lopen, maar het maakt me wel bezorgd.  Dit is de enkel, die ik op mijn twintigste ernstig gecompliceerd heb gebroken en die gaat me na veel lopen parten spelen.

Na het bezichtigen van dit mooie gebouw lopen we naar de metro waar we afscheid nemen.  Het was weer een leuk gezin om rond te leiden.  Soms vind ik dat afscheid best moeilijk, vooral van zo'n kletsgraag kind als B. was.

Mijn trein komt vrijwel meteen. Gelukkig kan Kai me van het Vienna metrostation halen en ik strompel naar binnen.  Daar vul ik een zak met ijs en doe hem op mijn enkel. Als Rick thuiskomt bestellen we Thais eten en de rest van de avond geef ik mijn benen rust.  Deze Surface heeft geen SD poort en ik heb weinig foto's genomen vandaag en ben moe, dus het gaat vandaag bij de telefoonfoto's blijven.