Rondleiding nummer een van vier

Midden in de nacht lijkt het wel of we weer een klein kind hebben.  Er komt een onweer over en Cosmo kruipt trillend op ons bed.  Het wordt zo een gebroken nachtje, want Cosmo blijft nerveus.

Al te snel gaat mijn wekker dus al om half acht.  De stormen zijn overgetrokken, maar voor vanmiddag worden er meer voorspeld dus ik leg mijn paraplu klaar.  Na ons ontbijt zet Rick me af bij de metro en om tien voor half tien stap ik uit bij het Smithsonian station.

Daar is het rustig en ik zie een gezin van vier zitten, die er wel Nederlands uitzien.  Inderdaad is het het gezin v.d. B.  Ik word heel enthousiast begroet, ze hebben er zin in. Nou, dat hoor ik natuurlijk heel graag!

Twee van de vier hebben nog geen ontbijt op en na even weifelen wordt er toch besloten een broodje te gaan halen bij het cafe in het Smithsonian kasteel.  De rest kijkt wat in de winkel en vindt een bal waar de "bliksemschichten" je vingers in volgen. 

Als er wat proviand in de magen zit beginnen we aan de wandeling.  Het is weer flink vochtig, maar door de bewolking valt de temperatuur wel mee.  We lopen langs het Washington Monument, Tweede Wereldoorlog Monument, Vietnam Memorial en bekijken Lincoln op zijn troon.

Van verre al horen we namen afroepen bij het Koreaanse oorlogsmonument.  Opeens daagt er iets bij mij en ik zoek het op op mijn telefoon. Inderdaad is het vandaag 62 jaar geleden dat de wapenstilstand werd gesloten tussen Noord- en Zuid-Korea.

Bij het monument worden de meer dan 50000 namen afgeroepen van de Amerikanen die in die oorlog gesneuveld zijn.  Er staat ook een vrijheidsbel, die ik nog niet eerder heb gezien.  Het is allemaal nog indrukwekkender dan gewoonlijk.

Het is heel druk met enorme groepen toeristen in dit gedeelte van de Mall.  Als we oversteken naar het Tidal Basin valt op hoeveel rustiger het daar is.  Martin Luther King Jr., Franklin Roosevelt, George Mason (hij helemaal, want hij zit ergens achteraf) en Thomas Jefferson krijgen beduidend minder bezoek.  Maar goed dat hun gevoelens geen pijn meer gedaan kunnen worden.

Bovenin het Jefferson Memorial wijs ik waar het restaurant voor de lunch ongeveer is en via de achterkant van het Witte Huis lopen we naar Potbelly.  Daar bestellen we wat we willen, voor mij de mushroom melt met hun hete pepers, zo lekker!  We nemen een tafeltje binnen om even uit de hitte te zijn.

Er was even sprake van de metro nemen naar het Capitool, maar iedereen kan goed lopen en ik raad dat toch aan.  Zo zie je weer een heel ander deel van Washington wat je anders mist.  We lopen dus via de voorkant van het Witte Huis naar Pennsylvania Avenue.

Aan weerszijden daarvan staan ook allerlei bomen dus meestal lopen we in de schaduw.  We komen zo o.a. langs het stadhuis, het enorme TRUMP bord dat voor het mooie Old Post Office Pavillion staat nu en het Newseum. 

Als we daar aankomen horen we een flinke donderklap.  Een blik op de buienradar laat zien dat er een fikse onweersbui vlak ten noorden van ons is.  Bij ons schijnt de zon nog, maar het ziet er erg dreigend uit en ik praat maar niet te lang bij het Capitool.  Als het losbarst wil ik liever in de Library of Congress zijn.

Daar bekijken we alles rustig.  De bibliotheek van Thomas Jefferson maakt het altijd weer compleet.  Dat zoiets enorms uit 6700 boeken is gegroeid, maar ook dat een persoon 6700 boeken over allerlei onderwerpen bezat!

Vind ik zo'n mooi plaatje in de Library of Congress

Buiten nemen we afscheid.  Ik geef wat tips over wat ze nog kunnen doen vanmiddag, want het is pas kwart voor drie.  Soms gaan de rondleidingen een stuk sneller dan anders, kennelijk zetten we er vandaag flink de pas in. 

Het dondert nog steeds, maar blijft droog tot ik het metrostation bereik.  Eenmaal weer boven de grond regent het echter.  Kai haalt me dan ook midden in het onweer op.  Helemaal droog blijf ik niet, maar stukken beter dan er doorheen te moeten lopen.

Cosmo is natuurlijk weer heel bang, het arme dier.  Vroeger trilde hij niet zo, het lijkt wel of het erger wordt.  Gelukkig drijft het onweer gauw over en komt de zon al snel weer tevoorschijn.  De kolibrie komt meteen weer drinken en een natte eekhoorn valt aan op de maiskolf op ons deck.

Intussen klets ik gezellig bij met mijn zus.  Ik heb haar en haar gezin alweer meer dan een jaar niet gezien (de laatste keer was ook nog eens tijdens de brand!) en in gedachten plan ik een bezoek daar eind oktober als Rick en zijn vader naar Marokko zijn.  Lijkt me leuk om mijn neefje en nichtjes met Halloween mee te maken.  Het zijn nog maar ideeen, maar ze nemen steeds meer vorm aan in mijn gedachten.

Mensen vragen me vaak of ik nog regelmatig naar Nederland ga om familie te bezoeken, maar het neemt al zoveel tijd om familie aan deze kant van de oceaan te bezoeken!  Gelukkig komen mijn Canadese broer en gezin hier half augustus.  Schoonzus en gezin zouden we ook graag vaker zien, maar die wonen een vlucht weg.

Voor het eten kleur ik mijn nieuwste mandala in.  Dit keer gebruik ik stiften en kleurpotloden en vind het resultaat leuk.  Mijn voet doet wel weer veel pijn dus Rick maakt de taco's voor ons avondeten klaar.

Er zijn twee soorten "gehakt", gewoon en veganistisch.  Ook twee soorten tortilla's, mais voor mij en bloem voor de anderen.  Ik neem zowel het gewone als het veganistische gehakt en vind die laatste erg lekker.  Deze week hopen we iedere avond een maaltijd te serveren met zowel veganistisch als gewoon vlees.  Dat valt niet altijd mee.

Na het eten  gaat er een zak met ijs op mijn voet in de hoop dat ik er dan morgen een stuk minder last van zal hebben.  Ik kijk de finale van de Bachelorette en ben daar alleen in, niemand anders is er in geinteresseerd.  Gewoonlijk kijk ik die show ook niet, maar deze zomer ben ik op de een of andere manier in het drama verzeild geraakt.  Degene, die ik verwachtte, "wint", nu nog zien of er wat uit groeit.