Dag 7 en 8: Laatste dag op het eiland en een geannuleerde vlucht

Vrijdag

Rick en ik staan vroeg op om alles uit deze laatste volle dag van de vakantie te halen.  We hebben daar alleen ieder een andere invulling voor.  Rick wil vooral rustig aan het zwembad liggen lezen en ik wil nog eens het prachtige rustige 7 Mile Beach strand aflopen, zoals we de eerste dag hier deden.

Bij het cafe van het hotel haal ik weer een meergranen croissant met ham en kaas, die me goed smaakt.  Daarbij drink ik weer een ijskoffie, ook lekker sterk en dit keer op verzoek met minder ijs en ik kan er weer tegenaan.  Rick zit wel bij me terwijl ik eet, maar heeft besloten ontbijt van Burger King te halen.  Je haalt de Amerikaan wel uit Amerika, maar Amerika niet uit de Amerikaan, hi hi (meestal is Rick niet zo fast food eterig, hoor).

Dan scheiden onze wegen.  Ik ga nog eens de wandeling van de eerste dag maken, want die was zo mooi.  Dit 7 Mile Beach strand heeft alleen maar zacht wit zand en geen pieren of wat ook.  Geen watersporten, behalve zonder motoren, het is echt ongerept. 

Dat maakt voor prachtige foto's, maar voor de wat avontuurlijker mens, zoals Rick en ik (en de kinderen) is het wat saai.  Al kan ik de schoonheid het best van ons allen waarderen.  Ik geniet gewoon van de prachtig blauwe kleuren.  Op sommige stukken kom ik tijdenlang geen mens tegen.

 

Met mijn fototoestel en telefoon probeer ik al die schoonheid weer te geven.  Zoals zo vaak lukt dat echter niet zonder er zelf te zijn.  Na zo'n anderhalf uur ben ik terug bij het hotel en drink meteen liters water, want ik had een enorme dorst en stom genoeg geen water mee.  Je zou denken dat ik de noodzaak daarvan zo langzamerhand wel geleerd zou hebben.

De rest van de ochtend besteden we lezend aan het zwembad en dobberend in de lekker warme zee.  Rick en de kinderen gooien een bal heen en weer en ik probeer de turquoise kleur van mijn teennagels in de zelfde kleur zee te fotograferen.  Dat valt nog niet mee, ik ben er een tijdje mee zoet.

De lunch gaan we voor het laatst bij Tortuga, het strandrestaurant van het hotel, nuttigen.  Dit keer bestel ik de vistaco's en die zijn zo lekker dat ik spijt heb ze niet eerder genomen te hebben.

Nog een laatste Caybrew Light met stranduitzicht

Na het eten halen Rick en ik onze snorkelspullen op en gaan snorkelen in George Town bij Eden Rock.  Het wordt weer anderhalf uur genieten van het enorme aquarium dat de Caribische zee is.  We zien o.a. enorme tarpons, een rog, die door een andere vis wordt schoongemaakt en prachtige papegaaienvissen.

Als we genoeg visjes gekeken hebben zeggen we George Town gedag en rijden terug.  Onderweg stoppen we nog bij de enige supermarkt, die we hier gevonden hebben, en gooien de van vol met benzine.  Zo hoeven we dat morgen niet meer te doen.  Voor Saskia kopen we bij een standje langs de weg een heerlijk verse mango.  Die wilde ze al de hele week hebben.

Overal loslopende kippen hier

Het is intussen flink bewolkt geworden en er klinkt vervaarlijk gerommel in de verte.  Als we de van parkeren is er opeens een bliksemflits vlakbij met direct daaropvolgend een luide donder.  Eng!  Gek genoeg blijft het droog en we gaan nog even aan het zwembad zitten voor onze laatste happy hour cocktail.  Kai en ik genieten nog een keer van El Matador, met vodka, chambord, gember bier en limoensap.

De manager van het hotel komt met ons praten.  Het insektenbestrijdingsbedrijf heeft onze kamer onderzocht en gelukkig geen enkel teken van bedwantsen gevonden.  Onze bultjes zijn dus hoogstwaarschijnlijk van zandvlooien.  Ook daarvan heb ik van mensen gehoord dat ze in de bagage meekwamen, dus we gaan nog steeds meteen alles wassen en de tassen stofzuigen.  Wat een rotbeestjes zijn het!

Voor het avondeten gaan we naar Tiki Beach, een leuk restaurant aan het strand.  We eten er heerlijk.  Voor Saskia bereidt de chef een groente curry.  Ik heb de tonijn tataki en de vissalade, beiden zeer smakelijk.  Intussen hebben we mooi uitzicht op de zonsondergang over zee.

En dan is het alweer tijd om alles in te pakken.  We gaan bijtijds slapen, want de wekker zal om kwart over zeven weer afgaan.

Zaterdag

We staan dus alweer vroeg naast ons bed en pakken de laatste dingen in.  Dan verkondigt Rick dat we om elf uur aan boord zullen gaan.  Hm, ik had in mijn hoofd dat we om elf uur zouden vertrekken, maar dat is pas om 11:40.  Opeens hebben we dus nog een extra half uur.

Voor het ontbijt haal ik voor het laatst de meergranencroissant met ham en kaas voor Kai, Rick en mij.  We eten buiten op het balkon en dan ga ik toch nog even op het strand lopen.  Ik krijg nooit genoeg van de kleuren hier, dat ga ik weer missen.

Dan bellen we de bellman, die vrolijk onze bagage komt ophalen.  Binnen de kortste keren zijn we op het vliegveld en gaat Rick de huurauto terugbrengen.  Intussen check ik ons in en geef de bagage af.  Bij de veiligheidscontrole blijk ik vier S-en op mijn boardingpas te hebben staan.  Dat betekent dat al mijn spullen uitgepakt en bekeken moeten worden.  Altijd zo ergerlijk, want de man doet alles op verkeerde plekken terug.

Alles bij elkaar duurde het allemaal veel korter dan we hadden gedacht en we hebben nog ruim twee uur voor vertrek als we bij de gate aankomen.  We hadden dus nog langer van het uitzicht kunnen genieten.  Wij zijn "gewend" aan de uren in de rij op het vliegveld van Aruba, maar hier is geen Amerikaanse douane zoals daar.

Na een paar uur de tijd doorgebracht te hebben met de gratis wifi hier gaan we in de rij staan om aan boord te gaan.  Alleen zien we de tijd maar voortschrijden tot het zelfs de oorspronkelijke vertrektijd is.  Er wordt verder niets aangekondigd.

Dan opeens worden we weggestuurd, want er moet een andere United vlucht boarden aan dezelfde gate.  Nog weten we niet wat er aan de hand is, het personeel zegt iets over slecht weer in Washington, maar de radar is helemaal schoon.

Beetje bij beetje komen we via het internet te weten dat de FAA (Federal Aviation Administration) computerproblemen heeft voor het luchtruim rond Washington en dat er geen vluchten kunnen vertrekken of landen bij de drie vliegvelden daar.  Het personeel van United hier heeft het nog steeds over het weer.

Gelaten blijven we wachten.  We zien op CNN dat het erg genoeg is dat het nationaal nieuws wordt genoemd.  We kopen een paar jerk kip wraps als lunch en Saskia kan gelukkig hummus en pita's vinden om te eten.  Intussen houden we het nieuws angstvallig in de gaten.

Het is ijs- en ijskoud in de vertrekhal en ik voel mijn spieren, die de afgelopen week zo lekker ontspannen waren, samentrekken en pijn gaan doen.  Gauw koop ik een hoodie vest bij een van de winkeltjes hier.  Gelukkig is het in de uitverkoop en dankbaar doe ik het aan. 

Helaas is het geen souvenirshirt, maar een gewoon lichtpaars truitje.  Ik had er dan ook wel graag iets van "Cayman Islands" op gehad, maar lieverkoekjes worden niet gegeten.  Ik ben al lang blij met de lange mouwen!

Na een uurtje heb ik zware hoofdpijn, ook omdat er constant, vrijwel zonder onderbreken, heel luid aankondigingen voor andere vluchten worden gedaan.  Kai komt me te hulp en biedt een paar oordopjes aan, wat een verademing!

Om kwart over drie worden we opeens opgeroepen in de rij te gaan staan om aan boord te gaan. Onze instapkaarten worden gescand en we lopen eindelijk naar buiten de warmte weer in.  Alleen gaat er niemand aan boord!  De eerste passagiers komen weer terug met de mededeling dat de vlucht geannuleerd is.

Er zijn geen verdere vluchten naar ons gedeelte van de VS dus dat betekent dat we op het eiland moeten overnachten.  Eerst krijgen we te horen dat United ons in hotels onder zal brengen, maar later blijkt dat niet het geval.  Het zou hun fout niet zijn dat we gestrand zijn, maar we trekken dat allemaal in twijfel, want het verhaal gaat dat de bemanning al te lang aan het werk zou zijn en daardoor niet ook nog eens onze vlucht kan werken.

We wachten allemaal op onze bagage, die ook nog eens stuk voor stuk moet nagekeken worden dat de nummers op de labels matchen.  Stom, stom, stom genoeg heb ik de verkeerde bagagestrookjes na het doorzoeken van mijn tas weggegooid.  Gelukkig kunnen we ons rijbewijs laten zien om te bewijzen dat het onze tassen zijn.

Eindelijk staan we dan weer buiten.  Terwijl we op de bagage wachtten heb ik maar weer twee kamers gereserveerd in het Westin hotel.  Duur grapje, zo'n extra nacht, en reisverzekering kennen we in de VS eigenlijk niet echt, hoewel ik ga kijken wat de United credit card aan verzekering biedt in zo'n geval. 

Maar ja, het is nu eenmaal zo en een vriendelijke taxichauffeuse brengt ons naar het hotel.  Daar worden we als oude bekenden ontvangen.  We zijn niet de enigen van onze vlucht, die hierheen gingen.  Gelukkig is het laag seizoen, want anders zou het moeilijk geweest zijn om voor iedereen van het vliegtuig een kamer te vinden!

We krijgen twee aangrenzende kamers dit keer, vlak naast de kamer, die de kinderen de hele week hadden.  De kinderen hebben geen zin om nog iets te ondernemen, maar ik kleed me in mijn zwempak en Rick gaat eerst even naar de slijterij en voegt zich daarna bij mij. 

Rick had zin in rum na daar de hele dag tegenaan gekeken te hebben bij de duty free winkels op het vliegveld.  Hij haalt dus rum met bananensmaak en voor mij lekkere sauvignon blanc.  Dat hebben we wel verdiend na vandaag.

Intussen neem ik een duik in het zwembad en ga ik ook nog even de zee in.  Als ik hier dan toch nog even ben.  Samen met Rick drink ik een laatste El Matador cocktail in het zwembad en dan maken we ons klaar voor het avondeten.

Saskia had als wens om nog een keer bij Rackams te gaan eten.  Daar hadden zij en Kai genoten van de curry.  Dat vinden Rick en ik ook prima.  We nemen er een taxi heen, een Jamaicaanse chauffeuse dit keer.  Ze geeft Rick haar kaartje om ons ook weer op te halen.

We krijgen een tafeltje vlak aan het water en zien nog een prachtige Cayman zonsondergang.   Ik geniet van de conch chowder en Rick en ik bestellen beiden de special van mahi mahi met een voortreffelijke mango en jalapeno salsa.  Die wordt met peultjes en asperge en aardappelschijfjes geserveerd, zeer smakelijk.

Als we klaar zijn met eten bellen we Doreen, de taxichauffeuse, weer.  Terwijl we op haar wachten zien we nog hoe de tarpons worden gevoerd.  Enorme vissen zijn dat en meerdere restaurants doen dit voeren iedere avond.

In de hotelkamer gaan de voeten omhoog en hopen we vroeg te kunnen gaan slapen.  Gelukkig heb ik Icy Hot spray mee, die ik voor het eerst deze vakantie ga gebruiken.  Wordt vervolgd, hopelijk schrijf ik het blog van morgen vanuit ons huis!

De laatste "paradijs" foto's staan hier