Een lekker warme, maar niet vochtige rondleiding

En dan is het weer tijd voor een rondleiding.  Ik rooster een paar wafels, die ik met een kop koffie en een blikje V-8 op het deck verorber.  Aan de lucht te zien is de vochtigheidsgraad vandaag laag al zal het kwik volgens het verhaal voor de dertiende dag achtereen boven de 32 graden stijgen.

Kai brengt me lief naar de metro en ik zend een schietgebedje dat ik vandaag zonder oponthoud naar de stad mag komen.  Gelukkig gaat de rit nog voorspoediger dan gewoonlijk en al om kwart over negen stap ik bij het Smithsonian station uit.

Michael is er ook en zoals altijd krijg ik een hug.  Hij grapt dat hij misschien voor me moet gaan kijken of mijn groepje bij de andere uitgang staat.  De borden in het station zijn gewijzigd en daardoor maken deze zomer veel meer mensen de keuze voor de "verkeerde" uitgang.

Als er om vijf over half tien dan ook nog steeds niemand naar boven is gekomen, die in de verste verte Nederlands leek, vraag ik Michael op te letten of die mensen er alsnog komen.  Ik loop naar de andere uitgang en onderweg gaat mijn telefoon.  Het is M. en inderdaad staan ze bij die uitgang. Ik moet gaan bedenken hoe ik het duidelijker uitleg bij welke uitgang ik wacht.

Eenmaal daar maak ik kennis met B. en M. en hun dochters, de 15-jarige M. en de 17 jarige M.  Net als het gezin zondag en een aantal anderen deze zomer hadden zij mijn naam doorgekregen van een gezin dat ik vorig jaar rondleidde.  Dat is natuurlijk het ultieme compliment, want dat betekent dat dat andere gezin mijn rondleiding waardeerde.

Het wordt vandaag ook weer een leuke dag merk ik al meteen.  Het gesprek verloopt vloeiend en ook de meisjes luisteren zeer geinteresseerd.  Ik ben bijvoorbeeld zeer onder de indruk als jonge M. tijdens de lunch nog helemaal over de geschiedenis van het Washington Monument kan vertellen.  Dat was het eerste monument dat we bezochten tenslotte.

We lopen het gewoonlijke "rondje" en zelfs na al die keren de monumenten bezocht te hebben ben ik er zelf ook nog steeds van onder de indruk.  Er is overal zo goed over nagedacht en alles is zo imposant.  Het helpt natuurlijk dat ik het ook iedere keer weer door de ogen van mensen, die de monumenten voor het eerst zien, bekijk.

 

Na het Tweede Wereldoorlog Monument, de Vietnam Muur, het Lincoln Memorial en de roestvrijstalen soldaten bij het Koreaanse Oorlogsmonument steken we over naar het Tidal Basin.  Daar staat ongenaakbare (vind ik altijd) Martin Luther King Jr. uit te kijken naar het Jefferson Memorial.  Ironisch genoeg hield Jefferson slaven al was hij zijn hele leven tegen de slavernij.

Het Franklin Delano Roosevelt Memorial is altijd weer openbaring aan symboliek met zijn vier kamers, voor iedere van zijn presidentstermijnen een.  Na het Jefferson Memorial banen we ons een weg door de drommen toeristen naar de Old Ebbitt Grill.

Eerder had ik Mark al gebeld dat we een half uurtje later zouden zijn en het is zo fijn dat ze zo flexibel zijn.  Onze tafel staat al klaar in het zoals altijd zeer drukke restaurant.  Ik bedank Mark voor zijn hulp en verander de reservering voor vrijdag ook gelijk maar naar kwart voor een.  Kwart over twaalf is gewoon te moeilijk te halen meestal.

We bekijken het menu en ik weet het al, ik vind de flatbread zo lekker dat ik het weer bestel.  Ondanks mijn verzekeringen dat het echt lekker is waagt niemand zich aan de zalmsalade, want daar zit rauwe boerenkool in.  Dat is hier helemaal de rage en ik zeg het nogmaals, het heeft veel smaak.

Gelukkig is iedereen zeer te spreken over hun maaltijden.  B. probeert de crab cakes, die dit restaurant heel lekker maakt en de plaatselijke specialiteit zijn.  Jonge M. heeft de kip Milanese en haar zus de filet mignon, beiden zien er goed uit.  M. vindt de kipsalade duidelijk ook een succes.

Dit restaurant is niet voor niets zo populair, natuurlijk.  Hun eten is goed en de prijzen zeer redelijk.  Het is ook altijd even fijn om in de airco te zitten na een warme wandeling.  Na een gezellige maaltijd zetten we onze tocht voort.

Voor we het Witte Huis gaan bekijken lopen we de White House Gifts souvenirwinkel binnen.  Daar koopt jonge M. tien potloden voor haar vriendinnen in Nederland.  Daarmee besteden ze $10 en dan mogen er foto's gemaakt worden in de namaak Oval Office in de winkel.  Altijd leuk en ik maak een aantal foto's van het gezin.

Bijna alsof we in de Oval Office waren

Na de voor- en achterkant van het Witte Huis te hebben bekeken bemerk ik voldoende interesse ook bij de meisjes dat ik voorstel de film in het White House Visitor Center te gaan kijken.  Jonge M. is daar meteen voor en de anderen volgen.  Het is een leuke film, zolang je Engels verstaat, en na afloop is iedereen het erover eens dat het een goede beslissing was hem te kijken. Sowieso is het Visitor Center de moeite waard.

Tijdens de lunch vroegen ze of ik wist waar we postzegels zouden kunnen kopen en laat er nu een postkantoor precies op onze route naar het Capitool zijn.  Alsof ik het zo geregeld heb.  Het Benjamin Franklin postkantoor is een van de oudste in de stad, blijkt. 

Als de postzegels gekocht zijn plakken we ze met vereende krachten op de kaarten naar Nederland.  Het zijn mooie postzegels, vlinders en harten.  We kunnen ze hier natuurlijk ook meteen op de post doen dus dat is handig.

Langs Pennsylvania Avenue lopen we verder naar het Capitool.  Ik houd de tijd wel wat in de gaten, want de Library of Congress gaat om half vijf dicht.  Dat halen we ruimschoots en bekijken dat gebouw inclusief de bibliotheek van Thomas Jefferson intensief. 

Ongeveer een vijfde van Jefferson's bibliotheek

Dan zit de rondleiding er alweer op.  De dag is omgevlogen!  Gelukkig kan ik met hen in contact blijven via Facebook.  Je trekt toch altijd vrij intensief met elkaar op zo'n dag en dan is het leuk om contact te houden.  Een zwaaitje naar de andere mensen, die ik heb rondgeleid en dit blog lezen.  Iedere rondleiding is weer speciaal voor mij ook.

We lopen naar het Capitol South metrostation en nemen daar afscheid.  Zij kunnen mee met de meteen aankomende blauwe trein.  Ik moet drie minuten wachten op mijn oranje trein.  Ik voel mijn benen wel ook van gisteren en ben blij dat Kai me van het Vienna station komt halen.

Het is altijd weer zo'n andere wereld thuis, gek eigenlijk.  Van de wereldstad naar het stadje waar iedereen gewoon woont. Cosmo wacht me als een ongeduldig kind op.  Hij wil eten en het kan hem niets schelen dat ik het liefst eerst even mijn voeten omhoog zou doen.

Fairyville heeft een nieuw courgette huis te koop voor feetjes met zin in snoep. 

Kai en ik besluiten meteen te gaan eten en het wordt voor mij voor de tweede keer deze week Sea Pearl. We vragen een tafeltje op hun terras en ik geniet van een glas rose en bestel een paar van hun $1 sushi.  Kai neemt twee sushi rolls als hoofdmaaltijd en ik de watermeloensalade, die ik iedere dag zou kunnen eten, en de crispy rice cake tonijn, idem dito. Zo lekker!!

Thuis gaat Kai verder aan zijn aanmeldingsformulieren voor de Duitse universiteit.  Morgen gaan we die eindelijk samen verzenden.  Saskia komt ook weer thuis.  Morgen heeft ze therapie en dan gaan we op vakantie.  Haar huisgenootje zorgt (helaas, want ik mis hem wel) voor Flapjack in onze afwezigheid. 

Onze eekhoorn doet zich tegoed aan de laatste maiskolf, die ik voor onze vakantie heb