Een rondleiding met iemand in een rolstoel en het American Indian Museum

Het is wat moeilijk opstaan vanochtend, vast ook doordat het wat somber is buiten en daardoor lekker donker in de slaapkamer.  Toch sta ik keurig om kwart voor acht naast mijn bed.  Rick heeft de koffie al staan pruttelen en we eten samen ontbijt.  Ook "onze" eekhoorn eet mee van de maiskolf, zich in allerlei bochten wringend.

Daarna brengt Rick me naar de metro waar we tot morgenavond afscheid nemen.  Rick gaat vanmiddag naar de hoofdstad van South Carolina, Columbia.  Voor mij staat de trein al klaar en vandaag zijn er gelukkig geen vertragingen.

Rond kwart over negen stap ik bij McPherson Square uit.  Mijn gezelschap van vandaag wacht me daar al op.  I. is al lange tijd mijn FB vriendin en bloglezeres.  Zij is hier met een vriend, J.W., en haar moeder R. R. kan niet meer zo lang lopen dus zit in een rolstoel.  Gelukkig zijn alle bezienswaardigheden daarmee goed te bereiken.

Na de gewoonlijke korte geschiedenis over de stad lopen we naar het Witte Huis.  Daar is het rustig aan de voorkant.  Aan de achterkant mogen we niet helemaal tot aan het hek komen.  Als we weglopen parkeert een Park Police agent zijn cruiser net dwars op de stoep waar wij lopen.  Ook zie ik de brandweerwagen, die er stond toen de president met de helicopter vertrok, weer.

Op het internet lees ik dat president Obama om vijf voor half elf zal vertrekken richting Alaska waar hij onder anderen de naam van de hoogste berg van de VS zal hernoemen van Mount McKinley naar de oorspronkelijke naam Denali. 

Aangezien het toch wel erg leuk is de helicopter te zien landen en niet veel later weer met de president erin opstijgen stel ik voor te wachten.  Dat doen de anderen met graagte. 

Na een tijdje zien we drie helicopters aankomen en eentje landt achter het Witte Huis.  De andere twee blijven wel in de buurt cirkelen.  Een kwartiertje later vertrekt de helicopter met de president aan boord en de andere twee volgen.  Het is toch wel bijzonder om te zien, iedere keer weer.

 

We lopen verder naar het Washington Monument waarvan J.W. al wist dat het in twee etappes gebouwd is.  Het is altijd een leuk verhaal, de geschiedenis van deze ogenschijnlijk simpele obelisk.  Zoals altijd maken de oorlogsmonumenten veel indruk, vooral het Koreaanse met zijn roestvrijstalen soldaten.

We nemen de lift het Lincoln Memorial in.  Daar zit Lincoln nog steeds imposant op zijn troon.  Toch verveelt het nooit deze mooie monumenten weer te laten zien.  Ik zie onderweg ook een aantal fietsrondleidingen van Bike & Roll en hun gidsen zien er ook enthousiast uit.  Ik bedenk dat het misschien eens leuk zou zijn zo'n rondleiding te doen.  Wie weet leer ik nog een feitje dat ik niet wist.

Bij het Tidal Basin bekijken we het Martin Luther King Jr. Memorial en besluiten ze niet helemaal rond het meertje te lopen. Daarom vertel ik vanaf hier over het Jefferson Memorial aan de overkant.  Als laatste lopen we door het Franklin Delano Roosevelt Memorial.

Mooie spreuk van Martin Luther King Jr.

Franklin D. Roosevelt Memorial

Dan gaan we op zoek naar een taxi voor hen.  Die is snel gevonden en we nemen afscheid.  Ik krijg heel lief een Libelle, Margriet en Hollands Glorie aangereikt.  Nederlandse voedingsprodukten kunnen we hier vrij makkelijk krijgen, maar de Libelle en Margriet vind ik altijd heel erg leuk om te ontvangen.

Voor mijn lunch besluit ik naar het American Indian Museum te lopen.  Dat is nog best een flinke tippel, want het is helemaal aan de andere kant van de Mall.  Mitsitam Cafe is echter een van mijn favoriete lunchplekken in de stad en ik ben er alweer een tijd niet geweest.

Natuurlijk krijg ik er geen spijt van wat verder weg te gaan.  Ik bestel een koude broccolisoep met St. Jacobsschelpen en popcorn (noordelijke wouden regio) en een pittig garnalenceviche met groentes en choclo (Zuid Amerika regio).  Heerlijk en exotisch, precies mijn ding.  Van die broccolisoep had ik nog wel een kop opgekund!

Na het eten besluit ik weer eens wat in het museum rond te gaan kijken.  Ook dat is alweer een tijdje geleden.  Ik bekijk de permanente tentoonstelling, maar ben helemaal gefascineerd door de tentoonstelling over de verdragen, die de Amerikaanse federale regering met de diverse stammen sloot en vervolgens niet nakwam.

Eindelijk wordt er tegenwoordig toegegeven dat het allemaal niet ok was.  De Indiaanse culturen hebben altijd al mijn interesse met hun connectie met de aarde en het natuurlijke.  De tentoonstelling heeft bij ieder verdrag het gezichtspunt van de Indianen naast dat van de federale regering. 

Regelmatig krijg ik bij het lezen en het zien van de filmpjes een brok in mijn keel.  Ja, dit was volkenmoord, zoals een persoon terecht opmerkt. In het begin ging het goed, maar we weten allemaal hoe het afliep, hoewel de Indianen nu weer veel meer erkenning genieten en dit museum is daar een bewijs van.

 

Na een flink uur loop ik weer naar buiten.  Inmiddels schijnt de zon en ik haast me naar huis.  Ik loop dit keer terug van de metro en kleed me meteen in badpak.  De Nederlandse tijdschriften gaan mee naar de overkant en na een snelle doop om af te koelen, want het water is me eigenlijk te koud, ga ik in een ligstoel lekker o.a. Anne Wil en Sanne lezen.

Rick belt dat hij vergeten is Saskia's huur te betalen en die moet morgen binnen zijn.  Einde zwembadbezoek voor mij, maar ik ben vast van plan deze laatste week dat het open is iedere dag te gaan.  Hopelijk komt daar niets tussen.

Na de huur betaald te hebben ga ik eens aan het avondeten denken.  Als je op vijf minuten afstand van een Japans restaurant woont en sushi als favoriete eten hebt is de keuze niet heel moeilijk.  Kai kiest ook een paar rollen uit en ik haal ze op van Sushi Yama.

We smullen ervan op het deck.  Kai heeft nog niets gehoord over zijn kamer in Duitsland.  Dat is toch wel belangrijk, lijkt mij, maar ik probeer niet teveel te zeggen.  Hij wordt daar geergerd over en het zal wel loslopen (of niet).

De Eastern Tiger Swallowtail vlinder op onze buddleia

Intussen geniet ik zoveel mogelijk van zijn aanwezigheid.  Na het eten vertrekt Kai weer naar boven om zijn XBox spel te spelen en ik zet de tv aan.  Al kijkend schrijf ik dit blog.  Het was weer een erg leuke maandag met rondleiding en ga dat binnenkort als de rondleidingen verminderen weer missen.