De komende paar weken heb ik nog regelmatig rondleidingen te boek staan. Vandaag is het een volle dag en na mijn wafels en koffie zet Rick me af bij het metrostation. Vervelend genoeg heb ik hoofdpijn en het belooft een hete dag te worden. Hopelijk gaat het lopen helpen.
Straks is hij nog mijn enige "kind" thuis
Het is alsof er nooit problemen met de metro zijn geweest en gelukkig kom ik helemaal zonder oponthoud bij het Smithsonian station aan. Onderweg las ik weer over de twee pandababies, die dit weekend bij de National Zoo zijn geboren. De kans dat beiden zullen overleven is klein, hard duimen dus maar!
Het toeristenseizoen is vrijwel over en het is rustig bij het metrostation. Ik zie nog niemand, die aan M. en T., mijn stel van vandaag, kan voldoen. Ik wacht in de schaduw van de M metropaal. Dan komt er een Aziatisch mannetje met $1 waterflesjes. Ik heb mijn eigen drankje mee dus hoef er geen, maar de man maneuvreert zich gewoon zo dat hij mij uit de schaduw duwt!
Gewoonlijk zou het me niet zoveel kunnen schelen, maar het is flink warm en mijn hoofdpijn wordt zo alleen maar erger. Zodra hij even wegloopt neem ik die schaduwplek weer in, voor zijn koelbox met drankjes. Hij komt terug en probeert me weer te verdringen, maar ik zeg hem zonder pardon dat hij onbeschoft is en ik hier eerst stond.
Hij druipt af en inmiddels is het na half tien, maar ik zie nog steeds geen Nederlanders. Ik loop eens naar de andere uitgang, maar ook daar zijn ze niet. Dan besluit ik maar even te bellen. M. neemt op en het blijkt dat ze me straal voorbij zijn gelopen. Gelukkig niet te ver en voor het Aziatische kunstmuseum zie ik ze staan.
We maken kennis en ik heb een beetje het gevoel met Katja en Kevin op stap te gaan. Ik schat dat M. en T. ongeveer hun leeftijd zijn en ook is zij blond en hij donker en net als Kevin lang. We lopen naar het Washington Monument en daar willen ze wel kijken of er nog kaartjes zijn voor vandaag. Ze scoren twee kaartjes voor zeven uur vanavond.
Mark is er vandaag niet bij de Old Ebbitt Grill en we worden prompt in het koude gedeelte gestopt. Niet goed voor mijn spieren, maar de anderen hebben er zo te zien geen last van. Ik bestel weer het flatbread en T. ook, M. neemt de caesar salad.
Leuk vind ik dat dit hun allereerste kennismaking met de Verenigde Staten is! Niet alleen laat ik ze dus onze mooie stad zien, maar het zijn ook nog eens hun eerste indrukken van dit land. Hopelijk, maar ik denk het wel, is de rondleiding een goed begin.
Na het eten lopen we via Pennsylvania Avenue en o.a. het (lelijke) FBI gebouw, het Newseum en de Canadese ambassade naar het Capitool. Het Congres is nog op vakantie dus het is er erg rustig. Ik kan niet wachten tot de steigers weer van de koepel komen, maar dat zal nog even duren.
Het is pas twee uur als we de Library of Congress inlopen! Twintig minuten later heb ik ze de mooie dingen in dit gebouw laten zien en nemen we afscheid. Zij hebben besloten de rondleiding in het Capitool te gaan doen. Ze hebben heel wat gezien vandaag, maar duidelijk nog energie voor heel wat meer!
Het was weer een erg leuke dag en iedere keer bijzonder om "mijn" stad door "nieuwe" ogen te zien. Vandaag vond ik het ook fijn om dit te doen, omdat ik vanochtend een beetje met mijn ziel onder mijn arm liep vanwege het vertrek van Kai. Hij is nog niet eens vertrokken en ik voel me al zo!
De rondleiding heeft me echter de kans gegeven mijn gedachten op een rijtje te zetten en te weten dat ik ook mijn eigen leven heb. Het is moeilijk de kinderen te laten gaan, maar in Kai's geval weet ik dat hij dit graag wil en dan is het makkelijker, ondanks de afstand. In mijn hoofd heb ik mezelf dus eens streng toegesproken tijdens de stukken waar we even niet kletsten.
Mijn metrotrein komt er net aan als ik het station binnenloop en Kai komt me in Vienna ophalen. Ik vraag natuurlijk meteen of hij al antwoord op zijn email heeft, maar dat is niet het geval. Als ik hem was had ik allang opgebeld, maar ja, ik ben nu eenmaal een echte type A persoonlijkheid en Kai heeft dat niet zo dringende van Rick.
Het was zo warm vandaag en ik heb nog steeds hoofdpijn dus ik kleed me meteen in mijn bikini en loop naar de overkant het zwembad in. Het water voelt zo heerlijk! Niet te koud en niet te warm en is zo ontspannend. Ik denk wel dat dit de laatste heel hete rondleiding was dit jaar. Gek genoeg vind ik dat dan ook weer jammer, want het betekent dat de zomer bijna voorbij is.
Tussen duiken in het zwembad door klets ik met deze en gene op Facebook. Jammer genoeg hebben beide meisjes de nodige moeilijkheden en dat weegt ook op mijn schouders. Op de radar zie ik dat er regen op komst is, maar het duurt gelukkig tot na ik weer thuis ben voor het losbarst.
Voordat dat gebeurt klets ik bij met Christine. Zij is altijd goed om me weer op de rails te krijgen. Zo jammer dat ze zo ver weg wonen, maar hopelijk kunnen we in het komende jaar elkaar weer zien. Het wordt steeds moeilijker om iedereen, waar we om geven en ver van ons woont, regelmatig te zien!
Rick komt thuis met een heerlijke kip en spinazie quiche van Pie Gourmet. We hebben er een frisse salade bij met pittige augurken. Pittige augurken? Ja, je leest het goed, Rick wist zelfs niet dat ze pittig waren, maar ze zijn "buffalo style" en dat is gekruid! Erg lekker is het wel.
Vanavond kijk ik naar de America's Next Top Model afleveringen, die ik tijdens onze vakantie heb opgenomen. Het blijft een leuke show om naar te kijken. Ik ben zeer benieuwd wie er dit keer gaat winnen. Volgen anderen hier ook ANTM?
9 reacties:
Ik kan me goed voorstellen dat je met de ziel onder de armen loopt. Het is natuurlijk totaal niet te vergelijken, maar ik moet af en toe best slikken dat mijn 'kleine' Skyler al een echt zelfstandig ventje aan het worden is. Je mag best even stil staan bij je eigen gevoelens en gewoon je gevoel uitspreken. Dikke 'virtuele' knuffel!
Gelukkig had je een rondleiding om je gedachten wat te verzetten.
Lekker dat je zo vroeg klaar was zodat je nog lekker naar het zwembad kon. Nog even het zomerse gevoel vasthouden.
Groetjes Anja L.
Wat heb je deze zomer veel rondleidingen! Het lijkt onderhand wel bijna fulltime. En wat blijft het toch lang en onophoudelijk warm. Ik ben daar wel een beetje jaloers op.
Ik kan me voorstellen dat dit een lastige tijd voor je is. Het gaat ineens wel heel erg snel allemaal. Met je verstand weet je dat het zo moet gaan en dat het goed is, maar als moeder houd je je kinderen het liefst bij je. En als je kinderen problemen hebben, is dat gewoon heel moeilijk. Je wilt het voor ze oplossen, maar meer dan raad geven en steunen kun je niet.
Loslaten is het moeilijkste wat er is.
Maar jullie hebben ze opgevoed tot prachtige kinderen die hun weg zullen vinden.
En je kent het gezegde: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.
Groet, Bea
Heel herkenbaar dat je blijft mee zorgen met je kinderen. En het komt altijd weer onverwacht; denk je net alles op 'de rails' te hebben en dan komt er ergens een 'kink in de kabel'.
Fijn dat je wat afleiding hebt met je rondleidingen en lekker zwemmen en bijpraten met je buurtjes.
@Becs - Ja, het uitspreken helpt en ook te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
@Anja - Dit jaar valt Labor Day laat dus we hebben een week langer zwembad dan vorig jaar!
@Marion - Ik kan niet heel uitgebreid schrijven wat er speelt, natuurlijk, maar inderdaad, je wilt het voor ze oplossen en dat moeten ze toch echt zelf doen
@Bea - Inderdaad trots op de volwassenen, die ze zijn geworden
@Tineke - Het is moeilijk om jongvolwassene te zijn dat merk ik wel. Ik zou niet weer twintig willen zijn
Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt! Ik moest aan je denken toen ik mijn dochter vandaag van het station haalde en haar zag staan. Zo trots op de vrouw die ze is geworden, maar tegelijkertijd zou ik zo graag weer even teruggaan naar haar kindertijd..
Ik weet niet of het nummer van Marco Borsato bekend is voor jou, maar zijn tekst van "Dochters" idd zo treffend dat ik altijd een traantje moet laten als ik het hoor.
Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt! Ik moest aan je denken toen ik mijn dochter vandaag van het station haalde en haar zag staan. Zo trots op de vrouw die ze is geworden, maar tegelijkertijd zou ik zo graag weer even teruggaan naar haar kindertijd..
Ik weet niet of het nummer van Marco Borsato bekend is voor jou, maar zijn tekst van "Dochters" idd zo treffend dat ik altijd een traantje moet laten als ik het hoor.
Een reactie posten