Bijtijds sta ik op en het verbaast me dat Kai nog niet wakker is. Ik maak een paar eieren met kaas en drink een V-8, want mijn fruit is op. Dan wek ik Kai toch maar, want ik wil niet te laat aan onze wandeling in de Shenandoah beginnen.
We pakken de backpacks in, Kai gaat die met het drinken dragen en ik die met het proviand, die is een stuk lichter. We doen Cosmo in zijn autoharnas achterin en vertrekken dan naar Shenandoah National Park.
Na zo'n drie kwartier komen we aan bij de noordingang van het park. Ik laat mijn parkenpas zien waarmee ik de $20 toegang bespaar. Die pas heb ik er met Great Falls allang uit. Ik moet mijn identiteitsbewijs nog even laten zien om de handtekening te checken en dan mogen we door.
Bij Dickey's Ridge vier mijl later stoppen we even voor een pit stop en bij een van de uitkijkpunten voor een paar foto's van de Shenandoah vallei. Ik rijd en geniet van de vele wilde bloemen in de bermen en vooral de honderden vlinders, die daarop zitten. Ik zou willen stoppen om er foto's van te maken, maar er zijn dan net geen goede parkeerplekken.
Na wat oponthoud door wegwerkzaamheden aan Skyline Drive komen we om half een bij het beginpunt van het White Oak Canyon trail aan. We laden de backpacks op onze ruggen en beginnen aan de afdaling. Klein nadeel van dit pad is dat je eerst omlaag gaat en op de terugweg alleen maar klimt.
Het is heel rustig en slechts af en toe komen we mensen tegen. Ongeveer halverwege waarschuwt een stel wandelaars ons voor een beer ongeveer honderd meter verderop. Als we Cosmo niet hadden zou ik me erheen gehaast hebben hopend op een foto, maar we weten dat Cosmo tegen beren blaft en weten hun reactie daarop niet.
We wachten dus even, hopend dat de beer doorgelopen zal zijn. Dat is inderdaad het geval. Aan de ene kant ben ik opgelucht, want ik vond het toch angstig toen we oog in oog met zo'n dier kwamen te staan, maar de fotografe in mij is teleurgesteld.
Niet veel later wil Kai graag naar een van de watervallen, maar daar staat al een gezin foto's te nemen. Al gauw horen we een wel zeer bekende taal uit hun monden komen. Zomaar midden in het woud van Virginia is daar een Nederlands gezin!
Natuurlijk kan ik het niet laten om even een praatje te gaan maken. Gelukkig vinden zij het duidelijk ook leuk een (voormalig dan wel) landgenote tegen te komen, want dat is niet altijd het geval. We kletsen even, ook zij hebben de beer gezien. Ik maak een gezinsfoto voor ze en dan gaan we weer verder.
Kai en ik lopen voor we gaan picknicken nog even naar het uitkijkpunt voor de waterval. Er staat een boom voor en dat frustreert Kai, die eigenlijk naar de onderkant wil lopen. Dat vind ik teveel van het goede, want ik voel mijn knieen nu al en moet nog helemaal terug naar boven. Ik bied echter aan boven te wachten terwijl hij erheen klimt.
We besluiten eerst te gaan eten, want het is al wat laat voor lunch al hebben we onderweg een snack op. We vinden een plekje aan de waterval en ik doe mijn sandalen uit en mijn voeten in het koele water. Heerlijk!
Ons proviand bestaat uit bison jerky (voor Kai), kalkoen jerky (voor mij), crackers, oude Goudse kaas en aardbeien en kiwi. Cosmo krijgt af en toe ook een hapje toegeworpen. Hij is grappig genoeg wat bang van de gladde stenen.
Als we klaar met eten zijn zoeken Cosmo en ik dan ook een schaduwplek waar we onze voeten/poten in het water kunnen afkoelen op. Kai klimt naar de onderkant van de waterval. Ik had het vast wel gekund, maar wil mijn energie bewaren voor de klim terug naar de auto.
Kai is sneller dan ik had gedacht weer terug, missie volbracht. Intussen is er niemand meer te bekennen bij de watervallen en boven het dichte bos zie ik witte onweerswolken. Die stemmen we wat nerveus want daarin willen wij niet door het bos lopen.
Gelukkig verloopt de klim terug naar boven voorspoedig. In mijn herinnering vond ik die klim de vorige keer heel moeilijk, maar vandaag zijn we voor ik het weet terug bij de van. Helaas of gelukkig geen beren gezien, maar verder nog altijd mijn favoriete wandeling in de Shenandoah.
Kai neemt het stuur op de terugweg, heel fijn, want zo kan ik ook als passagier genieten van het natuurschoon. Dat gebeurt niet vaak. We kiezen ervoor Skyline Drive ook terug te nemen in plaats van de 211, die ik gewoonlijk neem. Dat geeft meer kans op wilde dieren zien.
Inderdaad zie ik al gauw een hert langs de kant grazen, maar Kai rijdt er voorbij. We keren om en ik krijg een aantal heel mooie close up foto's van het dier dat me nieuwsgierig aankijkt voor het wegloopt.
Niet veel later begint het te plenzen. Gelukkig kregen we dat in het bos niet over ons heen! Bij mijn favoriete uitkijkpunt is het weer even droog en neem ik foto's. Het blijft zo'n mooie rit! Ik snap werkelijk niet dat mensen soms zeggen dat Skyline Drive minder mooi is dan de Blue Ridge Parkway.
Net voor we het park uitrijden stopt Kai weer voor herten, die de weg oversteken. Dit keer zijn het een moederhert met haar drie "bambi's", schattig! Helaas is dan onze dag in de natuur voorbij. We rijden door Front Royal terug naar de I-66.
Daar komen we in fikse onweersbuien terecht dus ik ben blij dat ik Kai heb gemaand toch wat sneller te lopen. We zien de mooiste regenbogen waar ik ook foto's van probeer te nemen uit het beregende autoraam.
Bij Manassas, zo'n twintig kilometer van huis, komen we in een zware onweersbui terecht. Kai kan nauwelijks vooruit zien en moet stapvoets rijden. Ik zie veel mensen aan de kant van de weg de bui afwachten. Inderdaad is er een weerswaarschuwing zie ik op mijn telefoon. De bliksem schiet links en rechts en het dondert flink.
Gelukkig is Cosmo in de auto een stuk rustiger dan thuis. Hij slaapt er gewoon doorheen. Intussen bestel ik alvast avondeten bij Yama. Het is klaar als ik het op kom halen. Dat is fijn, want we zijn beiden moe van de dag.
Thuis eten we tegelijk met Cosmo. De sushi is weer heerlijk en Kai heeft een kip Katsu. Dan gaan mijn voeten omhoog en kijk ik America's Got Talent. Morgen weer "aan de bak" zoals een van mijn Facebook vriendinnen altijd schrijft (Danielle, ik weet niet of je hier nog meeleest). Gelukkig is Kai bereid me naar de metro te brengen. Nu maar hopen dat er niet weer vertraging is.
Na heel wat vragen hier ook een foto van Saskia met rood haar. Het staat haar (natuurlijk) prachtig. Ze geniet ook van hun nieuwe appartement, Flapjack en Elfie kunnen het zo goed met elkaar vinden dat ze de dames wakker houden. Gelukkig hebben we Saskia ervan kunnen weerhouden nog een kitten te nemen!
Foto's van vandaag staan hier
10 reacties:
In één woord: prachtige natuur in jullie buurt en mooie foto's die dat weergeven.
Groeten van Hilde uit B.
Prachtige foto's van de Shenandoah! Het is zo'n mooi gebied! Het blijft genieten.
Wat is het toch mooi bij jou in de omgeving. Fijn dat Kai dit ook leuk vindt om te doen.
Grappig dat Cosmo in de auto niet bang is. Voortaan met onweer maar in de auto gaan zitten ☺.
Wat staat dat rode haar mooi bij Saskia.
Groetjes Anja L.
Fijn zo'n dagje natuur met Kai. Het lijkt me geweldig om eens een beer te zien maar tegelijkertijd doodeng.
Prachtig dat rode haar bij Saskia. Maar sowieso een mooie meid!
Wat wonen jullie toch prachtig. Dicht bij de grote stad en zoveel natuurschoon. Wauw ik kan me voorstellen dat je er elke dag weer van geniet.
Ha ik dacht net hetzelfde, Cosmo de auto in ;-)
Wat prachtig is Saskia met het rode haar (hoewel ik het blauw ook heel mooi vond)!
Mooie haarkleur bij Saskia.Past gewoon bij haar.
Heerlijk he zo'n dag in de natuur. Dat is nog genieten zolang Kai thuis is.
Knap van je al dat lopen en klimmen. Ik was halverwege gestopt want mijn knieen begeven het dan. Artrose en dat is best lastig.
Groeten Wil
Cosmo heeft in de auto geen last van de elektrostatischetijd. Dat is waarom hij in huis zo in paniek is. Het zijn niet de geluiden zo als iedereen vaak denkt maar maar de electrostatsche druk. Daarom ben je ook veilig in een auto tijden onweer. De eerste thunder shirts voor honden zijn gemaakt door een kennis van mij die net als mijn man elektrotechniek had gestudeerd en twee Border Collies had die ook iedere keer in paniek waren. Door zijn kennis van elektro techniek begreep hij dat die statische oplading en druk heel naar en beangstigend zijn voor een hond. Hij maakte een eerste soort cape gevoerd met een afweren metalen doorweven stof. Dat was zo'n succes dat hij na wat aanpassingen en tips van ons die de capes hadden getest met een fantastische cape/jas verkocht. Het was een enorm succes en ze zagen er heel anders uit dan de tegenwoordige anxiety wraps die volgens mij geen metalen voering hebben en dus geen bescherming bieden tegen de druk die ze voelen. Mijn man had een briljant idee om een van de crates in Alu folie in te pakken. Volgens hem zou dat ook werken. Dat deed het ook, gedeeltelijk:-) voor het andere gedeelte zat onze Gwen met een oog naar het ritselende zilver papier te staren. Ze vertrouwde het niets.:-)
Wat een heerlijke dag en prachtige wandeling. Wij hebben er jaren geleden ook een heel stuk over gereden en gewandeld.
Saskia haar haar is prachtig. Staat haar heel goed.
Groet, Bea
@Hilde - Het is inderdaad adembenemend mooi en genieten
@Greet - Gelukkig is het een nationaal park zodat het ongerept blijft
@Anja - Misschien maak ik voortaan wel een ritje met Cosmo als het onweert
@Petra - Ik vind het altijd weer bijzonder, maar zo helemaal onbeschermd met een hond liever niet
@Suus - Ja, ik verbaas me er soms over hoe weinig anderen in mijn omgeving er gebruik van maken
@Ann - Ik ook, maar deze kleur past bij haar ogen.
@Wil - Daarom ben ik ook niet naar beneden geklommen met Kai, teveel stress op mijn knieen
@Tink - Een auto is een kooi van Faraday en daar zal het wel door komen dat die stralingen niet doordringen. Vraag me af of daardoor dieren ook dingen als aardbevingen kunnen voelen aankomen
@Bea - Ooit wil ik de hele Skyline Drive rijden en ook de Great Smoky Mountains bezoeken. Daar krijg ik Rick maar niet warm voor
Een reactie posten