Anchorage trolley tour en Alaska Zoo

Jammer genoeg was het weerbericht correct en plenst het als we om zeven uur opstaan.  De bergen zijn niet te zien en ik laat mijn plannen om de natuur in te gaan voorgoed varen.  Ik was er toch al een beetje nerveus over, want het is geen toeristenseizoen meer en laat het aan mij over om in mijn eentje oog in oog met een beer of eland te komen.

Regen :(

Plan B is ook erg leuk, dus dat gaat van start.  Eerst ga ik met Rick mee naar beneden om te ontbijten.  Hij heeft alleen wat gedraald en is opeens laat.  Hij eet heel gauw en ik geniet wat rustiger van de English muffin met Canadese bacon en gepocheerde eieren. 

Dan maak ik me klaar om te gaan sporten.  Ik loop naar de andere toren en neem de lift naar de sportruimte.  Die is vrij groot hier en heeft ook uitzicht op het centrum van Anchorage.  Ik kies een van de ellipticals en lees verder in mijn spannende boek (Chronos Files van Rysa Walker). 

Als ik zesduizend stappen bijeen heb vind ik het genoeg.  Ik kleed me warm aan en loop naar het grappige bezoekerscentrum.  Het is een log cabin met gras als dak.  Daar vraag ik naar de trolley en kan mee met de volgende om tien uur.

Het is een rondleiding van een uur en ook weer erg leuk, want naar plekken waar ik nog niet geweest ben.  Zo zien we een ondergronds gebouwd huis (of althans het dak daarvan).  In Earthquake Park zijn de gevolgen van de 9,2 op de schaal van Richter aardbeving van 1964 nog te zien.  Wat vroeger vlakke grond was is sindsdien heuvelachtig.

Als laatste rijden we door het grootste vliegveld van kleine vliegtuigjes met een motor ter wereld.  Heel veel gebieden in Alaska zijn enkel met boot of vliegtuig(je) te bereiken.  We zien ook veel watervliegtuigjes en een waarschuwing dat vliegtuigjes voorrang hebben op de weg.

De gids, Colton, is een geboren en getogen Alaskan en vertelt erg leuk.  Het uur vliegt dan ook voorbij en voor ik het weet zijn we terug bij het bezoekerscentrum. 

Terug in de kamer regel ik met Kai onze reis naar Duitsland.  Hij is er eindelijk zeker van dat hij een gemeubileerde kamer heeft en om nog een redelijke vliegticketprijs te krijgen moet het twee weken van tevoren boeken.  Ook zag ik vanochtend dat de hotels in Germersheim volraken.

We vertrekken de negentwintigste, hebben een nacht in Frankfurt en komen dan de eerste oktober in Germersheim aan, zodat Kai meteen zijn kamer kan betrekken.  Ik blijf dan een weekje om hem een beetje te helpen inrichten e.d.  Nu moet Kai dus goed gaan bedenken wat hij mee wil nemen, want we hebben natuurlijk maar beperkt plaats.

Terwijl ik mijn klanten voor later deze maand eindelijk laat weten dat ik beschikbaar ben voor hun rondleiding heeft Saskia ook goed nieuws.  Zij is aangenomen bij Whole Foods en gaat daar goed verdienen.

Dan is het lunchtijd en de trolley gids raadde F Street Station aan. Dat is eigenlijk maar een kleine bar maar heel gezellig en volgens hem met lekker eten.  Nou daar had hij helemaal gelijk in!  Ik bestel een sourdough sandwich met crabsalade en een kop tomatensoep.  Het smaakt helemaal prima!

Vanmiddag wil ik naar de Alaska Zoo en daar is een gratis busje heen.  Ik was van plan Ricks huurauto te gebruiken, maar vind het wel zo fijn om erheen gebracht te worden.  De rit erheen duurt ongeveer twintig minuten en ik geniet van het uitzicht.  Helaas geen elanden, die zogenaamd overal in de stad te zien zouden zijn, maar de chauffeur zegt er zelf de afgelopen paar weken geen gezien te hebben.

Bij de dierentuin betaal ik de $15 entree en neem een kaart mee. Het is inmiddels gelukkig droog en heel af en toe is er zelfs een zonnestraaltje.  Ik zie meteen dat hun kooien wel erg donkere tralies hebben (maar de meesten geen dak).  Jammer, want dat ziet er zo heel erg als een gevangenis uit en vermoeilijkt mooie foto's.

Toch geniet ik van de veelal actieve dieren.  Ook in deze dierentuin zijn er weer voornamelijk dieren uit de noordelijke klimaten.  Veel ervan zijn wezen of gewonde dieren van plaatselijke diersoorten.  Mijn absolute favoriet zijn de ijsberen, want die heb ik alweer vele jaren niet gezien. 

Na zo'n anderhalf uur heb ik het wel gezien.  Toevallig belt mijn zusje dan ook net dus we kletsen gezellig even bij.  Ik kijk nog wat rond in de winkel, maar zie niets van mijn gading.  De busjes komen keurig om kwart over drie om de Holland America cruisegasten en mij mee terug te nemen.

In het hotel fris ik me op en niet veel later komt Rick ook terug van zijn werkdag.  Alles is goed gegaan met de vergaderingen met de diverse indianenstammen waarvoor hij hier is.  We besluiten voor het eten even in het stadje rond te gaan lopen en wat te drinken.

We bekijken eerst een leuke totempaal, die je hier overal ziet, maar deze is met de dieren van Alaska.  Dan zien we het gedenkbeeld voor Dwight Eisenhower, die president was toen Alaska de 49ste staat werd.  Daar staat ook een bord met de geschiedenis van de stad en ik realiseer me nu pas dat de stad pas honderd jaar oud is! 

Nu moet ik zeggen dat ik gehoopt had lekker met mijn fototoestel door de straten hier te dwalen en bijzondere architectuur te fotograferen.  Echter is mijn indruk van vier jaar geleden terecht, het enige bijzondere gebouwtje, althans in het centrum, is het bezoekerscentrum.  De rest zijn voornamelijk saaie jaren zestig blokkendozen (gebouwd na de aardbeving van 1964, die 200 levens eiste).

We gaan op zoek naar een leuke bar om wat te drinken en vinden die bij Orso.  We nemen plaats aan de bar en Rick bestelt een plaatselijk biertje.  Ik zie dat ze gerookte zalm wodka hebben van een plaatselijk merk.  Daarmee maken ze een surf en turf bloody mary, die ik natuurlijk moet proberen.

Als snacks bestellen we eerst de crab corn dogs, maar die vind ik helemaal niet lekker, veel te week en geen smaak.  De gevulde eieren met crab en zalm zijn echter heerlijk.  We proberen ook nog de gerookte zalm wodka alleen en ik vind hem erg lekker.  Geen idee waar we een fles kunnen kopen, echter.

Voor ons avondeten hebben we net als gisteren bij de Glacier Brewhouse gereserveerd.  Maar goed ook, want we horen de hostess alweer zeggen dat er een enorme wachttijd is.  Dit stadje kent weinig restaurants en er is een cruise schip aangelegd dus daar zal het wel drukker door zijn.

Wij genieten weer van de heerlijke zalmdip!  Ik wou dat we die mee naar huis konden nemen.  Dit keer krijgen we er knapperige crackers bij, want het brood van gisteren vonden we niet lekker.  Ik schrijf dat later ook op een commentaarbriefje wat naar onze ervaringen vraagt.

Chelsea is een zeer attente serveerster en als "hoofdgerecht" heb ik een salade met groen, druiven en blauwe kaas en de halve pond krabbenpoten dit keer.  Die vind ik makkelijker te ontleden dan gisteren en ze smaken weer super. 

Ricks collega's aten hier ook toevallig en we kletsen even gezellig.  Natuurlijk gaat Rick morgen met hen eten, maar vanavond vond hij het leuker als wij nog samen zouden eten zonder werkpraat.  Daar ben ik hem wel dankbaar voor al heb ik van het begin af aan gezegd dat ik me aanpas.  Ik ben tenslotte mee op zijn zakenreis.

We lopen alweer door miezerige regen terug naar het hotel.  Hoe mooi het hier ook is, ik zou er absoluut niet willen wonen.  Het klimaat alleen al, maar ook alles zo afgelegen en midden winter vier uur daglicht, ik moet er niet aan denken.  Dit is mijn laatste avond hier, Rick heeft nog twee nachten. 

Foto's van vandaag staan hier