Een rondleiding in prachtig weer

Oef, met een jet lag van vier uur vroeger gaat die wekker wel erg snel vandaag!  Om kwart voor acht sta ik naast mijn bed en maak me klaar om naar de stad te gaan.  Ik rooster een paar wafels en zet koffie. 

Als ik daar echter melk in wil doen, komt die in vieze klonten uit het pak!  Bah!  Ik kijk naar de datum, maar hij zou goed moeten zijn tot de 19e.  Dan maar zwarte koffie, hoewel ik daar helemaal niet van houd.  Ik drink dan ook maar een halve mok.

Kai is lief genoeg op te staan en me naar de metro te brengen.  In de trein rijd ik langs allerlei files.  Soms denk ik dat zelf rijden zoveel makkelijker en fijner zou zijn, maar als ik dat dan zie toch maar liever een overvolle metrotrein.

Om kwart over negen stap ik bij het Smithsonian station uit en zie een stel op een van de bankjes zitten.  Aangezien er verder bijna niemand is (ik vraag me af waar mijn vriend Michael heen is nu het toeristenseizoen voorbij is) neem ik aan dat het mijn gezelschap voor vandaag is.

Inderdaad blijkt dat het geval en ik maak kennis met de Belgische A. en D.  Zij zijn hier, net als de mensen, die ik volgende week donderdag en vrijdag zal rondrijden, voornamelijk voor het WK Wielrennen in Richmond deze week.  Saskia heeft daarom de komende week ook vrij van school.

A. is zeer slechtziend en ik vraag haar hoeveel ze kan zien zodat ik een beetje idee heb van hoe beschrijvend ik alles moet bespreken.  Ze vertelt dat ze kan zien dat ik een zonnebril opheb en een paardestaart in.  Haar zicht is ongeveer 18%, maar ze wil dat ik de rondleiding gewoon doe zoals altijd.

Sowieso vertel ik natuurlijk veel en ook beschrijvend dus dat gaat helemaal prima.  We lopen langs het Washington Monument en kijken of er nog kaartjes zijn om naar boven te gaan.  Die zijn er wel, maar helaas voor twee uur en half drie en die tijden komen niet goed uit met de rondleiding.  Zij zijn hier morgen ook nog dus gaan het dan nog eens proberen.

Het is een gezellig stel en we lachen wat af onderweg.  Het is rustig bij het Tweede Wereldoorlog monument en er is een prachtige weerspiegeling in de Reflecting Pool.  D. stelt voor een foto van mij te maken en dat vind ik wel leuk, zo "aan het werk".

Opeens zijn er weer hele toeristengroepen in de stad.  We banen ons een weg door de groepen.  Het zijn vooral de oudere Amerikanen, die nu hun land door toeren in grote georganiseerde reizen.  Ook hoor ik Italiaans en natuurlijk heel wat Aziatische talen. 

Deel van het verpleegstersbeeld bij het Vietnam Veterans Memorial

Het is werkelijk schitterend weer met knalblauwe lucht.  Eindelijk een rondleiding zonder dat ik er als een verzopen kat uitzie, al is het wel rond de dertig graden.  A. en D. vinden het wel erg warm, maar die komen ook zo uit Belgie.

Na de Vietnam, Lincoln en Korea monumenten kopen we een flesje vers koud water.  Dan steken we over naar het Tidal Basin.  Hier ben ik soms wat bezorgd om A., want het pad kan flink oneven zijn.  Gelukkig helpt D. haar en de enige keer dat ik haar zie struikelen is over een wel ingewikkeld stuk met allemaal boomwortels, die uitsteken.

We bekijken het Franklin D. Roosevelt Memorial en dan als laatste het Jefferson Memorial.  Van daaruit hebben we gewoonlijk mooi uitzicht op de achterkant van het Witte Huis, maar vandaag staat er een lelijke groene paal voor.  De aanwezige park ranger weet te vertellen dat het een tijdelijke mobiele telefoonpaal is voor het bezoek van de Paus volgende week.

Later zien we nog meer voorbereidingen voor dat bezoek.  De stad wordt er helemaal voor ingericht. Je zou bijna denken dat de Paus op bezoek kwam... Oh, wacht... (ik weet eigenlijk niet eens of dat een uitdrukking is, mijn opa zei het altijd als mijn oma overdreven aan het schoonmaken was in zijn ogen).

We lopen naar de Old Ebbitt Grill waar Mark vandaag niet aanwezig is.  We krijgen wel, zoals nu als mijn voorkeur in hun systeem staat, een tafeltje in de hoofdzaal.  Edward, die een goede serveerder is, maar mij na ik weet niet hoeveel keer nog niet herkent, bedient ons.

A. en ik nemen beiden de flatbread met tomaatjes en rucola en D. de kip linguini, die er ook erg lekker uitziet.  Het valt me al op dat A. erg weinig eet.  Nu is zo'n flatbread echt niet veel, gewoon een lunchportie, maar ik denk maar dat ze misschien gewoon wel een heel kleine eter is.  Je weet het maar niet.  D. eet met graagte de rest van haar flatbread op.

We zetten onze tocht voort en zien dat we heel ver van de voorkant van het Witte Huis moeten blijven.  We kunnen het huis zelfs vrijwel niet zien.  Ik vraag aan een Secret Service agent of dat met de achterkant ook het geval is en dat beaamt hij.

Wetend dat A. en D. morgenochtend vroeg een rondleiding in het Witte Huis hebben stel ik voor de achterkant over te slaan.  We zullen er nauwelijks iets van kunnen zien en het is toch weer een stuk lopen.  Daar stemmen ze mee in.

We vervolgen onze tocht langs Pennsylvania Avenue en ik merk dat A. erg stil wordt.  Ik ben al bang dat ze mijn rondleiding saai vindt, maar gelukkig is dat niet het geval.  Haar eten is echter niet goed gevallen en ze is erg misselijk.

Helaas is er zo dicht bij het Capitool helemaal niets en ze besluit toch door te lopen naar de Library of Congress.  Daar zijn de toiletten gelukkig dichtbij.  Het helpt echter allemaal niets en A. verlangt naar een Rennie.  Dat merk kennen we hier niet, maar zij heeft ze mee in het hotel.

We lopen dan ook gezamenlijk naar de metro en nemen dezelfde trein tot Metro Center.  Daar neem ik afscheid van hen, want zij moeten overstappen op een rode lijn trein.  Ik hoop dat A. het ondanks de nare misselijkheid toch een leuke rondleiding vond.  En natuurlijk dat het enkel indigestie was, niets ernstigers.

Kai komt mij weer van het metrostation halen en Rick, die vanochtend al om half drie op moest om vervolgens de hele dag deze richting op te reizen, belt dat hij vertrekt uit Seattle.  Ik rijd zodra ik thuiskom naar Safeway voor meer melk, want zwarte koffie vind ik werkelijk verschrikkelijk!

Voor het avondeten kies ik sushi van Yama.  Kai vindt hun kip katsu lekker.  We eten samen op het deck, al eten de muggen intussen van mij mee. Ik bedenk me dat Kai en ik al over minder dan twee weken naar Duitsland vertrekken.  Hij lijkt er zo koel als een komkommer over en als ik vraag of hij nog dingen moet kopen o.i.d. krijg ik het typische Kai antwoord: "Ik weet het niet".

Terwijl ik op Ricks thuiskomst wacht kijk ik naar Jeff Dunham in Hollywood.  Ik vind hem zo leuk, altijd!  Vooral Achmed, the dead terrorist, die altijd weer met grappige opmerkingen komt.  Daarna is er een special van Mat Franco, ook al zo'n leuke "tovenaar".  Helemaal goed voor mijn moeie botten, want ik voel de jet lag wel en wil toch opblijven voor Rick.