Reis naar Anchorage

Zaterdag

Onze wekker gaat om zeven uur af en we douchen en pakken de laatste dingen in.  Rick geniet van een kop thee en ik word wakker met een kop koffie, maar we besluiten ontbijt te kopen op het vliegveld. 

Dan nemen we afscheid van een slaperige Kai en wachten op de taxi, die Rick gisteravond heeft besteld.  Ik heb hem aan de telefoon gehoord dus weet dat hij hem gereserveerd heeft.  Wat er ook komt echter, geen taxi.  Washington Flyer heeft ook geen reservering voor ons, blijkt. Dat is duidelijk misgegaan.

Gelukkig is dit maar een vrij kort reisje en Rick besluit zijn auto dan maar te nemen.  Het regent voor het eerst in weken gestaag, maar we hoeven maar even buiten te zijn om de bagage in te laden.  Vanuit de parkeergarage kunnen we door een overdekte tunnel naar de terminal lopen.  Het is een flinke wandeling, ik heb zo al bijna 3000 stappen bij elkaar!

Bij United Premier is het uitgestorven.  We zijn dus ook binnen een paar minuten ingecheckt.  Ook bij TSA Pre is erg geen mens.  Zo rustig hebben wij Dulles Airport nog zelden meegemaakt!  Nog geen kwartier nadat we de auto parkeerden lopen we al naar de trein voor de C gates!

Eenmaal daar halen we ontbijt van Au Bon Pain.  Een lekkere dunne bagel met ei en kaas voor mij.  Het smaakt ons prima.  We kopen ook wat drinken voor in het vliegtuig en kunnen dan al aansluiten in de rij voor groep 2.  Helaas komen we voor deze vlucht niet in aanmerking voor eerste klas, maar we hebben Economy Plus en niemand tussen ons in en dat voelt ongeveer hetzelfde.

De anderhalf uur durende vlucht is zo voorbij.  Ik heb weer een leuk boek en Rick kijkt naar de film Spy.  Die ziet er ook wel leuk uit en ik denk dat ik die naar Anchorage ga kijken.  We komen in de C concourse aan en onze Alaska vlucht zal over vijf (!) uur vertrekken vanaf de B concourse.

Gelukkig heb ik nog twee gratis dagpassen voor de United Club lounge en daar gaan we dankbaar gebruik van maken.  Maar eerst is het lunchtijd en we krijgen nog twee stoelen aan de bar van het Wolfgang Puck Cafe. 

Daar bestelt Rick een pizza en ik een ontzettend lekkere salade van baby boerenkool (het is net als baby spinazie, erg lekker!), rode quinoa, venkel, rozijnen, tomaat en Parmezaanse kaas.  Intussen raken we aan de praat met het stel naast ons, die uit New Jersey niet ver van Katja blijken te komen.

Het gesprek gaat over van alles en nog wat en de tijd lekker snel erdoor.  De vrouw laat wel vallen dat haar man acteur is, maar zowel Rick als mij ontgaat dat eigenlijk.  Tot er een jonge man naast Fred, de acteur, komt zitten en vraagt of hij hem van de tv kan kennen.

Ja, antwoordt Fred, ik ben hier om aan Chicago Fire mee te werken, maar ben ook bekend als de marshall van de tv serie Lost (en later online zie ik nog heel veel andere series en speelfilms).  Tjee, hebben we zomaar met een bekende acteur zitten kletsen zonder er erg in te hebben!

Als ik zeg dat Katja ook een grote Lost fan is en ik haar zal sms-en hierover stelt Fred voor haar een foto van hem en mij te sturen.  Helemaal leuk, natuurlijk.  Dan moeten zijn naar hun gate om terug naar New Jersey te gaan en wij zetten ons wachten voort in de United Club lounge.

Ze hebben er lekkere snacks en ik geniet van een glaasje witte wijn.  Zo is het opeens tijd om naar de gate te gaan.  We hebben weer Economy Plus stoelen, maar Rick wordt naar de balie geroepen.  Hij krijgt een upgrade naar eerste klas en niet veel later komt hij zwaaiend met die instapkaart terug.

Alleen geeft hij de nieuwe instapkaart aan mij!  Mijn naam staat erop.  Rick heeft geregeld dat ik zijn eerste klas stoel kan hebben. Zo lief!  Het wordt dan ook een heerlijke vlucht met veel lekkere hapjes (kreeft macaroni als hoofdgerecht) en drankjes, zelfs wat warme cognac.  Ik lees al die zeseneenhalf uur in mijn boek!  Het is zo spannend dat de tijd vliegt.

Als we Anchorage naderen zien we prachtig besneeuwde bergen uit het raam.  Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat een ervan Mount Denali, de hoogste berg van de VS, is. Om een uur of half acht landen we en onze bagage is er vrijwel meteen.

Rick heeft een auto van Avis gehuurd en we rijden naar het Hilton hotel waar we ook bijna precies vier jaar geleden een nacht verbleven.  De omgeving is prachtig hier, bergen in de verte en water en herfstkleuren.

We krijgen een hoekkamer op de vijftiende verdieping met uitzicht op water en bergen.  We brengen onze bagage boven en gaan dan op zoek naar een restaurant om nog een hapje te eten.  Dat wordt het Snow Goose restaurant.

Rick neemt een hele maaltijd en ik een voorafje van zalmcakejes wat ook een hele maaltijd blijkt te zijn.  Inmiddels voelt het als twee uur 's nachts, want het his hier vier uur vroeger.  We zoeken dan ook gauw de kamer en onze bedden op.