Weer een gezellige rondleiding

Voor de vierde keer deze week gaat mijn wekker om kwart voor acht.  Vandaag de laatste rondleiding in de hitte en dan hebben we een lang weekend.  Rick heeft de koffie alweer klaar staan voor mij en ik eet gauw een paar wafels.

Het is alweer zonnig en zo vroeg al 24 graden.  Ik smeer me maar goed in, want dat ben ik al een paar keer vergeten.  Dan brengt Rick me naar het metrostation waar de trein al klaarstaat.  Ik zie nog een open zitplaats in de allereerste wagon en spring gauw naar binnen, want de machinist kondigt net aan dat de deuren gaan sluiten.

In de eerste wagon zitten is best leuk, want door het voorraam zien we de rails zoals de machinist ze ziet.  Een half uurtje later stap ik bij het McPherson Square metrostation uit.  Zodra ik boven de grond kom zie ik een groepje van vier staan dat volgens mij mijn gezelschap van vandaag is. 

Inderdaad zie ik blikken van herkenning en ik maak kennis met het gezin d'H uit Zeeland.  De twee dochters zijn recentelijk afgestudeerd en dit is een speciale familiereis.  Ik hoop ze vandaag een erg leuke ochtend tijdens deze rondrit te geven.

Natuurlijk vertel ik eerst het verhaal over het ontstaan van de stad.  Daarna lopen we naar het Witte Huis, maar daar mogen we niet dichtbij de voorkant komen.  De Saudi Arabische koning komt op bezoek bij de president en het is helemaal afgezet.

Nu lopen we langs het kerkje van de presidenten en ik besluit weer eens te kijken of dat open is.  Dat is het geval en we bekijken dit mooie, typische vroeg 19e-eeuwse kerkje.  Ik laat ze zien waar Abraham Lincoln kwam zitten tijdens de Burgeroorlog en ook waar de andere presidenten meestal zitten.

Als we naar buiten stappen is het allemaal nog steeds afgezet voor het Witte Huis.  Ik vertel er dan maar van een afstand over.  Om ons heen zijn allerlei protesten tegen de Saudi Arabische koning, waaronder van mensen uit Jemen, die zeggen dat de Saudi's moorden plegen in hun land.

We lopen door via de omweg naar de achterkant.  Intussen zien we de stoet met Saudi Arabische koning net aankomen rijden.  We mogen ook niet tot vlakbij het hek achter het huis komen, maar hoeven daar niet zo ver weg te blijven. 

Het is al flink warm en ik voel het vocht van me afdruipen.  Bij het Washington Monument stel ik voor te kijken of er nog kaartjes zijn, maar zij wachten liever tot morgen.  Helemaal goed, ik geef in deze tijd van het jaar wel de optie, want in de zomer zijn de kaartjes al vroeg vergeven, maar nu zijn ze vaak nog beschikbaar.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is het heel rustig en alle kransen van de afgelopen paar dagen zijn weer verwijderd.  We bekijken "Kilroy was here" tekeningetje achter het monument weer.  Sinds ik dat plaatje ontdekt heb laat ik het iedere keer zien.  Ik vind het schitterend dat het aan dit heel serieuze monument is toegevoegd (hier de waarschijnlijke afkomst). 

Er is een mooie reflectie van het Lincoln Memorial in de Reflecting Pool, een voordeeltje van een hete dag zonder wind.  Gelukkig kunnen we voornamelijk in de schaduw lopen.  Ook bij het Vietnam Veterans Memorial is het heel rustig.

Langzaamaan beginnen we dorst te krijgen, want de meegebrachte waterflessen zijn allemaal lauw geworden.  Ik stel voor nadat we het Lincoln Memorial en Koreaanse oorlogsmonument hebben bekeken neer te strijken bij het standje aan de overkant daarvan. 

Fourth graders (groep 6) lezen een voor een voor wat hun "hopen en dromen" zijn voor het komende schooljaar voor het Lincoln Memorial, heel schattig

Zo gezegd zo gedaan en we vinden een tafeltje in de schaduw.  Terwijl we genieten van het koude water en wat kan dat opeens lekker zijn, geef ik wat suggesties voor restaurants om te eten en dingen om morgen te doen.  Het zit hier zeer gerieflijk, maar er zijn nog drie monumenten te bekijken dus we gaan door.

Alweer is het langs het Tidal Basin praktisch uitgestorven.  We bekijken Martin Luther King Jr., Franklin Roosevelt en Thomas Jefferson in hun monumenten.  E. zegt dat ze vandaag best wat van de Amerikaanse geschiedenis heeft geleerd. 

Zo wist ze niet veel over Abraham Lincoln. Haar zus K. beaamt dat ze zich niet veel Amerikaanse geschiedenis herinnert van school.  Ik herken dat, ik heb alles wat ik nu weet zo ongeveer aan deze kant van de plas geleerd.

Met de jaren is dit mijn favoriete figuur in de Amerikaanse geschiedenis geworden: Thomas Jefferson

We lopen terug richting het Washington Monument en bespreken lunch en avondeten mogelijkheden.  Zij willen vanavond graag bij de Old Ebbitt Grill eten en ik stel voor dat ik een reservering voor ze maak.  Alleen blijkt er niets tussen vijf en half tien open te zijn, ook morgenavond niet.

Dan vraag ik toch maar naar Mark of Tony en krijg Mark aan de lijn.  Hij vraagt me hem een paar minuten te geven, want ze zijn inderdaad volgeboekt.  Een minuut of vijf later komt hij terug aan de lijn en zegt het voor elkaar te hebben.  Mijn gezelschap kan om acht uur vanavond komen eten, de tijd, die ze hadden gevraagd, echt super!  Ik bedank Mark dan ook uitvoerig.

Nu resteert nog de vraag waar te lunchen.  Ik vertel ze dat ieder museum een cafetaria heeft en dat ik naar het American Indian Museum wil gaan. Ik heb namelijk letterlijk gedroomd van die koude broccoli soep met scallops, die ik maandag had.

Dat restaurant heeft nogal wat exotische gerechten en ik probeer dat duidelijk te maken.  Ik vind het natuurlijk gezellig als ze met me meegaan, maar ik wil niet dat ze dan niets zullen vinden wat ze lekker vinden.  Na wat overleg wordt er toch voor Mitsitam besloten.

In plaats van die afstand ook nog eens te lopen vouwen we ons met ons vijven in een taxi, die eigenlijk maar plaats voor vier heeft.  Ik zit voorin, maar ook opgevouwen, want die stoel staat helemaal naar voren.  Het is maar een kort ritje, dus geen probleem.

Het museumgebouw is al mooi van buiten en ook van binnen.  Ik ben nog in de rol van gids en vertel ze dat het gebouwd is naar de natuurfilosofie van de indianen.  In het cafe weet ik natuurlijk meteen wat ik wil, maar ik maak me wat zorgen over de rest, want ze lopen zoekend rond.

Met mijn Smithsonian lidmaatschap krijg ik 10% korting en ik betaal vast voor mijn eten.  K. was me al voor en heeft de bisonburger verkozen.  Ook haar zus heeft die op haar blad staan.  Haar moeder heeft de tortilla chips met saus en vader een salade en een fruit salade.  Ik geef hen mijn kaart zodat ze de tien procent korting ook krijgen. Met deze hitte heeft niemand ook heel veel trek.

Het is gezellig om samen te eten waar ik verwacht had alleen te zijn.  We kunnen het zeer goed met elkaar vinden, maar op een gegeven moment is het eten op en willen zij verder naar het Capitool en de Library of Congress. We nemen afscheid na een leuke (meer dan) halve dag samen.  Ik hoop ze genoeg aanwijzingen voor de komende anderhalve dag te hebben gegeven.

Als ik het metrostation binnenloop zie ik dat mijn trein twee minuten weg is.  Ik ren het perron op en neem plaats in het achterste treinstel.  Op de radar zie ik dat er onweersbuien om ons heen zijn.  Toch besluit ik vandaag naar huis te wandelen.

Het blijft stil qua donder.  Ik laat mezelf hopen dat ik toch nog een duik in het zwembad kan nemen voor het losbarst.  Ik verkleed me en ben halverwege het zwembad als er verdomme een keiharde donderslag komt!

Lorraine is bezig in haar tuin en ik zie er een mooie vlinder waar ik een foto van wil nemen.  Ik klaag tegen haar dat ik voor de tweede keer deze week het zwembad mis door het weer.  Het regent hier niet eens, maar blijft maar donderen!  Ik hoop nog dat het weggaat, maar als ik om kwart voor vijf nog donder hoor geef ik het op.

Na een verfrissende douche dan maar, kleed ik me weer in gewone kleding.  Rick komt thuis en samen gaan we naar het happy hour bij Sea Pearl. We vinden een paar stoelen aan de bar en delen wat sushi.  Ik bestel ook de watermeloensalade en de Mosaic crispy rice cake, beiden favorieten.  Rick smult ook van crab sliders en sate stokjes.

Thuis wachten we op de komst van Saskia en Katja en Kevin.  Saskia komt als eerste binnen.  We hebben haar al sinds de terugkomst uit Grand Cayman niet gezien.  Gelukkig laat Saskia zich goed knuffelen.  Haar haarkleur is weer helemaal haar eigen kleur.  Ze vertelt over spoken in hun appartement. Wat heb ik haar gemist, merk ik nu pas eigenlijk.

Het stel uit New Jersey heeft een langere rit.  We verwachten hen pas tegen middernacht dus ik weet niet of ik daarvoor op ga blijven.  Het zal een historisch weekend worden, want vrijwel zeker het laatste in lange tijd dat we allemaal bijeen zijn.  Ik ben zo blij dat Kai hier nog is!!