De enige rondleiding in oktober

Kwart voor acht komt al snel vanochtend.  Rick staat tegelijkertijd met mij op en als ik beneden kom staat de koffie al klaar.  Gauw rooster ik een paar wafels en dan brengt Rick me naar de metro.  Daar kan ik meteen in de wachtende trein stappen en zo kom ik al net na negenen aan bij het McPherson Square station.

Daar heb ik om half tien met D. en N. afgesproken en moet dus even op hen wachten.  Dat is geen straf, want er speelt een bandje echt goede muziek.  Af en toe betrap ik me er op de woorden te zingen, o.a. van My Girl.

Het is wel heel fris buiten met een graad of negen.  Ik heb me niet te dik aangekleed, want het kwik zal vandaag tot een graad of 27 oplopen, maar nu is het even rillen!

Net na half tien zend ik toch even een sms-je dat ik er ben en bijna tegelijkertijd zie ik ze op de roltrap naar boven komen.  We maken kennis en lopen naar de voorkant van het Witte Huis.  Daar is een of andere militaire ceremonie bezig voor de West Wing dus we mogen niet helemaal tot het hek komen.

Ook bij de achterkant moeten we wat verder weg blijven.  Intussen is het overal heel druk met toeristen.  Ieder jaar dat ik de rondleidingen geef is het beduidend drukker dan het vorige!  We banen ons een weg door groepen studenten, Duitsers en anderen.

Het eerste en ook oudste monument dat we zien is het Washington Monument, nog steeds de hoogste obelisk ter wereld.  Dan lopen we naar het Tweede Wereldoorlog Monument dat in een plaatselijk tijdschrift laatst "bombastisch" werd genoemd.  Ik vind het juist altijd wel mooi en indrukwekkend.

Het werd in dat artikel vergeleken met onze volgende stop, het Vietnam Veteranen Monument. Dat is inderdaad indrukwekkend in zijn soberheid.  We lopen langs de muur vol namen en pauzeren ook even bij de naam van Gerrit Blanksma, een geemigreerde Nederlander op de muur.

Zoals altijd is het bij het Lincoln Memorial het drukst.  Het Koreaanse monument blijft mijn favoriet en maakt ook op D. en N. indruk.  We steken over naar het Martin Luther King Jr. Memorial en lopen via het Franklin Roosevelt Memorial en Jefferson Memorial rond het Tidal Basin.

Op de kaart waar we langslopen wijs ik de andere bezienswaardigheden, die zij vanmiddag kunnen bezoeken, aan.  We lopen nog langs het Bureau of Engraving and Printing waar de dollar gedrukt wordt en nemen dan afscheid want zij gaan een andere kant op dan ik. Zo eindigt de enige rondleiding, die ik deze maand had.

Terwijl we rondwandelden zag ik al telkens prachtige rode herfstkleuren aan de andere kant van het Washington Monument.  Daar moet ik gewoon foto's van gaan maken!  Ik ben niet de enige, er zijn heel wat mensen hier met fototoestellen.  Ik heb enkel mijn telefoon mee, maar die maakt ook erg mooie foto's gelukkig.

Inmiddels knort mijn maag en overleg ik met mezelf (kan soms zeer intensief zijn!) waar ik wil gaan eten.  De Old Ebbitt Grill is altijd lekker, maar met dit uitzonderlijk warme weer wil ik graag buiten op een terras zitten. 

Onderweg naar het restaurant

Er zijn drie restaurants op de hoek van Pennsylvania Avenue met terrassen en ik bekijk de menu's.  Cafe du Parc heeft de meest redelijke prijzen en de meeste dingen, die ik lekker vind.  Ik vraag een tafeltje en ook meteen wat de koude soep van vandaag is. Op een warme dag als vandaag lijkt me een koud soepje voortreffelijk.

Jammer genoeg blijkt die dagelijkse soep warm te zijn en ook niet bepaald licht.  Dan bestel ik de salade Nicoise, die hier altijd ontzettend lekker is.  Vandaag is geen uitzondering.  De tonijn is heerlijk en er zijn allerlei knapperige groentes en een zeer smakelijke dijon vinaigrette.

Terwijl ik eet kijk ik natuurlijk mensen.  Het valt me op dat de toerbussen allemaal vol zitten.  Ik verbaas me erover hoe druk het is.  Misschien zijn mensen hier ook voor de herfstkleuren nu.  In ieder geval doet het toerisme het goed in de stad en dat vind ik fijn om te zien.

Na het eten loop ik naar het Federal Triangle metrostation en wacht een minuut of vijf op mijn trein terug naar Vienna.  Ik behoed een paar oudere mensen ervan in de verkeerde trein te stappen, want zij moeten naar het vliegveld en de blauwe lijn hebben, niet de oranje, die ik neem.  Ze zijn me heel dankbaar.

Terug in Vienna mis ik het wel even dat Kai me niet op komt halen.  Niet zozeer om het ophalen, maar meer om niet weer even gezellig in zijn auto met zijn muziek te zitten.  Ik loop terug naar huis en het is warm genoeg om buiten op het deck te zitten.  Dat op 22 oktober, ik kan er heel erg van genieten en Cosmo ook! Tot zonsondergang blijf ik buiten zitten.

Onderweg naar huis

Prachtige zonsondergang

 

Rick neemt Grieks eten van Plaka Grill mee voor ons avondeten. Deze week is ons voornemen om vaker thuis te koken er niet van gekomen.  Het is ook zo makkelijk om lekker, gezond en goedkoop eten te halen vlakbij! 

Na het eten lopen we naar buiten om het International Space Station over te zien vliegen. Buurman Chuck is er ook.  Samen zien we het lichtje recht over ons heen vliegen.  Deze week is het bijna iedere avond voor een aantal minuten te zien.  Ik vind het zo bijzonder om het zo over ons heen te zien vliegen (wil je het ook zien, hier staat het schema voor de hele wereld)!