Duitsland dag 4: En vandaag brengen wij u Frankrijk

"Het is veertien jaar geleden dat ik in Frankrijk was", zei Kai eergisteren. Goh, ja, inderdaad, we gingen in 2001 naar Parijs en dat is de enige keer dat de kinderen in Frankrijk waren.  "Kunnen we zaterdag misschien naar Strasbourg, omdat dan alles in Duitsland gesloten is?", was zijn volgende vraag.

Hm, daar moest ik even over denken.  Ik had me eigenlijk voorgenomen om van Frankfurt naar Germersheim te rijden en terug.  Speyer, ok, een twintig minuten verderop, maar helemaal naar een ander land?  Toch won mijn avontuurlijke zelf het van de voorzichtige zelf en dus staat Strasbourg op het menu van vandaag.

Kennelijk ben ik mijn jet lag te boven, want al voor achten ben ik klaarwakker.  Na mijn douche geniet ik weer van het uitstekende ontbijtje beneden en Facebook met Kai, die ook al wakker is.  Na het eten loop in naar zijn appartement en gebruik voor het eerst voor hem zijn huistelefoon.  Hij heeft appartement 34 en zijn naam al veranderd bij de voordeur.

Als punt om heen te navigeren voer ik de Notre Dame kathedraal in Strasbourg in.  Die is zo'n honderd kilometer verderop.  De rit naar Strasbourg verloopt goed, alleen krijg ik natuurlijk net na de Franse grens een melding dat mijn Duitse simkaart niet meer werkt.  Oeps! 

Op een parkeerplaats verwissel ik hem voor mijn Amerikaanse sim waar ik ook 300mb data op heb.  Ik besluit echter van hier af gewoon de bewegwijzering te volgen.  Hoe moeilijk kan het zijn naar Strasbourg centre-ville?

Nog even over de grens gesproken, die is nog veel meer grens dan tussen Belgie en Nederland.  Overal Polizei en police.  Maar geen vriendelijke borden "bienvenue en France" of zo.  De EU landen kunnen nog wat leren van de Amerikaanse staten, die ieder een vrolijk verwelkomend bord hebben.

Zonder GPS volg ik dus gewoon de bordjes naar het centrum en dan zegt Kai opeens dat hijPlace des Halles wil.  Dat blijkt een groot overdekt winkelcentrum te zijn en er zijn heel veel parkeerplaatsen beschikbaar.  Zonder problemen parkeer ik de auto daar dan ook en verklaar dat we van hieruit alles gaan lopen. Kai vindt dat gelukkig ook goed.

De reden dat Kai hierheen wilde is dat er een Darty winkel is. Online had hij gezien dat ze daar zowel de tv antenne als de transformator, die hij nodig heeft, voorradig zouden hebben.  De antenne vinden we zonder moeite, maar de transformator lijkt uitverkocht.

In mijn beste Frans vraag ik ernaar en we worden verwezen naar Mr. Bricolage.  Ik mis nu toch wel mijn data en besluit bij Orange een sim enkel voor data te kopen.  Dan zoeken we uit waar die Mr. Bricolage dan wel is en volgen de richtingaanwijzingen. 

De winkel is snel gevonden, maar helaas ook hier hebben ze de transformator niet.  De verkoper verklaart zelfs dat die in Frankrijk niet meer worden verkocht, maar de website van Darty laat toch het tegengestelde zien.

Kai wil per se vandaag die transformator hebben dus mijn Franse hoed gaat weer op en ik bel Darty.  De medewerker, die ik aan de telefoon krijg, is superaardig!  Hij zegt dat we over een uur de transformator op kunnen halen bij het filiaal in Place des Halles.  Dat klinkt wel erg goed en het is ook te mooi om waar te zijn.

We hebben namelijk maar beperkt beltegoed op Kai's telefoon en weten zijn nummer niet.  We moeten dus terug naar de winkel en vragen of we dat produkt binnen een uur kunnen verkrijgen.  Ik leg het hele verhaal in het Frans uit daar en ik moet zeggen we worden heel vriendelijk geholpen.

Alleen kunnen ze de twee transformators, die ze volgens het verhaal zouden moeten hebben. niet vinden.  Er zou ook een nieuwe levering binnengekomen zijn, maar die ligt nog in opslag.  De medewerkster belooft ernaar op zoek te gaan en of we aan het einde van de middag terug kunnen komen.  We moeten hier toch weer langs naar de auto, dus helemaal goed.

We willen graag het centrum van Strasbourg gaan verkennen, want overdekte winkelcentra heb je overal (hoewel misschien niet met een Paul op iedere hoek).  We lopen naar buiten en steken de gracht over.

Inmiddels is het bij enen en onze magen knorren.  Op Place Kleber vinden we nog een open tafeltje bij een van de gezellige Alsaciaanse restaurants (ik ben vergeten welke).  We bestellen beiden een tarte flambee traditionelle.  Die zijn hetzelfde als de Flammkuche, die ik de eerste middag in Germersheim had.  Heerlijk zijn ze, ze lijken groot, maar zijn zo licht dat het precies genoeg is.

Voldaan lopen we verder naar de Notre Dame kathedraal.  Onze hoop daar binnen te kunnen gaan en de toren te beklimmen vervliegt meteen.  De kerk is gesloten voor bezoekers van 14 tot 17:30 voor een mis.  Gelukkig denk ik hier echt nog weleens terug te komen terwijl Kai in deze omgeving woont, want het is een zeer imposant gebouw.

Wij denken maar weer eens "wie weet waar het goed voor is", een uitspraak van mijn oma, die ik vaak aanhaal.  Het is dus goed voor ons om de rest van de stad goed te kunnen bekijken.  We lopen door oude straatjes rond de kathedraal, maar ik lees op het Lonely Planet dat er ook een buurt "La Petite France" is met kanalen zoals in Venetie.

Daar gaan we naar op zoek, lang leve de Franse sim, want we gebruiken zo heel wat data.  Kai leidt ons perfect naar de mooie oude buurt.  Hier zijn de huizen vooral vakwerk en ik leef me uit met fotograferen. 

Dit tot Kai's ergernis, want volgens hem stop ik de hele tijd vlak voor zijn neus.  Nou, dan moet je niet vlak achter me lopen, Kai (ik zeg er nog net niet bij dat hij zich de komende maanden niet meer aan mij hoeft te ergeren)!  Oeps, weer even een minder moedermomentje, maar het fotograferen van al dit moois laat ik me niet afnemen!

Ach, het zijn kleine ergernisjes, want intussen vindt Kai het wel erg handig dat ik Frans spreek.  Na nog een lekker drankje en even ontspannen op een terrasje (we krijgen een superlekkere meringue in plaats van een koekje hier!) lopen we terug naar Place des Halles.

Daar zit natuurlijk weer heel iemand anders achter de kassa en ik leg het hele transformator verhaal nog eens uit.  Degene, die zou kijken of ze er een kon vinden is "desolee" en heeft overal gezocht, maar geen transformator. 

Ze proberen nog een ander filiaal, maar daar is het te druk op een zaterdagmiddag om de telefoon te beantwoorden.  Ik zeg tegen Kai dat mijn limiet aan stadsrijden bereikt is en tenzij ik zeker weet dat ze hem hebben waag ik er geen poging aan.  Het ziet ernaar uit dat hij de transformator toch online zal moeten kopen.

Onderweg naar de auto koop Kai nog een grote chocolade macaron van Paul.  Grappig genoeg hebben wij die bakkerij nu ook vlakbij en vind ik hun macarons niet zo lekker als die van Whole Foods.  Dat zouden ze natuurlijk wel moeten zijn, maar ja, mijn smaak.

De hele dag heb ik me wat zorgen gemaakt over hoeveel een hele dag parkeren me zou gaan kosten, want ik heb daar niet op gelet bij deze garage.  Jaren geleden schrokken Rick en ik ons een hoedje toen we voor parkeren in de garage bij de Bijenkorf in Amsterdam moesten betalen.  Wie schetst dan ook mijn verbazing als ik tien euro mag neertellen voor al die uren hier!

Het is heel druk met Fransen en bezoekende Duitsers dus het duurt en duurt voor we de garage uit zijn.  Dan komen we weer in een zeer langzaamrijdende file terecht, die nauwelijks vordert.  Ik negeer de GPS en ga naar links de borden voor de snelweg volgend.

Dat blijkt een goede keuze, misschien wat om, maar we rijden tenminste.  Ik ben blij als ik Strasbourg uit ben!  De rest van de rit verloopt voorspoedig en zo heb ik dan in mijn leven in drie Europese landen gereden. 

Denkend aan hoe nerveus ik was over ueberhaupt hier rijden ben ik daar best trots op.  Zelfs mijn zoon heeft bedenkingen bij het rijden hier, maar morgen moet hij er echt aan geloven als hij zijn wensen uit wil doen komen.  Niet zozeer omdat ik het niet kan, maar omdat het wel mijn nek en schouders pijn doet om lang te rijden.

Terug in Germersheim zijn er geen parkeerplaatsen meer bij het hotel, dus ik parkeer aan de overkant.  Het is vandaag een feestdag in Duitsland en we zagen gisteren bij verschillende restaurants borden dat ze niet open zouden zijn. 

Da Lorena in mijn hotel is dat wel dus we hopen daar te kunnen eten.  Dat valt nog even tegen want eigenlijk hebben ze zonder reserveringen geen tafeltjes meer.  Maar we kunnen nog plaatsnemen aan een ton met vier stoelen eromheen.  Dat vinden Kai en ik natuurlijk geen probleem.

Grappig is dat ik hier helemaal in Franse gedachten binnenliep en eerst "bon soir" zei.  Je had het gezicht van degene, die ons begroette, moeten zien.  Oeps, Duits, Petra, het is hier weer Duits.  Zoonlief spreekt dat vloeiend, maar laat mij vooral het praten doen.  Duitse hoed weer op en het gaat goed.

Kai bestelt de gnocchi en ik de gegrilde inktvis met groentes en aardappelsalade.  Ik zie op het aperitif menu een Aperol Spritz staan en die moet ik natuurlijk bestellen.  We laten het ons erg goed smaken!

Daarna moeten we echter wel erg lang wachten op de rekening.  De serveerster let absoluut niet op ons en de anderen ook niet.  Daar zitten we dan bij die ton.  Even het perspectief van een Amerikaan hier, want ik hoor zo vaak klachten dat de rekening maar meteen wordt gegeven in de VS.  Daar wordt dan ook meestal bij gezegd "take your time", maar als je wegwilt kun je tenminste meteen betalen.

Het duurt nog minstens een kwartier voor het iemand opvalt dat wij echt helemaal klaar zijn.  Daarna nog een minuut of tien voor het machientje voor de credit card komt.  Dan wordt er wel een drankje aangeboden, maar daar bedanken we vriendelijk voor.  Ach, het was lekker eten en ze hebben het druk, don't worry, be happy.

Kai is echter doodmoe, dat merk ik wel.  Ik ook, daar niet van, en we hebben ambitieuze plannen voor morgen.  Straks dus maar snel het bed in!  Hopelijk houdt het mooie weer aan!

Foto's van vandaag staan hier.