Musea, etnische keuken en film

Zaterdag

Het eerste weekend (en dan ook voorlopig weer het laatste) in lange tijd dat Rick en ik met ons tweeen zijn begint met lekker uitslapen.  Het is bewolkt als we rond negenen opstaan, maar een zeer aangename temperatuur.

Mijn Kerstcactus staat op het punt te bloeien, misschien heb ik toch groene vingers?

Na ons ontbijt gaat Rick een stuk fietsen en ik doe eerst een half uur op de elliptical en loop dan een stuk met Cosmo door de buurt.  Het valt me op dat de herfstkleuren dieper zijn zonder zon.  Vooral mijn favoriete boom zou ik zo willen kunnen schilderen, zo mooi!

Gisteravond hebben Rick en ik een plan voor vanmiddag gemaakt.  We gaan ons in Washington vermaken.  We zijn niet de enigen, die naar de stad gaan, en komen onderweg even in de file terecht.  Morgen is de Marine Corps Marathon hier en daarvoor zijn heel wat toeristen naar de stad gekomen.

Rick weet in het gedeelte van de stad waar hij jaren geleden werkte een heel aantal restaurants. We strijken uiteindelijk neer bij het Belgische restaurant St. Arnold on Jefferson.  Mike, een Ier nota bene, is daar de gezellige barkeeper.

Het restaurant is vooral bekend om zijn mosselen, maar die vinden we beiden geen lunchgerecht.  Ik bestel een enorm lekkere uiensoep en Rick een baguette met ham en kaas.  Het is er gezellig en duidelijk hangen sommige mensen hier de hele middag.

Dat is niets voor ons en na het eten nemen we afscheid van Mike en een paar anderen waar we mee kletsten.  We lopen naar het National Geographic Museum waar we de tentoonstelling over Indiana Jones gaan bekijken. 

Onderweg mijn zwartwit foto voor het maandthema: St. Matthew's Cathedral

De Indiana Jones films zijn altijd mijn favoriete films geweest en ik heb enorme interesse in archeologie. De tentoonstelling overtreft Ricks en mijn verwachtingen.  We krijgen een tablet met koptelefoon mee met filmclips en uitleg bij de echte archeologische voorwerpen.

De mix van film en cinematografie en echte archeologie is perfect.  We leren ook nog eens heel wat over archeologie.  En ik wil nu de Indiana Jones films weer zien.  Die zijn meer op feiten gebaseerd dan ik had gedacht.  We zijn veel langer hier dan verwacht, maar liefst twee en een half uur.

De "verloren" ark

Echte archeologie, een van de oudste kaarten

De heilige graal uit de film

Uit de laatste film met de schedel van kristal

Stom genoeg heb ik een nieuw paar schoenen zonder kousen aangedaan en ik voel met iedere stap de blaar op mijn linkerhiel erger worden.  Tegen de tijd dat we weer naar buiten stappen strompel ik echt!  Gelukkig zien we aan de overkant een klein supermarktje waar ik pleisters koop die het iets verlichten.

Rick raadt nog aan om ook alvast een pleister op mijn rechterhiel te doen, maar daar voel ik niets.  Dom, dom, dom!  Tegen de tijd dat we terug bij de auto zijn voel ik daar ook een blaar in wording.

Onze volgende stop is het American History Museum.  Rick is hier al jaren niet geweest.  Ik vergeet altijd dat ik veel vaker in de stad ben om bezienswaardigheden te bekijken dan hij.  We bekijken de nieuwe vleugel, maar die kan Rick niet erg bekoren.

De Star Spangled Banner, waarop het Amerikaanse volkslied is gebaseerd, des te meer.  Het is ook een gigantische vlag met een interessante geschiedenis.  Ik vind dat ook, maar merk nu wel dat ik niet oorspronkelijk Amerikaans ben.  Voor de Amerikanen is deze vlag duidelijk een symbool van hun vrijheid en hij wordt bijna als iets heiligs behandeld.

We bekijken het eerste Washington "monument", een 19e eeuws beeld van George Washington, en het poppenhuis, altijd mijn favoriet hier.  Het gedeelte met de rode schoentjes van Dorothy van de Wizard of Oz en Kermit de Kikker is ook altijd leuk.

Als laatste lopen we langs de jurken van de first ladies.  Dan komt een suppoost ons melden dat het museum gaat sluiten.  Na nog een blik in de winkel lopen we (of in mijn geval strompelen, stomme blaren!) terug naar Ricks auto. Tot nu toe hebben we vandaag wel heel veel geluk met parkeren dus ver is het niet.

Het loopt tegen zessen en is etenstijd.  Wij willen graag Ethiopisch gaan eten en op Yelp heb ik gezien dat Keren de beste recensies krijgt. We rijden naar het gezellige Adams Morgan en vinden het restaurant al snel.

Parkeren is in deze flamboyante buurt echter wel een probleem.  We rijden wat rond zonder succes.  Maar dan, als we bijna weer bij het restaurant zijn, vertrekt er voor onze neus iemand.  Is dat even mazzel hebben!  Vooral met mijn blaren ben ik er blij mee.  We hoeven enkel de hoek om te lopen.  Ricks auto parkeert zichzelf perfect, ook zo cool! 

Het is al vrij druk in het restaurant, maar we krijgen nog een tafeltje bij het raam, erg leuk.  Eigenlijk is de cuisine hier uit Eritrea, niet Ethiopie, hoewel die twee ook jarenlang een land waren.  De gerechten lijken dan ook op elkaar.

We bestellen de injera met groentes en rundvlees.  We krijgen een grote "pannenkoek" voor ons met cirkels van verschillende gerechtjes.  Hier eet je niet met vork en mes, maar met je handen.  We krijgen daarvoor onze eigen injera, een zuur pannenkoekje, waarmee we het eten oprapen en eten.  Het smaakt werkelijk heerlijk!

We hebben wel vaker Ethiopisch gegeten, maar zijn het erover eens dat dit ons favoriete restaurant is voor dit soort cuisine.  De rekening is ook heel aangenaam, we hadden er thuis niet goedkoper voor kunnen eten en dat midden in de stad!  Dit restaurant gaat op het lijstje waard voor herhaling.

Na een heel leuke middag en avond in de stad rijden we terug naar ons rustige Vienna.  Relatief rustig, want van beide meisjes krijg ik sms-jes/fb berichtjes.  Katja heeft schoonfamilie problemen, maar over Saskia's berichtjes ben ik meer bezorgd.

Haar kitten Pig eet niet, is erg dun en ze zegt dat zijn neus erg heet aanvoelt.  Ik draag haar op meteen naar de dierenarts te gaan en dat doet ze.  Ze kunnen niets vinden behalve de koorts. Hij krijgt vocht toegediend en wat koortsverlagende medicijnen.  Hopelijk komt het beestje er zelf overheen. 

Zondag

Alweer slapen we voor ons doen lekker uit.  Vannacht heeft het wat geregend, maar de regens van orkaan Patricia zijn het (nog) niet en het is alweer droog. 

Mijn zusje belt om plannen te maken voor komend weekend als ik Halloween bij hen kom vieren.  Rick haalt intussen ontbijt en koffies van Panera en Starbucks.  Cosmo "eet" ook ontbijt met ons, want hij krijgt altijd de helft van mijn brood.

Rick gaat vrijdag met zijn vader naar Marokko en besteedt de ochtend aan het voorbereiden van die reis (al zullen ze overal chauffeurs hebben).  Ik doe drie kwartier op de elliptical en neem dan Cosmo voor een wandeling door de buurt.

Intussen sms ik met Saskia en Pig lijkt het een stuk beter te doen gelukkig.  Ook zie ik de blauwe luchten weer aankomen en is het een graad of twintig, dus helemaal goed.  Natuurlijk kan ik het niet laten ook weer een paar herfstfoto's te nemen.

Voor de lunch halen we even een broodje bij Potbelly en genieten daarvan.  Ik ben dol op hun hete pepers, een dezer dagen koop ik een pot daarvan. Tot nu toe heb ik dat nog niet gedaan, want ik eet eigenlijk altijd sambal als "hete pepers". Dan werken we ons boodschappenlijstje af bij de Giant.

Thuis maakt Rick de hot tub weer klaar voor mij en ik ga lekker anderhalf uur bubbelen.  Het is altijd zo ontspannend en goed voor mijn spieren.  Vanochtend moest ik weer Icy Hot spuiten toen ik wakker werd en na de hot tub is de pijn vrijwel weg!

Na anderhalf uur kleed ik me weer aan en rijden we naar Tysons Corner.  We gaan naar de film Goosebumps.  Wat ben ik blij verrast door die film!  Ik had er weinig van verwacht, maar het uur en drie kwartier vliegen voorbij.  Heel grappig is ook de cameo (verschijning zonder aankondiging) van de auteur van de Goosebumps boeken, R.L. Stine zelf.

Gistermiddag was mijn plan en vandaag is het Ricks beurt.  Natuurlijk kozen we beiden dingen waarvan we wisten het allebei leuk te vinden.  Zijn keuze voor het avondeten is een nieuw restaurant hier in Tysons Corner.

Het is het tweede restaurant in de VS van de Canadese keten Earls Kitchen and Bar.  We krijgen meteen een tafeltje in het moderne restaurant met zicht op de keuken.  Onze serveerster is Cathy uit Vancouver.  Zoals wel vaker met nieuwe restaurants en winkels wordt personeel uit andere locaties gehaald om de plaatselijke collega's te trainen.

Met Cathy praten we even over Washington en wat ze kan bekijken hier.  Ze is heel geinteresseerd in geschiedenis dus ik geef haar een aantal tips.  Ze is ook, behalve serveerster, lerares op een basisschool en neemt veel souvenirs mee om haar leerlingen te laten zien.

Ons eten is heerlijk.  Rick smult van zijn biefstuk met ui en aardappelen.  Ik neem twee voorafjes, de tonijn tartaar, die op vier knapperige maistortilla driehoeken wordt geserveerd, en hun sushi rol met garnaal, mango en avocado.  Ook dat smaakt zeer goed.  Dit restaurant gaat ook op ons waard nog eens te gaan lijstje, maar de realiteit is dat we zoveel keuze hebben!

Zo eindigt een ontzettend leuk weekend met zijn tweetjes.  We hebben echt geluk in een gebied te wonen waar er zoveel te doen is.  Een van de redenen waarom ik moeite zou hebben hier weg te gaan, zelfs al zijn de winters meestal een stuk moeilijker om door te komen.