De terugreis

Eigenlijk had ik gedacht vanochtend wat uit te slapen, maar mijn brein heeft andere gedachten.  Al om zeven uur lig ik te malen over van alles en nog wat.  Ik houd het nog tot acht uur uit en sta dan op.

Na mijn douche pak ik vast alles in en ga dan voor het laatst naar het House of Blues voor mijn ontbijt.  De serveerster herkent me van gisteren en herinnert zich zelfs mijn bestelling!  Dat is echt bewonderenswaardig.  Ik laat me de gepocheerde eieren, toast en fruit goed smaken.

Zin om naar de sportschool te gaan heb ik niet, bovendien zijn mijn spullen ingepakt.  Ik heb echter nog anderhalf uur voor ik naar het vliegveld wil gaan.  Ik besluit mijn stappen bijeen te krijgen door rond te lopen in de Mandalay Bay, Luxor en Excalibur hotels en casino's.

Er is zo van alles te zien.  Van mensen, die volgens mij al vanaf heel vroeg aan de slotmachines zitten met natuurlijk een biertje om kwart over negen 's ochtends tot een bruidspaar op weg naar hun ceremonie. 

Vrijwel ieder hotel heeft volgens mij een trouwkapelletje en natuurlijk kun je hier in Las Vegas ook "plotseling" trouwen, of "elope" zoals dat in het Engels heet. Als de verhalen waar zijn betreurt menigeen zo'n spontane beslissing.

Deze Criss Angel is zo echt!

Tegen de tijd dat ik naar boven ga om mijn bagage op te halen heb ik meer dan 7000 stappen bijeen.  Heel handig heb ik een email van het Luxor om online uit te checken.  Dat zouden meer hotels moeten hebben. 

Met mijn tassen sluit ik aan in de flinke rij voor een taxi.  Gelukkig heb ik zoals gewoonlijk ruimschoots de tijd.  Een half uurtje later is het mijn beurt na een Zweeds gezin.  De vriendelijke chauffeur vraagt wat ik allemaal gedaan heb.  Me zeer goed vermaakt, is mijn antwoord.

Als vrouw alleen reizend merk ik dat ik veel meer hulp krijg met mijn bagage dan als Rick ook mee is.  De taxichauffeur staat erop de tassen naar de stoep te dragen.  Ik bedank hem vriendelijk en wil naar binnen lopen.

United heeft hier buiten ook een check in, maar die mannen werken voor een fooi en ik heb niet echt zin daarin.  Ik ben tenslotte Premier, denk ik.  De United medewerker probeert me over te halen, want volgens hem is zelfs Premier een gedoe hier. Ik bedank vriendelijk.

Eenmaal binnen zie ik echter dat hij gelijk had.  De Premier rij is lang en mensen lijken niet te weten wat te moeten doen.  Ik loop weer naar buiten en minuten later ligt mijn tas op de band en heb ik mijn boarding pas.  Het is me de $2 tip meer dan waard.

De TSA Pre blijf ik heerlijk vinden.  Geen gedoe met schoenen uit en vloeistoffen en laptops of wat ook.  Op de muur zie ik een advertentie voor een Pandora winkel staan, maar bij de E gates.  Ik vind het altijd heerlijk in die winkels rond te snuffelen, maar mijn gate is een D gate.

Daarheen neem ik het treintje en wat zie ik op de hoek als ik de roltrap opkom?  Juist, een Pandora winkel!  Ik neem mezelf voor enkel te gaan kijken wat ik op mijn kerstlijstje zou willen zetten.  Ik vraag de medewerkster welke bedels met fantasiefiguren ze hebben.

Ook hier krijg ik weer een opmerking over hoe leuk mijn ketting met de Disney prinsessen jurken is.  De fantasiefiguren zijn veelal Disney, maar ik zie ook een heel leuke met een feetje op een paddestoel.  Die en de Tinkerbell bedel hebben mijn voorkeur.

De Tinkerbell bedel is me echter te duur, want ik wil mijn casino winst gebruiken om voor het bedeltje te betalen.  Het wordt dus het feetje op de paddestoel (forest fairy).  Ik ben er heel blij mee, het past precies bij mij.   Tinkerbell gaat op mijn kerstlijst.

Zo loop ik onverwachts toch met een bedel weg.  Eigenlijk geniaal zo'n Pandora winkel op het vliegveld, want mensen vervelen zich en gaan toch even kijken en als ze zo zwak zijn als ik worden ze overgehaald te kopen.  Maar ik ben blij met mijn feetje.

Het is inmiddels lunchtijd en ik neem plaats aan de bar van het restaurant van David Burke vlakbij mijn gate.  Ik bestel een Shock Top biertje, net zoiets als Blue Moon en een tomatensoep met tortellini.  Die laatste valt echt tegen!  Die David Burke is een gerenommeerde chef en die soep is niet veel soeps.  Ik eet hem dan ook niet helemaal, hopend dat we aan boord wat eten kunnen kopen.

Bij de gate zie ik tien minuten voor we aan boord zouden moeten gaan nog geen vliegtuig.  Op de United app staat dat onze vlucht nog steeds op tijd vertrekt, maar het inkomende vliegtuig is laat.  Tot mijn verbazing beginnen ze vrijwel meteen nadat de laatste passagier van boord is gegaan met ons aan boord laten gaan.

Het is hetzelfde soort vliegtuig als van Boston hierheen, maar gelukkig heb ik dit keer geen 11A zonder raam.  Ik zie de Strip dan ook onder ons wegglijden als we opstijgen.  Als het eten en drinken langskomt blijkt dat er geen snack dozen zijn en daar had ik nu net op gehoopt.  Waarschijnlijk door de vertraging, maar ik vertrek toch liever op tijd, zoals we uiteindelijk deden.

Strip foto's vanuit het vliegtuig

Er is wel vers eten aan boord en ik vraag om het "kaasplankje".  Ik krijg de laatste, die ze hebben, hoera.  Het is echt lekker met druiven, honing en verschillende soorten kaas.  Alleen de gerookte Goudse kaas vind ik niet lekker. 

Ondanks dat ik allerlei plannen had voor de vlucht heeft het Shopaholic book van Sophie Kinsella me zo in zijn greep dat ik gewoon de hele 3,5 uur lees.  Voor ik het weet zetten we de landing in.  Net voor negenen ben ik terug op Dulles.

Meteen krijg ik allerlei berichtjes van de meisjes, die de feestdagen proberen uit te vogelen.  Saskia is erg teleurgesteld dat Katja zowel op Thanksgiving als Kerst er niet zal zijn.  Beide weekenden komen ze een dag later.  Ik relativeer het allemaal wat, we zullen flexibel moeten zijn.  Nieuwe tradities maken, Rick en Saskia hebben daar denk ik het meeste moeite mee.

In plaats van de people mover (een rijdende "taxi" vol passagiers) waar ik een hekel aan heb loop ik liever wat meer om de trein naar de hoofdterminal te nemen.  Daar komt onze bagage net naar buiten en ik vind mijn tas meteen.

Ook hier helpen allerlei mensen me weer.  Een man sjouwt mijn enorme tas van de band en ik bedank hem heel vriendelijk.  Dan loop ik naar taxi rij hier. Gelukkig is er geen rij en ik krijg heel ongewoon een Amerikaan als taxichauffeur . Hij is zelfs in pak gekleed.  Ik wil er eigenlijk naar vragen, want ik krijg het gevoel dat hij dit als tweede baan doet, maar zeg toch maar niets.

De rit naar huis verloopt vlot en de chauffeur draagt mijn bagage zelfs helemaal naar binnen.  Ik geef toch echt geen enorme fooi, dus dit is gewoon hoffelijkheid.  Dat kan ik zeer waarderen (ik moet telkens aan die schoft in Duitsland denken, die me klem reed en de les las). 

Het is wat vreemd om zo alleen thuis te komen.  Ik zet het alarm uit en word begroet door Meike en Snickers.  Ik heb ook trek, want al is het hier tegen tienen, voor mijn gevoel is het pas tijd voor het avondeten.

Mijn keuze is Thais of Chinees eten en de laatste wint.  Ik bestel edamame, dumplings en hot and sour soep.  Het smaakt me prima en is heel wat goedkoper dan de maaltijden in Las Vegas!  Meike en Snickers willen eten, dus ik geef hen dat ook.

Morgenavond komt Rick ook thuis.  We hebben veel contact gehad, maar niets gaat boven in persoon verhalen.  Ik probeer moe genoeg te worden om te gaan slapen.  Peace out, zouden de meisjes zeggen.