Een wel heel onverwachte rondleiding!

"Het is prachtig weer!", verkondigt Rick als hij de lamellen opentrekt.  Vandaag is zo'n dag, die ik eigenlijk niet fijn vind, want ik heb helemaal geen plannen.  Onmiddellijk besluit ik echter de dag zoveel mogelijk buiten door te brengen.

Mijn zusje belt en we kletsen gezellig bij. Altijd goed om te horen dat ik niet de enige ben, die op het moment wat bezorgd is over de stand van zaken in de wereld. Intussen eet ik ontbijt en als ik op heb gehangen begin ik aan mijn elliptical routine.  Terwijl ik aan sporten ben zie ik een aanvraag voor een rondleiding in mijn email. 

Denkend dat het wel voor volgend jaar zal zijn open ik hem.  Dan zie ik 17 november staan.  Dat is al gauw, denk ik eerst, wacht, dat is vandaag!  Ik lees de aanvraag verder en ze willen de monumentenrondleiding vanmiddag of morgen doen en of ik zo snel mogelijk terug kan schrijven.

Gauw antwoord ik dat ik vanmiddag om twee uur kan of morgenochtend om half tien. Morgenmiddag heb ik een massage, die ik heel hard nodig heb, dus die optie geef ik niet.  Niet lang nadat ik de email verstuurd heb gaat mijn telefoon en ik zie een Nederlands nummer.

Het is M. Ze willen eigenlijk ook heel graag naar het Capitool en de Library of Congress, kan ik dat ook inpassen.  Tja, dan praten we over de langere rondleiding, die ik meestal geef.  De Library of Congress sluit om half vijf en dat zouden we zeker niet halen als we eerst de monumenten bekijken.

Twee uur is dan ook veel te laat om te beginnen.  Aangezien ik nog aan het sporten ben denk ik dat het mij met wat haasten wel zal lukken om kwart over twaalf bij het Capitol South station te zijn.  Dan beginnen we op Capitol Hill.  Zo spreken we dus af.

In sneltreinvaart maak ik me klaar en haast me naar het metrostation.  Ik loop maar, want ik kan er niet verzekerd van zijn dat er parkeerplaatsen zullen zijn al zou dat wel sneller zijn natuurlijk.  De trein staat al klaar, maar pas een minuut of tien later vertrekken we.

Na de aanslagen in Parijs en de video van Daesh vlak daarna dat Washington het volgende doelwit zal zijn moet ik toegeven toch wat minder gerust in de trein te zitten.  Onzin, natuurlijk, want al sinds 2001 is het duidelijk dat Washington een geliefd doelwit is voor terroristen, ook nationale.

Zonder problemen stap ik bij Capitol South uit.  Het is net voor kwart over twaalf en ik heb als lunch gauw een appel Pop Tart meegenomen van thuis, die ik met niet veel smaak opeet.  Ik had geen tijd thuis een echte lunch bij elkaar te schrapen, maar moet wel iets in mijn lege maag hebben.

Niet veel later komen de twee zusjes uit Den Haag uit de metro, hoewel een van hen tegenwoordig in Utrecht woont wat ik natuurlijk erg leuk vind.  We maken kennis en het is meteen duidelijk dat ze heel geinteresseerd zijn.  Niet alleen in wat ik over Washington vertel, maar ook in het leven hier en meer.  Altijd erg leuk!

We lopen naar het Capitool waar, zoals in het hele land, de vlaggen halfstok hangen voor de terreurslachtoffers.  Zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden is in sessie en ik kan me zo voorstellen dat er hard gedebatteerd wordt, net als in de Europese landen. 

Na de geschiedenis van het Capitool en de wetgevende macht te hebben verteld lopen we naar de Library of Congress.  Daarnaast ligt ook het Supreme Court gebouw (hooggerechtshof).  Duidelijk vinden ze het fascinerend dat dingen, die in Nederland al zolang heel gewoon zijn, zoals het homohuwelijk, pas dit jaar ook hier wet zijn geworden.

Opvallend vind ik de zwaarbewapende politieagenten op de straathoeken.  Natuurlijk kunnen ze hier geen risico nemen nadat Washington specifiek als volgende doel is genoemd.  Het voelt toch vreemd rustgevend.  Een terrorist zou hier niet ver komen.

De Library of Congress maakt ook altijd weer indruk, ook nog steeds op mij.  Ik zie iedere keer ook  uitspraken op de muren, die me nog niet eerder waren opgevallen.  We bekijken o,a, de grote leeszaal, Thomas Jefferson's bibliotheek en de vijftiende eeuwse bijbels. Dit gebouw blijft een favoriet van iedereen. 

Eenmaal weer buiten begint het helaas te bewolken en ik ben blij met mijn sjaal en jack, want er staat een straffe wind.  We nemen de metro naar McPherson Square, want lopen zou teveel tijd nemen en ons in het donker laten eindigen. 

In de trein hoort een dame ons Nederlands praten.  Zij wijst in Nederlands met een dik Amerikaans accent aan waar we eruit moeten.  Zij blijkt vele jaren geleden in Nederland te hebben gewoond.  Zo zie je maar, je weet in deze stad nooit wie je verstaat.  We hebben daar weleens heel grappige situaties mee gehad met de jaren.

Bij de uitgang voor het Witte Huis stappen we uit.  Als eerste gaan we het kerkje van de presidenten dat weer open is in.  Dit kerkje stamt uit 1816 en alle presidenten hebben er sindsdien diensten bijgewoond.  Het is ook een mooi voorbeeld van een typisch laat 18e eeuws, begin 19e eeuws kerkje in dit gebied.

 

Dan lopen we door naar de voorkant van het Witte Huis.  "Connie", de Palestijnse dame, die er al sinds 1981 zat is nog niet terug.  Het is vandaag een andere oudere dame.  Ik ben benieuwd of dit protest doorgaat mocht "Connie" komen te overlijden. Ze is duidelijk zeer frele.

Voor we naar de achterkant van het Witte Huis lopen halen we warme (lees hete!) thee bij Peet's Coffee.  Voor mij een groene thee, maar ook een Kind reep, want die appel Pop Tart was echt niet genoeg lunch!  De zusjes nemen beiden chai thee.

We lopen verder naar de achterkant van het Witte Huis.  Net als we bij het hek komen worden we door een Secret Service agent weggestuurd.  Vreemd, want de president is in de Filippijnen, maar misschien wilden Michelle of de kinderen in de achtertuin zijn.

We mogen wel dichtbij de Kerstboom, die ze al aan het versieren zijn, komen.  Ook zijn de kleine boompjes van de staten er al.  Gek genoeg heb ik nog helemaal niet het gevoel dat Kerst alweer zo dichtbij is.  Dit warme weer voor het seizoen helpt niet bij dat kerstgevoel, maar je hoort mij natuurlijk niet klagen.

Volgende stop is het Washington Monument.  Ik raad de dames aan te proberen daar morgen naar boven te gaan.  Dat lijkt hen inderdaad wel wat.  Bij het Tweede Wereldoorlogmonument is het rustig en bij "Vietnam" ook.  Zoals altijd zijn de meeste toeristen in het Lincoln Memorial te vinden.

Hier bij de monumenten zie ik geen extra beveiliging behalve misschien wat bereden politie hier en daar, die er anders in rustige tijden niet zouden zijn.  Bij het Koreaanse oorlogsmonument is het vrij druk met een paar groepen.

 

We steken over naar het Tidal Basin.  Daar is het helemaal rustig.  De zon begint ook al onder te gaan.  Jammer genoeg is het te bewolkt om mooi te zijn.  We bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial en de FDR Memorial.

Bij het Jefferson Memorial is het altijd weer iets drukker, maar ook zo tochtig!  Nu de zon onder is is het ook meteen een stuk kouder.  De lichten gaan al aan en Thomas Jefferson staat er nu helemaal indrukwekkend bij.

Na de nodige foto's lopen we terug naar het bewoonde deel van de stad.  De zusjes willen iets gaan eten en ik wijs ze naar de Old Ebbitt Grill waar het op deze tijd van de dag niet zo druk zou moeten zijn.  Ik neem afscheid en loop terug naar het Smithsonian station.

Intussen was Katja vandaag flink ziek, wilde Kai dat ik hem hielp met zijn vertaling van Nederlands naar Engels en Saskia vond uit dat ze vrijwel het hele Thanksgiving weekend moet werken. Lang leve het internet, al zou ik willen dat ik tijdens rondleidingen iets minder lastig gevallen zou worden. Ik vraag Rick of hij me van het metrostation kan halen en dat kan, gelukkig.

Eenmaal terug in Vienna is er echter nog geen teken van Rick.  Ik sms hem en hij zegt vijf kilometer verderop te zijn.  Er waait een venijnig koude wind dus ik wacht in het station.  Een twintig minuten later is Rick er eindelijk.

We besluiten Cosmo even uit te laten en voeren en dan te gaan eten bij Pazzo Pomodoro.  Daar zijn we inmiddels stamklanten en krijgen meteen onze drankjes (Aperol spritz voor mij).  Helaas zie ik dat op hun nieuwe menu mijn favoriete gerechte met de zwarte pasta en garnalen weg is!

Dit keer bestel ik dan "maar" de schol, die ook heel erg lekker is.  Dit is gewoon een echt Italiaans restaurant zomaar in het midden van ons stadje.  Rick geniet ook van zijn keuzes.  Ik heb echt zo'n windverbrand gevoel na vandaag en ben moe.

Thuis gaan mijn benen omhoog, ik heb er weer 20000 stappen opzitten.  De meisjes hebben beiden hun problemen en ik zou ze zo graag hier hebben!  Alle drie trouwens, maar ja.  Ik vond het wel erg leuk onze mooie stad opeens weer te hebben kunnen laten zien aan twee zusjes, die blij waren dat ik zo op het laatste moment aan hun wensen kon voldoen.