Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, januari 27, 2016

En dan de terugreis

Ver voor mijn telefoonwekkers (ja, ik heb beide telefoons ingesteld, bang dat ik me zou verslapen) ben ik wakker.  Ik doezel nog wat en sta dan om vijf voor half zeven op.  Ik heb de koffie klaargezet om te brouwen en druk de aan knop in.

Na een snelle douche pak ik de rest van mijn spullen in en drink een lekker sterke kop koffie.  Via email check ik uit het hotel en neem mijn tassen naar beneden.  Daar staat mijn bestelde chauffeur al klaar.

Zonder oponthoud brengt hij me naar het vliegveld.  Ik prober nog even de palmbomen in me op te nemen, die zal ik weer gaan missen.  Het verkeer de stad in is verschrikkelijk!  Blij dat wij de andere kant opgaan.

Anderhalf uur voor vertrek ben ik op het vliegveld.  Ik vlieg vandaag eerste klas dus ben meteen ingecheckt.  Ook de veiligheidscontrole gaat zeer vlot.  Dit vliegveld is groter dan de meeste Caribische vliegvelden. 

Er zijn wel winkels, maar voor de veiligheidscontrole, erna is er niet veel.  Gelukkig wel een cafeetje waar ik een fles water en een kersenyoghurtje koop.  Ik weet dat ik aan boord ook ontbijt zal krijgen, maar moet iets in mijn maag hebben. Als ik het label lees bedenk ik me dat ik eigenlijk gewoon lepels vol suiker naar binnen werk.

Omdat ik eerste klas reis mag ik vrijwel als eerste aan boord.  De stoel naast mij blijft lang vrij, maar dan wordt er een man uit economy gehaald, die er mag zitten.  We vertrekken voor op schema, helemaal goed (gisteren was de vlucht twee uur vertraagd).

Als we over Trinidad wegvliegen valt me op hoe groot het eiland is.  De dingen, die ik hier tijdens de rondleidingen heb gezien, zal ik niet gauw vergeten. Ik heb werkelijk genoten van mijn verblijf hier, al was het af en toe wat eenzaam aan het einde.  Aan de andere kant heb ik ook met allerlei interessante mensen gesproken.

We krijgen een drankje geserveerd en mogen kiezen tussen een omelet of cereal als ontbijt.  Ik kies het omelet en krijg daar geen spijt van.  Het smaakt heerlijk en er wordt vers fruit bij geserveerd.  De man naast mij heeft cereal en dat is maar saaie corn flakes, ik ben blij met mijn keuze.


Er zijn gratis films om te kijken, maar ik ben helemaal in mijn roman over de Underground Railroad en de Amerikaanse Burgeroorlog.  Ik lees aan een stuk door tot het boek uit is.  Voor degenen, die geinteresseerd zijn, het heet "Anna and the Conductor" van Bess McBride.

Intussen kijk ik ook af en toe uit het raam en zie Puerto Rico onder ons en later de Bahamas waar het water complete turquoise is!  Daarvan neem ik ook een foto.

De themafoto voor vandaag moet een A zijn en ik zie niet hoe ik die vandaag in de vliegvelden ga vinden.  Ik besluit er dus een te tekenen met zentangle.  Het vergt altijd even een begin, maar dan geniet ik er weer van en ben blij met het eindresultaat.  Net voor we na vijf uur en drie kwartier landen heb ik het klaar.

Nu ben ik weer op Amerikaanse bodem en het voelt al als thuiskomen.  Hier in Houston moet ik door immigratie en douane.  Ik heb Global Entry dus beiden gaan heel vlot.  Ik lever mijn tas weer af om door te reizen naar Washington en sluit aan in de de rij voor de veiligheidscontrole.

Die lijkt heel lang en ik ben blij een langere overstaptijd te hebben genomen.  Opeens worden er meer rijen geopend en ben ik er binnen de tien minute doorheen.  Het vergt even tijd om alles weer in mijn tas te stoppen, want hier was geen TSA Pre dus schoenen uit, vloeistoffen in een tasje en laptops eruit. Ik ben verwend met die TSA Pre!

Met de trein ga ik naar de B terminal vanwaar mijn vlucht naar Washington vertrekt.  Ik loop naar de gate en zie dat er geen zitplaatsen meer zijn. Veel mensen staan te wachten, maar daar heb ik geen zin in voor meer dan een uur, want dat doet mijn spieren geen goed.

Omdat ik internationaal reis heb ik recht op de United Club en bij de gate vraag ik waar de dichtstbijzijnde is.  Dat blijkt maar een minuut lopen te zijn, helemaal goed.  Ik laad mijn telefoon op en drink een wijntje.  Verder klets ik bij met het thuisfront.

Voor ik het weet is het tijd om me weer naar de gate te begeven. Daar gaat men al aan boord, voor de tijd, die op mijn boarding pas staat.  Ik neem plaats naast een typische Texaan, grote man met riem en cowboylaarzen.

Ook deze vlucht gaat voorspoedig.  We krijgen een lunch, die een lichte salade met kip is, wel erg lekker. Ik wil eigenlijk mijn films op mijn tablet gaan kijken, maar in een week is de batterij daarvan al leeg!  Dan maar spelletjes op mijn telefoon spelen, gelukkig kan ik die ook opladen naast mijn stoel.
Dag Houston!

De tweeeneenhalf uur gaan snel voorbij en voor ik het weet wordt de landing ingezet.  Zelfs van boven in het donker is de sneeuw zichtbaar.  Reagan National Airport is echter vandaag voor het eerst helemaal sneeuwvrij.  Ik zie dan ook nauwelijks sneeuw, waarschijnlijk hebben ze het in de rivier gegooid.

Als eerste loop ik het vliegtuig uit en haast me naar de uitgang.  Daar zie ik Rick al gauw en wat een fijn weerzien!  Hij helpt me met mijn tassen en we lopen naar de baggage claim.  Daar komt mijn tas ook als een van de eersten naar buiten!

Rick heeft nog niet gegeten en ik heb ook nog wel wat trek dus we besluiten naar Matchbox te gaan.  Daar bestel ik de heerlijke crabsoep en Rick een sandwich.  Men kent ons hier en onze favoriete drankjes staan vrijwel meteen voor onze neuzen.

Rick zei het al en ik zie het, de sneeuw is al een stuk minder dan het was, maar nog steeds een flik pak!  Veel wegen zijn nog maar half begaanbaar. 

Cosmo komt me heel enthousiast begroeten.  Hij heeft me duidelijk gemist.  Het voelt heel fijn weer thuis te zijn, al is het maar voor een paar dagen, want zaterdag gaan Rick en ik er weer op uit.




3 reacties:

Anoniem zei

Bedankt voor het uitgebreid verslag van jouw mini-reisje, wat uiteindelijk wat langer uitgelopen is, maar dat had je min of meer wel wat voorzien. Zo ben je toch ontsnapt aan de sneeuwstorm van vorig weekend wat bij ons in België ook uitgebreid in het nieuws kwam.
Ik lees dat je volgend weekend er samen op uit trekt met Rick, wat toch gezelliger is dan alleen.
Blijkbaar doet de warmte goed voor je spieren..........
Groeten van Hilde uit B.

Anoniem zei

Fijn dat je zo een goeie terugreis hebt gehad.
En dan alweer opmaken voor de volgende trip. Wel zo gezellig dat je die samen maakt.
Groet, Bea

Petra zei

@Hilde - Ja, de warmte helpt mijn spieren enorm, bijna schokkend hoeveel. Ik kan niet zeggen dat ik er rouwig om was de sneeuwstorm te missen. Ik heb na vandaag alweer genoeg sneeuw gezien ;).

@Bea - Ja, Rick moet wel veel werken, maar ik zal hem sowieso meer zien dan als ik thuis blijf en er is zoveel te doen in Seattle.