Een hele dag kersenbloesems

Vannacht heb ik slecht geslapen en daar baal ik van want daardoor sta ik later op dan ik had gewild. Rick heeft weer lief de koffie gezet en na een paar flinke koppen voel ik me weer op deze wereld.  Het weer is werkelijk schitterend en met de achterdeur open eet ik een broodje met ei en kaas.

Dan doe ik mijn toilet, zoals mijn oma altijd zei, en laat Cosmo uit.  Dit keer niet zo'n lange wandeling, want ik wil voor het hard gaat waaien naar de kersenbloesems.  Net na tienen loop ik naar het metrostation met fototoestel en al.

Bij het stoplicht om de grote weg over te steken zie ik een vrouw, die me bekend voorkomt, aan komen lopen.  Het is inderdaad een van onze kennissen uit de buurt, Tara.  Zij gaat ook naar de stad en kletsen tijdens de metrorit bij over onze kinderen.  Haar oudste is een wielrenner, die hoopt internationaal te gaan.  Eerst gaat hij daarvoor een jaar in Belgie doorbrengen na zijn college.

Tara stapt bij Farragut West uit en ik heb dan nog drie haltes te gaan, want stap dit keer bij Smithsonian met de massa's uit.  Letterlijk de massa's, want met drommen mensen loop ik naar het Tidal Basin.  Het is Paasvakantie, warm weer en de kersenbloesems bloeien, zoals ik meerdere malen vandaag hoor zeggen "a once in a lifetime experience".

 

 

Het waait wel wat, maar ik ben toch blij een aantal goede reflecties op de foto te krijgen.  Ik loop met de klok mee het Tidal Basin rond en geniet met volle teugen.  De lucht is knalblauw en de bloesems helemaal op hun hoogtepunt. 

Tegen de tijd dat ik het meertje om ben is het lunchtijd.  Ik loop terug naar de bewoonde wereld rond het Witte Huis in en denk eerst iets te halen bij de vele food trucks, die rond de pleinen in de stad staan.  Maar ik heb niet genoeg gepast geld en weet niet of ze credit cards aannemen.

Onderweg kom ik langs Le Pain Quotidien waar nog een tafeltje buiten vrij is.  Ik neem gewoon plaats, want ik wil zitten.  Ik bestel mijn favoriete gerookte zalm tartine, die me weer zeer goed smaakt. Vooral ook lekker buiten op een terrasje, heerlijk dat het dat seizoen weer is.

Na het eten koop ik bij een standje een diet Coke en loop terug naar het Tidal Basin.  Daar is het zo mogelijk nog drukker dan vanochtend.  Bij het Franklin D. Roosevelt Memorial vind ik een plekje op een bankje en ga gewoon eens zitten genieten van de pracht om me heen.  Het waait te hard voor mooie foto's helaas.

Deze bever zie je overal, maar helaas kunnen ouders niet lezen, want ik zie ze bloesems plukken (een meisje heeft zelfs een heel boeket!) voor hun kinderen en ze laten hun kinderen ook in de bomen klimmen. Ik moet me zo inhouden! Gelukkig vinden anderen het ook  belachelijk en zeggen wat en gebeurt het niet vaak.

Heel ongewoon voor mij neem ik zo een half uur rust.  Het is ook leuk om mensen te kijken en naar conversaties te luisteren.  Er zijn veel gezinnen met kinderen vanwege de Paasvakantie en dan hoor ik toch ook vaak een angst voor Trump in gesprekken. 

Ze zijn tenslotte vlakbij het Witte Huis hier en dat doet de gedachten naar de president gaan.  Ik ben opgelucht te horen dat het gros van de mensen hier die man niet kunnen uitstaan.  Ik hoor herhaalde malen ouders hun kind geruststellen dat er geen president Trump gaat komen.  Eng is wel dat ze dat niet zeker weten en dat het zover is gekomen.

Rond half vier zet ik mijn tocht voort. Veel foto's maak ik vanmiddag niet, want met de harde wind is het Tidal Basin zeker geen spiegel.  Mijn voeten beginnen me parten te spelen en ik besluit de stad weer in te lopen, afscheid nemend van de bloesems, al hoop ik morgen weer te gaan.

Bij Elephant & Castle krijg ik een tafeltje op hun terras en bestel mijn favoriete bier, een Blue Moon met een schijf sinaasappelsap waarvan ik het sap in het bier knijp.  Rick sms-t dat hij helemaal vast zit in het verkeer. 

Prima, ik loop dan wel vast naar het restaurant waar we zijn vroegere collega's zullen ontmoeten.  Poste heeft een enorm terras en bar en ik zie geen enkele bekende.  Ik ga dus maar op Rick wachten en ga op de trap zitten.  Ook wel leuk om mensen te kijken en een van hen blijkt later bij ons groepje te horen, maar ik kende haar niet.

Als Rick eenmaal komt vinden we het groepje al snel.  Ze stonden daar zeker niet toen ik rondkeek, want ik ken Keith en Lisa goed en had hen niet gemist.  Het wordt gezellig.  We bestellen wat hapjes voor het avondeten en het gesprek is interessant. 

Rond half negen neemt iedereen afscheid en daar ben ik blij om, want ik voel de bijna twintig kilometer die ik vandaag gelopen heb wel.  Maar wat een heerlijke dag en wat zijn die honderden boompjes met bloesems toch bijzonder.

Geen wonder dat het zoveel toeristen trekt!  Als ik mensen hoor zeggen dat dit voor hen een "once in a lifetime" ervaring is prijs ik mezelf toch wel heel gelukkig dat ik dit ieder jaar mag meemaken!

PS: Katja is naar een orthopedist geweest vandaag en gelukkig is het minder erg dan gedacht.  Haar pees is niet beschadigd en ze hoeft haar vingers slechts te tapen, dus die rare splint kan weg.  Zo fijn voor haar, want het alternatief zou problematisch geweest zijn zowel financieel als functioneel.

Bloesemfoto's van vandaag staan hier