Ambassades bezoeken en DC met een vriendin

Zaterdag

Toen ik gisteravond met Cosmo knuffelde trok hij opeens weg en boem, daar lag ik met mijn gezicht op de houten vloer.  Mijn neus en vooral onderlip moesten eraan geloven en vanochtend is mijn neus opgezwollen en ziet mijn lip eruit alsof ik een koortslip heb met aan de binnenkant een flinke snee.  Ik prijs me zeer gelukkig dat ik mijn voortanden niet heb gebroken!

Wonder boven wonder heb ik ondanks dat alles heerlijk geslapen.  Rick staat om kwart over acht op, maar ik lig nog veel te lekker.  Rick komt net terug met ontbijt, voor mij van Panera, als ik beneden kom. 

Na mijn neus en lip bekeken te hebben, want hij schrok zich gisteravond ook rot van al het bloed, besluit Rick gelukkig ook dat ik er niet zo slecht uitzie als hij had gevreesd.  We eten samen ontbijt op het deck, want het is eindelijk eens warm genoeg ervoor.

Dan maait Rick gauw voor de volgende regens het gras en ik ren op de plaats op het deck om mijn beweging te krijgen.  Met dit mooie, maar kort durende weer, heb ik echt geen zin om binnen te gaan sporten.  Cosmo speelt intussen met de nieuwe Deense dog van de buren.  We hebben geen hond aan ze.

Tegen elven rijden we naar de stad waar vandaag de EU ambassades open huis houden.  Vorige week waren het de andere ambassades, maar toen hadden we al teveel andere dingen gaande.  Ik heb gelezen dat de Nederlandse ambassade poffertjes heeft dus daar beginnen we mee.

Tot onze verbazing vinden we met gemak een parkeerplaats vlakbij.  Niet omdat het niet druk is, maar veel mensen maken gebruik van de gratis busjes. We moeten door een veiligheidscontrole en krijgen dan een oranje plastic zak met "Holland" erop aangereikt (je kunt het buitenlanders echt niet kwalijk nemen dat ze Nederland zo noemen, het land promoot zichzelf met die naam).

Binnenin vinden we een stroopwafel, een flesje water, een kaart van Rotterdam en twee kaartjes, een voor poffertjes en een voor bier. We sluiten aan in de rij voor de poffertjes, die bekwaam worden gebakken door mensen van DC Dutch op professioneel uitziende bakplaten.  Ze smaken dan ook opperbest!

Er schijnt een poffertjes restaurant of truck te komen, wij zijn de eerste klanten!

Dan sluiten we aan in de rij voor de kaasproeverij.  Hier proeven we belegen kaas, Oud Amsterdam en komijnenkaas.  Het wordt allemaal heel enthousiast ontvangen door de Amerikanen.  Helemaal enthousiast zijn ze over het gratis glaasje Heineken voor iedereen. Wij genieten daar ook van.

Verder zijn er allerlei standjes met informatie, ook over Curacao en Aruba.  Ik klets even leuk met de man van het Aruba standje, die zelf Arubaan is en het natuurlijk fantastisch vindt dat wij zo dol op zijn eiland zijn.

Philips deelt LED lampen uit waar Rick dolblij mee is. KLM heeft een loting voor twee tickets naar Amsterdam.  We doen beiden mee, maar ik win nooit zoiets dus verwacht er niets van.  De rijen zijn erg lang en op een gegeven moment zijn we daar klaar mee. We vinden dat de Nederlandse ambassade het echt fantastisch heeft gedaan!

Voor we verder gaan willen we toch een licht lunch ergens eten, want met die lange rijen is het moeilijk aan eten te komen bij de ambassades.  We strijken in Dupont Circle neer op het terrasje van Darlington House. 

Dupont Circle

Het is heerlijk weer met een graad of 25 dus iedereen zit buiten.  We bestellen beiden een "skizza", heel dunne knapperige pizza's.  Die van mij met groentes en ik vind het heerlijk en licht. Rick heeft hem met Buffalo kip, te pittig voor mij met mijn stukke lip.

We bespreken welke ambassades we nog willen bezoeken en de keuze valt op de Franse, die niet aan Embassy Row ligt.  Op de kaart zie ik dat de Duitse ambassade daar vlakblij ligt en gezien de menigtes besluiten we die twee te gaan bezoeken, meer tijd hebben we niet, want ze zijn maar tot 16 uur open.

Via Massachusetts Avenue wat Embassy Row heet in dit gedeelte rijden we erheen.  Er staan lange rijen om de kleinere ambassades hier binnen te gaan.  Het is wel gezellig allemaal, iedereen heeft duidelijk plezier, echt een leuke traditie dit. Dit jaar is het tiende jaar ervan.

Gelukkig lees ik net wat verder dan mijn neus lang is in de brochure.  We zijn dan op weg naar de Franse ambassade, maar daar zouden we voor dichte deuren komen te staan.  Het blijkt dat de Fransen en Duitsers allebei bij de Duitse ambassade zijn, want de Franse wordt verbouwd.

Toevallig zijn we bijna bij de Duitse ambassade dus dat komt mooi uit.  Ook hier vinden we makkelijk een parkeerplaats. Ricks kleine BMW i3 is heel handig, die past overal net tussen en parkeert zichzelf!

Intussen pakken donkere wolken zich samen en terwijl we in de rij staan voor de veiligheidscontrole begint het te waaien en regenen.  We zijn beiden goed voorbereid met paraplu's en jassen, maar dat is lang niet voor iedereen het geval.  Sommige vrouwen staan er in mouwloze jurken, brrr!!

De Duitse ambassade hebben we nog nooit bezocht en we zijn verbaasd hoe groot die is.  Het is een jaren zestig gebouw maar oogt modern.  Er staat ook een stuk van de Berlijnse muur.  Voor het standje met brie en andere lekkernijen staat een ellenlange rij en wij vluchten naar binnen om de regen te ontlopen.

Daar worden Duitse biertjes verkocht, niets gratis zoals bij de Nederlandse ambassade!  Toch kopen we beiden een flesje en blijkt het Eurovisie Songfestival aan te staan.  Hee, zegt Rick opeens, is dat niet Nederland?  En jawel, we zijn er toevallig net als Douwe Bob zingt.  Leuk liedje, maar ik lees later dat hij op de 11e plaats eindigde.

Rick biedt aan in de regen in die lange rij voor kaas en brood te gaan staan.  Zo lief, want hij houdt eigenlijk helemaal niet van brie, maar weet dat ik er dol op ben.  Na al die jaren samen nog zo'n gentleman! 

Daar staat hij in de rij

De brie van Ile de France is het voor mij helemaal waard en zelfs Rick vind het lekker.  We lopen naar boven zoals de Ampelmaennchen ons wijzen (de groene mannetjes op de stoplichten in voormalig Oost-Duitsland).  Daar ruimt men al op want het is bijna vier uur.  Het plenst ook dus wij lopen snel terug naar de auto.

Rick oppert om in Georgetown te gaan kijken of we iets kunnen gaan drinken.  We parkeren en als we de garage uitlopen is het alweer droog.  We gaan op zoek naar Mr. Smith's, die hier jarenlang was, maar we vinden het restaurant niet.  Het blijkt verhuisd te zijn en Rick heeft geen zin erheen te lopen.

We lopen dan maar gezellig M Street af, want de zon schijnt weer en het is druk.  We bekijken de menu's van verschillende restaurants en strijken neer bij J. Paul's, een visrestaurant.  Daar bestel ik een half dozijn oesters en deel wat nacho's met Rick. Daarna delen we mini (veel te dure!) tonijn tartaar taco's en een garnalen cocktail. 

Twee blokken verderop is het beroemde Georgetown Cupcake (de DC Cupcake serie op TLC).  De rij daar valt mee en we sluiten aan.  Rick vraagt Saskia en haar vriendinnen of ze er ook een willen en dat is natuurlijk het geval.  Eenmaal aan de beurt bestel ik een salted caramel cupcake en Rick red velvet.  Maar ze hebben geen veganistische wortel cupcakes meer voor de meisjes.

Welke smaak zou jij bestellen? Schrijf het in het commentaar

 

Dat vind ik zielig dus bel Sprinkles een paar blokken verderop.  Daar hebben ze veganistische red velvet cupcakes, helemaal goed! Rick gaat die halen, terwijl ik bij Sephora wat nieuwe mascara en oogpotlood koop. Georgetown is echt een winkel- en woonbuurt, heel anders dan waar ik altijd mensen rondleid.

Als we de stad weer verlaten regent het weer en zien we een regenboog boven de monumenten.  Jammer genoeg lukt het niet er een foto van te nemen.  Dat is nog een wens van mij, een prachtige foto met een regenboog over een van de monumenten. Die blijft nog even onvervuld.

Thuis treffen we Saskia, Laura en Kaylee, die de Sprinkles cupcakes de lekkerste ooit vinden.  Mijn salted caramel cupcake smaakt heerlijk, althans de frosting.  Ik vind de cake zelf nogal saai en eet die niet helemaal op. Ik ben niet zo'n cake persoon, eigenlijk.

Saskia's reis komt dichterbij en is bijna helemaal in kannen en kruiken.  Het hangt nog van Kai en Bea af waar Saskia in Duitsland heengaat. Hopelijk kunnen ze dat morgen uitvogelen, want anders wordt het wat ingewikkeld met elkaar in contact te komen.

Hopelijk is mijn lip vooral morgen een stuk beter, want hij blijft maar bloeden.  Voortaan ga ik een stuk voorzichtiger zijn met hoe en waar ik Cosmo knuffel.  Maar ik blijf hem natuurlijk wel knuffelen!

Zondag

De zon schijnt vrolijk onze kamer binnen, maar een stap naar buiten vertelt ons dat het scherp kouder is dan gisteren. Rick haalt weer ontbijt en ik maak me klaar, want ook vandaag ga ik weer de stad in.

Rick brengt me naar de voorkant van het Witte Huis waar ik met Bente heb afgesproken.  Zij sms-t me dat ze er is en bij het protesttentje staat.  Dat protest zit er al 35 jaar dus ik weet meteen welke ze bedoelt.

Toen ik vorig jaar in New Orleans was heeft Bente me daar veel minder toeristische dingen laten zien.  Ik vind het dus extra leuk haar nu "mijn" stad wat te laten, al wordt het hier juist het toeristische gedeelte van het Witte Huis en de monumenten.

Het is mooi zonnig weer, maar er staat een harde, koude wind.  Toch stukken beter wandelweer dan in de regen zoals de afgelopen paar rondleidingen.  Voor het Witte Huis is het vrij rustig.  Er hangen overal Scandinavische vlaggen, want de staatshoofden van die landen waren de afgelopen week op bezoek bij de Obama's.

Achter worden we ver weggeleid, want de helicopter staat klaar om de president te vervoeren.  Niet veel later vliegt hij over onze hoofden.  Het blijft bijzonder om mee te maken.

Bij het Washington Monument is de "commencement" (graduation) van George Washington University gaande.  Wij komen er net langs als het volkslied wordt gezongen.  De hele rest van de dag zien we geslaagde studenten in hun donkerblauw met geel borduursel cap en gown. 

 

Verder is het vandaag bij de monumenten vrij rustig.  Ik zie geen Honor Flight veteranen en de schoolgroepen ontbreken op zondag ook.  Ik vertel bij ieder monument over de symboliek en Bente luistert aandachtig.  Verder kletsen we natuurlijk bij over van alles en nog wat.

Bente is echt zo iemand bij wie het niet uitmaakt hoe lang je elkaar niet gezien hebt, het is meteen weer vertrouwd.  Onze levens zijn heel verschillend, maar we hebben ook veel gemeen.  Er is in ieder geval meer dan genoeg gesprekstof!

Na het Tweede Wereldoorlog Monument, Vietnam Memorial, Lincoln Memorial en Koreaanse Oorlogsmonument nemen we even pauze om wat te drinken.  Bente leest dit blog ook en heeft dus alle foto's gezien, maar ze zegt dat die de grootsheid van het geheel niet kunnen overbrengen.  Dat is zo vaak het geval, inderdaad.

We lopen rond het Tidal Basin en bekijken het Martin Luther King Jr., Franklin D. Roosevelt en Jefferson Memorial.  Dan lopen we richting ons lunch restaurant.  Ik wil Bente meenemen naar Zaytinya, een van mijn favoriete restaurants.

Onderweg komt er opeens een Duits echtpaar naast ons lopen en de man spreekt mij aan.  Hij zegt in het Duits te horen dat wij Nederlands spreken.  Ik moet mentaal even omschakelen, maar antwoord dan in het Duits dat dat het geval is.

Hij vraagt of we mobiel internet hebben want zij zoeken naar de dichtstbijzijnde Starbucks.  Ik antwoord dat ik er een weet op 7th Street, maar dat is nog best een wandeling.  Op mijn telefoon zoek ik ze op en stuur ze naar 14th en G.  Bente luistert mee en zegt als ze weer doorlopen dat ze het toch typisch vond dat die man gewoon verwachtte dat wij ook Duits spraken.  Daar had ik eigenlijk niet eens bij nagedacht, maar is wel waar natuurlijk.

Bij Zaytinya is het een drukte van jewelste.  Er is een uur tot anderhalf uur wachttijd voor een tafeltje, maar wij gaan in de bar wachten en daar komen al gauw een paar stoelen vrij. Ik vraag hun heerlijke knoflooksausje bij de pita's en we kiezen van het menu.

Dat is altijd moeilijk, er staat heel veel lekkers op!  Bente zegt dat ik kan kiezen, zij is een makkelijke eetster en kent het hier natuurlijk niet.  Ik kies avgolemono soep voor ons beiden, want die is niet te versmaden. Verder delen we de spruitjes met yoghurtsaus en wilde paddestoelen met dadels en amandels, allemaal werkelijk heerlijk!

Na het eten lopen we naar de overkant het American Art Museum en Portrait Gallery binnen.  Dit is een van mijn favoriete musea in de stad.  Er zijn ook altijd andere tentoonstellingen en vandaag zijn het allerlei foto's en schilderijen van mensen.

We bekijken de portretten van de presidenten waarvan die van Clinton altijd mijn favoriet is.  De rest zijn over het algemeen vrij saaie portretten.  Naast de portretten staat een korte geschiedenis over wat die president bewerkstelligd heeft.

Daarna lopen we door het kunstmuseum.  Dit is ook nog eens een heel mooi gebouw uit het midden van de 19e eeuw. Grappig genoeg is de moderne kunst uitgerekend in het oudste gedeelte gehuisvest.  Ik moet altijd het ijsetende vrouwtje en de neon kaart van de VS ook een bezoek brengen.

 

Als we weer genoeg kunst gezien hebben lopen we via China Town naar Elephant & Castle in de hoop daar een terrasje te pikken.  Het is best lekker weer, zo'n zestien graden en zonnig, maar het terras is niet open.  We mogen echter wel een drankje aan de bar bestellen en het op het terras nuttigen.

Dat doen we dus.  Met allebei een Blue Moon gaan we in het zonnetje zitten.  We kletsen erop los en de tijd gaat snel.  Ik stel voor dat we bij B Too gaan eten, want ik weet dat Rick daar ook graag komt.  Ik maak op Open Table een reservering voor half zeven.

Bente en ik nemen er een Uber heen en Rick wacht al op ons aan de bar.  We krijgen een gezellig tafeltje en een (blijkt later) Franse ober.  Rick en ik delen wat voorafjes, "bitterballen" met eendenvlees, mini kaaskroketjes en mini gerookte zalm wafeltjes.  Allemaal even lekker, eigenlijk zou ik wel een hele bak van die kaaskroketjes op kunnen.

Voor mijn hoofdgerecht neem ik de filet Americain met frietjes, zo lekker!  Rick neemt garnalenkroketjes en erwtensoep en die vindt hij minder.  Het ziet er dan ook helemaal niet als erwtensoep uit.  Bente heeft de zeebaars en die ziet er ook zeer goed uit.

Het gesprek vloeit zo goed en gezellig dat ik me geroepen voel aan te kondigen dat we de tijd in de gaten moeten houden. Bente moet namelijk nog naar het vliegveld en de tijd begint te dringen.  Nu is Rick ook zo iemand, die pas op het laatste moment vertrekt, dus hij ziet mijn zorgen niet zo.

We rekenen af en rijden dan langs het hostel waar Bente heeft gelogeerd.  Zij haalt haar geringe bagage op.  Ik zit voor het eerst ooit achterin Ricks auto, ruimer dan ik had gedacht.  Zo'n twintig minuten later zetten we Bente af bij de American terminal van Reagan National Airport.  Het was een superleuke dag samen en we hopen dat we elkaar snel weer kunnen zien!

Rick en ik rijden huiswaarts waar we Saskia verder helpen met de voorbereidingen voor haar Europese reis.  Ze wil Kai ook zo graag zien, maar dat is het knelpunt nog steeds.  Kai heeft geen vrij en zit toch best ver van waar Saskia gaat zijn.  Hopelijk komen ze eruit.

Zo eindigt een vol en leuk weekend.  Ik ben ook zo blij dat ik niet naar Massachusetts ben gegaan!  Alleen al even in een restaurant zittend doen mijn benen zoveel pijn. Ik moet er niet aan denken tientallen uren in de auto te hebben moeten zitten!