Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, juli 14, 2016

Een wel erg warme rondleiding!

Gisteravond heb ik mijn familie van vandaag gevraagd of we misschien om tien uur in plaats van half tien zouden kunnen beginnen.  Gelukkig hadden ze daar geen problemen mee, want net dat extra halve uurtje slaap helpt met uitgerust opstaan om acht uur.

Het is zo vroeg al 28 graden en het belooft de warmste dag van het jaar tot nu toe te worden.  Ik ben blij dat ik niet al mijn luchtige kleding mee naar Aruba heb genomen, want het meeste ervan zit natuurlijk in mijn tas, die nog in Newark staat. Ook mijn Teva sandalen zitten daarin, maar ik kan op mijn Fitflops ook heel ver lopen.

Gauw maak ik een gebakken eitje en een bakje aardbeien met slagroom als ontbijt.  Rick brengt me naar de metro, die vandaag keurig op tijd rijdt.  Het is wel even een omschakeling van het strand in Aruba gisteren naar een dag in de stad vandaag.  Dat het zelfs warmer dan het Caribisch gebied zal worden is eigenlijk ook vreemd.

Om kwart voor tien stap ik bij het Smithsonian station uit.  Ik help wat toeristen op weg, die allemaal wild rondkijkend bovengronds komen.  Keurig om tien uur komen mijn Belgische compagnons van vandaag op me aflopen.

N. en A. zijn de ouders en de jongeren zijn hun volwassen kinderen C, J, en C en C's vriendin C.  Zij zijn vers uit Belgie, dus de hitte zal voor hen nog wel zwaarder voelen.  Ik zeg dat we onderweg kunnen stoppen en er zijn plaatsen waar we water kunnen kopen.  Verder kunnen we vanmiddag als het echt niet te harden wordt (de voorspelde gevoelstemperatuur is 41 graden) een stuk met de metro doen.

In de schaduw vertel ik over de geschiedenis van de stad.  Op een dag als deze is het zaak de schaduwplekjes op te zoeken, die soms niet zo makkelijk te vinden zijn.  Ik heb dan ook mijn hele "warme dagen" route in mijn hoofd.

Die houdt ook het ene schaduwplekje voor het Washington Monument in.  Alleen staan daar al wat mensen.  Ik besluit dat er nog voldoende ruimte is voor ons en leid iedereen erheen.  Het verhaal over het ontstaan van het Washington Monument vind ik altijd heel leuk om te vertellen.  Het heeft zo lang geduurd voor die obelisk eindelijk af was!


In de schaduw van het Monument "koelen" we even wat af.  Hier staat ook wel wat wind, maar echt afkoelen doet het niet.  Tegen de tijd dat we bij het Tweede Wereldoorlog Monument zijn druipt het zweet al van me af en ben ik blij een doekje mee van huis te hebben genomen.

Het Tweede Wereldoorlog Monument heeft nauwelijks schaduw dus lang blijven we er niet rondlopen.  Het is ook heel rustig overal, waarschijnlijk is iedereen de musea ingevlucht.  Daar ging althans het merendeel van de mensen, die ik vanochtend op weg hielp, heen.

Achter het monument laat ik nog het grappige "Kilroy was here" tekeningetje zien.  Een luchthartig deel van het monument waar de meeste mensen geen weet van hebben.  We staan hier naast de Reflecting Pool waarin het Lincoln Memorial vandaag mooi weerspiegelt.

Na de nodige foto's zoeken we de schaduw weer op.  Na een korte pit stop lopen we naar het concessiestandje en halen waters voor iedereen.  Heerlijk, koud water!  Het flesje wat ik mee had is op en was toch al lauw tot warm.  Het is zaak snel te drinken voor het opwarmt.

We lopen naar het Vietnam Veteranen Memorial, ook hier is het vrijwel leeg.  Ik vind het leuk hoe geinteresseerd iedereen ondanks de hitte is.  Na mijn uitleg over de symboliek van dit monument lopen we er snel doorheen, hoewel ik de symbolen op de muur ook nog laat zien.  Dit zwarte graniet absorbeert de warmte en dat is te voelen.

Zoals altijd is het verreweg het drukst in het Lincoln Memorial.  Hierboven staat buiten tenminste een windje, maar binnen is het niet te harden.  De vele bomen overal zijn wel fijn voor schaduw.  Die vinden we dan ook een beetje bij het volgende monument, Korean War Memorial.

Dit blijft favoriet voor mij.  Ik ontdek telkens weer nieuwe dingen in de beelden en foto's op de muur.  Hier is aan de overkant weer een kans op koud water, maar die laten we allemaal gaan.


We lopen naar het Tidal Basin en bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial.  Ik moet hier wel even lachen, want er zijn groepen tieners aanwezig, die allemaal in de schaduw zitten.  Eentje lijkt zelfs wel naast het beeld te liggen slapen. Iedereen ziet er ook zeer verhit uit.  Ik noem het de verzopen kat look en ik ben daar zelf kampioene in!

Langs het Tidal Basin geven de kersenboompjes wat schaduw en we lopen naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial.  Daar is een waterfontein en we vullen wat flessen op.  Het water is nog net niet lauw zoals het later deze zomer zal zijn dus nog te drinken.

Ook hier is het leeg.  Ik zie dat het inmiddels 34 graden is met een gevoelstemperatuur van 38 graden.  Het is jammer dat het zo warm is, want verder is het prachtig weer met mooie blauwe luchten. We bekijken de vier "kamers" (voor iedere termijn van Roosevelt's presidentschap een) van dit monument en lopen dan verder.
 

Intussen is het mij wel duidelijk dat we eerder bij de Old Ebbitt Grill gaan aankomen dan half twee, de vroegste reservering, die ik voor zeven personen kon maken.  Ik probeer Mark te bellen, maar AT&T werkt niet mee.  Bijna bij het Jefferson Memorial lukt het eindelijk en hij stelt me gerust dat onze tafel al klaarstaat.

We bekijken het Jefferson Memorial en ik vind het daar altijd lekker koel in de zomer.  Het tocht er namelijk enorm.  Ik merk aan mijn gezelschap dat ze nu wel toe zijn aan wat airconditioning. Maar goed dat we nu naar het restaurant lopen.

Dat is nog een hele tippel en gedeeltelijk heuvel op.  Onderweg komen we nog langs wat interessante gebouwen en beelden waar ik over vertel.  We hebben echter nu maar een doel: airconditioning! Ik denk weleens dat mensen niet aan Washington denken als een (sub)tropische locatie, maar in de zomer kan het echt wel zo zijn!

Vlakbij de Old Ebbitt Grill zit altijd een dakloze blanke veteraan en ik geef hem wat.  Naast hem zit nu ook een donkere man, die zegt ook veteraan te zijn, en ik geef hem ook wat.  Het Veteranen Ministerie zit hier maar een paar blokken vandaan, schrijnend is het, maar ik weet natuurlijk niet het hele verhaal.

Mark heeft de beste tafel voor grotere groepen klaar voor ons!  Voor in het restaurant en vrij prive, Tony gaf mij deze tafel vaak en ik vind het lief dat Mark dat voortzet.  Ik mis Tony best in dit restaurant en vind het nog altijd jammer dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen.

Ze hebben hun verschillend gekleurde tomaatsalade met burrata weer op het menu en die bestel ik.  De rest bestelt salades en de French dip.  Ik denk dat die laatste niet was wat de dames dachten. Het is een broodje met veel rundervlees en wat kaas dat in een bouillon gedoopt moet worden.  Ik heb dat nog nooit in Frankrijk gezien, dus geen idee waar dat "French" van komt.

Toch lijkt iedereen van zijn of haar maaltijd te genieten, al gaat een van de French dips niet op, en het is gezellig.  De serveerster doet goed haar best en komt regelmatig, maar niet irritant vaak, vragen hoe alles is.  Ik krijg extra kaas bij mijn salade van haar met een grote glimlach.

Al voor we gingen eten werd bepaald dat we inderdaad de Metro tussen het Witte Huis en het Capitool gaan nemen.  Ik wil nooit dat men zal zeggen dat ik dat heb opgedrongen dus laat altijd de weg naar het Capitool zien voor we naar de Old Ebbitt Grill gaan.  Maar het is onvoorstelbaar heet en vochtig dus hun keuze verbaast me niet.

We bezichtigen eerst de achterkant van het Witte Huis en aan de voorkant vertel ik over de geschiedenis ervan. Het valt me op dat er maar weinig protesten zijn vandaag, al zagen we onderweg wel een grote parade van Falun Gong.

Na de nodige foto's lopen we naar de metro.  McPherson Square is ook het dichtstbijzijnde station voor hun hotel.  Ik help ze Smartrip kaarten te kopen en dan nemen we de eerstvolgende trein naar Capitol South. We stappen zes stations later uit en ik bedenk me dat dat best een end wandelen is inderdaad.

We nemen de lange roltrap naar boven en lopen eerst naar de voorkant van het Capitool waar zowaar beide "huizen" (zoals ze ze hier noemen in plaats van kamers) in sessie zijn.  Ik vertel over het gebouw en hoe het Congress ontstond en dan lopen we verder.

Na een korte uitleg over het Hooggerechtshof, de juridische macht van het Trias Politica van dit land (die ik eigenlijk het interessantst vind) lopen we naar de grootste bibliotheek ter wereld, het Jefferson gebouw van de Library of Congress.

Zoals altijd maakt dit gebouw indruk.  We bekijken de grote leeszaal en dan laat ik de speciale details in het gebouw zien (aluminium in plaats van zilver?!).  Thomas Jefferson's bibliotheek is ook erg leuk om te zien. We bekijken de 15e eeuwse bijbels en als laatste de historische kaarten van de VS.

Eenmaal weer buiten nemen we afscheid.  Ik hoop via Facebook nog contact te houden, want het was weer een heel leuke dag met gezellige mensen.  Ik ben daarom ook blij met Facebook, ik heb nog steeds goed contact met mensen (hallo als jullie meelezen!), die ik een aantal jaren geleden heb rondgeleid.

Rick baant zich intussen een weg door het drukke verkeer van Washington om mij in onze huurauto op te halen.  Hij vroeg of ik naar een dichter bij museum kon lopen, maar hij heeft kennelijk de temperatuur buiten niet gevoeld. Ik weiger een extra stap te zetten en hij haalt me tegenover de Library of Congress op.  We moeten de huurauto bij Avis op Reagan National Airport afleveren.

Dat gaat makkelijk en dan lopen we naar de terminal, nog best een flinke wandeling in de hitte, blijkt.  Onderweg komen we langs de Abingdon plantation.  Zo vreemd in een vliegveld, de plantage is er niet meer, enkel ruines, maar er staat nog van alles erover op een bord.  Dat staat echter in de zon en voor het eerst ooit heb ik er geen interesse in!

In de terminal gaat Rick onze bagage halen en ik op zoek naar een flesje water. Ik koop een Hint flesje met ananas smaak. Terug in de bagage claim roept Rick mij met onze vier tassen.  We slepen ze naar de taxi rij en daar staat een flinke rij!

Na iets meer dan een half uur zijn wij eindelijk aan de beurt en rijden met een vriendelijke Alexandria taxi chauffeur naar huis.  Zin of energie om uit te pakken heb ik absoluut niet.  Rick sleept de tassen naar binnen en  stelt voor avondeten te gaan halen.

Daar hoef ik niet lang over na te denken, ik wil iets kouds en dat is sashimi en sushi.  Rick haalt het op bij Yama en voor hemzelf eten bij Al Nakheel ernaast. Het smaakt allemaal prima. Saskia is nog eens naar Finding Dory intussen.

Als snack neem ik de Sambal Goreng Kentang uit Aruba meegenomen.  Helemaal wat ik me van vroeger herinner! Zo lekker!  Gelukkig heb ik er zes zakken van meegenomen.

Morgen heb ik "vrij" en veel te doen.  Waarom is de zomer toch altijd zo druk?  Ik zou dat naar januari of februari willen verplaatsen! Het blijft mijn favoriete seizoen en vandaag ondanks de hitte een dag met een sterretje.

2 reacties:

Ron zei

Das wel een hele grote omschakeling van Strand naar stad :-)... Maar toch fijn dat je de schaduwplekjes kent.. Geniet van je dag...

Petra zei

@Ron - Dat was het zeker, maar ook wel weer erg leuk.