Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, juli 26, 2016

Kai is hier!

Ver voor mijn wekker om kwart over zeven af zal gaan ben ik wakker.  Ik probeer mijn telefoon niet te gaan bekijken, want die heeft een fan app aan en als ik die uitzet wordt Rick ook wakker.  Om tien over zeven houd ik het niet meer uit en ga kijken of Kai goed weg is gekomen uit Frankfurt.

De eerste berichtjes stemmen me niet vrolijk.  Eerst schreef hij dat zijn vlucht van Newark naar Dulles geannuleerd was, maar daarna bleek het zijn vlucht van Frankfurt naar Newark te zijn. Gelukkig is Kai bereisd genoeg en hij boekte zichzelf om naar de directe vlucht van Frankfurt naar Washington Dulles.

Die vertrok om tien voor half een Frankfurt tijd dus als ik het berichtje lees is Kai al in de lucht.  Hij zal nu rond half vier aankomen en jammer genoeg ga ik het dan niet halen hem van het vliegveld te halen.  Rick werkt vlakbij het vliegveld en zal Kai nu alleen op gaan halen.  Ach, ik zal niet veel later thuis zijn, vermoed ik.

Na een snel ontbijt brengt Rick me naar de metro.  Het lijkt minder heet dan gisteren, maar het is super vochtig!  Ik voel me meteen plakkerig.  De voorspellingen zijn dat het vandaag "maar" 35 graden zal worden, twee graden koeler dan gisteren.

Gisteren heb ik mijn les geleerd en laat de afgeladen trein van net voor acht uur zonder mij erin wegrijden.  De volgende moet volgens het verhaal om tien voor half negen vertrekken en komt tien minuten later aanrijden.  Goddank heb ik dit keer een zitplaats. Echter we zitten er maar en pas om half negen gaan de deuren dicht. Duidelijk is er deze weken geen precies schema.

Wij hoorden bij degenen, die gisteren de hitte trotseerden! En kijk naar de vochtigheidsgraad vandaag, het lijkt wel tropen.

Het oponthoud onderweg valt echter mee en iets na negenen stap ik bij het Smithsonian station uit.  Ik zie nog niemand, die aan de beschrijving van een Belgisch gezin kan voldoen dus loop weer even het Smithsonian kasteel binnen voor wat koelte.
Het graf van James Smithson aan wie we het Smithsonian Instituut te danken hebben

Als ik naar buiten loop zie ik een viertal onder een boom in de schaduw.  Ik heb zo'n vermoeden dat zij mijn groepje zijn en dat blijkt het geval.  Ik maak kennis met R. en H. en hun zonen N. en R.  Ze zijn meteen weer leuk geinteresseerd en luisteren met aandacht naar mijn introductie over de stad.

Ook zij vinden het echter flink warm en we besluiten ter plekke vanmiddag de metro van het Witte Huis naar het Capitool te nemen.  Er zijn niet genoeg belangrijke bezienswaardigheden langs de toch nog lange wandeling over Pennsylvania Avenue om die in de zengende hitte te maken.

Er staat vandaag tenminste wel wat wind wat het geheel draaglijker maakt.  Het Washington Monument is vandaag gesloten voor werkzaamheden aan de lift.  Zij hebben voor morgenochtend een kaartje om naar boven te gaan dus ik hoop voor ze dat het gaat lukken.

Het is telkens erg rustig bij de monumenten.  Ik vermoed dat veel mensen de musea en andere airconditioning opzoeken.  Het Tweede Wereldoorlog monument is vrijwel leeg en ook bij de Vietnam muur lopen enkel kleine groepjes.  Ik hoor vandaag ook weer veel Nederlands om me heen, ondanks dat het zo stil is.
Bij het Lincoln Memorial blijf ik wijselijk buiten wachten.  Gisteren werd ik binnen echt niet lekker en wil dat vandaag voorkomen.  Inderdaad is het er weer snikheet, maar een briesje maakt het ietwat beter.
Het Koreaanse Oorlogsmonument maakt ook weer indruk, hoewel we nu weer in het zoveel mogelijk in de schaduw lopen stadium zijn.  De temperatuur vliegt omhoog.  We besluiten dan ook een lekker koud drankje te gaan drinken aan een tafeltje op het terras tegenover het monument.
Het is verleidelijk hier te blijven, want er komt een ietwat verkoelend briesje van de rivier waar we naast zitten.  Maar we besluiten toch maar verder te lopen.  Het is ietwat bewolkt waardoor het ook minder afzien is dan gisteren.

Het Martin Luther King Jr. en Franklin Delano Roosevelt Memorial zijn beiden weer heel anders dan de neoklassieke uitvoeringen voor de andere individuen, die langs de National Mall worden geeerd. 

Op weg naar het Jefferson Memorial komt er een andere Belg vragen waar ze vandaan komen en ze wisselen even ditjes en datjes uit.  Dat valt me nu altijd op, Vlamingen, die elkaar op vakantie zien, gaan een praatje aan.  Bij Nederlanders gebeurt dat zelden, het is eerder alsof men zo min mogelijk mede-vaderlanders tegen wil komen.

Als we bij het Jefferson Memorial aankomen hoor ik wat als een schot klinkt in de verte.  Er volgen er meer en ik realiseer me dat het een begrafenis met 21 saluutschoten moet zijn op Arlington National Cemetery.  Meestal horen we die niet hier, ondanks dat er dagelijks nog zo'n 70 begrafenissen plaatsvinden daar en de begraafplaats net aan de overkant van de rivier ligt.
Deze foto laat de grootte van het Jefferson Memorial goed zien

Via de achterkant van het Witte Huis lopen we naar ons lunchrestaurant, aangezien zij hebben verkozen een broodje te eten in plaats van de Old Ebbitt Grill.  Als we langs 17th Street naar boven lopen komen ze opeens een gezin tegen dat maar een paar straten bij hen vandaan woont.  Wat een kleine wereld!

Op het terrasje van Potbelly vinden we een tafeltje in de schaduw.  Gewoonlijk zit het hier vol, maar kennelijk wint de airconditioning het voor de meeste mensen vandaag. Ik haal wat menu's en de keuzes zijn snel gemaakt.

Eerder vanochtend vroeg H. bezorgd of we bij een broodjeszaak, zoals ze in Belgie gewend zijn, konden gaan lunchen.  Zoals ik al dacht krijgen de broodjes van Potbelly hun goedkeuring. Ik neem een skinny tonijnsalade broodje met hete pepers.  Van dat laatste krijg ik wat spijt, want erg lekker, maar ik krijg het er nog warmer van!

Ook hier valt het in de schaduw goed mee, maar zodra we weer in de zon lopen zijn we het erover eens dat de metro het beste plan is.  We mogen niet tot het hek van de voorkant van het Witte Huis komen, maar moeten aan de overkant van de straat, die in de jaren negentig nog gewoon een autoweg was, blijven.

Na de verschillende dingen hier te hebben aangewezen en over het Witte Huis verteld te hebben leid ik mijn groepje naar het McPherson Square metrostation.  Daar hoeven we maar een paar minuten te wachten op onze trein. 

Bij het Capitol South station stappen we uit en lopen naar de voorkant van het Capitool.  Terwijl ik daarover vertel bijt een vervelende paardenvlieg mij en de anderen ook.  We lopen maar gauw verder naar de Library of Congress.
Het Hooggerechtshof tegenover het Capitool

Daar is het net als gisteren ontzettend druk en we krijgen maar even de tijd om de grote leeszaal te bekijken.  Mijn gezelschap heeft de film National Treasure Book of Secrets gezien en daarin komt deze leeszaal ook voor.  Ik zou eigenlijk al mijn klanten aan willen raden wat films (Forrest Gump ook, o.a.), die in Washington spelen te kijken voor hun bezoek hier.

We bezoeken  Thomas Jefferson's bibliotheek, de twee bijbels en de eerste kaart van het nieuwe land, de Verenigde Staten van Amerika, uit 1784.  Dan stappen we de hitte weer in en neem ik afscheid. Zij besluiten nog naar het Air and Space museum te gaan en ik haast me naar de metro.

Precies als ik daarheen loop krijg ik een sms-je dat Kai is aangekomen.  Rick is al op het vliegveld.  Ik moet even op mijn trein wachten en hoor iedere keer als ik in de stations bereik krijg hoe het gaat met het ophalen van Kai.

Eenmaal weer bovengronds belt Rick me met de mededeling dat hij onze zoon in de auto heeft.  Hij gaat hem naar huis brengen en haalt mij dan van het metrostation op.  Thuis omhels ik dus eindelijk na bijna acht maanden Kai weer.  Hij ziet er nog volwassener uit en heeft een volle baard.

Saskia en hij vinden meteen een spelletje op hun computer samen en ik zoek de douche op, want voel me superplakkerig.  Kai kiest Thais eten als avondeten en we bestellen van Tom Yum Thai.

Dan genieten we gewoon van elkaars gezelschap tot Kai het echt niet meer uithoudt.  Gelukkig heb ik morgen geen rondleiding, al heb ik een lang lijstje van dingen te doen. Mijn rechterenkel/voet moet even rust hebben, dat is duidelijk.

8 reacties:

Anja zei

Fijn om Kai weer thuis te hebben, geniet ervan!!

Anja L. zei

Lekker dat Kai zo helder was om meteen een ticket voor een andere vlucht te boeken.
Gezellig om hem weer thuis te hebben, geniet er maar van.
Ik denk inderdaad dat Nederlanders landgenoten in het buitenland proberen te ontlopen, ik weet ook niet waarom.
Fijne woensdag.

Anoniem zei

Pfff,ja zo,n hitte mat je behoorlijk af.
dan ook nog een pijnlijke enkel/voet,dat merk je dan best wel na dat vele lopen.
Heerlijk als je dan daarna weer met de benen omhoog kunt gaan zitten.
Met zo,n hitte en veel zon,n idee om n paraplu mee te nemen ,bij zo,n rondleiding?
is zo gek nog niet hoor,f anders een grote zonnehoed op,dan loop je in je eigen schaduw!
Wat heerlijk dat Kai weer thuis is na zo,n lange tijd..geniet er maar van.
Vandaag wat frisser hier in Nederlands Limburg ,keek net op de thermometer om 1 uur smiddags,
20 gr gaf ie aan in de schaduw en een behoorlijke wind erbij..
Fijne dag.

groetjes Joke

Anoniem zei

Nou "moeders" lekker genieten van je zoon de komende 2 weken.
Hij zal vol zitten met verhalen.
Groetjes, Bea

Eveline zei

Ik krijg het al warm als ik je verslag lees.
Fijn dat je zoon thuis is. Veel plezier samen.

Anoniem zei

Fijn dat kai er weer is (ik 'hoorde' gewoon een vrolijk muziekje, zo blij schrijf je erover) En...... 8 maanden alweer!? Tijd vliegt.
Wij hebben ook heerlijk Thais gegeten.
Marjon

Lotte Hartman zei

Wat fijn dat Kai er weer is!! Geniet van hem de komende dagen.

70 begrafenissen per dag...wow!!! Dat is veel zeg. Alleen militairen toch, of ook "gewone" mensen?

Nog bedankt voor je felicitatie op Facebook maandag, lief.
Groetjes Lotte

Petra zei

@Anja - Doe ik zeker!

@Anja - Ik vind het werkelijk opvallend hoe weinig geinteresseerd Nederlanders zijn in landgenoten. Als ik in Europa Amerikanen tegenkom kletsen we ook altijd even, meestal door hen geinitieerd.

@Joke - Ik heb al heel vaak een paraplu overwogen, maar dan moet ik hem de hele tijd ophouden en ik denk dat dat mijn schouders gaat pijn doen. Ik heb het dus nog nooit gedaan.

@Bea - Dat zit hij zeker, ongewoon voor Kai!

@Eveline - Dank je wel!

@Marjon - Ja, het voelde niet als acht maanden. Kennelijk hebben we genoeg contact dat het gemis niet zo voelbaar is.

@Lotte - Inderdaad, allemaal militairen, ik vind het ook altijd heel veel, maar er zijn dan ook heel wat veteranen hier.