Nummer twee van vier rondleidingen, weer een leuke dag

Om kwart voor zes ben ik klaarwakker en bedenk me dat ik mijn extra telefoonoplader niet aan de stroom heb gelegd.  Gauw loop ik naar beneden en hoop dat hij voor ik vertrek genoeg sap heeft om mijn telefoon de hele dag aan de praat te houden.

Daarna doezel ik nog een half uurtje, maar spring eigenlijk helemaal uitgerust mijn bed uit.  Ik zou willen dat dat iedere ochtend het geval was!  Beneden tref ik Saskia al aan, die zich klaarmaakt om naar school te gaan.

Rick is vannacht laat thuisgekomen, maar na mijn ontbijt en koffie brengt hij me wel naar de metro.  Daar moet ik vanochtend extra vroeg zijn, want door werkzaamheden aan de rails tussen East Falls Church en Ballston kunnen er ernstige vertragingen zijn. 

Inderdaad moeten we herhaalde malen wachten op andere treinen.  Daardoor duurt mijn rit naar de stad bijna een uur, twee keer zo lang als gewoonlijk.  Ik zal de komende dagen zeker ook minstens zo vroeg moeten vertrekken.

Ietsje na negenen stap ik bij het Smithsonian station uit.  Er is nog geen teken van een Nederlands gezin te bekennen en daar ben ik wel blij om, want mijn koffie heeft zijn weg al naar mijn blaas gevonden.  Ik loop naar het Smithsonian kasteel dat gelukkig zo vroeg al open is.

Terug naar het station neem ik de achter uitgang en loop even door de oasis van de Enid Haupt tuin, in ieder jaargetijde prachtig, maar het haalt nooit bij de lente hier met alle bloeiende magnolia's.  Ik wacht bij het metrostation en zie dan vanaf de andere uitgang een groep van vier op me aflopen.

Zij hebben een taxi genomen, die hen bij de andere uitgang afzette.  Maar goed dat ik ook altijd de straathoek aangeef in mijn emails.  Ik maak kennis met R. en F. en hun tienerzonen B. en S.  Zij hebben mijn rondleiding aangeraden gekregen door een gezin wat ik in 2012 rondleidde.  Altijd super fijn om te weten dat mensen mij aan vrienden aanraden!

Het weer is vandaag "koel" vergeleken bij de afgelopen week.  Zij zijn gisteren aangekomen uit New York en vertellen dat er een enorm onweer was.  Wij hebben wel gedonder in de verte gehoord, maar geen druppeltje gehad.

Hoe erg het was zien we onderweg!  Overal liggen bomen als lucifers omgeknakt en enorme takken, die afgebroken zijn.  Zo erg heb ik het nog nooit gezien, het is een heel ander park dan gisteren!

Na het Washington Monument lopen we naar het Tweede Wereldoorlog Monument dat bezaaid ligt met bladeren.  Ik lees later dat er ook golfbal grootte hagel was en vind het onvoorstelbaar dat wij, nog geen twintig kilometer verderop, helemaal niets kregen!

Het Vietnam Veteranen Memorial is weer heel rustig.  Ik vraag me af of er op het moment geen Honor Flights zijn vanwege de hitte, want die veteranen heb ik de afgelopen week nergens gezien.  Misschien maar goed ook, want het is wel heel erg ongezond voor bejaarden om in dit weer buiten te zijn. 

 

Hoewel het niet zo vochtig is, is het tegen de tijd dat we de trappen van het Lincoln Memorial oplopen alweer 31 graden.  In het monument is het dan ook niet te harden en ik blijf aan de rand wachten. 

Eerder vroeg R. waarom de Secret Service "geheim" is en ik wil daar eigenlijk het goede antwoord op zoeken.  Ik zat in de goede richting gelukkig.  De dienst is na de Burgeroorlog ontstaan om het vervalsen van munten en biljetten tegen te gaan.  Daarvoor moesten ze natuurlijk "geheim" blijven.  Tegenwoordig dienen ze voornamelijk ter bescherming van presidenten (en presidentskandidaten).

Na het Koreaanse oorlogsmonument lopen we naar het Tidal Basin.  We bewonderen Martin Luther King Jr. en lopen dan naar het Franklin D. Roosevelt Memorial.  Hier is het heel aangenaam lopen met een verfrissend (allerminst koel, maar verfrissend) briesje.  Tot mijn verdriet zie ik dat ook een aantal kersenboompjes door de storm zijn aangetast.

Als laatste genieten we van de tocht in het Jefferson Memorial, 's winters ijskoud, maar 's zomers heerlijk.  Dan lopen we naar de Old Ebbitt Grill.  Mark geeft ons weer een tafeltje in de hoofdzaal. 

Dit keer bestel ik het hummus trio eens voor de verandering. F. neemt mijn andere zomerfavoriet, die ik gisteren had, de tomaatsalade met mozzarella.  De jongens kiezen de bacon cheeseburger en R. de crabcake sandwich, een gerecht dat uit dit gebied komt.

Het smaakt ons allemaal prima en na een uurtje zijn we klaar om verder te gaan.  Zij hebben gisteren al de achterkant van het Witte Huis gezien dus we concentreren ons op de voorkant.  Daar vertel ik over de geschiedenis en wat anecdotes.  Er is natuurlijk eindeloos veel te vertellen over dit 216 jaar oude "huis".

We lopen naar Pennsylvania Avenue en ik leg uit dat we die avenue uit gaan lopen naar het Capitool dat van hieruit heel dichtbij lijkt.  De presidenten komen na hun inauguratie langs deze weg naar het Witte Huis.

Via Freedom Plaza met zijn plattegronden van het Witte Huis en het Capitool lopen we langs het stadhuis naar het FBI gebouw.  Omdat het vandaag niet zo heet is, is deze kant van Pennsylvania Avenue te doen.  Gisteren liepen we aan de overkant, want die is vrijwel helemaal in de schaduw.

De blokken in Washington zijn een stuk groter dan in New York dus halverwege zegt S. ook dat hij dacht dat het Capitool dichterbij was. Onderweg komen we langs ministeries en musea, waaronder het Newseum waar we de voorpagina's van kranten uit de vijftig staten kunnen lezen.  Dat Donald Trump nu officieel de Republikeinse presidentskandidaat is heeft de overhand.

Bij het Capitool vertel ik van alles daarover en over het Supreme Court aan de overkant.  Dan lopen we naar de Library of Congress.  R. heeft National Treasure Book of Secrets gezien dus hem zegt de grote leeszaal al wat. 

F. maakt indruk op mij, want zij is de eerste die weet wie Sappho was (kan zijn dat anderen dat ook wisten, maar die maakten dat dan niet zo duidelijk).  Sappho is namelijk de enige vrouwennaam op de muren en plafonds van de Library of Congress.

Na Jefferson's bibliotheek bekeken te hebben en een van de eerste kaarten van de Verenigde Staten lopen we weer naar buiten.  R. vraagt of ik zin heb mee te gaan een drankje te drinken en het is zo gezellig dat ik dat graag doe.

We lopen naar Bullfeather's en vragen een tafeltje op hun terras. We genieten van een biertje dat heerlijk smaakt na de warme stadswandeling.  Helaas moet ik echter om kwart over vier afscheid nemen, want ik heb om half zes afgesproken met Sara voor ons maandelijkse happy hour.

Als ik in het station aankom zakt de moed mee in de schoenen.  De eerstvolgende trein komt pas over dertien minuten.  Ik dacht dat ze juist meer treinen zouden hebben tijdens het spitsuur, maar nee.  Ik sms Sara dat we maar beter om zes uur kunnen afspreken.

Als de trein eindelijk komt moeten we telkens stoppen vanwege die enkele rails problemen.  De trein is ook afgeladen, ik snap echt niet wat hun denken is. Bij Virginia Square lijken we wel gestrand.  Ik moet zeggen dat de machinist ons goed op de hoogte houdt en zelf wel geergerd lijkt dat zijn trein zo lang gestopt moet zijn.

Er blijkt een of ander probleem te zijn en hij komt zich telkens via de intercom verontschuldigen dat het zo lang duurt.  Eindelijk mogen we verder en eindelijk na meer dan anderhalf uur komen we in Vienna aan. 

Daar wacht Rick me al op en rijdt me snel naar Sea Pearl.  Het is bijna kwart over zes als ik daar aankom en Sara heeft dan ook al een tafeltje.  Ik ben wel toe aan een glas rose en lekkere sushi.  Ik bestel ook de crispy rice cake en groente dumplings. 

Eens per maand heb ik dit heerlijke gerecht, crispy rice cake

Sara heeft een cruise in noord Europa gemaakt naar o.a. Denemarken, Zweden en Sint Petersburg.  Het klinkt allemaal heel goed, Sint Petersburg zou ik dolgraag bezoeken.  Zoveel interessante plaatsen op de wereld en niet genoeg tijd (maar vooral geld) om ze allemaal te bezoeken!

Omdat ik zo laat was hebben we minder tijd dan gewoonlijk om bij te kletsen, want om half acht komt Rick me weer ophalen.  We spreken half augustus tussen reizen en kinderbezoeken weer af.  Tot nu toe lukt het nog iedere maand. Ik vind het altijd heel gezellig en hoop dat Sara als de drukke zomer voorbij is ook weer wat andere dingen samen wil ondernemen.

Rick is net zo moe als ik en we gooien onze voeten thuis omhoog op de bank.  Lekker tv kijken en niksen.  Op tijd naar bed en morgen weer vroeg aan de bak, want mijn groepje wil om 9 uur al beginnen.  Met de onzekere metro kan ik dat niet garanderen, maar het wordt extra vroeg opstaan ervoor.