Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, juli 21, 2016

Rondleiding nummer 3 achtereen, ook weer erg leuk

Eerst was er afgesproken dat we vandaag om tien uur zouden beginnen, maar gisteren kreeg ik een email of we vanwege de hitte om negen uur (een half uur eerder dan gewoonlijk voor mij) konden beginnen.  Met de werkzaamheden aan de metro en hoe lang het duurde om gisteravond thuis te komen beloof ik mijn best te doen zo dicht mogelijk bij negen uur aan te komen.

Nog vroeger dan gisteren sta ik op en Saskia ook, want die moet naar school.  Nog twee weken en dan is zij daarmee klaar. Ik eet snel een bakje cereal voor het eerst in lange tijd, want niet mijn favoriete ontbijt, maar ik heb geen tijd of energie gehad voor boodschappen.


Rick brengt me naar de metro waar tenminste een trein klaar staat.  Ook zijn er meer plaatsen dan gisteren. Optimistisch neem ik er een in.  En dan wachten we.  Op het internet stond dat de trein om kwart voor acht zou vertrekken.

Acht uur komt en gaat en we zitten er nog terwijl de trein steeds voller wordt.  Ik sms mijn groepje toch maar even dat ik betwijfel op tijd aan te zullen komen.  Eindelijk om kwart over acht gaan we op weg.  Dan stoppen we wonder boven wonder maar een paar keer onderweg en ik ben heel verbaasd om klokslag negen uur aan te komen bij het Smithsonian station. 

Met een taxi komt het gezin v. I. niet veel later aanlopen.  Ik maak kennis met A. en I. en hun kinderen J. en A. Alweer mensen, die er duidelijk zin in hebben en veel interesse tonen.  A. en I. zijn een aantal jaren geleden al in Washington geweest maar voor de (volwassen) kinderen is de stad nieuw.

Na mijn gewoonlijke verhaal over de onfortuinlijke Pierre L'Enfant, die de stad ontwierp, maar er nooit voor betaald werd, lopen we naar het Washington Monument.  Het weer is veel beter dan ik hoopte, want ik dacht dat het vandaag snikheet en vochtig zou worden, maar er staat een lekker windje en met de vochtigheid valt het mee.  Tja, het is toch een graad of dertig, maar we klagen niet.

Net als gisteren is het heel rustig bij het Tweede Wereldoorlog Monument en de Vietnam muur.  In het Lincoln Memorial is het echter zoals altijd een drukte van jewelste.  Ik kan mijn groepje op een gegeven moment ook niet vinden, maar zij komen al gauw weer op mij aflopen.
De negentien soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument blijf ik iedere keer weer imposant vinden.  Daarin ben ik niet de enige, het is gewoon een monument dat tot de verbeelding spreekt.  Je ziet hoe het geweest moet zijn in dat vreemde land als verkenningstroep rond te lopen.

Aan de overkant kopen we drankjes en rusten even uit in de schaduw aan een tafeltje.  I. kan niet zo ver achtereen lopen.  Ik vind het dan ook dapper dat ze wel nog langs het Tidal Basin wil gaan.  Ik ben wel bezorgd dat ze zich niet overbelast.  Ik weet hoe het kan zijn als je teveel van je lichaam vraagt, maar ook om dat te doen als je ergens speciaals bent.

A. vindt het interessant om de delen van speeches van Dr. Martin Luther King Jr. te lezen in diens memorial.  De rest van ons neemt plaats in de schaduw.   Ik vraag I. of ze er echter zeker van is, nu ze het Tidal Basin ziet, dat ze er omheen kan lopen. Het is namelijk iets groter dan de Nederlandse vijvers.  Na  even twijfelen zegt ze van wel.

Opeens valt een van de lenzen uit mijn zonnebril.  Ik zie dat de bovenkant gebroken is.  Gelukkig zijn mijn zonnebrillen slechts van Target, maar balen is het wel.  Ik zet hem weer in elkaar en terug op mijn neus.

We lopen na I's beslissing dus verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial.  Zo'n heel ander monument dan alle anderen weer.  Vier kamers, voor elk van zijn termijnen een, er is veel te vertellen over dit monument.

Mijn stomme zonnebril blijft echter uit elkaar vallen en ik besluit hem maar weg te gooien.  Rick heeft nooit een zonnebril op, maar ik vind het moeilijk zonder.  Ik hoop er verderop in de stad een bij een standje te vinden.

Boven in het Jefferson Memorial tocht het lekker en nemen we de tijd om het te bekijken.  Zonder reservering bij de Old Ebbitt Grill is het wel ontspannen lopen, moet ik zeggen.  Lunch bij dat restaurant is een typische Washingtonian ervaring, maar soms vind ik het heerlijk om niet op de tijd te hoeven letten.

Vandaag hebben ze besloten bij een broodjeszaak te eten en dat is voor mij altijd Potbelly, want die hebben heerlijke broodjes.  Echter is dat nog een hele tippel langs het Washington Monument en Witte Huis en I. ziet dat terecht niet zitten.

Er staat net een taxi bij het licht en I. en dochter A. willen die nemen.  Ik leg aan de chauffeur uit waar het restaurant is en loop met A. en J. verder.  Via de achterkant van het Witte Huis komen we op 17th Street NW aan.  Niet veel later zien we de dames op het terrasje van het restaurant zitten.

We besluiten buiten te eten, want het is in de schaduw een heel aangename temperatuur.  Ik haal wat menu's en de keuzes worden gemaakt.  Zoals zo vaak hier in de VS zijn er eindeloos veel opties, dus ik haal mijn pen tevoorschijn en markeer iedereens keuzes. 

A., A. en ik gaan naar binnen om te bestellen.  In de rij staat een medewerker met een tablet en ndaaraan geven we onze sandwich wensen.  Dan is er een ijskast voor de drankjes en kunnen we vertellen wat we verder nog aan dingen op de broodjes willen. 

Het neemt wat tijd maar dan lopen we met vijf broodjes en drankjes weer naar buiten.  Ik heb de "skinny" (minder van alles) tonijnsalade met kaas met hun hete pepers.  Die zijn heet!  J. en A. hebben ze ook en zijn het daarover eens. Gelukkig vindt iedereen de broodjes inderdaad prima te pruimen.

Het is zo lekker in de schaduw hier dat het even weer "wakker worden" vergt om verder te gaan. Aan de overkant van de straat zie ik tot mijn genoegen een standje wat ook zonnebrillen verkoopt.  Voor $5 heb ik even later weer een "zonnescherm".

Aan de overkant staat een man hits te zingen in de zengende zon.  Ik loop erop af om hem een dollar te geven en A. denkt dat we dus die kant uit gaan.  Gelukkig kan I. hem terugfluiten, ondanks de herrie, want we willen eerst heuvel af naar de achterkant van het Witte Huis.

Daar is het altijd weer een drukte van jewelste, maar wel het bekendste deel van het Huis, grappig genoeg.  We wandelen de heuvel weer op naar de voorkant en daar vertel ik wat over de geschiedenis van het huis. Natuurlijk hebben daar inmiddels 43 gezinnen gewoond en al die verhalen vertellen zou veel te lang duren.
Het ministerie van financien naast het Witte Huis

I. heeft volgens mij al het uiterste van haar heup gevraagd dus we nemen de metro naar het Capitool.  Zo hoeven we Capitol Hill niet op en zien dit machtige gebouw toch van heel dichtbij.  We lopen erheen en ik vertel over hoe de eerste moderne democratie tot stand kwam (met veel verbaal conflict!).

Dan zijn we alweer aan de laatste "attractie" van de rondleiding toe.  Ik vraag aan I. of ze de trappen van de Library of Congress wil lopen of liever de lift.  Na iedere rondleiding zou ik willen dat we de lift konden nemen, maar I. aarzelt.  A. maakt de beslissing voor haar en lift wordt het (tot mijn genoegen, want ik begin na drie dagen zoveel lopen ook mijn voeten en spieren te voelen).
We beginnen met de grote leeszaal en werken onze weg naar beneden.  Ik merk aan de twee jong volwassenen wel dat ze een beetje verzadigd zijn met alle informatie. De bibliotheek van Thomas Jefferson interesseert hen maar matig, maar hun vader des te meer.

Ze doen me erg aan ons gezin op vakantie denken.  Iedereen respecteert elkaars interesses en de "kinderen" wachten dan ook geduldig op een bankje in de hal. We bekijken nog even de twee vijftiende eeuwse bijbels en een van de eerste kaarten van de VS en lopen dan weer naar buiten.

Daar nemen we afscheid.  Hun hotel ligt op loopafstand van het Capitool en ik moet de andere kant uit voor het metrostation.  Gelukkig kunnen we alweer via Facebook contact houden, na zo'n dag heb je toch een connectie opgebouwd.

Het is pas half vier en niet te heet dus ik zie mijn kans schoon even Pokemon Go te gaan spelen.  Ik verwissel de sim kaarten van mijn Windows Phone naar de iPhone. Er is hier van alles te vinden, de Library of Congress heeft maar liefst drie Pokestops en ik laad pokeballen op.

Het metrostation blijkt een Pokegym te zijn, maar daar ben ik nog niet vergevorderd genoeg voor.  Ik loop wat rond en bedenk dat een foto met een Pokemon bij het Capitool heel grappig zou zijn. Ik vind er een bij de Library of Congress, maar het lukt maar niet bij het Capitool. En dan opeens is er een! Helemaal blij fotografeer ik hem en vang hem natuurlijk ook.
Na wat proberen heb ik hem gevangen

Tijd om terug naar de metro te lopen.  Onderweg vang ik nog een paar Pokemon, maar eenmaal in het station zet ik de iPhone uit, want dat spel vreet batterij. In de tunnels heb ik toch geen bereik.  Dit keer is er helemaal geen oponthoud naar huis, zo vreemd, maar ik klaag absoluut niet.

Gelukkig zet ik de iPhone weer aan als we bovengronds zijn, want Rick zendt een berichtje dat hij me van het station zal komen halen.  Daar ben ik blij om, want mijn voeten zijn doen pijn.  In het station vang ik nog drie Pokemon en doe mijn eerste "gevecht" (en verlies). Het Vienna metrostation blijkt een Pokegym te zijn.

Thuis doe ik mijn voeten meteen omhoog.  We bestellen eten van Natta Thai en Rick gaat dat halen.  Intussen belt Christine en we kletsen gezellig bij.  Ik merk gek genoeg dat ik na een rondleiding moeite heb me te concentreren op wat mensen mij vertellen.  Ik had dat gisteren met Sara en vandaag weer met Christine.  Vreemd.

Het eten is bijzonder lekker, gefrituurde boerenkool met lekkere kruiden en varkenshaas met groentes en groene peperkorrels. Morgen hoef ik niet zo heel vroeg op, want ze willen pas om half elf beginnen, maar ik bereid me voor op veel hitte. Zoals altijd is het hun dag en zij kunnen aangeven als het teveel wordt, of niet.  Ik pas me aan. Maar eerst lekker slapen!

4 reacties:

Corry zei

HAHA Peet, ik had niet gedacht dat je voor de Pokeman zou vallen. In "mijn" museum zitten ze ook. De mensen hangen nog net niet in de Picasso's.
Gezellig jouw blog op de vroege ochtend hoor. Ik heb besloten dat wij ook de Library gaan zien in april.
Hoop dat het niet TE heet voor jullie wordt vandaag. Hier is het net een magnetronnetje buiten, en fiets ik gezellig naar het werk.

Petr@ zei

Grappig dat je Pokémon Go speelt. Ik ken hier alleen kinderen die het spelen maar ongetwijfeld zullen ook hier veel volwassenen het spelen.
Succes met je rondleiding in de warmte. Het is hier iets afgekoeld na een fikse regenbui.

DrJRA zei

Ik lig helemaal in een deuk om Corry's comment over mensen die in de Picasso's hangen - ik zie het helemaal voor me!

Ik vind het maar knap dat je zoveel rondleidingen achter elkaar doet - je voeten zullen heel wat te verduren te krijgen! En ik vind het helemaal niet gek dat je het moeiljik vindt je op mensen te concentreren na een rondleiding. Ik heb na een drukke dag werken ook - dat heb ik zoveel interactie gehad dat het lijkt alsof mijn harde schijf vol is. Succes vandaag!

Judith

Petra zei

@Corry - Zulke spelletjes zijn juist precies wat ik leuk vind! Maar in Picasso's hangen zou ik nooit doen!

@Petra - Hier spelen toch ook een aantal volwassenen het en van mijn Nederlandse FB vrienden ook

@Judith - Ik denk inderdaad dat mijn harde schijf dan vol is, goede analogie!