Dag 1 New Orleans: Heenreis en French Quarter

Zes uur komt wel heel snel, maar we staan beiden blij op.  We gaan namelijk een kort reisje maken naar een van onze favoriete steden in de VS, New Orleans.  Rick moet erheen voor werk en ik had vrij dus maak van ons lege nest gebruik door zomaar met hem mee te gaan.

We pakken snel de laatste spulletjes in, zorgen dat Snickers genoeg te eten heeft en nemen dan Ricks auto naar Dulles Airport.  Daar moet je tegenwoordig vanwege metro constructie een flink end weg parkeren.  Maar ach, zo krijgen we alvast stappen bijeen.

Na een flinke wandeling komen we bij de United Premier balie.  Daar zijn we zo ingecheckt.  Ook de TSA Pre gaat heel snel, want we hoeven geen schoenen of laptop of wat ook apart te houden.  Binnen het kwartier na aankomst lopen we dus al de "people mover" in.

Die vreemde busjes rijden naar de D terminal waar onze gate is.  We hebben nog niet ontbeten en zien een Potbelly.  Daar hebben ze lekkere platte broodjes, ik bestel die van mij met ei, kaas, tomaat en champignons.  Bij de gate smullen we ervan.

Het vliegtuig naar New Orleans is een "United Express" wat wil zeggen dat het een kleiner vliegtuig is.  We moeten dan ook eerst naar buiten en met een trapje naar binnen.  Rick en ik zitten naast elkaar dus helemaal goed.

Keurig op tijd vertrekken we en krijgen onderweg een drankje en een stroopwafel geserveerd.  Ik blijf het grappig vinden dat zoveel Amerikanen nu bekend zijn met stroopwafels hierdoor.  Je ziet ze ook steeds vaker in de winkels.

Bijna een half uur voor op schema landen we op Louis Armstrong International Airport.  Daar is het even zoeken op welke bagageband onze tassen zullen komen.  Als we er aankomen komen de tassen er dan ook meteen aan, handig!

We lopen naar buiten en hoeven maar even op een taxi te wachten.  Die brengt ons naar hartje New Orleans.  We logeren dit keer in het Sheraton hotel aan de rand van het Vieux Carre ofwel French Quarter.  Voor mij is New Orleans nog vrij recent, want ik was er vorig jaar nog, maar Rick is hier al sinds 2010 niet geweest.

Als we aankomen heeft Rick een conference call voor we kunnen inchecken.  Terwijl hij die afwerkt kijk ik wat rond in de lobby van het hotel.  Hier zie ik onder anderen een Steinway piano met de befaamde New Orleans blauwe hond erop.  Die hond wordt geschilderd door plaatselijke kunstenaar George Rodrigue en ik vind hem altijd heel grappig.

Na een half uurtje is Rick van de telefoon en checken we in.  We krijgen een kamer op de 43ste verdieping met prachtig uitzicht op de Mississippi.  Hier kunnen we het wel een paar nachtjes uithouden.

We frissen ons wat op en gaan dan het French Quarter in.  We willen graag lunchen bij Court of Two Sisters, want die hebben een mooie binnenplaats.  Helaas is hun lunch een buffet en dat vinden we te zwaar.

Een paar straten terug zagen we het Oyster House waar Katja en ik in 2009 een keer gegeten hebben.  Ik ben dol op oesters en gelukkig ziet Rick er ook dingen op het menu, die hij lekker vindt.  We nemen plaats aan de gezellige bar in gezegende airconditioning.  Hier is het net zo warm en vochtig als thuis.

Rick neemt de oester poboy, een typisch gerecht voor hier.  Ik neem de gegrilde oesters met een saus van boter en Parmezaanse kaas, super lekker!  Die ga ik onthouden.

Na het eten lopen Rick en ik naar Bourbon Street, de feeststraat met allemaal bars en nachtclubs.  Ik vind persoonlijk de zijstraatjes leuker, hoewel Bourbon Street na een tijdje minder toeristisch wordt.  We lopen tot aan een grotere weg met allemaal palmbomen.

Volgens Rick zijn nieuwe vriendin

Let op het "One Way" straatbord

Daar slaan we rechtsaf en gaan de French Market in.  Hier is een winkeltje met alleen maar pittige sauzen. Precies waar Rick dol op is.  We gaan naar binnen en je kunt alle sauzen op een chipje proeven.  Rick kiest er uiteindelijk een met een pittigheid van 10+ (de telling gaat van 2 tot 10 van mild tot scherp), die ik dan ook maar probeer.

Welke zou pittiger zijn?

Oef, als ik een stripfiguur was zou je de stoom uit mijn oren zien komen!  Ik koop gauw een flesje water, maar zelfs dat helpt niet goed.  Pas een kwartier later houden mijn ogen op met tranen!  Dat flesje saus mag Rick helemaal alleen opmaken!

Intussen hebben we wel weer zin om ergens voor een drankje neer te strijken.  Er zijn hier zoveel bars dat ik niet eens oplet hoe degene heet waar we binnengaan.  We bestellen beiden een diet Coke en rusten even uit.

Dan lopen we rond Jackson Square, een groot plein waar allerlei kunstenaars hun werk uitgestald hebben en aan het maken zijn.  Jammer genoeg zijn er ook veel daklozen, die bedelend op ons afkomen. 

Een ervan gaat een praatje met Rick aan.  Ik voel de bui al hangen, maar Rick praat terug.  Voor hij het weet "poetst" de man Ricks sandalen met wat lotion en noodgedwongen geeft Rick hem $5.  Dat vindt de man niet genoeg, $5 voor iedere schoen wil hij.  Daar tuint Rick toch echt niet in!

We kijken nog even rond in de Tabasco zaak.  Dat produkt komt uit Louisiana en ze hebben allerlei sauzen van hen, die ik nog nooit in de winkel heb gezien.  Degene, die ik het lekkerst vind, is uitverkocht, maar de verkoopster zegt morgen een nieuwe lading te krijgen.  Ik vind die saus altijd lekker op mijn eieren 's morgens.

Langs de rivier waar enorme schepen op varen lopen we terug richting hotel.  Rick is moe van het vroege opstaan en wil even rusten.  Ook moet hij om vier uur nog een werktelefoontje plegen en dat gaat beter vanuit de rustige kamer waar hij ook zijn computer heeft.

In de hotelkamer gaat Rick dus even onderuit terwijl ik dit blog bijwerk.  Na zijn telefoontje lopen we terug het French Quarter in.  Rick is dol op Bourbon Street dus we lopen die straat af naar Pat O'Brien.  Een bezoek aan New Orleans is niet compleet zonder!

Het is er vrij rustig, zoals eigenlijk overal in de stad.  Toen ik hier vorig jaar februari was was het veel drukker. We vinden met gemak een tafeltje in de schaduw en Rick bestelt hun befaamde Hurricane.  Die is mij te zoet dus ik neem een Mint Julep.  Beiden smaken prima en we krijgen er een zakje popcorn bij als snack.

We genieten een uurtje en gaan dan verder, want er moet nog meer alcohol gedronken worden.  We zijn nog net niet zoals veel toeristen hier, die enkel voor de drank komen, zonde!  Maar sommige drankjes moeten gewoon.

Onderweg naar het Old Absinthe House zien we een dakloze, die zijn hond heeft aangeleerd als een dronkelap laveloos te liggen.  Het is zo'n grappig gezicht en de hond ligt er heel ontspannen bij.  Ik moet daar een foto van nemen en geef hen daarvoor wat geld.

Bij het Old Absinthe House hebben ze een hele lijst van Absinthe om van te kiezen.  Rick neemt de Pernod uit Frankrijk en ik de Mata Hari uit Oostenrijk, omdat die genoemd is naar een Nederlandse spion.  De preparatie alleen al maakt het de moeite (en kosten, want goedkoop is het niet!) waard.

De likeur, die een enorm hoog alcohol percentage heeft en tot 2007 verboden was hier in de VS, heeft een groene kleur en er wordt een suikerklontje bovenop gelegd.  Dan wordt er wat van de alcohol (maar zeker niet alles!) verbrand en het suikerklontje met water gesmolten.  Die van Rick smaakt naar anijs, die van mij meer kruidig. Echt een ervaring is het, dit drankje, maar geef mij maar een lekker glas wijn.

We lopen terug naar het hotel en doen nettere kledij aan.  Dan nemen we een taxi naar Emeril's, het eerste restaurant van een van de befaamdste chefs van New Orleans, Emeril Lagasse.  We hebben hier jaren geleden ook eens gegeten en er goede herinneringen aan.

De bediening is heel erg vriendelijk en Herman en Marcus zijn onze serveerders.  We krijgen lekkere broodjes en bestellen beiden een voorafje.  Dat blijkt enorm te zijn!  Ik heb de jerk garnalen met groentes en gelukkig blijken de garnalen hun kopjes er nog op te hebben, want zo blijkt het toch meer een voorafje. Het smaakt wel voortreffelijk.  Rick vindt zijn boudin (worst) ook erg lekker.

Als hoofdgerecht heb ik de "drum" met een andouille korst, die met heel dunne aardappelfrietjes en bijna niet te vinden lokale groentes wordt geserveerd.  De vis is fantastisch, ieder hapje lekker, maar wat de chef dacht om het op zo'n troep frietjes te gooien en nauwelijks groente erbij is me een raadsel.

Rick vindt zijn varkenskarbonade (we hebben nog nooit zo'n grote karbonade gezien, dat varken nam steroides!)  erg lekker, maar vindt ook dat er geen groentes bij zijn, alleen zoete aardappelen.  Maar ja, we zijn in het zuiden en de cuisine is hier zwaarder, dat weten we.  Over de smaak valt niet te klagen en dat doen we dan ook niet.

Al met al hebben we een heerlijk en ook romantisch maal. Het is alleen zo heel anders dan als we in Washington naar een restaurant van een gerenommeerde chef gaan.  Daar is het allemaal een stuk verfijnder.  Zo zie je maar weer dat dit dan een land mag zijn, maar met grote regionale verschillen.

Eenmaal weer buiten vinden we al gauw een taxi (al hadden we bijna een Uber geroepen, die hier nu ook zijn, vorig jaar nog niet).  Terug in het hotel lopen we nog even naar de enorme zaak ernaast voor wat drankjes en gaan dan naar boven.  We logeren nu echt in een wolkenkrabber, we voelen onze oren als we naar boven gaan!

Moe van de lange dag gaan we op bed liggen computeren en zodra ik dit blog publiceer zullen de lichten uitgaan na een erg leuke dag.