Een gezellige, maar weer hete, rondleiding

Om de een of andere reden hebben Rick en ik allebei verschrikkelijk slecht geslapen.  We konden geen van beiden in slaap vallen en hielden elkaar eigenlijk wakker met ons gedraai.  Ik heb weleens een artikel gelezen dat mensen niet in een bed zouden moeten slapen, want dat belemmert nachtrust, en dat was vannacht zeker het geval voor ons!

Natuurlijk val ik pas tegen de ochtend wel in een slaap vol dromen en ik ben blij dat ik mijn wekker extra vroeg heb gezet, want ik geef mezelf twee keer tien minuten langer.  Om half acht moet ik er echt aan geloven en gelukkig wekt de douche me wat.

Rick heeft al koffie gezet en ik maak roerei met tomaatjes en ham als ontbijt voor ons.  Dan brengt Rick me naar de metro en de trein komt net aanrijden.  Ik ben al om negen uur bij het Smithsonian station.  Ik heb dus nog een half uur voor we afgesproken hebben.

Dat is natuurlijk perfect om wat Pokemon Go te spelen.  Er zijn zoveel Pokestops hier en ook meer ongewone Pokemon. Om half tien ben ik op de afgesproken plek, maar ik zie niemand, die een Belgisch koppel zou kunnen zijn.

D. en C. komen met de trein uit New York en al gauw belt D. dat ze vertraging hadden.  Ik raad ze aan een taxi te nemen, want de metro kan lang duren van het station.  Een kwartiertje later komen ze voorrijden en maken we kennis.

Het belooft weer een heel warme dag te worden, ongewoon voor laat augustus.  Nu is het nog te doen en staat er ook een briesje dat ietwat afkoelt.  Het is ook prachtig zonnig weer en de vochtigheid valt mee, maar de zon is hier gewoon zo sterk.  In de schaduw is het heerlijk dus ik loop van schaduwplek naar schaduwplek.

Leuk is dat mensen, die ik vorig jaar heb rondgeleid, mij aan hen hebben aangeraden.  Mond tot mond reclame is al vaker gebeurd en voor mij het grootste compliment.  Dat betekent dat de anderen mijn rondleiding echt de moeite waard vonden.

We lopen via het Washington Monument dat tot minstens half september gesloten is vanwege lift problemen naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Het is te merken dat de Amerikanen vrijwel allemaal terug naar school zijn.  Ik hoor voornamelijk vreemde talen om ons heen.  Vorig jaar hadden we 19 miljoen Amerikaanse toeristen en bijna 3 miljoen buitenlandse bezoekers in de stad!

Bij het Vietnam Memorial is het rustig, maar zoals altijd is het Lincoln Memorial het drukst.  Mijn gezelschap geniet duidelijk van al het moois en is het er over eens dat ze eigenlijk te lang in New York hebben geboekt en beter ook in Washington wat langer door hadden gebracht. Ik vind het natuurlijk altijd heel leuk als mensen zo van "mijn" stad genieten.

Na het Koreaanse oorlogsmonument steken we over naar het Tidal Basin en de drie monumenten daar. Het Martin Luther King Jr. Memorial heeft delen van zijn speeches aan weerszijden van de "Berg van de Wanhoop" uit zijn I Have A Dream speech.  Je loopt het monument door die "berg" binnen.  De spreuken zijn weer heel actueel tegenwoordig, net als die bij het FDR monument.

Bij dat laatste bel ik Mark bij de Old Ebbitt Grill dat we waarschijnlijk wat later zullen zijn en verschuif onze reservering naar kwart voor een.  Dat vindt hij gelukkig prima.  Het is wel heel fijn zo'n bekende te hebben bij het drukke restaurant.

Na het Jefferson Memorial lopen we kennelijk opeens een stuk sneller en hebben nog tijd om de achterkant van het Witte Huis te bekijken.  Dan lopen we naar het restaurant waar het voor de verandering eens niet idioot druk is.  Mark begroet ons dan ook zodra we binnenlopen en heeft meteen een tafeltje voor ons.

Eigenlijk hoef ik het menu niet eens in te kijken.  Op deze hete dagen heb ik twee keuzes, de hummus of de caprese salade.  Vandaag wordt het de laatste.  C. neemt de biefstuk en D. de zalmburger, die ik ook vaak lekker vind.  Zij hebben nog koffie toe, maar ik heb genoeg aan mijn Arnold Palmer (half ijsthee, half lemonade).

Als we klaar zijn voelt het weer alsof we een oven ingaan als we naar buiten stappen.  Anderen merken het ook op.  Tijdens de lunch hebben D. en C. al besloten dat ze de metro van het Witte Huis naar het Capitool willen nemen.  Vooral ook omdat C. knieproblemen heeft en die begint op te spelen.

We bekijken dus de voorkant van het Witte Huis en nadat ik er wat leuke feitjes over heb verteld lopen we naar het Kerkje van de Presidenten.  Dat is zo anders dan welke kerk in Europa ook en mensen vinden het interessant te zien waar de presidenten dan zitten e.d.  Het is iets uit de route voor de gewoonlijke rondleiding, maar voegt wat toe als men de metro wil nemen.

Na Smartrip kaarten voor D. en C. gekocht te hebben lopen we het perron op.  Ook de metro hier is heel anders dan de subway in New York.  Sowieso een stuk schoner en de stations hebben allemaal dezelfde interessante architectuur.

We nemen de eerstkomende trein, een Silver lijn, en stappen bij Capitol South weer uit.  Bij de voorkant van het Capitool vertel ik over de geschiedenis van het gebouw en het regeringsstelsel van de VS.

Dan lopen we naar de Library of Congress en onderweg vertel ik ook wat over het Hooggerechtshof naast dat gebouw.  Met C.'s knieproblemen besluiten we in de Library of Congress de lift te nemen en gaan dus beneden naar binnen.

Daar "piep" ik voor het eerst ooit als ik door het poortje loop.  Ik heb echter niets "pieperigs" aan en word met een staaf gecheckt.  Die piept bij mijn Band, vreemd, dat gebeurde nooit eerder.  Gelukkig mag ik daarna gewoon door.

We bekijken al het moois in dit gebouw wat nooit verveelt.  Als laatste de eerste kaart van het nieuwe land, de Verenigde Staten, uit 1784.  Niet alleen is het bijzonder dat men in die tijd zulke vrij precieze kaarten kon maken, maar ook laat het weer zien dat dit land uit dertien colonieen zo groot is geworden.

Buiten nemen we afscheid.  Zij hebben nog een aantal uren voor hun trein vertrekt en ik raad hen aan het American History museum te bezoeken.  De tentoonstellingen daar vind je nergens anders ter wereld, want ze zijn typisch Amerikaans.  Mijn favorieten zijn de Presidenten, de jurken van de First Ladies en de Star Spangled Banner.

Na hen de weg naar de metro weer te hebben gewezen ga ik nog even Pokemon Go spelen.  Eerder vandaag was er duidelijk iets gaande bij het Franklin D. Roosevelt memorial.  Daar waren tientallen spelers aanwezig. 

Het leuke aan dit spel vind ik de ongewone dingen, die je ermee vindt. Ik vind de hoeksteen van de Library of Congress bijvoorbeeld en ik heb nog nooit voor het modernere Madison gebouw langsgelopen waar allerlei boeken naar beneden vallen.  Ik vind nieuwe fonteinen en meer voor ik de metro inga.

Opeens doen mijn rechtervoet en -enkel weer erge pijn.  Ik hoop dat de rust in de trein dat gaat helpen, maar helaas.  De pijn is alsof er messen in steken en ik zie niet hoe ik nog naar huis kan lopen ermee.

Rick is nog op zijn werk dus er zit niets anders op, ik neem een taxi.  Ik krijg een aardige chauffeur, die het al vijfendertig jaar doet en Uber duidelijk vreselijk vindt.  Ik voel me wat schuldig dat we die service toch wel vaak gebruiken, maar het is nu eenmaal zo makkelijk. Vooral voor mij, die niet in het donker kan rijden, een bevrijding in de winter.

Tot mijn verrassing komt Saskia opeens binnenlopen.  Zij heeft haar vriendje hier duidelijk gemist en na even bijkletsen vertrekt ze om hem te gaan zien.  Zo krijgen wij haar ook regelmatig te zien.

Rick komt thuis met de mededeling dat hij vanavond nog Saskia's auto gaat kopen.  Hij wil het risico niet lopen dat die opeens verkocht is terwijl hij perfect is voor haar.  Ik zou zo meegaan om te helpen, maar kan niet in het donker rijden.

Eerst maken we avondeten.  Ik heb de komkommersalade al klaar en Rick grilt de sate terwijl ik de pindasaus en bruine rijst opwarm.  We hebben gisteren bij Whole Foods ook "Texas caviaar" gekocht, bonen met paprika's, erg lekker.  Het smaakt allemaal zeer goed.

Rick vertrekt naar de garage en een paar uur later neemt Saskia een Uber om haar auto op te halen.  Ze boft toch maar met zo'n vader! Ik zou haar gezegd hebben mee te komen, want al het gedoe om een auto te kopen is saai en langdurig. 

Maar ik heb het aan Rick overgelaten dus zeg niets. In ieder geval kan Saskia op tijd haar huurauto inleveren en weer haar eigen wielen hebben. Hoe we dat gaan doen valt nog even te bezien, want haar nieuwe auto moet op de een of andere manier naar Richmond komen. (Net voor ik naar bed ga, het is bijna elf uur en ze zijn nog niet terug, arme Rick!)