Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, augustus 17, 2016

Een halve dag rondleiding en veganistische lunch met mijn jongste

Weer een vroeg dagje, want ik heb om negen uur afgesproken voor de rondleiding dit keer.  Ik maak gauw een bakje cereal en een kop koffie als ontbijt.  Cereal eet ik niet vaak, dit is dan ook een van Ricks keuzes, Kellogg's Special K Fruit & Yogurt, best lekker eigenlijk.

Rick brengt me naar de metro en ik stap een half uurtje later bij het McPherson Square metrostation aan de kant van het Witte Huis uit. Terwijl ik wacht vermaak ik me met het kijken naar de verkeersregelaarsters, die constant boos worden op voetgangers, die ondanks een rood licht over blijven steken.  Ook vallen me de vele fietsers op, velen met een helm op, maar toch in nette werkkleding.


Om vijf over negen zie ik nog niemand, die op een Nederlands gezin lijkt.  Ik besluit eens een sms te sturen en zij blijken bij de andere uitgang van het station te staan.  Ik loop de paar blokken erheen en "herken" ze aan hun Hawaii tassen.

Inderdaad is het het gezin v. W. uit Baarn.  Ik bewonder hen wel, want ze hebben er net een nachtvlucht uit Honolulu opzitten.  Vanavond om half zes vliegen ze verder met de nachtvlucht naar Amsterdam.  Omdat ze zoveel tijd tussen vluchten hadden wilden ze graag een rondleiding.  Een goede manier om de dag door te komen inderdaad.

Het is weer heel warm, maar er staat een ietwat verkoelend briesje en het lijkt minder vochtig. Desalniettemin voel ik me na een uur alweer een verzopen kat!  Hoe anderen er zo droog uit blijven zien is me een raadsel.  Voor mij is het vooral mijn haar dat in slierten gaat hangen.  Gelukkig helpt een paardestaart ietwat daarmee.

We bekijken de voor- en achterkant van het Witte Huis en lopen dan naar het Washington Monument. De stad maakt indruk en is weer heel anders dan wat ze tijdens hun vakantie hebben gezien.  Ze hebben zo ongeveer de hoogtepunten van de VS gedaan met New York, Las Vegas, Grand Canyon, San Francisco en meer en dan eindigend in Honolulu.  Wat een mooie reis moet dat zijn geweest.
Rechts de Blair Mansion waar de bezoekende staatshoofden logeren

Onderweg praten we niet alleen over wat we zien, maar ook over het leven hier.  Ik vind dat altijd de leukste rondleidingen.  Natuurlijk kan ik alleen maar over mijn "hoekje" in de VS praten al heb ik al heel wat van het land gezien.

Eigenlijk wilden ze een volle dag rondleiding doen, maar dat heb ik afgeraden, want dan halen ze hun vlucht niet.  Om het Capitool toch van verre te laten zien lopen we de heuvel van het Washington Monument op. 

Daarna lopen we via het Tweede Wereldoorlog Monument en de Reflecting Pool naar het versnaperingsstandje.  In de schaduw gaan de jongens en M. er onder een boom van genieten, terwijl E. en ik in de luwte van het tentje blijven. 

We hebben een interessant gesprek over zijn (veelal zeer positieve) indrukken van de VS.  Ik vind het ook altijd fijn als mensen zich realiseren dat dit gigantische land niet over een kam te scheren valt. E. heeft dat zeker tijdens hun reis gemerkt, maar aan de andere kant ook dat hoe divers de Amerikanen ook zijn er nog altijd een nationale trots en eenheid heerst.  Ik hoop van harte dat die overheerst en de haat en verdeeldheid, die Trump propageert, een snelle dood sterft.

Als iedereen weer wat op is gekrikt (voor hun gevoel is het tenslotte zes uur vroeger) gaan we verder. Bij het Vietnam Veteranen Monument luisteren de jongens nog wel naar mijn uitleg, maar lopen daarna ver voor ons uit.  De dingen op de muur wijs ik dan ook alleen aan M. en E. aan.

De jongens zijn wel geinteresseerd, maar zijn duidelijk sneller dan hun ouders.   Het Lincoln Memorial blijft herkenbaar voor iedereen.  Zij merken op hoeveel groter het is dan ze dachten.  De beeldhouwer dacht hetzelfde, want hij had Lincoln's beeld eerst half zo groot in gedachten tot hij de tempel zag waar hij in zou zitten.

Via het Koreaanse oorlogsmonument met zijn aangrijpende soldaten steken we over naar het Tidal Basin.  Daar bekijken we het Martin Luther King Jr. Memorial en de vier kamers van het Franklin D. Roosevelt Memorial. 
Als laatste lopen we naar het Jefferson Memorial.  Ik merk vooral aan E. dat hij echt moe is dus maar goed dat ze geen volle dag hebben geboekt!  Op weg naar het metrostation vraagt M. of er een geldautomaat in de buurt is, zodat ze mij contant kunnen betalen.

Die zijn in deze buurt echter zeer schaars.  De dichtstbijzijnde waar ik van weet zijn helemaal bij het Witte Huis en dat is nog een flinke wandeling.  Kijkend naar het groepje lijkt me dat niet wenselijk. 

Mijn telefoon biedt uitkomst, althans dat denk ik, en geeft aan dat er een automaat in het bezoekerscentrum van het Bureau of Engraving and Printing is. We lopen erheen, maar krijgen nul op het rekest. We proberen nog Paypal, maar ook dat werkt niet.

Nu ben ik het zat om maar blind te blijven zoeken en bel het Smithsonian Kasteel.  Ik meen daar een ATM gezien te hebben en de vriendelijke dame aan de telefoon bevestigt dat. Dat is niet veel verder lopen dan het Smithsonian metrostation en M. en ik parkeren de anderen daar en lopen alvast naar de overkant.

Dan hoort M. E. roepen dat ze wel genoeg euro's hebben.  Dat vind ik prima, want wij gaan over twee maanden toch die kant op.  Voor het eerst word ik dus in euro's uitbetaald, eigenlijk wel grappig.  We nemen hartelijk afscheid en ik hoop dat zij nog voor de onweersbuien het land kunnen verlaten.

Intussen heeft Saskia al een tafeltje gevonden bij Fare Well.  Voor zij terug naar Richmond gaat morgen of overmorgen wilden we samen nog iets gezelligs doen en dat wordt lunch bij Saskia's favoriete veganistische restaurant.

Zodra ik afscheid heb genomen roep ik een van de vele beschikbare taxi's.  Ik tref een Ethiopische chauffeur, die gezellig spraakzaam is en al net zo lang in de VS als ik.  We praten over hoe de stad veranderd is en zoveel meer toeristisch.  Als hij me bij het restaurant afzet drukt hij me bij het afrekenen een "God loves you" pamfletje in de hand.  Dat had nou net weer niet gehoeven, maar ach.

Saskia wacht me al op en eerst delen we een voorafje van "Buffalo" bloemkooldip.  Die is alvast erg lekker.  Saskia heeft ook een goed uitziende s'mores milkshake.  Ik bestel de pierogi, want de foto op hun website zag er zo lekker uit.  Saskia neemt de gefrituurde seitan met wafels en dat ziet er wel erg smakelijk, maar ook zwaar uit.

Mijn pierogi vind ik eerlijk gezegd teleurstellend. Saskia zegt dat ze die ook weleens heeft gehad en er ook niet van onder de indruk was.  Gelukkig, want ik wil veganistisch eten lekker vinden, maar dit is allemaal zo zwaar!  De groente waar de pierogi op liggen is ook helemaal vettig van de olie.  Kortom, niet mijn favoriet.

Over het algemeen ben ik teleurgesteld over het aanbod in dit restaurant.  Je eet tenslotte plantaardig en denkt dan gezond bezig te zijn.  Geen van de gerechten op het menu gaven me die indruk. Wel jammer, ik heb lekkerder veganistisch gegeten.

Voor we vertrekken koopt Saskia nog een paar stukken citroen en gember taart voor haar en een vriend of vriendin. De eigenaresse van het restaurant is er ook en zij heeft twee keer de Cupcake Wars competitie op tv gewonnen. 

Zij vraagt Saskia over haar buiktattoo, die ze vorige week heeft laten zetten.  Dat is een cicade en de eigenaresse vindt hem prachtig (is hij ook, heel gedetailleerd).  Ik laat mijn cicade foto van gisteren zien en iedereen is het erover eens dat het een mooi insekt is.

Dan lopen we terug naar Saskia's auto en leidt ik haar de stad uit. Er is wat verkeer, maar na drie kwartier zijn we terug thuis.  Saskia neemt meteen de van om met Kaylee naar IKEA te gaan.  Daar willen ze nog wat dingen voor hun appartement kopen.
Het Capitool onderweg, ik blijf het speciaal vinden hier te wonen

Mijn brein heeft maar een gedachte, het zwembad.  Gauw doe ik mijn bikini aan en loop naar de overkant.  Ik vind een stoel onder een parasol en spring het water in.  Daar is Susan ook en we kletsen even bij over onze kinderen, die ongeveer dezelfde leeftijden hebben.

Dan ga ik lekker op mijn stoel liggen en lees mijn boek uit.  Het was spannend en nu moet ik weer een nieuwe vinden.  Tot de 29e heb ik geen rondleidingen (kan ook veranderen als ik een aanvraag krijg) en ik heb me voorgenomen helemaal van het zwembad te gaan genieten.  Het is tenslotte nog maar een paar weken open.

Tegen zessen loop ik weer huiswaarts.  Rick komt op tijd thuis, want we hebben afgesproken met Chuck en Christine te gaan skypen en op onze wederzijdse huwelijksverjaardagen te toasten.  Zij zijn vandaag 31 jaar getrouwd en Rick en ik zaterdag 28 jaar.
Onze beste vrienden, die we zo missen en Snickers, die er ook bij kwam liggen

Wat leuk is dit! We kletsen er heerlijk op los en besluiten dit vaker te gaan doen.  Eigenlijk maken wij veel te weinig gebruik van Skype. Ook met de kinderen zouden we het vaker moeten gebruiken, vooral met Kai.

Als de magen gaan rommelen nemen we afscheid. Rick grilt wat zalmburgers voor ons en maakt een tomaatsalade.  Het smaakt allemaal zeer goed. Als Rick aanbiedt ook Saskia's "burgers" te grillen slaat zij dat aanbod af en bakt ze zelf. 

Dat gaat alleen niet goed en ze brandt ze wat aan.  Nu weten we wat het is als ons alarmbedrijf een rookalarm krijgt.  Ze bellen binnen de minuut op en gelukkig is het dit keer vals alarm.  Twee jaar geleden was het dat niet en aan hen hebben we gedeeltelijk te danken dat de brandweer zo snel kwam tijdens onze brand.

Arme Cosmo heeft geen fijne avond.  Het alarm deed hem al trillen en niet veel later krijgen we een zwaar onweer over ons heen.  Het flitst en dondert alsof het in onze woonkamer huishoudt en we kunnen zeker een half uur geen tv kijken erdoor.  Gelukkig wordt het daarna rustig en zien we o.a. Dafne Schippers zilver winnen. 




2 reacties:

Anoniem zei

Wat een mooie foto van de ciclade gisteren..nu weet ik hoe ze er van dichtbij uit zien....op n camping vlakbij rome zaten er heel veel in de bomen wat n mooi geluid produceerde....arme cosmo met t onweer...mijn hond is ook zo bang en ook voor vuurwerk n alles wat knalt...n je kan ze nieg echt geruststellen...tenminste die van niet..
Groetjes flore

Petra zei

@Flore - Inderdaad, er is niets wat je kan doen om hun angst weg te halen :(. Cicades hoor je meer dan dat je ze ziet, tenzij er een plaag van is.