Rondleiding met een "Otje" en gezin

We hebben heerlijk geslapen in het hotel.  Rick staat om zeven uur op en gaat naar zijn eerste sessie.  Ik blijf nog tot kwart over acht genieten van het lekkere bed.  Dan sta ik ook op en maak me klaar om op pad te gaan.

Het is bewolkt dus wel jammer van geen blauwe lucht op foto's, maar heerlijk, want het drukt de temperatuur naar beneden.  Het is dan ook zeer aangenaam met een graad of 24 als ik naar buiten stap.

Gisteravond reden we langs een bakkerij Paul vlakbij het hotel en ik besluit daar te gaan ontbijten.  Ik neem een flinke kop koffie en een mini croissantje en mini pain au chocolat.  Heerlijk en echt Frans smaakt het.

Om mijn voeten een beetje te sparen besluit ik een Uber naar het Smithsonian kasteel te nemen. Voor de ingang van het metrostation ga ik op een bankje wachten.  Ik krijg een berichtje dat ze ietsje verlaat zijn.  Ze komen net uit Denver en hebben een paar uur jet lag.

Rond kwart voor tien zie ik echter M., M. en hun kinderen A., N. en K. aankomen.  Met M. heb ik al jaren online contact via onze "Otjes" groep, een Nederlandse vrouwen emailgroep, die ooit uit een borstvoedingsemaillijst is ontstaan.  Tegenwoordig houden we meer contact via een Facebook groep.

Het is zo leuk weer iemand te ontmoeten, die ik al zo lang online "ken".  Ondanks dat het niet zo warm is denk ik toch dat het hele traject lopen veel is voor de kinderen, vooral kleine K. van acht.  We proberen of hij groot genoeg is voor een Bikeshare fiets, maar dat is niet het geval.  De metro zal het dus worden vanmiddag.

We lopen naar het Washington Monument en het verhaal daarover vindt iedereen grappig.  Het Tweede Wereldoorlog Monument maakt indruk.  Vooral de muur met 4048 sterren, iedere ster staat voor honderd Amerikaanse gesneuvelden, spreekt tot de verbeelding.

Via het Vietnam Veteranen monument waar alle namen op de muur ook indruk maken gaan we het Lincoln Memorial in.  Dit is altijd verreweg het drukste momument.  Natuurlijk ook het beroemdste, niet alleen om Lincoln, maar ook omdat Martin Luther King Jr. hier zijn "I have a Dream" speech hield.

Na het Koreaanse oorlogsmonument is er behoefte aan een rustpauze.  Ik heb intussen Mark bij de Old Ebbitt Grill al gebeld om onze reservering te verzetten.  Zo hoef ik ook niet de hele tijd op mijn horloge te kijken of we wel op tijd zullen zijn.

Het blijft bewolkt en is wel wat vochtig, maar goed uit te houden.  Bij het Martin Luther King Jr. Memorial laat ik zien hoeveel er nog gewandeld moet worden en er wordt besloten dat het goed te doen zal zijn.  Zolang we maar doorlopen, zegt A.  Dat doen we dan ook zoveel mogelijk.

Het Franklin D. Roosevelt Memorial vind ik altijd "kindvriendelijk" met de beelden en het koper dat aangeraakt mag worden.  Ook moet er natuurlijk gezocht worden naar de wieltjes van de rolstoel van Franklin Roosevelt, die verborgen zijn onder zijn cape.

Na het Jefferson Memorial lopen we het altijd weer lange traject naar de Old Ebbitt Grill. Daar leidt Mark ons naar onze tafel en we kletsen even over het weer en onze favoriete stranden.  Hij is altijd zo aardig, ik ben blij dat Tony ons alweer vier jaar geleden aan elkaar heeft voorgesteld.

Iedereen smult duidelijk weer van zijn of haar keuzes.  Ik laat de serveerster weten dat het M.'s verjaardag is, maar meer dan haar feliciteren gebeurt er jammer genoeg niet.  Ik probeer eens iets nieuws hier, de OEG BLT.  Daar krijg ik geen spijt van, heerlijk is die!

Gesterkt gaan we verder met onze tocht. We lopen langs de achterkant van het Witte Huis en bij de voorkant vertel ik er het een en ander over.  N. lijkt het toch maar niets om in zo'n groot huis te wonen.  N. stelt zich voor iets te hebben verloren en er dan al die kamers en badkamers naar af te moeten speuren.  Zo heb ik er nog niet over nagedacht, want inderdaad!

Voor we de metro ingaan lopen we nog even door het kerkje van de presidenten.  Dat vind ik altijd leuk om te laten zien als we erlangs lopen, want het is zo heel anders dan Europese kerken. 

De metrotrein komt vrijwel meteen en bij Capitol South stappen we weer uit.  Het is toch altijd inderdaad nog een klein kwartier in de trein.  We lopen naar de voorkant van het Capitool. Daar lijkt iets medisch gaande te zijn want we zien een ambulance met zwaailichten.

Ook staat er een brandweerwagen te wachten (die komen altijd met ambulances mee).  Kleine K. is daar erg in geinteresseerd en de man, die achter het stuur wacht, laat hem even achter het stuur zitten. Dan gaan we de Library of Congress binnen.

M. heeft een bibliothecaresse achtergrond dus die is zeer geinteresseerd in deze grootste bibliotheek ter wereld.  We bekijken de grote leeszaal, maar moeten tegelijkertijd met een gids naar boven en dus mag ik niet praten.  Na afloop van zijn praatje probeer ik nog heel snel wat dingen aan te wijzen.

Op de bovenverdieping zien we een bruidje met fotograaf en ze zijn bezig op te zetten voor een evenement vanavond.  Doordat de helft is afgesloten lijkt het overal heel druk te zijn.  Ik laat de bibliotheek van Thomas Jefferson zien, altijd weer interessant.

Beneden bekijken we nog de twee vijftiende eeuwse bijbels, de handgeschreven bijbel van Mainz en een van de drie originele Guttenberg bijbels.  Na nog een blik op de oudste kaart van de VS lopen we naar beneden.

In de winkel vinden zij nog wat leuke souvenirs en dan lopen we naar buiten.  Daar is het tijd om afscheid te nemen.  Ik vond het weer bijzonder om "bekenden" rond te leiden!  De kinderen zeggen het ook leuk gevonden te hebben en dat is altijd mijn grootste compliment. 

Ze hebben ook nog wat lekkernijen voor mij en met twee zakken drop en een doosje met stroopwafels loop ik naar de metro.  Ik moet bekennen dat een van de zakken drop opengaat.  Ik heb een beetje keelpijn en wat smaken die dan goed!

Kai komt me van het Vienna station halen en vrijwel meteen vertrekken we weer met zijn vieren naar de stad.  Rick kan vanavond niet thuiskomen dus gaan we in de stad eten met zijn vijven. Saskia biedt aan de van te rijden en ik zal navigeren.

Katja vraagt nog waarom we anderhalf uur nodig hebben voor de twintig kilometer, maar bijna anderhalf uur later snapt ze waarom.  Het spitsverkeer is werkelijk onvoorstelbaar!  De GPS leidt ons dan ook door allerlei omleidingen om het ergste te voorkomen.  Ik moet zeggen dat Saskia het prima doet tussen de ongeduldige en toeterende Washingtonians.

We geven de van aan de valet van het Marriott Marquis hotel waar Rick logeert en lopen dan naar het Ethiopische restaurant waar we gereserveerd hebben.  Rick wacht intussen op een Uber, want hij komt van elders in de stad.

Bij Chercher, een van de vele (de meeste buiten Ethiopie) Ethiopische restaurants in de stad, staat onze tafel al klaar.  Het is maar een klein restaurant en erg gezellig, je krijgt het gevoel bij iemand thuis te dineren. 

Alleen heeft Rick moeite een Uber chauffeur te vinden dus wij bestellen alvast een voorafje waarvan we weten dat hij het niet lekker zal vinden.  Het zijn driehoekige bladerdeeg samosa's gevuld met heel pittige linzen. We smullen ervan.

Rick sms-t dat we maar moeten bestellen dus dat doe ik maar.  Net als Rick arriveert komt ons hoofdgerecht ook.  Zoals het Ethiopisch eten betaamt krijgen we een enorme "pannenkoek" (injera) met daarop een aantal veganistische gerechten.  De vleesgerechten worden er apart opgegooid.

We krijgen allemaal onze eigen injera pannenkoek om het eten op te scheppen en het is werkelijk voortreffelijk. We eten tot onze magen vol zijn en dan toch nog een paar hapjes, zo pittig en kruidig is het.  Mijn favorieten zijn de verschillend gekleurde linzen, er zijn groene, rode en gele.  Ook de biefstuk is zeer smakelijk.

Na het eten lopen terug naar het hotel en vragen de van terug van de valet.  Katja zal Rick nu weer dit weekend zien en Rick heeft toestemming gekregen Kai naar het vliegveld te brengen donderdag.  Helaas zullen wij hem morgen dus niet zien. Ik zie aan Ricks gezicht dat hij er moeite mee heeft als we wegrijden.

Saskia brengt ons onder mijn bewegwijzering weer veilig terug thuis.  Daar kijken we een voor de VS zeer succesvolle dag Olympische Spelen.  Goud bij het zwemmen en goud bij dames turnen, zo super! Katja en ik vragen ons alleen af waar de Nederlandse zwemmers zijn? 

Nu heb ik een week vrij en nog een dag om met Katja en Kai door te brengen voor ze weer vertrekken.  We hebben leuke zomerse plannen voor morgen.