Dag 3 New Orleans: Nog lekker genieten en dan weer naar huis

Vandaag is er geen wekker nodig, maar alweer schijnt de zon recht in mijn ogen rond half acht.  Dan ben ik meteen klaar wakker!  Ik zou thuis ook zoiets moeten hebben, bedenk ik me.  Rick blijft nog wat langer liggen terwijl ik me klaarmaak, maar dan is ook hij van de partij.

Eindelijk heb ik de kans om Rick ook een van de oudste en meest authentieke ontbijtrestaurant in het French Quarter te laten beleven.  Maar eerst haalt Rick een hazelnoot latte van Starbucks.  Ik weet dat het restaurant lekkere koffie heeft dus heb geen Starbucks nodig.

We lopen naar St. Peter Street en The Old Coffee Pot binnen.  Daar is men zeer vriendelijk, maar niet van de vlotte.  Geeft niet, wij hebben geen haast.  Al zie ik dat ze de kippenlevertjes weer hebben besluit ik toch dit keer het Plantation ontbijt te nemen.  Rick neemt roerei met corned beef hash, een van zijn favorieten.

 

Bij mijn Plantation ontbijt worden calla cakes geserveerd.  Dit schijnt het enige restaurant in de stad te zijn, die die nog op het menu heeft staan.  Het zijn kleine rijst en pecan noten cakejes bestrooid met poedersuiker. 

Mijn ontbijt komt verder ook met gepocheerde eieren, een ham "biefstuk" en natuurlijk de eeuwige grits, een soort hartig griesmeel.  Ik kan er nog niet de helft van op, maar lekker is het zeker.  Onze serveerster is een grappenmaakster en noemt ons "honey" en "cutie". Ze beveelt Rick ook bijna een hapje van mijn overgebleven calla cake te nemen.  Dat doet hij en vindt het lekkerder dan hij dacht.

Rick heeft om half tien een conference call en we lopen dus snel terug naar het hotel.  Rick zit al helemaal klaar als hij dat telefoontje niet meer in zijn agenda ziet staan.  Het blijkt pas volgende week vrijdag plaats te moeten vinden.

Helemaal goed dan hebben we extra tijd om nog van de stad te genieten samen.  We geven de bagage af bij de bell service en gaan op pad.  Rick wil graag langs de rivier lopen, maar ik wil er straks in het vliegtuig niet als een verzopen kat uitzien zoals na mijn wandeling gisteren.  Er is namelijk geen schaduw langs de rivier dus ik pas daarvoor.

Gelukkig vindt Rick dat niet erg en in plaats daarvan lopen we naar het Voodoo Museum.  Dit is altijd een interessante plek met de geschiedenis van de Voodoo in New Orleans.  We kopen kaartjes voor $5 en lopen door de twee kamers met allerlei spullen.

 Als laatste doe ik mijn wens in de holle boomstronk.  Ik schrijf mijn wens op een papiertje, wikkel het om een dollar, bid naar Marie Laveau, de Voodoo queen van New Orleans in de 19e eeuw, klop drie keer drie keer op de stam en hoop dat mijn wens uitkomt.

We kletsen nog even met de eigenaren, die interessante verhalen te vertellen hebben.  De man is ook gids in de stad, maar jammer genoeg hebben we geen tijd meer om een van zijn rondleidingen te doen.  Voodoo fascineert me altijd, de praktijk is eigenlijk witte hekserij al zijn er ook veel katholieke achtergronden.

Rick en ik lopen verder naar het winkelgedeelte.  Ik ben blij dat ik gisteren de kans had het woongedeelte te fotograferen, want daar vindt Rick duidelijk weinig aan.  Ik heb het alweer veel te warm en ga in het schaduwgedeelte lopen, maar Rick wil nog wat winkeltjes bekijken, die ik gisteren al heb gezien.

Bijen en een hagedisje zijn dol op de bananenplant

Aan mijn kant van de straat zijn de verse pralines bakkerijen en we treffen elkaar weer bij de bekendste, Aunt Sally's.  Daar mogen we stukjes van de heel verse gewone en chocolade pralines proeven.  Even overweeg ik ze mee naar huis te nemen, maar dit is als stroopwafels en drop, heerlijk op de plaats zelf, maar thuis komen ze niet op.  Rick neemt nog wel een busje kruidenmix mee.

Vervolgens lopen we naar het Gazebo Cafe waar we een drankje bestellen. Rick moet hier ook wat werk verrichten dus we nemen een flinke pauze.  Het is goed vertoeven in de schaduw en luisterend naar een jazz bandje.  Die vind je trouwens nog steeds overal in de stad.  Muziek is constant als je hier rondloopt.

Rick heeft de French Market nog niet gezien en die doet hem denken aan Pike Place Market in Seattle.  Die laatste is een stuk groter, maar verder klopt de vergelijking wel.  Ik laat Rick zien waar ik gisteren mijn ketting en oorbellen kocht.  Daarnaast staat een standje met metalen fleur de lis hangers.

Wij hadden daar een van op ons deck hangen, maar die is gebroken.  De verkoopster is heel vriendelijk en laat ons precies degene zien, die we willen hebben.  Rick heeft niet genoeg contant geld en gaat pinnen.  Intussen klets ik met de verkoopster over hoe zij de orkaan Katrina heeft meegemaakt.  Die storm mag dan elf jaar geleden zijn, de gevolgen zijn nog steeds zichtbaar in de stad.

We lopen de rest van de markt door en ik sta weer in tweestrijd of ik een print van de typische blauwe hond wil hebben.  De afbeelding, die ik er zo leuk van vind, hebben ze echter niet dus ik koop niets. Nu loopt het tegen lunchtijd en we gaan terug naar Jackson Square.

Daar stallen nog meer kunstenaars dan gisteren hun kleurrijke werk uit.  Het doet zo wel een beetje aan Montmartre denken, maar dan in het klein.  Ik vind veel schilderijtjes leuk, maar zou niet weten waar we ze op zouden moeten hangen.  Het blijft dus bij kijken.

Bij het Pontalba restaurant krijgen we een tafeltje bij het raam met een heerlijk verfrissende bries.  We delen het blackened alligator voorafje.  Het is lekker gekruid, maar een beetje te taai naar mijn smaak. 

Rick heeft dan de poboy met rosbief en ik neem de gefrituurde garnalen poboy, want die moet je in New Orleans gegeten hebben.  Een "poboy" is een samentrekking van "poor boy" (arme jongen) en oorspronkelijk waren het stokbroodjes met van alles ertussen, zelfs frietjes. De garnalen worden niet ver van hier gevangen en zijn dus een typisch beleg.  Het smaakt prima en het broodje zelf is ook heerlijk luchtig, al kan ik maar net de helft op. 

Na de lunch gaan we op jacht naar wat maskers voor de meisjes.  Zij zijn beiden dol op New Orleans en het is leuk een souvenir voor ze mee te brengen.  We kiezen een kattenmasker voor Saskia en een turquoise (zij heeft dezelfde smaak in kleuren als ik) geschilderd masker voor Katja. 

Rick wil nog graag het plaatselijke Abita bier proberen en we strijken neer bij het Bourbon House vlakbij ons hotel.  Ik speel intussen Pokemon Go en bestel een van hun heerlijk uitziende bloody Mary's. Ik zou hier uren kunnen zitten in de airconditioning.

Voor we het weten is het echter tijd om onze bagage weer in het hotel op te halen.  De taxi naar het vliegveld gaat zonder oponthoud en ook het inchecken en de veiligheidscontroles gaan zeer vlot.  We kregen eerder vandaag te horen dat we eerste klas mogen reizen dus hoeven ons om ons avondeten geen zorgen te maken.

Jammer genoeg zitten Rick en ik niet naast elkaar, maar in eerste klas is toch wel lekker gerieflijk. We krijgen voor het opstijgen een drankje en als we eenmaal de lucht in zijn mogen we kiezen tussen een kipsalade of een kip wrap.  Ik kies die laatste en gokte hoor ik later correct dat Rick dat ook nam.

Het is werkelijk heel lekker!  Vooral het chocolate chip koekje erbij, terwijl ik gewoonlijk niet zo'n zoetekauw ben.  De flight attendant houdt mijn glas wijn ook lekker vol en zo gaan de 2,5 uur snel voorbij.  Gelukkig hebben we helemaal geen last van de orkaan, die net ten oosten van ons woedt.

Bijna een half uur voor op schema landen we weer in Dulles.  Onze tassen komen als eerste op de band en we vinden Ricks auto weer waar we hem achtergelaten hebben.  Thuis begroet Snickers ons en maken we het niet laat.  Het waren een paar leuke dagen in het vrolijke New Orleans!

Nog wat laatste foto's van New Orleans vandaag staan hier